Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Ανακοίνωση: Άνθρωποι Κεραίες

  

  Συχνά αναρρωτιόμαστε πώς γίινεται και κάποιος σκέφτηκε μια ιδέα που είχαμε και εμείς το ίδιο χρονικό διάστημα και μάλιστα πρόλαβε και την πραγματοποίησε. Και εκνευριζόμαστε. Το μυστικό είναι το εξής: Οι άνθρωποι μπορούμε αν το θελήσουμε να σχηματίσουμε με το σώμα μας μια κεραία που να μαγνητίζει όλων των ειδών τις ιδέες την ώρα που διανύουν με αστρονομική ταχύτητα την τροχιά τους πάνω από τα κεφάλια μας. Να αρπάξουμε στον αέρα όσες περισσότερες μπορούμε από αυτές τις ιπτάμενες εμπνεύσεις που κυκλοφορούν, υψώνοντας απλά τα χέρια μας προς τον ουρανό ελαφρά λυγισμένα με ημιανοιχτά τα δάχτυλά μας. Το θέμα είναι πόση ώρα μπορείς να αντέξεις στη στάση αυτή χωρίς να πονέσεις από την ισχυρή ένταση και χωρίς να ντρέπεσαι τους γείτονες στην ταράτσα του σπιτιού γιατί πρέπει να είσαι σε ένα ψηλό σημείο. Και η αμήχανη στιγμή που βλέπεις ότι και ο γείτονας κάνει την κεραία και υπάρχει ένας έκδηλος ανταγωνισμός για το ποιος θα αρπάξει τις περισσότερες.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Μικρές Νυχτερινές Ιστορίες IV - Ντράκυλα (μέρος α')

  
    Η ώρα είναι 6.47 και δεν με παίρνει ύπνος από τις 5. Ένα κενό στο βράδυ μου. Γι αυτό σκέφτηκα πως είναι μια καλή ευκαιρία να γράψω για κάποιον που εδώ και καιρό ήθελα να αναφέρω. Έναν άνθρωπο που πολλά χρόνια περιφερόταν στην γειτονιά και έμαθα ότι τον αποκαλούσαν Ντράκυλα. Και όταν λέω περιφερόταν (και όχι απλά έμενε) είναι γιατί πραγματικά και εγώ, όπως όλοι στην περιοχή, τον πετύχαινα πάντα εν κινήσει, σαν ακούραστο ηλεκτρόνιο, πάντα στο ίδιο τέμπο. Αλέγκρο. Λες και υπάκουγε σε μια παντοτινή εσωτερική μουσική ίσως κλασική, ίσως πιάνο, ίσως κάποιο κονσέρτο του Ραχμάνινοφ. 
   Πάντα νύχτα, πάντα μόνος να οργώνει τους δρόμους. Μπορούσες να αναγνωρίσεις αυτή τη φιγούρα από μακριά, παρότι δεν είχε κάτι το περίεργο. Κι όμως ήταν πολύ ιδιαίτερη μορφή, αρκετά ποιητική. Ρουφηγμένα μάγουλα και γκρίζα σγουρά μαλλιά, κοκαλιάρης αλλά με ένα νευρικό ανάστημα, φαίνεται πώς όλο το σώμα του είχε πλέον προσαρμοστεί σ’ αυτή τη λειτουργία του αεικίνητου δίποδου, πώς περπατώντας τόσο πολύ στη ζωή του, έμεινε πάνω του μόνο ότι ήταν αναγκαίο για να περπατάει.
   Όλοι τον είχαν πετύχει κάπου, όλοι είχαν μια ιστορία γι αυτόν.Έπαθε κλειστοφοβία ή τον παράτησε η γυναίκα του και από τότε δεν έχει σταματήσει να περπατάει, ήταν καθηγητής και τα παράτησε ή ήταν οδηγός ταξί και έπειτα από ένα ατύχημα δεν ξαναοδήγησε ποτέ και πήγαινε παντού με τα πόδια. Αστικοί μύθοι γύρω από έναν αληθινά μυστηριώδη άνθρωπο, έναν πραγματικό άνθρωπο που το πρόσωπό του κανείς ποτέ δεν προλάβαινε να πολυπαρατηρήσει αφού πάντα περνούσε και χανόταν γρήγορα σκυφτός και αγέρωχος μαζί. Παρά το καρπάθιο παρατσούκλι του δεν μπορεί να πει κανείς ότι προκαλούσε φόβο. Αντιθέτως αν τον πετύχαινε κανείς στον δρόμο, ένιωθε κάπως ο τυχερός της ημέρας :«Είδα τον Ντράκυλα χτες βράδυ!» και όλοι με θαυμασμό «Αλήθεια; Που;». Ίσως επειδή ενέπνεε δύναμη αυτή η  στάση ζωής του, η χωρίς καθόλου στάσεις στάση, τόσο διαφορετική απ’ των άλλων ανθρώπων.
   Είχαν περάσει πάνω από τρία χρόνια που δεν τον είχα δει. Τον είχαμε θυμηθεί μάλιστα μια μέρα στο σπίτι και αναρωτιόμασταν τι να απέγινε. Όλοι είχαν καιρό να τον δουν. Ίσως πήγε περπατώντας σε μια άλλη χώρα έλεγαν. Μέχρι εκείνο το βράδυ που γυρνούσα ανταριασμένη σπίτι με την Τσιτάρα (το αυτοκίνητό μου που αγκομαχούσε και έβηχε σε κάθε στοπ). Ήταν η εποχή που είχα πιάσει αληθινό πάτο και περίμενα κάτι, οτιδήποτε να με φτύσει κατά λάθος λίγο πιο ψηλά, ακόμα και έναν όροφο πάνω, αφού πιο κάτω δεν γινόταν. Είχα μάλλον εστιάσει με πολλή προσοχή σε όλα όσα δεν είχα και δεν μπορούσα να έχω, ένας αλάνθαστος τρόπος για να γίνει κανείς εύκολα και γρήγορα δυστυχισμένος.
    Γυρνούσα από μια αρκετά αποτυχημένη συνέντευξη για δουλειά. Είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου το βιογραφικό συν το ότι για κάποιο αναθεματισμένο λόγο άρχισα ένα ηλίθιο λογύδριο για την ειλικρίνεια και την αμεσότητα καθώς και για το πώς η σχέση μου με τη μουσική μπορεί να βοηθήσει στην επικοινωνία με τους πελάτες, πράγματα αρκετά αχρείαστα για έναν πωλητή επίπλων. Η συνέντευξη έκλεισε με την εξής ατάκα του εργοδότη: «ακόμα και αν δε συνεργαστούμε ελπίζω να σε πετύχω σε κάποια ζωντανή εμφάνιση» .
     Περνούσα, λοιπόν από έναν σκοτεινό δρόμο και τα φώτα μου τον φωτογράφισαν σαν άγριο ζώο,  ήταν αυτός! Σίγουρα αυτός με λίγο πιο μακριά και πιο ξασπρισμένα μαλλιά. Ξέχασα όλα τα δικά μου και κάτι πάνω από τις δυνάμεις μου, που μπορεί να λέγεται και περιέργεια (στην καλύτερη περίπτωση) με έκανε να παρκάρω όπως όπως και να κατέβω. Ήταν όντως αυτός, και εγώ, σαν άλλος Πουαρώ, τον πήρα από πίσω. Βασικά είχα σκεφτεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι θα έπρεπε κάποιος να τον ακολουθήσει αυτόν τον άνθρωπο μια φορά, να δει επιτέλους που πάει και τώρα ήταν η ευκαιρία μου να λύσω τον γρίφο, να ξεδιαλύνω το μυστήριο της πόλης.
     Αν φοβόμουν; Φοβόμουν πολύ και ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν. Λϊγη ζεστή αδρεναλίνη για να σηκωθώ από το ναδίρ μου. Ο ρυθμός του με λαχάνιασε στα πρώτα κιόλας λεπτά. Ίδρωνα και ξίδρωνα όπως η Τσιτάρα, βγάζοντας μπουφάν, βάζοντας μπουφάν, περνούσα από στενά και παραστενά της περιοχής που ίσως ποτέ δεν είχα περπατήσει παρότι ήταν κοντά μου. Γενικά, υπάρχουν κάποιοι δρόμοι της πόλης που ασυνείδητα τους αποφεύγω όπως ο διάλος το λιβάνι, χωρίς κάποια προφανή αιτία (πχ να είναι επικίνδυνοι ή έρημοι) που πολύ θα ήθελα να τη μάθω και εκείνο το βράδυ ερχόμουν αντιμέτωπη με αυτό το ταμπού μου. 
     Και εγώ, μην έχοντας τιποτα καλύτερο να κάνω στις 8  απόγευμα Πέμπτης, στην αρχή με αρκετές αμφιβολίες και όσο πέρναγε η ώρα πιο θαρρετά, βρέθηκα στην πόλη του Ντράκυλα. Μια άλλη πόλη από αυτή που ήξερα. Ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη  μου με αυτή τη συνειδητοποίηση που όμως δεν πρόλαβε να μείνει για πολύ εκεί όταν ο Μυστηριώδης Περπατίστρας χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο. Λίγα δευτερόλεπτα μετά μια κραυγή γυναίκας. Ένας σωρός σκέψεις έσπευσαν στο νου μου σαν λευκα αιμοσφαίρια.

συνεχίζεται...

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Αλλαγή;

Νομίζουμε ότι η ανθρωπότητα έχει αλλάξει, ότι ζούμε άλλες εποχές λόγω της τεχνολογίας και όμως αν το σκεφτείς τίποτα ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει παρά μόνο ίσως αυτό με τους ανθρώπους που μιλάνε μόνοι στο δρόμο και σπάνια πλέον μπορείς να διακρίνεις αν μιλάνε με handsfree ή απλά είναι τρελοί. Αν και το με ποια κριτήρια λέει κανείς τους δεύτερους τρελούς και όχι τους πρώτους είναι ένα φιλοσοφικό ερώτημα που δύσκολα απαντιέται.

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Ανακοίνωση

Δεν νομίζω ότι είδε κανείς ποτέ έναν οιωνό χωρίς πρώτα να τον χρειαστεί. Ούτε νομίζω όμως ότι οποιοσδήποτε οιωνός είναι απλά τυχαίος.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Μικρές Νυχτερινές Ιστορίες - The moon is made of gold



  Το στόμα της Έμμας ήταν μέσα στο αίμα και αυτό το λογοπαίγνιο ήταν το μόνο πράγμα που είχε απομείνει στο μυαλό του. Τα δόντια, ίσα που ξεπρόβαλλαν από την κόκκινη λιμνούλα, το ρουφηχτήρι σάλιων μούγκριζε σαν λαβωμένος δράκος  και είχε αλλάξει το χρώμα του. Τα χέρια του έτρεμαν ψάχνοντας τα εργαλεία του. Το μπλοκαρισμένο μυαλό του, μια μπλε οθόνη χωρίς καμιά δυνατότητα για ctrl+alt+del. Τις σελίδες από όλα τα ιατρικά βιβλία που είχε διαβάσει σαν να τις φύσηξε ένας αδυσώπητος άνεμος και να τις σκόρπισε από το παράθυρο του μυαλού του. Του καημένου μυαλού του. Πού πήγε αυτή η μαρμάρινη σιγουριά για τον εαυτό του, που είχε με κούραση χτίσει τα τελευταία χρόνια; Οι λεπτές κινήσεις που έκανε μηχανκά, με την ίδια άνεση και σβελτάδα που ένας σουβλατζής τυλίγει τις πίτες;
    Ήταν λάθος του, γιατί έβλεπε όλα αυτά τα καμπανάκια που τόσον καιρό του χτύπαγε ο οργανισμός του ότι κάτι δεν πάει καλά και δεν έκανε κάτι δραστικό. Πριν λίγες μέρες είχε για τέταρτη φορά αγοράσει καινούριο ζευγάρι φτηνά παππούτσια από το κινέζικο μαγαζί, δυο στενά κάτω από το ιατρείο, γιατί πάλι είχε φτάσει στη δουλειά φορώντας παντόφλες. Η πωλήτρια τον είχε πάρει στο ψιλό αυτή τη φορά. Γύρισε πίσω καταντροπιασμένος. Ενώ στην αρχή του φαίνονταν κωμικές οι καθημερινές αφημηρημάδες του, τώρα πλέον τον τρόμαζαν, του κατέβαζαν τα βρακιά από το φόβο, αλλά ακόμα  περισσότερο τον απωθούσε η ιδεά και μόνο να πάει σε κάποιο γιατρό γι αυτό. Και να κάνει τι; Να πάρει κάποιο από αυτά τα φάρμακα; Λες και δεν τα ήξερε αυτά τα φάρμακα.
      Η lounge μουσική και το ζεν περιβάλλον που είχε φτιάξει στο ιατρείο του έμοιαζαν κωμικά τώρα. Κάθε μέρα άκουγε αυτά τα πολύ χαλαρωτικά κομμάτια που όντως τον κάλμαραν και τα σιγορμουρμούριζε καθώς σφράγιζε κουφάλες. Οι γυναίκες ασθενείς συνήθως τα σχολίαζαν πολύ θετικά, όμως αυτή την τραγική στιγμή ακούγονταν πολύ διαφορετικά. Smooth Operator τραγουδούσε βελούδινα η Σαντέ, η αγαπημένη του. Τον ειρωνευόταν ακόμα κι αυτή. Τώρα θα ταίριαζε περισσότερο κάτι από Rage Against the Machine. Δυνατά μπάσα και κραυγές και ένας ρυθμός που θα ταίριαζε με τα βήματα της απόδρασής του. Ίσως αν η Σαντέ τραγουδούσε ένα κομμάτι τους σαν λυσασμένη γάτα: «They say jump you say how high» να ούρλιάζε αφηνιασμένη και σάλια να τρέχουν από το στόμα της με πάθος καθώς έσκιζε τα ρούχα της. Ναι αυτό θα ταίριαζε και θα είχε μεγάλο μουσικό ενδιαφέρον, όμως τώρα έπρεπε να κάνει κάτι άμεσα με το ανοιχτό στόμα-κόλαση.
     Η κοκκινομάλλα Έμμα ωστόσο δεν αντιδρούσε. Τα μεγάλα πράσινα μάτια της  ήταν ήρεμα και σταθερά παρκαρισμένα πάνω από τον προβολέα. Έμοιαζε με πορσελάνινη κούκλα. Δύο τα τεινά: ή  ήταν απλά πολύ ευγενική και ψύχραιμη ή την είχε πιάσει η ένεση και την είχε ακούσει για τα καλά. Η αλήθεια κάπου ανάμεσα. Η ώρα περνουσε και ευτυχώς ήταν η τελευταία ασθενής της ημέρας.
    Έξω, στο μεταξύ, η σκοτεινιά είχε απλώσει. Ήταν η φάση που αρχίζει και βραδιάζει από νωρίς και καταλαβαίνεις ότι το καλοκαίρι είναι πίσω σου και νιώθεις ότι δουλεύεις πιο πολύ αφου ξεκινάς με ήλιο και φεύγεις με φεγγάρι. Σίγουρα ήταν και αυτό το βλέμμα της που τον αποσυγκέντρωνε.
    Το μόνο πλέον δεκανίκι της μνήμης του ήταν η ατζέντα του. Δεν ήθελε ποτέ να ξαναγράψει σε αυτή την βρωμοατζέντα-θρίλερ, γεμάτη από τα βιαστικά μπλε γράμματα του, που αποφάσιζαν την μοίρα του μέχρι το μακρύ μέλλον, λεπτό προς λεπτό. Ήθελε να την κάψει και μετά να πατήσει πάνω στις βρωμερές στάχτες της κι ας ήταν το δεξί του χέρι. Να μπορούσε να έγραφε απλά γι αύριο αυτό:
10:00 να χαθω σ’ αυτό το βλέμμα  της Έμμας
10:30 να βουτήξω στη θάλασσα αυτών των θαυμάσιων ματιών που ήταν πραγματικά έργα τέχνης και να βγω σε κάποιο εξωτικό νησί,
10:50  να μείνω για πάντα εκεί, πίνοντας κοκτέηλ κάτω από το ηλιοβασίλεμα.
Γιατί να μην μπορούσε να πατήσει ένα κουμπί και να βρεθούν οι δυο τους κάπου άλλου,σε ένα μπαρ και να τη φλέρταρε με τα αυτοσαρκαστικά αστειάκια του που πάντα έπιαναν; Του έπεφτε μικρή φυσικά αλλά έτσι για τη χαρά του φλερταρίσματος.
Γιατί εδώ έτσι; Γιατί στην κοπελίτσα; Πλέον δεν τολμούσε να την κοιτάξει κάτω από τη μύτη της. Σκέφτηκε για λίγο απλά να τα αφήσει όλα και να φύγει. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για τον οδοντίατρο που εγκατέλειψε την ασθενή του ήδη παρέλαυναν στο μυαλό του.  
«χλλμμμλκκχχχ» μουρμούρισε ξαφνικά η Έμμα
«Τι; Θέλεις να πεις κάτι καλή μου;» είπε ο γιατρός κοκκαλώνοντας ολόκληρος. Η μόνη κίνηση πάνω του ήταν μια σταγόνα ιδρώτα που κατρακύλησε από το μέτωπό του πάνω στο λουλουδιαστό μανίκι της. Η Έμμα έβγαλε το ρουφηχτήρι, μπούκωσε νερό και έφτυσε αρκετές φορές στο νιπτηράκι δημιουργώντας κόκκινες ψυχεδελικές δείνες. Ο γιατρός περίμενε σαν στρατιωτάκι αμίλητο, ακούνητο, αγέλαστο. Η Έμμα γύρισε και τον κοίταξε με ένα κοκκινιστό χαμόγελο.
«Έχει πανσέληνο σήμερα» του είπε. Ο γιατρός δεν ήξερε τι να απαντήσει σε αυτή την πορφυρή ανακοίνωση και διατήρησε τη στάση ακινησίας.
      Η Έμμα σηκώθηκε με μια κίνηση και τον έπιασε από το χέρι σέρνωντάς τον έξω από το ιατρείο. Αυτός ακολούθησε σαν ανδρίκελο, περπατώντας σαν να είχε ξεχάσει ακόμα και τις βασικές αρχές του περπατήματος. Ανέβηκαν όπως - όπως τις σκάλες προς την ταράτσα της πολυκατοικίας. «Θα το κάνει να φανεί σαν αυτοκτονία» σκέφτηκε ο γιατρός και σαν πρόβατο που πάει στη σφαγή έφτασε μαζί της στην γωνία της ταράτσας, έτοιμος να δεχτεί τη μοίρα του. Η πόλη έμοιαζε κατσιασμένη και τσαλακωμένη από το καυσαέριο, σαν να ανάπνεε μετα βίας όπως ακριβώς και αυτός. Η Έμμα έπιασε απότομα το άκαμπτο γκρι κεφάλι του και με μεγάλη δυσκολία το έστρεψε πάνω από τη θάλασσα των κτιρίων. Το πρόσωπο του γιατρού φωτίστηκε. Ήταν εκεί μια πανσέληνος παχουλή και καλοθρεμμένη που έμοιασε να του χαμογελάει με κατανόηση, σαν παλιά καλή φίλη. Όπως η Έμμα. Ένιωσε ότι είχαν περάσει αιώνες από την τελευταία φορά που κοίταξε αυτό το παράξενο φωτεινό ον. Ή  ακόμα ο αυχένας του να κάνει αυτή την απλή κίνηση προς τα πάνω.
    «Μη φοβάσαι,  έχεις πιεστεί, δουλεύεις πολύ ε;» του είπε η Έμμα.
Ο γιατρός την κοίταξε ευθέως για πρώτη φορά σήμερα. «Δεν είμαι καλά Έμμα. Δεν είμαι καθόλου καλά» είπε έπειτα από μια αρκετά μακρά σιωπή. «Πίσω από αυτή τη μάσκα του γιατρού έχω κρυφτεί εδώ και καιρό τώρα. Που είναι ο εαυτός μου; Σε ποιανού ασθενή το στόμα τον έχω ξεχάσει; Η ζωή που ονειρευόμουν ήταν κοντά στη φύση, σε ένα χωριό. Ήθελα να γίνω μελισσοκόμος. Το περίμενες από μένα; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τυχαίο είναι το πώς έφτασα να γίνω οδοντίατρος.»
«Να σου πω κάτι; Μου έχεις σώσει πολλά δόντια. Άρα δεν είναι και τόσο τυχαίο. Απλά έχεις μάλλον καιρό να κάνεις ένα καλό διάλειμα ε;» του είπε.
«Έχω πάνω από τέσσερα χρόνια να πάω διακοπές έστω και για λίγο. Ξέρεις, νόμιζα ότι έχω τις ίδιες αντοχές που είχα παλιά αλλά προφανώς δεν είναι έτσι. Το βράδυ με απορροφάει η τηλεόραση και κοιμάμαι. Έχω γίνει ένα δουλευταράδικο ρομπότ, Έμμα. Μια προέκταση της οδοντιατρικής καρέκλας. Διεκπεραιώνω. Αλλά να, τώρα που έχουν αρχίσει και τρίζουν τα γρανάζια μου. Έχω χάσει το δρόμο μου Έμμα.»
   Ήθελε να της πει πολλά ακόμα. Να της ζητήσει ειλικρινά συγνώμη και να επανορθώσει για το δόντι της που το είχε αφήσει στη μέση σε μια άσχημη κατάσταση. Και αυτή ήθελε να του πει. Να του πει να μην ανησυχεί. Να πάρει μια άδεια από όλα. Να τον βοηθήσει κάπως. Εκείνη τη στιγμή όμως συνέβη κάτι που πολλοί θα αποκαλούσαν αλατοπίπερο της ζωής ή από μηχανής θεό ή θεία τύχη ή οιωνό ή ποιος ξέρει τί άλλο. Ένα ζζζζ έκανε αχρείαστες τις κουβέντες, τις εξηγήσεις και τις σκέψεις. Ένα παιχνιδιάρικο αποφασιστικό ζζζζζ. Ένα μοναχικό μελισσάκι έκανε τη βόλτα του μέσα στο βράδυ, εκεί ανάμεσά τους. Ποιος ξέρει τι δουλειά έιχε εκεί. Ίσως ήταν ένας κηφήνας που τον είχαν κλείσει έξω από το σπίτι οι σκληρές θηλυκές, όπως συνηθίζουν τέτοια εποχή είτε μια μπερδεμένη από τις ανώμαλες φθινοπωρινές ζέστες εργάτρια που έχασε το δρόμο της και βρέθηκε εκεί. Εκει, στην ταράτσα έμειναν να γελάνε δυο άνθρωποι και μια μέλισσα μπροστά στην πανσέληνο. Από εκείνη την πανσέληνο και έπειτα η Έμμα δεν ξέμεινε ποτέ από μέλι και ο γιατρός δεν έχασε ούτε μια πανσέληνο από όσες ακολούθησαν.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Ανακοίνωση

Στην πόλη και ο αργός και ο γρήγορος στα ίδια φανάρια συναντιούνται.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Ωδή στο ρόδι

  Ρόδι...
 Το διαμαντόκουτο του Φθινοπώρου. Σε κάθε πορφυρό διαμαντάκι οι θεοί των εποχών αποθηκεύουν το πολύτιμο νέκταρ που μάζευαν όλο το καλοκαίρι από τη χαρά που προκαλεί ο ήλιος στα μυρμηγκάκια και τα σκουλικάκια της γης.
 Ρόδι, η βασίλισσα των φρούτων με το πανέμορφο στέμμα της, ροδαλή και ξαναμμένη.
 Τα άνθη του ροδιού, τα έντονα πορτοκαλί μικροσκοπικά μπουμπούκια με κεφάλι ένα αστέρι, καθένα τους ένας ήρωας παιδικού παραμυθιού.
   Ρόδι, η καρδιά ενός υπέροχου ανθρώπου.

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Daydreams

  Όνειρα είναι αυτό το είδος επιθυμίας που όσο το πλησιάζεις για να το πραγματοποιήσεις μπορεί να μεταμορφώσει την καθημερινότητά σου σε μια πτήση στα σύννεφα ενώ όσο το αποφεύγεις και το αγνοείς τότε θα το σέρνεις πάντα πίσω σου σαν κωλόχαρτο που κόλλησε στο παππούτσι σου και σε κάνει να βρωμάς σκατά. 

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Περιμένωντάς την


      Ο άντρας ακούμπησε τη ζακέτα του στο κάθισμα και έβγαλε έναν μακρόσυρτο ήχο που πρέπει να ήταν ανακούφιση. Δεν άνοιξε το μεγάλο φως του σαλονιού, μόνο το πορτατίφ, που δίνει στο σπίτι μια κομψή και ζεστή ατμόσφαιρα. Παραμέρισε τις χοντρές λινές κουρτίνες και βγήκε στο μπαλκόνι. Το φθινόπωρο είχε αρχίσει να γίνεται η αγαπημένη του εποχή τα τελευταία χρόνια, κυρίως γιατί είναι σαν καλοκαίρι με φυσικό air-condition (ατάκα που κάθε χρόνο τέτοιο καιρό έλεγε στις κουβέντες με φίλους, όπως και την άλλη: "Ο Σεπτέμβρης είναι ο νέος Αύγουστος"). Το φως της πανσελήνου ήταν τόσο δυνατό που του πήρε κάποια δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει ότι δεν ερχόταν από κάποιο προβολέα. Ο ίδιος, στο φώς της έμοιαζε χλωμός και μυστηριώδης, ενώ δεν ήταν. Το ίδιο και η πόλη που ήταν ασυνήθιστα ήσυχη. Λες και κάποιος είχε χαμηλώσει το volume. Αγαπούσε την ησυχία και σκέφτηκε να την απολάυσει όσο είναι καιρός. Γιατί σε λίγο θα ερχόταν εκείνη.
    «Θα άρχισει πάλι την εξονυχιστική έρευνα σχετικά με το τι έκανα σήμερα» σχεδόν ψέλλισε στον εαυτό του. Και αυτή η έρευνα δεν θα τον πείραζε αν δεν ήταν τόσο ανάγλυφη αυτή η εμμονή της να περνάνε όλα από τον έλεγχό της, σαν σκάνερ.
    «Τhis woman drives me crazy» είπε, αυτή φορά μεγαλόφωνα. Πόσο του άρεσε να μιλάει στον εαυτό του στα αγγλικά, σαν μπάτλερ, και πόσο του είχε λείψει. Όταν ήταν εργένης, μίλαγε στον εαυτό του με τις ώρες. Ασυναρτησίες. Στα αγγλικά συνήθως αλλά και στα ελληνικά. Έπλεκε ολόκληρους διαλόγους με αρκετές δόσεις χιούμορ, αυτό το αγαπημένο του χιούμορ που το εκτιμούσε περισσότερο από τον καθένα και συχνά ξέσπαγε σε πνιχτά συνομωτικά γέλια σαν άτακτος μαθητής (για να μην ακούγεται από τους λεπτούς τοίχους του διαμερίσματος).
    Και όλα αυτά συνήθως ενώ καθάριζε κρεμμύδια για να φτιάξει την αγαπημένη του κρεμμυδόσουπα. Που μόνο σ’ αυτόν άρεσε όπως την έφτιαχνε. Ήταν απόλαυση ακόμα και τα κρεμμυδοδάκρυα, δεν τ' άφηνε χαμένα. Σκάρωνε μικρά αυτοσχεδιαστικά μονόπρακτα, με δραματικά φινάλε “after all these years, is that how you say 'thank you'? After all I've done for you?” και μετά το καθάρισμα υποκλινόταν στο φανταστικό κοινό του.
     Ήταν πραγματικά χαλαρωτική όλη αυτή η διαδικασία, ειδικά μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Και όταν έκλεινε τα ματια της κουζίνας, τραγουδούσε ρολινκ στόουνς με λάθος στίχους. Μετά, με σβέλτες και προγραμματισμένες κινήσεις, θα έβαζε να δει στην τηλεόραση την αγαπημένη του σειρά  που φρόντιζε να την προλαβαίνει πάση θυσία στην αρχή και δεν σήκωνε ούτε τηλέφωνα. Προτιμούσε επίσης να τρώει κατευθείαν από την κατσαρόλα, για να μην πλένει πιάτα και γιατί έφτιαχνε λίγη, μόνο γι αυτόν και γιατί το φαί έτσι έμενε ζεστό. Και γιατί ένιωθε σαν άγριο ζώο και αυτό το γούσταρε. 
    Τις Δευτέρες το βράδυ θα έτρωγε φρούτα ή κάστανα με κλειστά τα φώτα για να ακούει ραδιοφωνικό θέατρο. Θα ένιωθε τις τρίχες των χεριών του να σηκώνονται πλάθοντας τόσο πετυχημένα τις εικόνες που άκουγε. Τόσο καλοσκηνοθετημένα και με ζωντανά χρώματα και υπερταλαντούχους ηθοποιούς. Και όλα αυτά γυμνός. Απόλυτα γυμνός, σαν γάτος.
    Πόσες συνήθειες του, άφησε στην άκρη, μικρές χαζές αλλά αγαπημένες συνήθειες. Όχι ότι τώρα δεν μπορούσε να τις πραγματοποίησει αν ήθελε, απλά δεν θα ήταν το ίδιο. Τώρα σπάνια περνούσε τέτοιες στιγμές - αν ήταν τυυχερός 1 φορά το μήνα - και αυτές κρατούσαν λίγο και δεν τις απολάμβανε τόσο γιατί πάντα είχε το νου του στην πόρτα, που θα μπορούσε να ανοίξει οποιαδήποτε στιγμή. Τις υπολόγιζε αυτές τις στιγμές, τις σύντομες στιγμές μοναξιάς και ησυχίας, τις προετοίμαζε, τις προκαλούσε όσο ήταν δυνατό και όταν έρχονταν τις ρουφούσε σαν παράνομο τσιγάρο.
     Και τώρα ήταν μια από αυτές τις στιγμές, μα θα κρατούσε λίγο. Από λεπτό σε λεπτό οι τοίχοι θα αντανακλούσαν και πάλι την αυταρχικη φωνή της, λες και έψαχναν να τη φορτώσουν ο ένας στον άλλο. Ο χώρος θα γέμιζε πάλι από το ερωτηματικό βλέμμα της, το παραπονιάρικο, το νευριασμένο, το ξενερωμένο, το κουρασμένο, το νυσταγμένο, το αγαπησιάρικο, το γελαστό ή το βεβιασμένα χαρούμενο βλέμμα της (όταν τα μήλα πίεζαν με κόπο τα μάτια για να μοιάσουν χαμογελαστά μα εκείνα φαίνονταν σαν φυλακισμένα ψάρια). Συνήθως το ερωτηματικό βλέμμα της.
    Είναι όμως και τόσο καλόκαρδη και ξεχωριστή. Χάρουμενος και αγαπησιάρης άνθρωπος. Δοτικός άνθρωπος. «Πολύ πιο δοτικός από μένα» πάλι μεγαλόφωνα. Η αλήθεια είναι ότι του έλειπε όταν ήταν στη δουλειά, ακόμα και τώρα, αυτές τις όμορφες στιγμές μοναξιάς. Του έλειπε η συντροφιά της, η ζεστή, τρυφερή και ναζιάρα, η μυρίζουσα πεπόνι ύπαρξη. Και, ας είμαστε ρεαλιστές, πριν την γνωρίσει, η μοναξιά μπορεί να είχε το σιρόπι της ελευθερίας αλλά εκείνες τις ανυπόφορες στιγμές που - η ίδια αυτή η μοναξιά - του τρύπαγε το μεδούλι σαν το χειμωνιάτικο κρύο και τα βήματά του στις βραδυνές βόλτες αντηχούσαν εκκωφαντικά μόνα στην σιωπή της πόλης; όχι αυτές τις στιγμές δεν τις πεθύμησε καθόλου.
     Απλά ώρες ώρες αυτή η γυναίκα δε έμοιαζε καθόλου με τη γυναίκα που είχε ερωτευτεί. Εκείνη την παθιάρα, δυναμική σαν αγριόγατα γυναίκα. Που ποτέ δεν ήξερες αν θα σου κάνει τη χάρη να σε δει, αν θα χωρούσες λίγο στο πρόγραμμά της. Που ένιωθες πάντα ότι βρισκόταν σε ένα ψηλό πάλκο και εσύ από κάτω να την κοιτάς σαν χαμένος, «ακόμα και όταν βγαίναμε για ένα ποτό» μονολόγησε. Αυτό το δέος που του προκαλούσε, αυτό ερωτεύτηκε. Τώρα το πάλκο φαγώθηκε από την καθημερινότητα, τη σιγουρια, τη βεβαιότητα ότι θα είναι εκεί, σπίτι. 
     Τις ανασφάλειες, όλες τις ανασφάλειες που μπήκαν σαν κατσαρίδες στο σπίτι μαζί με τις βαλίτσες της. Που πήγε αυτή η δυνατή, η όλο μυστήριο γυναίκα; Και γιατί στη θέση της μπήκε μια γυναίκα επικριτική; Που τίποτα δεν την ευχαριστεί και τον μαλώνει και αυτός νιώθει ξανά και ξανά σαν σκύλος που κατούρησε στο χαλί του σαλονιού. Στην αρχή εκείνος απολάμβανε λίγο το μάλωμα. Δεν ήξερε γιατί, απλα το απολάμβανε, τον ιντρίγκαρε και το προκαλούσε καμιά φορά. Όμως τελευταία είχε παρατηρήσει ότι η φωνή της σε σε δυνατές εντάσεις ήταν στριγκή και σχεδόν κωμική σαν του πεινασμένου γλάρου. Πολύ δύσκολο να τη συνηθήσει κανείς.
«Κι ας με λέει μωρό της»
Αυτό τουλάχιστο του άρεσε. Όχι όμως το «ρε αγάπη».. το ρε με το αγάπη του φαινόταν οξύμωρο να είναι στην ίδια πρόταση.
Ξεκλείδωμα και άνοιγμα πόρτας έσπασε τις σκέψεις και αυτές σκόρπισαν στο πάτωμα και σαν μπίλιες κρύφτηκαν κάτω από τα στοργικά έπιπλα.
«Μωρό μου. Άργησα ε; Πεινάω  πολύ. Έφαγες; Πες μου ότι δεν έφαγες, να φάμε μαζί.»
«Δεν έφαγα, τσίμπησα έξω πιο πριν όμως. Δεν πεινάω τώρα»
«Αχ γιατι ρε αγάπη; Έλα φάε λίγο να μου κάνεις παρέα».
«Το βλέμμα το παραπονιάρικο» σκέφτηκε αυτός. Της χαμογέλασε. Την αγκάλιασε και της ψιθυρισε.
«Κάθησε εσύ, μωρό μου. Θα βάλω εγώ φαγητό.»

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Ημιθέλοντας

  
  Η ημιθέληση είναι η χαρά του ανασφαλή. Η ψευτοάνετη μάσκα του, η ψευδής ηρεμία του, ο ψευτοβουδισμός του με τις μαδημένες επιθυμίες που είναι ακόμα εκεί σε μια ελώδη γωνιά, ζέχνουν μουχλίλα. Ο μυς της θέλησης κρέμεται ατροφικός και γλιτσερός μέσα στην κοιλιά του, σαν πολυκαιρισμένο ζαμπόν.
   Το δεν έχω πρόβλημα μπορώ έτσι, μπορώ και αλλιώς, αλλά δεν μου κάνει τόσο το ένα ούτε τόσο το άλλο, αλλά και όλα. Ενθουσιάζεται εύκολα αλλά του φεύγει γρήγορα. Και δεν ξέρει. Ίσως μπορεί και θα δούμε. Γιατί όχι; Πάμε και βλέπουμε. Να κάνουμε και τα δύο γιατί θέλουμε και τα δύο. Ή και τα τρία. Από λίγο. Και ας χάσουμε σε βάθος. Μετά πάλι θα το μετανιώσουμε με αυτή την αβέβαιη την καημένη φωνή. Την τόσο συμπαθητική και σιχαμένη. Δύο δειλά βήματα μπρος, τρία πίσω. Τρία χεσμένα μπρος, πέντε βιαστικά πίσω και πάλι πλάγια, εκεί είναι σίγουρα. Αργά και βασανιστικά. Αιώνια σχεδόν.

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Η κατάλληλη στιγμή


    Κάπου εκεί, κάτω από την κατσαρόλα της Μεγάλης Άρκτου να χύνει το υγρό σκοτάδι της στη θάλασσα, κάπου εκεί ανάμεσα στους εκστασιασμένους, ξυπόλητα χορεύοντες, πιασμένους χέρι-χέρι ιδρωμένους, να λάμπουν κάτω από τα απαλά φωτισμένα πλατάνια, στα χώματα, στον παλμό των κρουστών και στο τραγούδι της λύρας, τότε μόνο κατάλαβα πως η καλύτερη στιγμή να εύχεσαι για τα όνειρά σου να αληθέψουν, είναι μια τέτοια στιγμή. Στιγμή ευτυχίας μεταξύ ευτυχισμένων και όχι αδυναμίας. Δεν χρειάζεται να περιμένεις να πέσουν αστέρια για να ζητήσεις αυτό που λαχταράς, απλά να σηκωθείς και να χορέψεις σαν ελεύθερος άνθρωπος και σαν μέρος της χορευτικής μάζας. Και εκείνη την καλή στιγμή που θα ξεχάσεις τον εαυτό σου, τότε απλά σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό και χαμογελάς. 

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Χαχανιτά

Τα παιδιά κάνουν χαχανιτά! Χαχανίζουν και αφήνουν όλα τα κάτασπρα δοντάκια τους να φανούν, είναι μεγάλοι εγωϊστές συνήθως, αλλά όταν γελάνε γελάει η ψυχή σου.Ένα παιδάκι έκλασε κι είναι υπέροχο. Ένα παιδάκι είπε "γεια κυρία" χωρίς "σας"!

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Μετα-εξελικτική θεωρία

Οι έρευνες του τμήματος Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου της Γουιμπάμπουε συγκλίνουν στην πιο πρόσφατη θεωρία ότι τελικά ο πίθηκος είναι η εξέλιξη του ανθρώπου και όχι το αντίθετο. Πιο συγκεκριμένα, ο δόκτωρ Γουϊμπάμπα, βασιζόμενος στη σύγχρονη μετα-εξελικτική θεωρία*,  επεσήμανε ότι ο πίθηκος ήταν ένα είδος ανθρώπου που ευδοκίμησε σε κάποιες συγκεκριμένες περιοχές με κατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες, ώστε να αναπτύξει περισσότερο από ότι οι άλλοι άνθρωποι την συναισθηματική του ευφυία και το σεβασμό απέναντι στο φυσικό περιβάλλον, κάτι που οι άλλοι άνθρωποι δεν έκαναν, και παρέμειναν άνθρωποι.
________________________________________________________________
*Σύμφωνα με την Μετα-εξελικτική θεωρία που πρώτος διατύπωσε ο δρ Γουί Γουιμπάμπα,το ύστατο κριτήριο εξέλιξης που μπορεί να τεθεί σε ένα είδος είναι η ικανότητα του να αφήνει το  περιβάλλον όπως το βρήκε μετά το πέρασμά του, χωρίς δηλαδή να αφήνει σημάδια ότι έζησε κάποιτε εκεί, παρά μόνο τον σκελετό του.

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Ομίχλη



Και θα κυλίσω πάλι κάτω από τα 1000 στρώματα ομίχλης.
Και τίποτα δεν θα φτάνει στις αισθήσεις μου.
Ούτε θα νιώθω ούτε θα ακούω ούτε θα βλέπω τίποτα στον ορίζοντα.
Οι αντένες μου κλειστές.
Μικρό φθινώπορο μέσα στον Ιούνη.
Μόνη μέσα στην παχουλή ομίχλη, περιμένοντας.
Περιμένοντας ένα ίσως.
Φανταζόμενη τον άερα να καθαρίζει τα σύννεφα.
Ονειρευόμενη το τρανταχτό γέλιο.
Αρκούμενη μόνο στις αναμνήσεις που τις έχω όλες κεντήσει στα αετώματα της καρδιάς μου.
Όλα φαίνονται ίδια όταν περιμένεις.
Όταν περιμένεις ο χρόνος περνάει αργά και πάει αντίστροφα.
Έχω περιμένει ξανά και ξανά και ακόμα δεν έμαθα πώς να περιμένω.
Να ξερα τουλάχιστο τι περιμένω…

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Agapology II



Να κάτι οικουμενικό. 
Όλοι στον κόσμο, άνθρωποι, γατιά σκυλιά σαλιγκάρια χρειάζονται χάδια… 
και αγαπούν την αγάπη τόσο πολύ… 
όλοι αγαπούν την αγάπη. 
Ακόμα και το θαλάσσιο χελωνάκι που δε γνωρίζει ποτέ μητέρα. 
Το κυοφορεί στην κοιλιά της η άμμος και η πρώτη αγκαλιά είναι της μαμάς θάλασσας. 
Είναι μικρό το χελωνάκι σαν ψεύτικο παιχνιδάκι, 
παραπατάει, 
πάει τυφλά, μόνο με το ένστικτό του προς τα εκεί που μυρίζει σαν μάνα. 
Ναι προς την αλμύρα. 
Κάποια στιγμή αν είναι τυχερό και πάει ευθεία, πλησιάζει τα ακροκύματα. 
Τότε, με στοργή η θάλασσα του απλώνει το πρώτο της κύμα, σαν χάδι. 
Αυτό πάει να πιαστεί μα κουτρουβαλίζεται. 
Και εκείνη τραβάει το κύμα της πίσω και απλώνει νέο, πιο αποφασιστικό. 
Και τρέχει το μικρό, μα πάλι κάνει πέντε κωλοτούμπες και βγαίνει πιο πλάγια στη στεριά.
Απελπισμένο, πασαλειμένο με άμμο, ζαλισμένο
Τότε εκείνη βάζει τα δύνατά της και φέρνει ένα μεγάλο κύμα! 
Και το χελώνι τότε προλαβαίνει και γραπώνεται στο άφρισμα. 
Και αυτή το ρουφάει στον τεράστιο κόσμο της, τον γεμάτο αγάπη και κίνδυνο. 
Και έτσι αρχίζει τη ζωή του. Τη μεγάλη ζωή του.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Πάρτυ

  Γλεντάω σήμερα. O drummer της καρδιάς μου παίζει βρώμικο φανκ και γουστάρω. Πίνω χυμό πορτοκάλι και παραπατώ. Χορεύω στην υγειά μου, λυγίζω τα γόνατα, γιορτάζω το σώμα μου. Γλεντάω την ελαφρότητα και την απλότητα. Τη σιωπή γιορτάζω και τα φρούτα που κερνάνε απλόχερα τα δέντρα.
     Όλες οι αράχνες και οι κουραστικές σκέψεις  ξεπλύθηκαν στη θάλασσα, πατήθηκαν στις θαλασσόπετρες και τσακίστηκαν. Ό,τι περιττό το φύσηξε ο δυνατός αέρας της θάλασσας...μείνανε αστραφτερές, καλογυαλισμένες οι χορδές μου, μοιάζει με σαξόφωνο η ψυχή μου.
  Είμαι μέσα σε αυτό αυτό το πανέμορφο απλό σπίτι με θέα στη θάλασσα ή αυτό το σπίτι είναι το ίδιο το μυαλό μου; καθαρότητα. Κάποτε νόμιζα ότι λίγες διακοπές είναι απαραίτητες για την επιτυχία, τώρα νομίζω επιτυχία είναι οι ίδιες οι διακοπές!

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Agapology



    Είτε συγκεντρώσεις όλη την προσοχή σου σε ένα στρουμπουλό τριαντάφυλλο, είτε στα μάτια ενός σκύλου, είτε στον τρόπο που κινούνται τα αστέρια ή τα σύννεφα, είτε στη μαγική δαντελένια φιγούρα των δέντρων που διαγράφεται στο νυχτερινό ουρανό όταν τα κοιτάς ξαπλωμένος, είτε ταξιδέψεις πολύ και πετάξεις πάνω από τη γη νιώθοντας για λίγο εξωγήινος θα καταλήξεις στο ίδιο συμπέρασμα: Ότι οι φόβοι και το χάος είναι μια ψευδαίσθηση και πίσω από όλα βρίσκεται μια απέραντη θάλασσα αγάπης σαν μήτρα που μας περιέχει όλους και όλα.
    Αυτό το αιώνιο μαύρο, το γεμάτο πλανήτες, γαλαξίες,  ήλιους, σκέψεις, εμάς και τα ποδήλατά μας, τα όνειρά μας, τα μυρμηγκάκια, τα χαμένα στυλό και τις κούκλες και τα μύρια όσα, δεν είναι παρά αυτή. Η ίδια η αγάπη και ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας σαν θεό. Αν έστω και μια στιγμή κάνεις λίγο πραγματικά ησυχία ίσως σε διαπεράσει και σένα η μουσική της και ανοίξει επιτέλους η καρδιά σου  σαν παχουλό τριαντάφυλλο.

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Mindblow

    Υπάρχουν κάποια μικρά σημεία στην καθημερινότητά μας που είναι πύλες για επικοινωνία με τον μελλοντικό μας εαυτό. Είναι κάποιες πολύ μικρές στιγμούλες που έχεις χρόνο να ανοίξεις το μυαλό σου και να συγκεντρωθείς σε μια μικρή εικόνα κλειδί. Δεν έχει σημασία τι θα κοιτάζεις, απλά θα το νιώσεις ότι αυτό είναι. Καλώς η κακώς δεν επιλέγεις εσύ πότε θα έρθουν αυτές οι στιγμές ή δεν έχω βρει πώς τις επιλέγεις. Αυτές τις στιγμές κλειδιά είναι ευκαιρία να συνεδριάσεις με εαυτούς σου από το παρελθόν και το μέλλον, την ολότητά σου και να συνθέσεις το προσωπικό σου σύνταγμα.
    Ορίστε κάποιες από τις αποφάσεις του τελευταίου προσωπικού συνεδρίου που μόλις έγινε στο παρελθόν*, πιθανότατα πέρσι, όταν είχα συγκεντρώσει για κάποια λεπτά το βλέμμα μου σε ένα παράξενο έντομο που προσποιόταν ότι είναι ένα πεταμένο κομματάκι ξύλου.
   ΑΡΘΡΟ 1.Αν χρειάζομαι συστολή θα συσταλώ και αν χρειάζομαι διαστολή θα διασταλώ. Και αν κάπου πρέπει η μελωδία μου να αλλάξει ρυθμό, θα αλλάξει και δεν θα ακούσει κανένα κανόνα.
  ΑΡΘΡΟ 2.Θα μου γράφω. Χωρίς φόβο χωρίς πάθος, με αγάπη στα λουλούδια, με ανοιχτή καρδιά..με χαλαρότητα, με ίσες μεγάλες εισπνοές και εκπνοές, με περιστασιακά ρεψίματα, θα απαντηθούν τα "δεν ξέρω" ή θα γίνουν αποδεκτά. Με εμπιστεύομαι και ας κάνω λάθη, θα κάνω πολλά ακόμα, ουυυ. Δεν πειράζει που πολλές φορές έχασα το κέντρο μου, ξαναβρίσκεται με υπομονή, αργά και με συνείδηση. Και μετά ξαναχάνεται. Για να ξαναβρεθεί Οι δυσκολίες πάνε και έρχονται όπως οι καταιγίδες.
   ΑΡΘΡΟ 3. Εμπιστεύομαι και το χρόνο και δεν το βλέπω σαν εχθρό αλλά σαν φίλο με τον οποίο κολυμπάω και πετάω μαζί, χορεύω και φτιάχνουμε όμορφα σχήματα και γραφικές παραστάσεις τρισδιάστατες που κάθε φυσικός θα ζήλευε.
  ΑΡΘΡΟ 4. Δε θέλω την αγάπη μόνο και μόνο επειδή κυκλοφορεί η φήμη ότι κωλομετράει, θέλω να παω σ' αυτήν όταν με προσκαλέσει η ίδια στο πάρτυ της. Τότε θα μείνω και μετά το πάρτυ να πλύνω τα πιάτα γιατί πάει πακέτο με τις δυσκολίες της. Ο Γκιμπράν το λέει υπέροχα στο πρώτο κιόλας κεφάλαιο..αν θες την αγάπη μόνο με τα καλά της πάρε ένα μπούλο..βέβαια το λέει πολύ πιο όμορφα, δε θυμάμαι ακριβώς τα λόγια.
    ΑΡΘΡΟ 5. Όσο κι αν έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα στους αιώνες, όσες μόδες  και αν πέρασαν και άλλαξε η αισθητική της ανθρωπότητας, τίποτε δεν θα είναι πιο μαγικά όμορφο από την εικόνα της πανσελήνου που αποδομείται μέσα σε μαύρη θάλασσα. Όταν φυσάει άλλο αέρα στους δρόμους και στα δέντρα που φαίνεται να την κοιτάνε όλα εκστασιασμένα και βαμμένα με το ίδιο το ασήμι της. Έτσι και μένα η φαντασία μου θα σαλπάρει στον απέραντο ωκεανό με θράσος πειρατικού πλοίου.

----------------------------------------------------------------------------------------
*Τα ρήματα των άρθρων είναι γραμμένα σε ενεστώτα η σε μέλλοντα γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει στη γλώσσα μας ένας διαχρονικός χρόνος ρήματος που να περιέχει όλους τους χρόνους μαζί, ενεστώτα, υπερσυντέλικο, εξακολουθητικό μέλλοντα κτλ.απαραίτητο για τέτοιες περιστάσεις.
   Τώρα που το σκέφτομαι όμως, αυτό δεν θα έπρεπε να μας εμποδίσει να δημιουργήσουμε τώρα ένα χρόνο ρήματος με τον ίδιο τρόπο που τίποτα δεν εμπόδισε  και παλιότερα  κάποιους ανθρώπους να αποφασίσουν να λέγεται το μήλο "μήλο". Πώς αλλιώς θα τηρηθούν εξάλλου τα άρθρα 3 και 5;
   Ο χρόνος αυτός μπορεί να λέγεται "Ολικός" και να  έχει την κατάληξη "ίου" σε 1ο πρόσωπο. Πχ. στο ΑΡΘΡΟ 1, το "Αν χρειάζομαι συστολή θα συσταλώ και αν χρειάζομαι διαστολή θα διασταλώ" θα μπορούσε να γίνει "Αν χρειαζίου συστολή, συστολίου και αν χρειαζίου διαστολή, διασταλίου"

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Εθνικισμός και σύνολα ΙΙ



Οι εθνικιστές όλου του κόσμου εξ'ορισμού δεν μπορούν να ενωθούν.
Οι μη εθνικιστές όλου του κόσμου μπορούν να ενωθούν.

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Έρευνα περί ορίων

Γραφική παράσταση των διαθεσιακών ορίων από το Πανεπιστήμιο της Γουιμπάμπουε
    Το πανεπιστήμιο της Γουιμπάμπουε συμφωνα με τις έρευνες  και τις παρατηρήσεις των διακεκριμένων επιστημόνων θέτει το εξής ερώτημα: Μήπως πρέπει να πραδεχτούμε σαν παγκόσμια αλήθεια και να εκμεταλλευτούμε το ότι τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο έχουν όριο προς τα κάτω αλλά προς τα πάνω τείνουν στο άπειρο. Αυτή η αρχή έχει τόσες μα τόσες εφαρμογές. πχ το βλέμμα μας προς τα κάτω βρίσκει έδαφος ενώ προς τα πάνω έχει ουρανό χωρίς όριο. Επίσης μπορείς να αρρωστήσεις ή να πέσεις ψυχολογικά ή ή ή... με όριο το θάνατο, προς την άλλη κατεύθυνση όμως, το πόσο ζωντανός και υγιής και ήρεμος, και πόσο καλά και και και... μπορεί να νιώσεις, δεν υπάρχει όριο..κάνω λάθος; (αναρρωτιέται το πανεπιστήμιο της Γουιμπάμπουε..)

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Ανασαίνοντας

    Οι πόρτες ανοιγοκλείνουν ρυθμικά από τον αέρα που θα πει πως το σπίτι αναπνέει και αν θυμάμαι καλά όταν κάτι αναπνέει είναι ζωντανό. Και εγώ σήμερα είμαι αρκετά ζωντανή, αναπνέοντας μακρόσυρτες ανάσες που θυμίζουν θρόισμα δέντρων από θαλασσινή αύρα. Ελαφρύς χορός άμμου. Καμιά φορά αρκεί αυτό, απλά να εισπνέεις και να εκπνέεις τον κόσμο που σε περιβάλλει, να μαζεύεις όλη αυτή τη ζωγραφιά στα πνευμόνια σου, αφήνοντας το περιβάλλον έναν κενό άσπρο καμβά και ύστερα να την σκορπάς πάλι πίσω γεμάτη τώρα από τα δικά σου χρώματα και σχήματα. Και έτσι μπορείς να αλλάξεις λίγο τον κόσμο.

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Ανακοίνωση

Υπάρχουν πολλών ειδών δημιουργοί, όμως μόνο αυτοί που έχουν γυμνάσει τη σκέψη τους να πετάει σαν πετροχελίδονο, ελεύθερη πάνω από νόρμες και συνήθειες, πάνω από οποιοδήποτε νόμο, ακόμα και από το νόμο της βαρύτητας, μπορούν να πάνε την ιστορία ένα βήμα μπροστά.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Ανακοίνωση

Ευλογημένοι οι μουσικοί εκείνοι που μπροστά στη μουσική τους γίνεσαι μικρό παιδί, σε παίρνουν από το χέρι και σου
μαθαίνουν τον κόσμο από την αρχή.

Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Βρέθηκαν οι υπεύθυνοι

    Υπάρχει ένας θάμνος με ελαφρώς γυαλιστερό φύλλο και άσπρο μικρό λουλουδάκι ο οποίος ανακάλυψα ότι ευθύνεται για ένα μεγάλο μέρος αυτής της γλυκιάς μεθυστικής μυρωδιάς των τελευταίων ημερών, της τόσο δυνατής που σε κάνει να ελπίζεις σε καλύτερες μέρες. Και έπειτα βέβαια, ο κύριος υπεύθυνος είναι αυτό το λευκό βελούδινο άνθος της νεραντζιάς, αυτό ναι αυτό, που οι πιο υποψιασμένοι το συλλέγουν κάθε χρόνο με προσοχή, για να κρατήσουν λίγη άνοιξη στο σεντούκι τους, ενώ εκείνοι που δεν δίνουν σημασία στη μύτη τους, απλά αναρωτιούνται γιατί ξαφνικά νιώθουν ανάλαφροι και κάπως ερωτευμένοι. Μπόρεσα και άκουσα αυτό το άρωμα: είναι αιθέριες φωνές νηρηίδων που τραγουδάνε μια ματζόρε συγχορδία μεγάλης εβδόμης και αμέσως την ξεκουρδίζουν ένα ημιτόνιο κάνοντας την να ακούγεται σαν "ααχ" ανακούφισης και απόλαυσης. Οι φωνές συνοδεύονται από μικροσκοπικές άρπες και και μεταλλοφωνίνια.
    Αυτή η άνοιξη μοιάζει να ήρθε πιο αποφασισμένη από ποτέ, λες και είχα χιλιάδες χρόνια να μυρίσω. Και επειδή η όσφρηση είναι η πιο προηγμένη χρονομηχανή που μου βρίσκεται, αυτή τη φορά η μυρωδιά της νέας νεραντζιάς δεν με πήγε απλά πίσω στην περσινή ή την προπέρσινη άνοιξη, αλλά πολλές άνοιξες πίσω, όταν έκανα κοπάνες από το  σχολείο και τα αρώματα των δέντρων μπλέκονταν με την υγρασία των Εξαρχειώτικων  στενών φτιάχνοντας τις πιο ανορθόδοξες αρωματικές αρμονίες. (γράφω με το στυλό που με λογοκρίνει: κάνει τάχα ότι τελείωσε το μελάνι σε σημεία που όλως τυχαίως θεωρεί ανόητα. Το αλλάζω με μολύβι).    
   Πέρασα αυτές τις μέρες κυρίως μυρίζοντας λουλούδια. Είμαι τώρα ένα επίπεδο πιο βαθιά στην αγαλλίαση και από εδώ που βρίσκομαι μπορώ να δω και να διαβεβαιώσω: είναι απέραντη η θέα που έχει ο δρόμος της. Η γαλήνη, η ηρεμία και η αγαλλίαση είναι απύθμενες πηγές, δεν υπάρχουν όρια στο πόσο μπορείς να εμβαθύνεις σ' αυτές, να τις γυμνάσεις. Όπως και η αντίληψη είναι ένας μυς που μπορεί να γυμνάσει κανείς. Η όραση γυμνάζεται, εμπλουτίζεται. Τα μάτια μπορούν να χρησιμοποιηθούν αλλιώς και να δουν αυτά που τόσον καιρό περνούσαν απαρατήρητα, όπως ένας ακροβάτης μαθαίνει να παίζει με το νόμο της βαρύτητας. Το ίδιο και η όσφρηση, μπορεί να εξασκηθεί και να βιωθούν τα πιο λεπτοφυή αρώματα. Απλά δεν υπάρχουν ακόμα γυμναστήρια γι αυτά τα πράγματα. 
    Τα κύτταρά μου χορεύουν και έτσι χαμογελάω αδικαιολόγητα. Ένα τεράστιο ευχαριστώ υψώνεται από όλο το σώμα μου και πετάει σαν μπουρμπουλήθρα στη γλυκιά νύχτα. Ο γκιόνης λέει παρακαλώ και μαζί παρατηρούμε πως οι χτύποι της καρδιάς μας είναι στο ίδιο τέμπο με την ανάσα της θάλασσας, τόσο ήσυχοι και ατάραχοι που οι αντανακλάσεις από τα φωτάκια στο γυαλιστερό φουστάνι της λιώνουν σαν καραμέλα στη σοκολάτα. 
    Εδώ ανθίζω. Εδώ, δίπλα στη θάλασσα, μπορεί να αναπτυχθεί το είδος ανθρώπου στο οποίο ανήκω. Εδώ ανθίζω κάθε τέτοια εποχή. Γιορτάζω το πρώτο κουνούπι και τη μέλισσα, την πρώτη μαργαρίτα, την πρώτη παπαρούνα, την πρώτη τσουκνίδα και τη μολόχα, την αλλαγή της ώρας, τα γιγάντια ηλιοβασιλέματα. Μοιάζουν όλα με μαντάτα έρωτα. Η θύμηση της αγάπης με κρατάει ζωντανή, η υποψία και μόνο της ύπαρξής της είναι που κινεί τα πόδια μου. Ξανασυναντώ τον παιδικό μου εαυτό και φτιάχνω καινούριο χάρτη. Ο φανταστικός μου διάλογος με τις Καρυάτιδες καταλήγει σε μειδίαμα. Κουρνιάζω στο αιώνιο βλέμμα τους.   


Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Ο εσωτερικός μονόλογος ενός εξωγήινου που ατενίζει τον ουρανό από το μπαλκόνι του πίνοντας το τσάι του όταν το ένα από τα τρία μάτια του πέφτει τυχαία πάνω στη γη


    Οι καημένοι μου οι άνθρωποι νομίζουν ότι η ανάγκη για ζευγάρωμα είναι μια ενστικτώδης ανάγκη για τη διαιώνιση του είδους τους και μπαρμπούτσαλα ενώ στην πραγματικότητα όλα γίνονται για να επικοινωνήσουν οι αντίποδες τους με τους αντίποδες άλλων ανθρώπων. 
   Τόσοι επιστήμονες εκεί και ούτε ένας δεν είχε τόσους αιώνες την παραμικρή υποψία ότι ο αληθινός τους εγκέφαλος εδράζει στα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών τους - αυτά που θα έπρεπε να ονομάζονται αντίποδες, αλλά πάλι κανείς δε νοιάστηκε να τους  δώσει ένα όνομα γιατί για κάποιο λόγο δεν τους φάνηκε τόσο σημαντικό σημείο του σώματος ώστε να έχει δικό του όνομα ενώ το μεγάλο δάχτυλο του χεριού μια χαρά σκέφτηκαν να το ονομάσουν "αντίχειρα"...ξαφνικά όταν πρόκειται για πόδια, δεν είχαν χρόνο, είχαν πονοκέφαλο και άλλες τέτοιες δικαιολογίες..
   Καημένοι μου που να ξέρατε ότι όλα υποκινούνται - μεταφορικά και κυριολεκτικά - από τους αντίποδές σας και την ώρα που βγάζετε τα μάτια σας με άλλους ανθρώπους, οι αντίποδες σας επικοινωνούν και ανταλλάσουν βαρυσήμαντες πληροφορίες που ποτέ δεν θα μάθετε πόσο σημαντικές ήταν...

Smiles

   
   Οι νότες έπεφταν σαν σοβαρή βροχή γύρω μας. Εμείς όμως είχαμε κλοουνίστικη διάθεση και τα γέλια μας δημιουργούσαν μακρόσυρτες ενδιαφέρουσες αρμονίες. Η φωνή σου έχει αυτή την σπάνια ιδιότητα να σκορπάει μακριά τα σκουπιδάκια και τις μπανανόφλουδες του μυαλού μου με τις αρμονικές της. Ο ζεστός καθαρός αέρας της, έκανε ξάστερο τον μικρό μου ουρανό.
  Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει αλλά σε έχω καταλάβει. Είδα μια φευγαλέα στιγμή την αληθινή σου υπόσταση. Είσαι εκείνος ο παιχνιδιάρης αδέσποτος μαύρος σκύλος της παραλίας που έτρεχε μαζί μου στην άμμο αφήνοντας τις πρώτες πατημασιές της μέρας, εκείνο τo βροχερό πρωί που δεν υπήρχε ψυχή στην παραλία και η θάλασσα ήταν ατόφιο ασήμι.
   Και μια άλλη φευγαλέα στιγμή είδα όλες τις πτυχές της θάλασσας που έχουν γαλουχήσει τα μάτια σου, όλες τις αποχρώσεις της και το αλάτι που έχουν γευτεί στη ζωή τους και έχουν γίνει τόσο γελαστά.

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Aερόστατο



Οι μέρες τώρα γέμισαν με τη διαρκή προσπάθεια ανύψωσης αερόστατου.
Σαν εκείνο του βαρώνου Μινχάουζεν που το έφτιαξε από τα εσώρουχα όλων των κυριών
Είναι ένα μεγάλο έργο, δύσκολο έργο γεμάτο εμπόδια
Να ράψω τα υφάσματα, να ανάψω τη φλόγα, να λύσω ένα-ένα τα βαρίδια.
Να φυσήξω δυνατά πολύ δυνατά
Σιγά σιγά να πάρει σχήμα, να αφήσει απότομα το χώμα και να πάρει ύψος
Να γίνει ένα ιπτάμενο ήσυχο ον
Μα πότε ο άνεμος είναι κόντρα, πότε έχει άπνοια
Και αυτό πέφτει και αδειάζει και δώσ' του πάλι από την αρχή
Μα όλο μεγαλώνει και το πείσμα μου και η προσπάθεια μου
Κι όλο και ανοίγουν τα πνευμόνια μου
Ετοιμάζομαι για το μπλε, το μεγάλο μπλε του Ελύτη

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Στο πατσατζίδικο

    Δεν πειράζει που η ιερότητα και η αντρική αποκλειστικότητα του μέρους είναι επιπέδου Αγίου Όρους τέτοια ώρα τέτοια μέρα. Δεν θα αποκρούσω τα βλέμματα, δεν ήρθα εδώ γι αυτό. Ήρθα για κοτόσουπα ολίγη και ας χρειαστεί να δω αγώνα ποδοσφαίρου. Μυστηριώδεις προσωπικότητες στοιχειώνουν τα διάσπαρτα τραπέζια, νυκτόβια πρόσωπα, σίγουρα οι περισσότεροι κάτι ύποπτο έχουν κάνει πολύ πρόσφατα, όπως ίσως και εγώ. Ή και όχι.
    Ένας μπροστά μου γράφει σε έναν πάκο από χαρτιά, μικρά γράμματα, και έπειτα  κάποια από αυτά τα σκίζει. Δεν είναι τρελός, φαίνεται να ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Το ντετεκτιβικό μου δαιμόνιο ψοφάει να μάθει γιατί, αναζητώντας λεπτομέρειες, όπως.. ωτοασπίδες αχά! χμμ... μετά όμως έρχεται η σούπα. Απέναντι ένας Χόμφρεϊ Μπόγκαρντ, τρώει σιωπηλά τη μακαρονάδα του. Αναγνωρίζω την ανάγκη του να είναι αόρατος από τον τρόπο που χρησιμοποιεί τα μάτια του στο χώρο, ξέρω, I've been around you know.
    Μου αρέσει που όλοι εδώ μοιραζόμαστε τη μοναχικότητά μας και είναι εντάξει. Η διαρκής ανάγκη να είμαστε με παρέα είναι λίγο βρωμερή. Κάνει τους μόνους ανθρώπους να φαίνονται σαν περίεργα όντα ενώ απ' την άλλη, όλοι γίνονται τόσο αβοήθητοι σαν γυμνοσάλιαγκες αν χρειαστεί να μείνουν λίγο πραγματικά μόνοι χωρίς να είναι επιλογή τους. Λες και είναι κάτι αφύσικο. Note to self: Να ανοίξω ένα μαγαζί που κάθε τραπέζι να έχει μόνο μια καρέκλα. Να είναι περήφανα μοναχικό. Να πηγαίνεις μόνος και να φεύγεις μόνος. Έτσι όπως είναι και η ζωή στην πραγματικότητα.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Επεισοδιακή νύχτα



     Ήμουν στη λεωφόρο κοντά στο σπίτι, βράδυ και οδηγούσα ένα καρτ όταν στη νησίδα αριστερά μου πέρασε κάτι με μεγάλη ταχύτητα. Δεν πρόλαβα να δω τι ήταν. Το επόμενο όμως το πρόλαβα. Ήταν ένα σκυλί από εφημερίδα, μαύρη εφημερίδα καμμένη. Ήταν απρόσωπο και τα εφημεριδένια αυτιά του τινάζονταν κάτω από τα πορτοκαλοκίτρινα φώτα καθώς έτρεχε μανιασμένο στη μέση του δρόμου, αντίθετα στο ρεύμα. Ακολούθησαν κι άλλα. Τι είδους πνεύματα είναι αυτά που κυκλοφορούν τέτοια ώρα;
    Ξυπνάω από έναν ψίθυρο.. Έλεγε "Αφύπνισε τη συνείδηση" ή κάτι τέτοιο. Ξανά και ξανά. Από που ακούγεται αυτό; Συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν ήταν ψίθυρος. Ήταν το τιτίβισμα ενός πουλιού έξω από το παράθυρό μου και οι ψιθυριστές αυτές λέξεις ήταν οι αρμονικοί ήχοι του. Ήταν ξεκάθαρο και ήμουν ξύπνια, ήταν αληθινό. Πρώτη φορά άκουσα με αυτό τον τρόπο ένα κελάηδισμα. Ήταν σαν να χρησιμοποίησα τα αυτιά μου αλλιώς για πρώτη φορά.
     Με ξαναπήρε ο ύπνος και δεν κατάφερα να σημειώσω τι ακριβώς έλεγε ο ψίθυρος. Είδα όνειρα με μια εορταστική ατμόσφαιρα αλλά σκοτεινά με νεκρούς. Όλοι φορούσαμε ψηλά μαύρα καπέλα αλλά είχαμε χαρούμενη διάθεση.Τελικά βρέθηκα στο φείσμπουκ και έκανα τζόιν στο γκρουπ των ζόμπι. Η φωτογραφία του προφίλ μου έγινε αυτόματα ένα γούνινο ζόμπι που μετα βίας έμοιαζε με γυναίκα. Δε μου άρεσε αυτό, αλλά μετά πρόσεξα ότι και οι άλλοι έτσι ήταν και αυτό με εφησύχασε. Ίσως τα είδα όλα αυτά επειδή άκουγα το Lacrimosa πριν κοιμηθώ.
    Αυτή τη φορά ξύπνησα από ένα ήχο σαν πέταγμα μύγας. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω στο κουρτινόξυλο ένα περιστέρι. Σκόυρο γκρι περιστέρι και τιναζόταν ανήσυχο. Πώς μπήκε; ποιος άφησε ανοιχτά; είναι δυνατόν; Ξυπνάω αμέσως και δεν ήταν εκεί. Κι όμως έμοιαζε τόσο με πραγματικότητα. Και όταν άνοιξα τα παραθυρόφυλλα ένα περιστέρι καθόταν απέξω. Ένα γκρι, πραγματικά.

Υ.Γ.: αυτή η ανάρτηση είναι το ίδιο στοιχειωμένη με τα χθεσινοβραδυνά όνειρα. Η πρώτη παράγραφος αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τις επόμενες όσο και αν το προσπάθησα. Χωρίς προφανή λόγο.

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Σημείωμα στο ψυγείο

Ευχαριστώ. Έτσι αρχίζει η μέρα και έτσι τελειώνει.
    Ορίστε, πάλι κοιμόμουν. Πάνω από ένα χρόνο. Και ξύπνησα πριν από λίγο και θυμήθηκα πώς είναι να είσαι ξύπνιος. Οξυδέρκεια είναι αυτό που χρειάζομαι από δω και έπειτα.
Σημείωμα στο ψυγείο: Να πάρω απορρυπαντικό για ρούχα και να έχω οξυδέρκεια.
Πρέπει απέναντι στους στόχους μας να παίρνουμε αεροδυναμικό σχήμα, όπως το bat mobile.
     Να φανταζόμαστε τον εαυτό μας σαν ένα βέλος, κι αυτό στην πράξη σημαίνει να υπενθυμίζουμε διαρκώς τον στόχο στον εαυτό μας και να συγκεντρωνόμαστε σ'αυτόν. 
   Θέλει να ποντάρεις, να επενδύσεις στην καθημερινότητα αντί να παρασύρεσαι από αυτήν σε πράγματα που σε αποχαυνώνουν. Και όταν σου' ρχεται να παρεκκλίνεις, θυμίσου το στόχο, άναψε τα αλάρμ από τον πύργο ελέγχου. Και για να γίνει αυτό πετυχημένα και ό,τι κάνουμε να είναι με όλο μας το είναι, θέλει λιτή ζωή και εναρμόνιση σώματος-πνεύματος ώστε όλο το πακέτο να είναι σε δράση. Θέλει να είναι γυμνασμένοι όλοι οι μύες, σώματος και πνεύματος για να μπορείς να έχεις σχήμα σαφές και ξεκάθαρο και όχι ένα θολό, αμφίβολο κάτι. Αλλιώς κάθε προσπάθεια αλλαγής θα καταδικάζεται σε διάχυση. Και όλο αυτό έχει σχέση με τη σεξουαλικότητα, αλλά δεν ξέρω πώς να εξηγήσω το γιατί.
     Να μασάμε καλά το φαγητό με όση υπομονή έφτιαχναν κάποτε τα έπιπλα οι αριστοτέχνες επιπλοποιοί. Σαν γελάδες. Σαν μηρυκαστικά σε ένα λιβάδι όπου ο χρόνος έχει ξεχαστεί και μυρίζει τα χαμομήλια. Μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή το να αποκτήσεις αυτή τη συνήθεια: 40 φορές, 50 φορές την κάθε μπουκιά. Είναι στάση ζωής το να μη βιάζεσαι.
Ευχαριστώ

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Nightstorming

    Το "θα προτιμούσα" μπορεί να γίνει μια έκφραση αρκετά κουτοπόνηρη και δεν υπάρχει πιο άσχημo πράγμα σε έναν άνθρωπο από την κουτοπονηριά. Ίσως έχω και εγώ λίγη αν κοιτάξω στον εσωτερικό καθρέφτη, όπως πολλά πράγματα εν δυνάμει. Είναι σαν να φοράς καρό παντελόνι με λαμέ μπλούζα.
     Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο από οτιδήποτε χρειάζομαι ένα δεντρόσπιτο με αυτόνομη θερμανση. Χρειάζομαι και εγώ η ίδια αυτονομία, αγαπω την αυτονομία όπως και οτιδήποτε από "αυτό-". Χρειάζομαι εσένα.Κάπου βρίσκεται ένας εαυτός μου λιγότερο κυκλοθυμικός και περισσότερο 'ένα'. Χρειάζομαι να μιλήσω σε κάποιον άγνωστο τώρα αμέσως κι ας είναι 2:30 το βράδυ. Θα καλέσω ένα τυχαίο νούμερο, ποτέ δεν ξέρεις, το πολύ πολύ να με βρίσει....
  ...το έχει κλειστό ο μ#λάκα$. Δεν πειράζει, καμιά φορά ίσως πρέπει να αρκούμαστε στην απλότητα των πραγμάτων, ίσως και στην άνοστη, τη φλατ όψη τους, χωρίς συγκινήσεις, πάθος και σασπένς. Αυτό είναι να μεγαλώνεις; Δε νομίζω. Είναι απλά η ησυχία που απλώνεται όταν αρνείσαι να βγεις άλλο ένα βράδυ με τους ίδιους καπνούς γύρω από τους ανθρώπους.
    Απλά, θέλω να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο σχετικά με το πώς να μην τα θέλουμε όλα δικά μας και στο τέλος να μένουμε στον άσσο με την καρδιά άδεια σαν χαρτοσακούλα. Αλλά δεν ξέρω κάποιο τέτοιο σεμινάριο ίσως επειδή δεν υπάρχει. Όπως το εργαστήριο φιλιού που θεωρούσα αυτονόητο από την ανθρωπότητα να έχει δημιουργήσει όταν ήμουν μικρή. Ένα χώρο με πλαστικά πρόσωπα και προσομοιωτές χειλιών που θα σου μαθαίνουν πώς να φιλάς. Ευτυχώς, τα σημαντικότερα τα μαθαίνεις βιώνοντας...να ένας καλός τίτλος για σεμινάριο.

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Ανακοίνωση

    Από ένα σημείο και έπειτα αυτό που σε κάνει να θες να έχεις συνέχεια ένα έγχορδο όργανο στα χέρια σου δεν είναι καν η ανάγκη για μουσική. Είναι για να νιώσεις πάλι το κουδούνισμα της κάθε νότας στο στομάχι σου και την κάθε χορδή να πάλλεται κάτω από τα δάχτυλά σου. Να γίνεται το ίδιο το σώμα σου φορέας των συχνοτήτων. Και αυτό αργά ή γρήγορα γίνεται τόσο αναγκαίο όσο και το τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλά και στο στόμα του καπνιστή, ειδικά αν το όργανο είναι καλό.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Ανακοίνωση

Πάρε όσες αποφάσεις θες αλλά καμία από φόβο.

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Για την έμπνευση


Δεν είναι ότι η έμπνευση σταματάει ποτέ, είναι ότι εμείς γινόμαστε πιο κουφοί απέναντι στις χιλιάδες ιδέες και μικρο-ιδεάκια που πεταρίζουν. Είναι εκεί, γύρω μας, εκπέμπουν χορεύοντας, στροβιλίζονται γύρω από το κεφάλι μας. Σήμερα χάζευα από το παράθυρο του κτελ και όταν ξέχασα για λίγο τις σκέψεις μου, πέρασαν φευγαλέα από το μυαλό μου κάτι υπέροχα σχήματα σαν τρισδιάστατες γιγάντιες χιονονιφάδες - αρχιτεκτονήματα, ιδέες για βίντεο. Επ, που πάτε εσείς; σας τσίμπησα αυτή τη φορά.Οι κεραίες μας είναι ευαίσθητα όργανα που θέλουν προσοχή.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Σχετικά με τα ξυδοκάπνια

       Σε όσους το ρίχνουν στα ξυδοκάπνια όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, με γειά τους με χαρά τους απλά δειυκρίνηση: δεν είναι απλά "το ελέγχω", "ξέρω τον εαυτό μου", "έτσι μου αρέσει". Είναι στάση ζωής: Την κάνεις στα δύσκολα. Γιατί συνήθως όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, τότε είναι που γεμίζεις τα σπλάχνα σου με αηδίες και σκατούλες, έτσι για να μην είμαστε ξενέρωτοι.. κάνοντας πλούσια τα χειρότερα άτομα αυτού του κόσμου, στηρίζοντας τις πολυεθνικές εταιρείες τους με πάθος...δίνοντας τους εξουσία λες και δεν έχουν αρκετή, επάνω μας...ενώ κατά τ' άλλα το παίζεις και επαναστάτης της ζωής. Η πρώτη επανάσταση είναι να μην κάνεις πλούσιους αυτούς ξεκίνα απ' αυτό.. Η δεύτερη είναι να μην προδίδεις τον εαυτό σου, εκείνο το μωράκι που κάποτε ήσουν και ήταν γλύκα.
      Πίνεις και πίνεις και κόντρα πίνεις και πάφα πούφα...Αν έπινες νερό, πόσα ποτήρια νερό θα άντεχες να πιεις; 2; 3; το πολύ; άντε 4; γιατί όμως με τα ξύδια αντέχεις και παραφουσκώνεις τον άμοιρο εαυτό σου σαν άδειο σακί...για να αποδράσεις από τι; από τον ίδιο σου τον εαυτό; Σόρι εαυτέ βγάλτα πέρα μόνος σου εγώ την κάνω τώρα μπάι. Και την επόμενη σε βλέπεις στον καθρέφτη και ξέρεις, αφού ξέρεις ότι δε σου άρεσε αυτό. Καθόλου.
      Δε λύνονται έτσι τα προβλήματα ούτε γίνεται η ζωή να έχει μόνο τραλαλαλά χαχαχά. Όλοι φοβόμαστε και χεζόμαστε και τα κάνουμε σαλάτα στη ζωή μας. Αλλά τουλάχιστο μην κρεμάς έτσι τον εαυτό σου. Μπορεί στους άλλους να είσαι ο καλύτερος φίλος αλλά τί να το κάνουμε αν εσένα δεν έχεις κανένα πρόβλημα να σε ξεκάνεις συχνά; Καλύτερα να γευτείς και τα άσχημα συναισθήματα και ας είναι σαν χαλασμένο τυρί. Τουλάχιστο δεν θα καταλήξεις μετά από 10 χρόνια ένα επιθετικό και ταυτόχρονα αδιάφορο πλάσμα που δε νιώθει τίποτα...τέλος το κήρυγμα, η σειρά σου.
ΥΓ: την επόμενη φορά σκέψου "τι προσπαθώ να αποφύγω τώρα;"

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Θυμήσου εαυτέ μου



γιάμι γιάμι γιάμι έχω αγάπη στην κοιλίτσα


    Η ώρα είναι 5:55 και ο λόγος που δεν μπορώ να κλείσω μάτι δεν είναι κάτι πιο δημοφιλές από το ότι δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Έχω κάνει άνω κάτω τον εγκέφαλό μου, έχω κάνει αναζήτηση σε όλους τους σκληρούς δίσκους της μνήμης μου, έχω χτενίσει τα μηνίγγια μου, έχω, έχω, έχω ψάξει κάτω από κάθε νευρώνα και ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ.
     Πρώτον, πώς λεγόταν εκείνο το τεράστιο άγαλμα στη Ρόδο που το ένα πόδι του ήταν εδώ και το άλλο απέναντι και από αυτό και μόνο μπορούσες να καταλάβεις πόσο ιλιγγιωδώς τεράστιο πρέπει να ήταν όταν υπήρχε αλλά τώρα για κάποιον αναθεματισμένο λόγο δεν είναι εκεί, ποιος ξέρει.
    Το θέμα είναι ότι το όνομα είναι στη γλώσσα μου, μου γαργαλάει τους κάλυκες είναι έτοιμο να πεταχτεί σαν κουνέλι από το καπέλο του μάγου όμως τίποτα…για κάποιο λόγο μου έρχονται άλλα ονόματα και άλλες λέξεις, στίχοι,  όπως «έχω τη μέθοδο του Προκρούστη  φέρνω στα μέτρα μου τον κάθε π**@^%ούστη» αλλά ξέρω, αφού ξέρω ότι δεν είναι ο Προκρούστης το όνομα που ψάχνουμε και όχι δεν φλερτάρω καν με την ιδέα να το ψάξω στο google κύριοι εξυπνάκηδες! Το google...αυτό το σατανικό κυάλι του συλλογικού εγκεφάλου που λέγεται ίντερνετ και έχει καταντήσει τις μνήμες μας ζελέδια, όπως κάνουν οι περισσότερες τεχνολογίες που φτιάχνουμε για να μας εξυπηρετούνε για να κάνουμε τα πράγματα πιο γρήγορα για να έχουμε περισσότερο χρόνο τον οποίο τελικά ξοδεύουμε συνήθως σε ηλίθια πράγματα, όπως πχ να κοιτάμε και να ξανακοιτάμε το μέιλ μας και αυτό να εξακολουθεί να είναι άδειο ή να βλέπουμε για χιλιοδιακοσιοστή φορά το επεισόδιο Κωνσταντίνου και Ελένης που έχουν και οι δύο γιορτή και χωρίζουν το πάρτυ στη μέση. (σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε αυτούς που έκαναν την τηλεόραση ψηφιακή γιατί δεν πρόκειται να πάρω αποκωδικοποιητή)
   Το 2ο πράγμα που αδυνατώ να θυμηθώ  και κατ'επέκταση δε μπορώ να κοιμηθώ -  και αυτό δεν βρίσκεται ούτε στο google μάλλον και με πονάει - είναι η εξής ερώτηση: Που δι(ε)άολο είχα φάει εκείνο το επικό σουβλάκι από μανιτάρια στα κάρβουνα μέσα σε πίτα με σως γιαούρτι; Μπορώ να το γευτώ ακόμα και τώρα, ναι. το είχα πάρει ζεστό στο χέρι και περπατούσα τρώγοντάς το σχεδόν σε έκτσταση και πιθανότατα κάποια εκατοστά πάνω από τη γη, ζώντας κάθε δευτερόλεπτο. Που; Ήμουν στην Αθήνα; Μήπως στη Θεσσαλονίκη; Έχω φτάσει στο μίζερο σημείο να σκέφτομαι έναν έναν τους σταθμούς του μετρό και μετά του ηλεκτρικού – το ύστατο κάψιμο – μπας και μου έρθει κάτι. Γιατί δεν μπορώ να το θυμηθώ; αφού δεν ήταν πιο παλιά από 2012..
   Ω αγαπημένο μου σουβλάκι μανιταριών εσύ, με περισσή όταν λαβώνεις δύναμη...σαν μαγεμένο το στομάχι μου φτερουγίζει, σχεδόν χορταίνω από την ανάμνησή σου, και ας είσαι βαρύ για πρωινό..κι όμως ήσουν τόσο ελαφρύ για σουβλάκι, τα ζουμιά των φρεσκοψημένων μανιταριών να κάνουν σεξ με το γιαούρτι…και η πίτα αλάδωτη σαν οπτασία, καλοζυμωμένη, υφή απαλή σαν πέρσικο χαλί..απίστευτη η χημεία μας με αυτό το σουβλάκι.. Κι εσύ μνήμη  γιατί με προδίδεις; αίσχος, προδοσία, αρκουδέηδες.. Γιατί  κάνεις σαν να μην έγινε ποτέ αυτό; Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ καμία λεπτομέρεια πριν και μετά.ούτε ανθρώπους, ούτε τον ψήστη, ούτε πού περπατούσα, ούτε τι χρώμα είχε το μαγαζί…τίποτα παρά μόνο τη γεύση και τη σκέψη «να μην ξεχάσω να το πώ στους φίλους μου τους vegeterians».
     Όχι δεν είναι τόσο απλό το θέμα, είναι βαρύ γιατί εγώ ποτέ δεν ξέχασα που βρήκα ένα καλό φαγητό, η έννοια του φαγητού με την έννοια ‘τόπος’ στη μνήμη μου είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες όσο οι αδερφές Μπρόγιερ…όχι ακόμα δεν κατάλαβες πόσο ισχυρός είναι αυτός ο δεσμός στη μνήμη μου και δεν υπερβάλω.. θέλω να πω ότι έχω πρακτικά χαρτογραφήσει τον κόσμο με άξονα το φαγητό ναι το παραδέχομαι, δε ντρέπομαι είναι μια εξομολόγηση και τι έγινε; σιγά..δεν είναι ο μόνος άξονας απλά είναι βασικός αυτό εννοώ.
     Ο χάρτης της Αθήνας  και όλων των άλλων πόλεων πιθανότατα για μένα έχει σαν πρωτεύουσες τα μέρη που έχουν γευστικό ενδιαφέρον  και υπάρχει μια περίπτωση πολλές φορές  να έχω δεχτεί να πάω κάπου που βαριόμουν μόνο και μόνο επειδή ήξερα ότι εκεί κοντά έχει καλές κρέπες, και τι έγινε τώρα; να νιώσω άσχημα που όταν ταξιδεύω εκτός Ελλάδας το πρώτο πράγμα που με ενδιαφέρει να επισκεφτώ δεν είναι τα μουσεία; Όχι δεν θα νιώσω άσχημα που είμαι ένα κοιλιόδουλο γουρούνι.
Συμπεράσματα
1.Θα περιμένω μέχρι να θυμηθώ το όνομα του αγάλματος στη Ρόδο. Όσο χρειαστεί. Ίσως αύριο να ξυπνήσω και να ξεπηδήσει σαν μαϊμούδι με μεγάλα γράμματα μπροστά στην οθόνη του μυαλού μου για καλημέρα.. γιατί το μυαλό θα κάνει αναζήτηση  στο ασυνείδητο όσο εγώ θα κοιμάμαι, το κάνουν αυτό τα μυαλά. Και θερμή παράκλα, αν κάποιος το ξέρει μη μου το πει, όχι, πρέπει όλοι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον να μην πάθει άλτσι και αρχίσουν τα σιλβεραλέρτια.
2. Θα ονομάσουμε την ασθένεια του να συνδέεις τους προορισμούς με φαγητό «foodτουρισμό» και θα παραδεχτούμε ότι πάσχω από αυτή, με την προϋπόθεση να μου πει οποιοσδήποτε ξέρει οτιδήποτε σχετικά με το που μπορεί να έφαγα εκείνο το μαγεμένο σουβλάκι μανιτάρι με αλάδωτη πίτα που αν ήταν άντρας θα είχαμε ήδη παιδιά.
3. Λυπάμαι που σε μια περίοδο γενικής κρίσης έχω αυτής της ελαφρότητας την ανησυχία αλλά είναι 6 το πρωί και δικαιούμαι να ανησυχώ για την υγεία της μνήμης μου.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...