Εμπύρετες εμπνεύσεις

 Και ενώ βρισκόμουν σε αυτό το γνωστό χαοτικό σύννεφο του πυρετού, που το βλέμμα πλανάται στο άπειρο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ύπνου και ξύπνιου, γεννήθηκαν ιδέες νέες, και εμπνεύσεις απρόσμενες που εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε μέγιστης σημασίας να καταγράψω.

 1. To Λικνιστήρι

Το Λικνιστήρι, μιλάμε για πολλά λεφτά. Η ιδέα προέκυψε όση ώρα ήμουν στο κρεββάτι και αδυνατούσα να κοιμηθώ καθώς το μυαλό μου είχε βαλθεί να επαναλαμβάνει μια ενοχλητική μελωδίτσα.για ώρες ενώ είχα μια τεράστια ανάγκη για λίγο λίκνισμα. Μια συσκευή που βιδώνεις στo κρεββάτι και έχει δύο μεγάλες παλάμες που σε λικνίζουν για να κοιμηθείς σαν μωρό. Με ρυθμιστή για την ένταση λικνίσματος, Πηγή ενέργειας, χμμ , ίσως καλύτερα με πρίζα, αυτό δεν το σχεδίασα ακόμα..

2. Ο Μίστερ Προτζέκτο

Ο Μιστερ Προτζέκτο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο όνειρό μου, όταν κατάφερα για λίγο να κοιμηθώ. Ένας άνθρωπος μεγάλων διαστάσεων με καπέλο και τη μια μεριά του προσώπου καλυμμένη, όπου στη θέση του ματιού εχει έναν βαθύ φακό, από τον οποίο βγαίνει φως, που πηγάζει από μέσα του. Φυσικό φως. Το άλλο μάτι λίγο ανέκφραστο. Ένας σκοτεινός τιμωρός του εγκλήματος, όχι μόνο των κοινών "κακών" αλλά οποιουδήποτε ανάμεσά μας μπορεί να χρειαστεί να "πάρει ένα μάθημα". Τους κατατροπώνει όλους, απλά αντί να τους δέρνει, τους αναγκάζει να δουν διάφορα ντοκυμαντέρ που προβάλλει ο ίδιος με το μάτι φακό, ιστορικά ντοκυμαντέρ, πολιτικά, οικολογικά, ανάλογα με το τί κρίνει κατάλληλο ο Μίστερ Προτζέκτο για τον καθένα. Να, τώρα είναι ήδη περασμένα μεσάνυχτα, και ο Μίστερ Προτζέκτο σίγουρα θα βρίσκεται σε κάποια ταράτσα, στο κέντρο της Αθήνας, με αιχμάλωτο στην αγκαλιά του έναν γιατρό του ΙΚΑ. Του κρατάει σταθερά το κεφάλι και προβάλει με το ένα του μάτι ένα πολύ καλό ντοκυμαντέρ για τις φαρμακοβιομηχανίες.

Επεισοδιακή νύχτα

     Ήμουν στη λεωφόρο κοντά στο σπίτι, βράδυ και οδηγούσα ένα καρτ όταν στη νησίδα αριστερά μου πέρασε κάτι με μεγάλη ταχύτητα. Δεν πρόλαβα να δω τι ήταν. Το επόμενο όμως το πρόλαβα. Ήταν ένα σκυλί από εφημερίδα, μαύρη εφημερίδα καμμένη. Ήταν απρόσωπο και τα εφημεριδένια αυτιά του τινάζονταν κάτω από τα πορτοκαλοκίτρινα φώτα καθώς έτρεχε μανιασμένο στη μέση του δρόμου, αντίθετα στο ρεύμα. Ακολούθησαν κι άλλα. Τι είδους πνεύματα είναι αυτά που κυκλοφορούν τέτοια ώρα;

    Ξυπνάω από έναν ψίθυρο.. Έλεγε "Αφύπνισε τη συνείδηση" ή κάτι τέτοιο. Ξανά και ξανά. Από που ακούγεται αυτό; Συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν ήταν ψίθυρος. Ήταν το τιτίβισμα ενός πουλιού έξω από το παράθυρό μου και οι ψιθυριστές αυτές λέξεις ήταν οι αρμονικοί ήχοι του. Ήταν ξεκάθαρο και ήμουν ξύπνια, ήταν αληθινό. Πρώτη φορά άκουσα με αυτό τον τρόπο ένα κελάηδισμα. Ήταν σαν να χρησιμοποίησα τα αυτιά μου αλλιώς για πρώτη φορά.

     Με ξαναπήρε ο ύπνος και δεν κατάφερα να σημειώσω τι ακριβώς έλεγε ο ψίθυρος. Είδα όνειρα με μια εορταστική ατμόσφαιρα αλλά σκοτεινά με νεκρούς. Όλοι φορούσαμε ψηλά μαύρα καπέλα αλλά είχαμε χαρούμενη διάθεση.Τελικά βρέθηκα στο φείσμπουκ και έκανα τζόιν στο γκρουπ των ζόμπι. Η φωτογραφία του προφίλ μου έγινε αυτόματα ένα γούνινο ζόμπι που μετα βίας έμοιαζε με γυναίκα. Δε μου άρεσε αυτό, αλλά μετά πρόσεξα ότι και οι άλλοι έτσι ήταν και αυτό με εφησύχασε. Ίσως τα είδα όλα αυτά επειδή άκουγα το Lacrimosa πριν κοιμηθώ.

    Αυτή τη φορά ξύπνησα από ένα ήχο σαν πέταγμα μύγας. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω στο κουρτινόξυλο ένα περιστέρι. Σκόυρο γκρι περιστέρι και τιναζόταν ανήσυχο. Πώς μπήκε; ποιος άφησε ανοιχτά; είναι δυνατόν; Ξυπνάω αμέσως και δεν ήταν εκεί. Κι όμως έμοιαζε τόσο με πραγματικότητα. Και όταν άνοιξα τα παραθυρόφυλλα ένα περιστέρι καθόταν απέξω. Ένα γκρι, πραγματικά.

Υ.Γ.: αυτή η ανάρτηση είναι το ίδιο στοιχειωμένη με τα χθεσινοβραδυνά όνειρα. Η πρώτη παράγραφος αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τις επόμενες όσο και αν το προσπάθησα. Χωρίς προφανή λόγο.

Ανακοίνωση

Έπρεπε να μάθω να επηρεάζω με τη θέλησή μου τα όνειρα που βλέπω στον ύπνο μου για να καταλάβω ότι και ο ξύπνιος είναι ένα από αυτά.

Ονειροπολιτείες

  Ξύπνησα από ένα χαώδες όνειρο.. ήμουν λέει στη γη των ονείρων, ένας τεράστιος ορίζοντας, αχανής έρημος. Ενωνόταν με τις ερήμους άλλων ονείρων άλλων ανθρώπων, ολόκληρες ονειροπολιτείες κι εγώ χαμένη στο όνειρο κάποιου άλλου, αναζητούσα κάτι πολύ σημαντικό μα δε θυμόμουν τι, περπατούσα αδιάκοπα αγκομαχώντας, λυγίζοντας. 

    Κάθε βήμα κολλούσε όλο και περισσότερο στη γη κάνωντας δυσκολόερο το επόμενο. Σταδιακά το έδαφος έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από τσίχλα, ροζ τσίχλα, μπιγκ μπάμπολ...περπατούσα σε μια τεράστια τσίχλα; είμαι στο όνειρο ενός ζωύφιου; Δεν ήταν ευχάριστο συναίσθημα αλλά εντυπωσιαστηκα με τις σκηνοθετικές ικανότητες του υποσευνειδήτου μου. Αλλά πάλι ισως συνδέονται τα όνειρα των όντων αυτού του κόσμου, ίσως υπάρχουν κάπου όλες αυτές οι πολιτείες ή μπορεί να είναι τα ίδια τα σύννεφα, τα αφράτα, chewy σύννεφα...

Η ώρα είναι 5:29

    Η ώρα είναι 5:29 ή τουλάχιστο έτσι ισχυρίζεται το ρολόι του υπολογιστή. Είναι μια ώρα δύσκολη αφού πριν λίγο ξύπνησα από έναν εφιάλτη.

    Ήμουν σε ένα δρόμο, με αυτοκίνητα παρκαρισμένα δίπλα ακριβώς από ένα ποτάμι, γεμάτο πρασινάδες δεξιά και αριστερά.Θύμιζε λίγο Τέμπη. Βρισκόμουν εκεί και συνομιλούσα με έναν άνθρωπο (μάλλον) που δεν θυμάμαι καθόλου ποιος ήταν, το μόνο που θυμάμαι γι αυτόν είναι ότι είχε iq αμελητέας ποσότητας, ίσως και να έμοιαζε λίγο με τον σρεκ, και προσπαθούσα να του εξηγήσω πώς μπορεί να κάνει κάποια μαγικά για να αιωρηθεί... αυτός δεν καταλάβαινε και εγώ καλοπερνούσα κάνοντας ξανά και ξανά το μαγικό της αιώρησης επιδεικνύοντας το ταλέντο μου στη μαγεία, πέταγα για λίγο και προσγειωνόμουν πάλι.
   Μικρές νεραϊδούλες άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ήταν διάφανες και πετούσαν με αστρονομική ταχύτητα πέρα δώθε κάθε φορά που ανέβαινα. Ο βλάκας με τον οποίο συνομιλούσα δεν μπορούσε να τις αντιληφθεί.. "Νάτες!" του έλεγα "Να! πάλι! δεν ακούς τα χαχανητά τους;"... Η φωνή μου άρχισε να αντηχεί όπως μέσα σε μια σαπουνόφουσκα (πριν δω το όνειρο δεν είχα ιδέα πώς θα μπορούσε να ακόυγεται αυτό, τώρα όμως ξέρω).Ένα πολύ παράξενο delay στη φωνή μου ακολουθούσε τα λόγια μου και τα γέλια μου. 

   Δεν θυμάμαι αν μπορούσα να δω τη σαπουνόφουσκα, ή τις σαπουνόφουσκες, αλλά θυμάμαι έναν ιριδισμό.Ο χαζός εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει.  Τα χαχανητά συνέχιζαν και ένιωσα κάποια στιγμή τη μοναξιά του μάγου.. με τρόμαξαν οι μαγικές μου δυνάμεις.. με φόβισαν...θυμήθηκα ότι ζω σε έναν κόσμο που έχει εξορίσει οτιδήποτε μαγικό. Απ' την άλλη κατάλαβα ότι είναι επικίνδυνο... ένιωσα αδαής απέναντι στις δυνάμεις μου, δεν ήξερα πώς να τις χρησιμοποιήσω και επιδεκνύοντάς τις, ερχόμουν αντιμέτωπη με άλλα όντα πιο δυνατά από μένα και πράγματι άρχισα να νιώθω την παρουσία μιας ύπαρξης που με παρακολουθούσε από κάπου. Γελούσα με τις νεράιδες αλλά αντιλαμβανόμουν ότι κάτι ήταν εκεί...
    Ξύπνησα απότομα και τρομαγμένη..Έτρεμα γιατί αμέσως το μοτίβο αυτού του ονείρου μου φάνηκε γνώριμο..θυμήθηκα ότι είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο τελευταία...
  Ότι λέει σηκώθηκα χαράματα γιατί άκουσα θόρυβο στην αυλή και έπιασα στα πράσα μια γυναίκα που έκλεβε μια κότα από την αυλή μας. Με κοίταξε όχι τόσο τρομαγμένη με τα μεγάλα μαύρα αμυγδαλωτά μάτια,  Το βλέμμα της με διαπέρασε. Το βλέμμα της μου θύμισε ότι είχα μαγικές δυνάμεις (δεν ξέρω πώς την έχω ψωνίσει έτσι με αυτό το θέμα τελευταία) και ένιωσα πάλι όλα αυτά...ότι δεν ήξερα πώς να τις χειριστώ και πάλι η παρουσία αυτή της άγνωστης δύναμης να με παρακολουθεί. Ένας κίνδυνος...

    Άνοιξα την τηλεόραση. Είδα μια ξένη χαζοσειρά για να ξεχαστώ. Τα μηνύματά που περνούσε αυτή η σειρά μου φάνηκαν τόσο ηλίθια και σκόπιμα... τα ίδια που περνάνε με συχνότητα πλύσης εγκεφάλου οι περισσότερες σειρές και ταινίες τελευταία, ...ένα νέο είδος αποικιοκρατίας από απόσταση που από μόνοι μας καλωσορίζουμε στην πραγματικότητά μας καθημερινά. Πρόθυμα κάνουμε την πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μας, από μόνοι μας, ξανά και ξανά κάθε μέρα, αφομοίωση του πολιτισμού που μας αποικιοκρατεί, απόκτηση των συνηθειών τους και απώλειας των δικών μας, τόσο απλά και αβίαστα. Αυτό μου φάνηκε πολύ πιο επικίνδυνο από οποιονδήποτε εφιάλτη κι έτσι προτίμησα να σηκωθώ και να γράψω.

Ο Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου (η φράση αυτή να διαβάζεται με brutal τόνο στη φωνή)

     Ο "Αιφνίδιος Θάνατος του φόβου" δεν είναι κάτι που επινόησα άμεσα αλλά έμμεσα. Θέλω να πω ότι με έναν περί... όχι δεν θα το εξηγήσω ακριβώς εδώ. Ο διευθυντής του ωδείου ήρθε βιαστικός όπως πάντα και χωρίς να με κοιτάει στα μάτια, όπως πάντα. Μου έδωσε ένα χαρτί με τα μαθήματα που αποφάσισε ότι θα μπορούσα να διδάξω αν ήθελα . "Τελικά με συμπαθεί ο κακομοίρης" σκέφτηκα. "Τι καλός.."

    Διάβασα το χαρτί. Έγραφε "Ο Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου". Αυτό είναι το μάθημα που θα διδάξω; Διαβάζω καλά; Εγώ θα διδάξω τί και ως τι; Αδύνατο. Στάθηκα μια στιγμή να το ερμηνεύσω κάνοντας μια σειρά από σκέψεις. Ο αιφνίδιος θάνατος του φόβου ή ο αιφνίδιος φόβος του θανάτου; Το πρώτο ακούγεται σαν παραλλαγή του δεύτερου το οποίο ακούγεται πιο λογικό. Αλλά το πρώτο αν το σκεφτείς είναι πιο ενδιαφέρον. Πολύ πιο ενδιαφέρον. 

    "Ναι! μπορώ να το διδάξω!" είπα με ενθουσιασμό γιατί συμπτωματικά, προχτές που περπατούσα δίπλα στη θάλασσα σκεφτόμουν πόσο ο φόβος μοιάζει με τη χειρότερη αρρώστια στη γη με το να μας κρατάει ακινητοποιημένους. Είναι το αρχικό στάδιο που οφείλουμε να ξεπεράσουμε για να μάθουμε ή να χτίσουμε οτιδήποτε.
    Πρέπει να τον αποδεχτούμε σε πρώτη φάση και μετά να τον αφήσουμε αιφνίδια και απροειδοποίητα πίσω μας μια μέρα, με την ίδια αποφασιστικότητα που ανοίγουμε μια σοκολάτα, όλη δηλαδή την αποφασιστικότητα που μπορούμε να μαζέψουμε μέσα μας... Αρκεί μια σκέψη: ότι ούτως ή άλλως  δεν μας ανήκει ουσιαστικά τίποτα και άρα δεν έχει νόημα να τρέμουμε μην χάσουμε κάτι. Δεν έχουμε πραγματικά τίποτα. 

   Η βαθιά συνειδητοποίηση αυτής της σκέψης σε όλα τα επίπεδα και η ταυτόχρονη εκτίμηση της ικανοποίησης που μπορεί να προσφέρει μια γενναία καρδιά μπορεί να κάνει το φόβο να πάψει να πετάγεται με το παραμικρό σαν σφήνα κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε οποιοδήποτε είδος 'άγνωστου'. 

   "Ναι!μπορώ να το διδάξω!" φώναξα, γιατί έπειτα από αυτές τις σκέψεις που εξελίχτηκαν αστραπιαία στο κεφάλι μου κατάλαβα ότι αυτά αρκούν για να διδάξω αυτό το γνωστικό αντικείμενο και είναι πολύ ενδιαφέρον και απαραίτητο για κάθε νέο που ξεκινάει να μάθει μουσική ή οτιδήποτε. 

   Δεν ξέρω αν ήταν ο ενθουσιασμός με τη φράση "Αιφνίδιος Θάνατος του Φόβου" ή κάποιος θόρυβος που έκανε η γάτα το πρωί, ώστε να ξυπνήσω και να το σημειώσω. Πάντως ξύπνησα με αυτές τις λέξεις στο στόμα μου και περίπου τότε κατάλαβα ότι ήταν όνειρο και δυστυχώς δεν θα το δίδασκα στα παιδιά. Κρίμα γιατί θα αφιέρωνα ένα μάθημα στο δίπολο φόβος - φαντασία, εξηγώντας ότι ο φόβος είναι μια αρνητική χρήση της φαντασίας. Έχουν την ίδια δύναμη να διαμορφώνουν την πραγματικότητα, γι αυτό και αν φοβάσαι κάτι πολύ συμβαίνει αλλά και αν οραματίζεσαι κάτι πραγματικά καλό, επίσης συμβαίνει. Άρα, είναι στο χέρι του καθενός να διοχετεύσει την ενέργεια του φόβου του σε δημιουργικότητα αντί να τη στρέφει εναντίον του εαυτού του και των άλλων.
    Και το πρώτο βήμα γι αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από τον "Αιφνίδιο Θάνατο του Φόβου|"