Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Φανταστικός διάλογος ανάμεσα στον επιθυμητή και στα επιθυμούμενά του




-Που ειστε λοιπόν; Πέρασαν χρόνια..
-Ναι αργήσαμε λίγο..
-Θελετε κάποια ιδιαίτερη υποδοχή;
-Χαχα ! Όχι,αντιθέτως. Περιμένουμε να έρθουμε όταν δεν θα έχεις το νου σου για να σου κάνουμε έκπληξη. Νομίζαμε ότι διέθετες χιούμορ.
-Αφου δεν γίνεται να μη σας περιμένω. Έχω εξαντλήσει τα ξόρκια μου για σας!
-Γι αυτό αργούμε. Δεν θα σου άρεσε, δεν σου αρέσει τίποτα προβλέψιμο ξέχασες; Δε θυμάσαι όλα τα προηγούμενα πράγματα που επιθυμούσες στη ζωή σου; Ήρθανε ποτέ από το δρόμο που τα περίμενες;...Ούτε μια φορά.
-Ναι αυτό είναι αλήθεια..τα καλύτερα πράγματα στη ζωή μου από αλλού τα περίμενα και από αλλού ήρθαν. Μα δεν ξέρω πώς να μην περιμένω. Πρέπει δηλαδή να ξεχαστώ; Να πιέσω τον εαυτό μου να μην σας επιθυμεί;
- Όχι απαραίτητα. Μάλλον πρέπει απλά να μην περιμένεις.
- Κατάλαβα. Θέλετε να με διδάξετε να υπομένω έτσι δεν είναι;;
- (Συσκέπτονται για λίγο)...Χμμμ όχι δεν έχουμε τέτοια φιλοδοξία.
- Αλλά; Θελετε τότε να με κρατάτε σε αγωνία.
- Σίγουρα όχι.
- ΤΟΤΕ ΤΙ;
- Τότε μας αρέσει απλά να κάνουμε θεαματική είσοδο.
- Καλά..Όταν και αν έρθετε θα σας χαστουκίσω και δεν θα ξέρετε το γιατί.

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Ανακοίνωση

Οι άνθρωποι μπορούν να γίνονται αράχνες αν θέλουν. Όχι spiderman ή "γυναίκα αράχνη", μια απλή αραχνούλα από αυτές που φτιάχνουν τα έργα τέχνης τους στις γωνίες των σπιτιών. Πιάνεις τις βελόνες και το μαλλί και υφαίνεις. Πλέκοντας πλέκεις την υπομονή, την καλλιεργεις σαν τριανταφυλλίτσα, κάθε πόντος μια μονάδα χρονου συγκέντρωσης, διαλογισμού και ειρήνης. Μικρά μικρά κομπάκια σε διδάσκουν ότι όλα μαζί στοιχισμένα μπορούν να φτιάξουν κάτι πιο μεγάλο και πιο δυνατό. Όλα τα συναισθήματα διυλίζονται μέσα από τις βελόνες, μαζί με την κλωστή, ο κόμπος που δένεται, το μαλλί που περνάει μέσα από το μαλλί, χσσσσσσσ, ένα  απολαυστικό χοντρό χσσσ σαν μια μπουκιά από χάδι. Ο χρόνος γίνεται ύφασμα, γίνεται κάλτσα, κασκόλ, ένα σκουφί, ένα φρέσκο απαλό κουβερτάκι, άσπρο και παχουλό σαν συννεφάκι, πιο στοργικό και από τραχανά. Χοντρά ηδονικά μαλλιά με χοντρά χρώματα, ζωντανά δυνατά χρώματα, τα χρώματα έχουν πλέον υπόσταση, μπορείς να τα πιάνεις στα χέρια σου και να ζωγραφίζεις μια τρισδιάστατη ζωγραφιά, που σου κάνει παρέα τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

Ακόμα και όταν

Ακόμα και όταν κανείς νιώθει ανήμπορος
αδύναμος και ανέμπνευστος
έρημος σαν το σκυλί στην πόλη
και όταν νιώθει ότι κοιμάται ύπνο βαθύ
και πώς σε μια λακούβα απραξίας έχει πέσει
σε ένα αδιέξοδο, όπως η μύγα στο τζάμι
που βλέπει ότι το "έξω" είναι εκεί και δεν μπορεί να το φτάσει
κι όμως επιμένει κουρασμένη και ξαναχτυπάει το κεφαλάκι της
Ακόμα και όταν η ματαιότητα χορεύει το ράθυμο χορό της πάνω σε όλα τα πράγματα ακόμα και τα αγαπημένα
Τη ζωή του αν έχει κανείς πλέξει ως τότε με υπομονή
με ευλυγισία και ανάλαφρη καρδιά
και να γελάει ξέρει,
τότε τα χέρια του παρελθόντος και του μέλλοντος
θα γυρίσουν και θα τον σηκώσουν όπως ή μάνα το βρέφος
θα τον ξυπνήσουν από το λήθαργο απαλά
υπομονετικά,
θα ανοίξουν το παράθυρο για να πετάξει πάλι.
Ένα μέρος του πνεύματός του
ένας ανώτερος, πιο δυνατός εαυτός είναι εκεί
τον προσέχει και τον αγαπά και τον σκουντάει
ο ίδιος,
ο παιδικός εαυτός του

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Απέναντι στη στιγμή

     Αν ήμασταν ακριβείς θα έπρεπε κάθε στιγμή να πενθούμε οτιδήποτε παρελθοντικό γιατί δεν θα ξαναρθεί, και αυτός είναι ένας τρόπος ίσως να μετριάσει κανείς οποιοδήποτε πένθος. Ο εαυτός μου όταν ήταν μωρό, δεν πρόκειται να επιστρέψει και ήταν τόσο στρουμπουλό και τραγανό ον... και αυτό είναι κρίμα, θα έπρεπε να μη με στεναχωρεί πολύ; Λοιπόν με στεναχωρεί και μου φέρνει δέος, σχεδόν ίλιγγο όταν το συνειδητοποιώ.
    Ήταν κάποιος που έκλαιγε για κάθε στιγμή που χανόταν γιατί είχε καταφέρει να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απώλειας όλων των στιγμών όλων των πραγμάτων. Ενώ ήταν και ένας άλλος που δεν μπορούσε να σταματήσει να απολαμβάνει το πώς τα πράγματα τον εξέπλητταν με το να μεταμορφώνονται αργά σαν τα λουλούδια που ξετυλίγουν τα πέταλά τους, να αλλάζουν, γιατί μπορούσε να συνειδητοποιήσει στο έπακρο τη χαρά της διαρκούς ροής όλων των στιγμών όλων των πραγμάτων. Μάλιστα το ρυθμό αυτής της ροής μπορεί να τον δει στην οπτική του μορφή κανείς, σχηματισμένη πάνω στην άμμο. Είναι αυτό που κάνει την έρημο κυματιστή. Και τη θάλασσα.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...