Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Διακοπές

Αγάπη μου
Πώς σου φαίνεται γι αυτό το καλοκαίρι να πάμε για διακοπές σε έναν εξωγήινο πολιτισμό? Ξέρω μακριά, αλλά σκέψου αυτό – πόσο διασκεδαστικό μπορεί να είναι ένα ταξίδι μέσα από σκουλικότρυπα… Εντάξει οι εξωγήινοι μπορεί να είναι λίγο βαρετοί τύποι, δεν αθλούνται και σπάνια βγαίνουν για χορό ή για διασκέδαση το βράδυ, εξού και οι πλακουτσοί κώλοι τους, αλλά δεν είναι λόγος αυτός… εξάλλου κι αυτοί σχεδίαζαν να μας επισκεφτούν τα χριστούγεννα.. πάμε, μωρό μου να γίνουμε κι εμείς οι εξωγήινοι τους… όλοι οι πολιτισμοί το έχουν ανάγκη αυτό.
Άσε που είναι και το άλλο: το σενάριο να μην υπάρχουν εξωγήινοι είναι το ίδιο τρομαχτικό με το να υπάρχουν… έτσι το πιο πικάντικο σενάριο που αξίζει να διατηρήσουμε για πολύ καιρό ακόμα είναι το ενδιάμεσο… μπορεί να υπάρχουν, μπορεί και όχι… έτσι είναι όλοι ικανοποιημένοι… πάντως δεν είναι και πολύ ευγενικό να πούμε ότι δεν υπάρχουν… ιδίως αν πάμε και τους κουβαληθούμε εκεί για τις διακοπές.

Άγια επανάληψη


Ενώ μέχρι πρόσφατα η ιδέα του ότι όλα στη φύση και στην ιστορία επαναλαμβάνονται με έκανε να βλέπω μια ματαιότητα στα πράγματα, τελευταία αντιλαμβάνομαι ότι είναι το μυστικό της φύσης να κρατάει κάτι αιώνιο... και ενώ είναι η επανάληψη που μπορεί να οδηγήσει κάποιον να συνηθίσει μια κακή καθημερινότητα που τον οδηγεί στο θάνατο, είναι πάλι αυτή που αν την εκμεταλλευτεί κανείς σαν τεχνική μπορεί να τον γεμίσει αέναη και όχι στιγμιαία ευτυχία, δύναμη και γνώση....









(να διαβαστεί σε ρυθμό funk)

Κάποτε με γέμιζε τρόμο, με έριχνε ο πολλαπλασιασμός
Το ίδιο πράγμα δύο φορές και πάνω τρόμαζε τα σπλάχνα μου
το ίδιο λάθος, το ίδιο τραγούδι, η ίδια κίνηση, το ίδιο αστείο, η ίδια άσκηση, ο ίδιος ρυθμός, η ίδια συγχορδία, τα ίδια μέρη, οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο μονοπάτι με γέμιζε βρωμερό φόβο, σκονισμένο στιλπνο βρωμερό φόβο…
δεν ξερω τι ήταν αυτό που άλλαξε.
Εκείνο το βράδυ στο πλοίο κοιτάζοντας το ίδιο σχήμα..να σκίζει το καράβι ένα κύμα κι άλλο κύμα, δημιουργώντας παράξενα μοτίβα αφρών στο μαύρο, παράξενων άσπρων αφρών μοτίβα στο μαύρο... αδύνατο να περιγράψω την ευτυχία.. ανεξήγητη ευτυχία  και συγκίνηση ανεξήγητη ευτυχία ανεξήγητη , σύγκινηση! Στην άγια επανάληψη!
μια υπέροχη ομορφιά  στο φράκταλ,
ιερότητα στη μέρα της μαρμότας, στη μπαμπούσκα
στις ίδιες γωνιές την οικειότητα,  τη δύναμη στο βήμα,
την ήσυχη υπομονή, τη στωικότητα, στο ρυθμό την έκσταση,
το μυστικό της αιωνιότητας στο κάθε ξημέρωμα και στο κάθε βασίλεμα, 
το"πάλι" κι όμως ποτέ το ίδιο, κάθε μέρα, 

καμιά επανάληψη δεν είναι η ίδια, κουβαλάει πάντα την προηγούμενη, ο χρόνος τις αλλάζει, συσσωρεύονται , η μία με την άλλη, μεγαλώνουν δυναμώνουν και φωτίζουν
κάθε λούπα  βοηθάει να  συνηθίζεις  κάτι επιφανειακό και να προσέχεις μικρές λεπτομέρειες πιο κρυμμένες, σαν διαφανείς νεράιδες στο ποτάμι, πιο λεπτές, πιο αέρινες, πιο ανέγγιχτες, η  οικειότητα, έτσι να γίνεται κάτι δικό σου και πιο δικό σου και πιο...



Το μπρόκολο είναι φράκταλ

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...