Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Αυτό το τραγούδι πρέπει να...



Αυτό το τραγούδι πρέπει να γράφτηκε ένα κυριακάτικο πρωί
Ο ήλιος θα μπήκε σαν υγρό χρυσάφι κρυφά από τις γρίλιες μέσα στην ήσυχη θαλπωρή του χιονιού
Και θα ξύπνησε  γλυκά τον εμπενυστή του με ένα απαλό φιλί στα μάτια
Η ομορφότερη ερωτική σχέση: ένας συνθετης και μια ηλιαχτίδα..

Αυτό το τραγούδι δεν μπορεί να γράφτηκε μέσα σε καπνούς και οινοπνεύματα
αυτό το τραγούδι μάλλον υμνεί τη διαδρομή πάνω σε ένα τέλειο βελούδινο σώμα
ίσως είναι ένα ηχητικό δοκίμιο για το πόσο θαυμαστές είναι οι μπούκλες στα μαλλιά κάποιων ανθρώπων
Ίσως είναι αυτό ακριβώς: διαλογισμός σε μια μεγάλη κόκκινη μπούκλα, ένα ατέλειωτο γλίστρημα σε μια γυαλιστερή μπούκλα

Ή πιο πιθανό αυτό το τραγούδι να γράφτηκε μέσα σε νερό
ναι, ένα μικρό τεμπέλικο στρείδι που λικνιζόταν σε ήσυχα πρωινά κύματα
άρχισε να μουρμουρίζει αυτή τη μελωδία σκεπτόμενο πόσο αστεία και μυστηριώδης
είναι η ύπαρξη
και άφησε ένα αργόσυρτο εγκάρδιο «αχ» σχεδόν σαν ψίθυρο στο τέλος
και ένα έξυπνο χαμόγελο σαν κάτι να ξέρει...

Ίσως όλη η μελωδία να περιγράφει μια -μία μόνο - ήσυχη ανάσα ενός υπέροχου χρυσαφένιου όντος… μια αργή, σατέν εισπνοή, γεμάτη μπλε άνθη και πελώρια άσπρα σύννεφα, μια πανέμορφη πολιτεία από σύννεφα…
και μια εξίσου αργή και σαν κάθαρση φωτεινή εκπνοή, που έκανε όλες τις νιφάδες του χιονιού να στροβιλίζονται σε τρελό χορό, κι όλους τους ανθρώπους  και όλα τα όνειρά τους..
και πάλι χαμογελάει σαν κάτι να ξέρει .. αυτό το υπέροχο χρυσαφένιο ον που μας περιβάλλει...

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Ερώτημα

Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Dancing my words

Βλέπω ένα βαγόνι που πηγαινοέρχεται ανήξερο.
Δεν θα γράψω τώρα
Δεν θα γράψω άλλο
Θα χορέψω τα λόγια που θέλω να πω
Αυτά που θέλω να πω χορεύονται σε ρυθμό ταγκό
με βιολιά που κάνουν ακούραστες διαδρομές από τα στιβαρά μπάσα στα σπαραχτικά πρίμα
και ένα ακορντεόν που τα κρατάει από τα χέρια σαν μικρά παιδια
ή πότε πότε τους χτενίζει τα μακριά λαμπερά μαλλιά τους
Το βαγόνι, να το πάλι!
Και να ξανά γυρνάει προς την άλλη κατεύθυνση
Ίσως ο οδηγός του είναι κάποιος που σιχάθηκε την άσφαλτο σαν έδαφος
Ίσως να αγαπάει την κρυφή μουσική των τραίνων πάνω στις ράγες
ίσως είναι η πιο μεγάλη ποσότητα ελευθερίας που μπορεί να βρει κανείς τώρα εδώ..
Θα χορέψω αυτό που έχω να πω
με σπάνιες κινήσεις των χεριών εναλασσόμενες με νωχελικούς αιλουροειδής κυματισμούς των σπονδύλων.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...