Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Να είμαι ένα ευχαριστώ που περπατάει

   Η ανάγκη για γράψιμο από ένα σημείο και έπειτα είναι το ίδιο ξεκάθαρη με κάθε άλλη σωματική ανάγκη. Ένα γαργάλημα στο χέρι. Μια αίσθηση επείγοντος. Δεν υπάρχει δυστυχία και ευτυχία. Υπάρχουν μόνο στιγμές αχαριστίας και στιγμές ευγνομωσύνης. Όταν οι άνθρωποι ξεχνούν να είναι ευγνόμωνες  - τουλάχιστο για την ύπαρξη - αναρρωτιούνται γιατί δεν νιώθουν καλά και αυτό το ονομάζουν δυστυχία και κατάθλιψη. 
    Θα πει κανείς: πώς να νιώθεις ευγνόμων αν βιώνεις μια κατάσταση που δεν σε ευχαριστεί. Και τότε πρέπει να του απαντήσει κάποιος άλλος ότι το πράγμα πάει ανάποδα και οι ευχάριστες κατάστασεις πάνε στους ευγνώμονες όπως οι μύγες στο γλυκό. Είναι τόσο απλό, απλούστατα είναι ανάποδο από την κοινή λογική.
   Ο ασπρομάλλης κύριος από τον 2ο όροφο θέλει να κάνει μήνυση στους κατασκευαστές της εξώπορτας γιατί είναι πολύ βαριά. Κάθε φορά που συναντιόμαστε στην πόρτα με χαιρετάει ευγνέστατα και μετά ξεφουρνίζει ένα σύννεφο κακεντρέχειας για την πόρτα με την οποία έχει πάρει διαζύγιο. Κάθε φορά που συναντιέται μαζί της κάνει σαν πρώην σύζυγος. Πόσο ευχάριστα μπορείς να βιώνεις τη ζωή σου όταν δεν μπορείς να τα βρεις με την πόρτα της πολυκαοτικίας σου; Ο θυμός είναι ένας δαιμονάκος με οψη μωρού που καταβάλει τους ανθρώπους που του έχουν ανοιχτή την πόρτα και μπορεί να τους οδηγήσει σε σκηνές απόλυτου σουρεαλισμού για την πλάκα του.
    Είναι κάποιοι άνθρωποι που γελάνε τόσο σπάνια που σε κάνουν να νιώθεις μεγάλος τυχεράκιας που τους ξέκλεψες ένα χαμόγελο...ένα ανοιχτό γέλιο ακόμα περισσότερη τύχη.. με μεγάλη φειδώ αφήνουν τα δόντια τους να φανούν, τις γωνίες του στόματός τους να πιέσουν τα μάγουλά τους έστω και λίγες μοίρες προς τα πάνω. Καμιά φορά ξεχνούν αυτή την αίσθηση. Και οι ίδιοι οι μύες  του προσώπου τους μοιάζουν να νιώθουν αμήχανα με αυτή την μη οικεία κατάσταση, κι όμως τους κάνει τόσο όμορφους αυτός ο καθόλου γνώριμος ήχος που βγαίνει από τα σωθικά τους "χα χα" τι παράξενοι ήχοι. Πώς κάνει το αρνί; "μπε μπε", πώς κάνει η γάτα; "νιαου νιάου", πώς κάνει ο άνθρωπος; "χα χα". 

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...