Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2024

Ο ήχος χειροπιαστός

 Πώς θα ήταν η μουσική αν ήταν κάτι χειροπιαστό; Ένα αντικείμενο; Αν ο ήχος είχε υπόσταση; Τι υλικό θα ήταν ο ήχος ενός βιολιού; Τι ύφασμα θα υψωνόταν και θα άνοιγε σαν κόμπρα πάνω από το πρώτο βιολί μιας συμφωνικής ορχήστρας που θα έπαιζε τη Σεχραζάντ του Rimsky-Korsakov; Τι ζώο θα ήταν το φαγκότο στο δεύτερο μέρος; Ένας κάστορας ή ένα νωχελικό αρκούδι; Κι όλη η ορχήστρα μαζί; Γραμμές ενός τραίνου; ή μήπως ένα υγρό, ένα δυνατό ουίσκυ μελάτο; Θα έκαιγε τον ουρανίσκο, θα σκούνταγε την καρδιά περνώντας. 

Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2024

Κάθε πότε;

Είναι ιδανικό να ιδρώνουμε τουλάχιστον μία φορά την ημέρα.

Να σπάμε ενα πρέπει τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα.

Να μένουμε απόλυτα μα απόλυτα μόνοι μια φορά το μήνα.

Να αποδομουμε την εικόνα μας και να ξαναφτιάξουμε κάτι νέο μία φορά τον χρόνο.

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2024

Όλα εκείνα

Εκείνα που μέσα σου κράτησες που βάραιναν αλλά τα άφησες να επιπλέουν σαν φρεγάτες ξεχασμένες μέσα στη λίμνη της ψυχής σου μες στις μέρες δεν έχουν που να πάνε αν σε ενδιαφέρει δεν εξατμίζονται δεν πάνε σ'αλλα μέρη μένουν εκεί χωρίς αέρα και σαπίζουν γίνονται πέτρες, πιάνουν βρύα και μυρίζουν

Όσα το ξέρεις πως κρυφά σε τυραννούν κι ας είν' μικρά μα την καρδιά σου την τσιμπούν δεν παραιτούνται μαγικά απ τη ζωή σου

θα είναι εκεί και θα φωνάζουνε θυμήσου

μπορεί να αρκεί να πεις “αυτό δεν θα με αγγίξει”

μπορεί να μην αρκεί, να πρέπει να το θίξεις

μα αν δεν τα λύσεις όλα αυτά που σε στοιχειώνουν

ανθίζουν, παίρνουνε ζωή και σε δαγκώνουν


Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2024

Ευχές φωτός

Άντε λοιπόν μυαλό μου Άνοιξε και ξεχύσου στα βοσκοτόπια των ιδεών Σε αφήνω ελεύθερο Ξεκολλά από όλες τις παλιές σκέψεις

Ακόμα και από τις σοκολάτες και τον κλασικισμό

Κι ας σου αρέσουν τόσο

Ελίσσου και βρες νέα σχήματα

Νέες αγάπες όρίστε σε αφήνω να κοιτάξεις όπου θες

Να αγαπήσεις ότι θες


Άντε λοιπόν μυαλό μου

Βγες από τις λάσπες σου

Τράβα το πόδι σου απο τα σιρόπια της καθημερινότητας

Τραβήξου από τα λιωμένα τυριά της συνήθειας

Ξεφορτώσου την εικόνα σου

Σπάσ' την και ξαναφτιάξ' την ξανά και ξανά

Ξανά με τα δικά σου κριτήρια και κανενός άλλου


Η ευχή μου είναι αυτή

Μαζί με ηρεμία βαθιά

Ηρεμία γενική


Από όλους και από όλα

Από ανασφάλειες

Φόβους παντός ττύπου

Αν κοιτάξεις πίσω ή κάτω θα τρομάξεις με τις αποστάσεις

Έτη φωτός

Και όμως ήταν έτη φωτός κυριολεκτικά

Φωτεινά έτη που πέρασαν πότε έυκολα πότε δύσκολα αλλά το φως ήταν εκεί

Ας πιούμε στο φως

Σε εκείνες τις λαμπερές στιγμές που χαμογελάς γιατί ξέρεις ότι η υπαρξή σου είναι σε αρμονία με το γίγνεσθαι

Ή εκείνες που ένα όνειρό ζωής πραματοποιείται και το τικάρεις από την υπαρξιακή λίστα σου

Να τέτοια θέλω


Τρίτη 15 Αυγούστου 2023

Χάσμα


Ας βρούμε λίγο φως στο σκοτάδι

Λίγη πυγολαμπίδα στη νύχτα μας

Είμαστε μαζί

Κι ας νιώθουμε έρημοι

Μαθαίνουμε 

Όχι με τον εύκολο τρόπο

Κάπου η δύναμη θα με βρει αν τη βρω

Ανακάλυψα ότι έχω περίσσια

Δεν είμαι αθώα, δεν είμαι αγία

Είμαι ένα ζώο όπως όλοι

Η καρδιά μου είναι βαριά αλλά γεμάτη αγάπη

Το κεφάλι μου έχει γεμίσει αχρηστεία

Θέλει ένα βαθύ σκούπισμα

Ένα άδειασμα πλήρες

Μέχρι τώρα δεν μπορούσα να δω

Φοβόμουν

Δεν πειράζει

Κάθε πράγμα έρχεται ακριβώς στην ώρα του

Απλά το καταλαβαίνεις μετά

Υπάρχει πάντα ένα χάσμα διαστάσεων εκεί

Να, τώρα αρχίζει και έρχεται η γεύση και τα χρώματα των τελευταιών μηνών

Είναι μαβιά και νερωμένα από τα δάκρυα

Δεν το λεώ ποιητικά ή δραματικά

Έτσι ακριβώς είναι

Πίσω απο τα σύννεφα υπάρχει πάντα ήλιος 

Και αυτός ο ήλιος μπορεί να είναι σκληρός και αδυσώπητος

Αλλά και γλυκός στη Δύση του

Οταν τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα

Προσπάθησε να μη βαραίνει η καρδιά σου με δραματικά γυαλιά

Ούτε βέβαια να φοράς χαμόγελα

Απλά, 

Όπως τα αστέρια σε κοιτάνε

Κοίταξε 

Μην κρίνεις

Όχι τώρα τουλάχιστον



 

Τετάρτη 7 Ιουνίου 2023

Το ποτέ

Οι φίλοι ήταν εδώ τελικά. κι ας μην έδιναν το παρόν

θα σταθούν στη πρώτη ανάγκη

και αγαπούν πολύ, πάντα αγαπούσαν

στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται δραματικές συνθήκες

δεν χρειάζονται οι κηδείες μας για να βρισκονται οι άλλοι

δεν χρειάζεται να υπάρχει ανάγκη

κι ας έχει περάσει καιρός

η κολλώδης γλίτσα της αμηχανίας που μας φρενάρει

ξεπλένεται εύκολα

αρκεί να πεις καμιά φορά

Είσαι για καμιά βλακεία;

ή απλά Τι κάνεις ρέι; 

Το ρέι είναι πολύ πιο στοργικό

Πώς είσαι ρέι;

Αυτό, τίποτε αλλο

Τώρα μοιραζόμαστε τη σιωπή μας και τον αλλόκοτο ήχο της

και εγώ έτσι κάνω

η ζωή έτσι είναι

σε φέρνει πρώτα σε ένα σημείο ανεκδιήγητου φληναφήματος,  

αποθέωσης του ανούσιου,

αποκορύφωση της καθημερινής ελαφρότητας που μπορεί να σε συνεπάρει με τα φανταχτερά χρώματά της και για πλάκα να την πιστέψεις,

τα νερά της μπορεί να
είναι ήρεμα αλλά το νιώθεις ότι κάτι δυσγευστο υποβόσκει,

μετριότατο χιουμορ, ένας αδικαιολόγητος εκνευρισμός ή το τρεμόπαιγμα του ηλεκτρισμού

Είναι τότε που σου δίνει μια μπουνιά στα δόντια και σου θυμίζει

ότι ο χρόνος είναι μετρημένος

οι στιγμές είναι δυνητικά τελευταίες

εσύ νομίζεις με αφέλεια ότι μπορεί να ακολουθήσουν άπειρα Χριστούγεννα και Πάσχατα 

νομίζεις ότι η σταθερότητα είναι κάτι υπαρκτό

και να που κάτι - οτιδήποτε  μπορεί να τα διαλύσει όλα σαν μπάλα του μπόουλινκ

δεν είναι μεμψιμοιρία, το ήξερες πάντα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο 

αλλά τόσο διαφορετικό να το συνειδητοποιείς.

το ποτέ

μαθηματικά νόμιζα ότι δεν έστεκε

ναι αυτό είναι το λιγότερο απόδεκτο.

τα άλλα τα καταλαβαίνω

το ποτέ όμως δεν στέκει δεν μπορεί να στέκει σε μια φύση που δεν είναι απόλυτη σε τίποτα

δεν της πάει

ακόμα και στα μαθηματικά σε καποιες περιπτώσεις το μηδεν δεν ορίζεται

Τρίτη 21 Μαρτίου 2023

Η Πύλη

 

Εχτές το βράδυ, έπειτα από πάρα πολύ καιρό βούτηξα τα δάχτυλα μου στο διεθνές ασυνείδητο. Ήταν ιριδίζον, πηχτό με έναν τρόπο τέτοιο που απομακρύνοντας το χέρι μου κολλουσε στα δάχτυλά μου, όχι μόνο λίγη αλλά όλη η ποσότητα σαν ένα ενιαίο σώμα, σαν να σήκωνε έναν ολόκληρο ωκεανό ένας γλάρος που ψάρευε. Γράμματα και λέξεις διαφαίνονταν μέσα από το πρώτο στρώμα υγρού που ήταν στιλπνό σαν γλάσο. Μέσα στο υγρό ήμουν και εγώ με κάποιον τρόπο μαζί με έναν κυκεώνα από δυνατότητές μου ξεχασμένες. Μπορούσα και σκαρφάλωνα και κρεμιόμουν και πάνω απ’όλα ήμουν αφάνταστα κουλ. Η γαματότητά μου ξεπηδούσε από κάθε μου κίνηση και λόγο. Οι μαθητές μου με θαύμαζαν μαγεμένοι και εγώ το απολάμβανα χωρίς να το εκμεταλλεύομαι. Θυμήθηκα έναν εαυτό απεριόριστα ελεύθερο και αυτοσχεδιαστικά χείμαρρο.
Η πύλη της δημιουργικότητάς μου έλαμπε ορθάνοιχτη απλά γιατί σκούντηξα λίγο την κοιμωμένη δύναμή μου ή κούνησα ελαφρά το καλώδιο της ζωής μου και έκανε καλύτερη επαφή. Ίσως αν πάψω να διαπράττω τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σε καθημερινή βάση να ξεκολλήσω και να ξανανοίξω μόνιμα σαν άνθρωπος και σαν έμπνευση. Κάποτε χαιρετούσα τους φίλους μου με τα πόδια, κάποτε κυκλοφορούσαμε με λαστχένια κεφάλια αγελάδας πριν γίνει της μόδας. Δεν ήταν η ματαιοδοξία του πράγματος, όχι αυτό θα ήταν σαν να θες γλυκό και να τρως μια κουταλιά ζάχαρη. Όχι, ήταν η ελευθερία του πράγματος. Μεγάλη ελευθερία. 
Τώρα, προσπαθώ να μαζέψω κάθε ψίχουλο αυτής της έκλαμψης μην τυχόν χάσω τη δυνατότητα της ανοιχτής πύλης λες και ειναι κάποια έκπτωση, ενώ είναι ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΥΤΗ Η ΠΥΛΗ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΑΠΟ ΕΔΩ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΩ ΟΠΟΤΕ ΗΘΕΛΑ, αλήθεια. Αλλά από φόβο, φόβο του χρόνου και φόβο καθημερινό ΔΕΝ το έκανα τόσο πάρα πολύ καιρό ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΌΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΤΣΙ. ΟΧΙ. 

Χρειάζεται 

μόνο

να μην

φοβάσαι


Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2023

Αιωνιότητα

 Έχει έναν κρύο αλλά ευγενικό αέρα εδώ. Δεν έχει πρόθεση να διαπεράσει τα κόκαλά σου ούτε καν το ύφασμα που φοράς. Η θάλασσα είναι εδώ. Ήταν πάντα εδώ και τώρα είμαι και εγώ. Κλέβω λίγη αιωνιότητα. 
Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι κανείς εδώ. Τίποτα να τακτοποιήσει, να ανοίξει ή να κλείσει, να καθαρίσει ή να σκεφτεί. Όλα είναι όπως πρέπει. Όλα μόνιμα καθαρά. Όλα τακτοποιημένα χωρίς προσπάθεια τάξης. Τα βράχια το λένε ξεκάθαρα. Αυτό είναι το μήνυμα της ύπαρξής τους, αν δεχτούμε ότι τα πάντα φέρουν ένα μήνυμα.
Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία παρά μόνο η ενατένιση αυτής της θάλασσας. Συμφωνώ. Συχνά κάθομαι ανάμεσά τους και καταλαβαίνω πόσο δίκαιο έχουν.

Κυριακή 7 Αυγούστου 2022

Ο τρόπος που θυμάμαι

Προσπαθώ να καταλάβω πώς θυμάται το μυαλό μου. Ένα άτομο που μόλις είδα στο δρόμο και μετά βίας πρόσεξα αν προσπαθήσω να το ανακαλέσω, η εντύπωση που μοιυ αφήνει είναι μια πολύ απλοική ζωγραφιά, ίσως απλά ένα happy face, δύο τελείες για μάτια και μια παρένθεση για στόμα. Όταν προσπαθώ να θυμηθώ ένα άτομο που γνωρίζω σχεδόν ένα χρόνο τότε μου έρχεται ένα πορτραίτο αρκετά ρεαλιστικό, σαν φωτογραφία. Όταν όμως προσπαθώ να θυμηθώ ένα πρόσωπο που αγαπώ και το γνωρίζω χρόνια τότε συμβαίνει ο κυβισμός. Σαν έργο του Πικάσο, βλέπω στην οθόνη του μυαλού μου διάφορες οπτικές γωνίες 3/4 και όχι μία ξεκάθαρη, διάφορα σημεία του προσώπου μαζί με αντικείμενα και τοπία, και όλα διαρκώς αλλάζουν. 

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2022

Μικρή Νυχτερινή Ιστορία #7

Καλή και Δημιουργική Χρονιά σε όλους με Νέα Νυχτερινή Ιστορία!🥰😘🤩🥳
Η Κοινωνία του Αυτιού παρουσιάζει την νυχτερινή ιστορία "Γράμμα στο Μελλοντικό Εαυτό", το 7ο επεισόδιο του Podcast "Μικρές Νυχτερινές Ιστορίες"
Keep on walking and listening! ❤
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 7 - Γράμμα στο Μελλοντικό Εαυτό


Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2020

Χαϊκούλι #3

Στο σκοτάδι,

τα γιασεμιά

είναι τα άστρα της γης






Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2020

Χαϊκούλι #2

Τα σώματα των δέντρων και των ανθρώπων

όσο κι αν λερωθούν

τα ξεπλένει το πρωϊνό φως






Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2020

Χαϊκούλι #1

Όλοι, και οι πιο μοναχικοί

έχουν τουλάχιστο ένα φίλο

το φεγγάρι






Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

Ο Νυχτερινός Περπατητής

  Το 3ο Επεισόδιο του Podcast Μικρές Νυχτερινές Ιστορίες

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

Μετατόπιση Σημείου


Αφού μπορούμε να κοιτάμε μόνο από ένα σημείο και όχι από δέκα ταυτόχρονα την αλήθεια, ας μετατοπίσουμε αυτό το σημείο όσο πιο ψηλά, και ας είναι μεταβαλλόμενο και διαρκώς κινουμενο.



Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019

Τελικά ήταν τόσο απλό

     Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες του ταμπουίνου δεν χρειάζεται να χαπακωθεί κανείς για να φτάσει το 100% των δυνατοτήτων του. Η ηρεμία είναι το απόλυτο μέσο, το πασπαρτού, η κάρτα διαρκείας, το ύστατο εισιτήριο πρόσβασης στις πιο ακραίες δυνάμεις του. Όσο πιο λαπάς ηρεμίας μπορεσει να γίνει κάποιος, όσο πιο βαθιά βουτήξει στους αβσυσαλέους καταρράχτες της χαλαρότητας, όσο πιο φαρδιές, μακρόσυρτες, δωρικές αναπνοές τραβάει κανείς τόσο πιο εύκολη σαν απαλό γλίστρημα γίνεται η πρόσβαση σε οποιαδήποτε γνώση η οποία κατοικούσε ουτως η αλλως στο κεφάλι του, όλο αυτό τον καιρό.
    Αν οι άνθρωποι δεν πάψουν να τρέχουν ψυχαναγκαστικά σαν χάμστερ στους μικροσκοπικούς κύκλους τους, νιώθοντας ψευτοασφάλεια με το να κάνουν κάτι αποδεκτό, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, απλά για να αποφύγουν να κοιτάξουν στα μάτια το χρόνο που τους απομένει, μπορεί και να μην καταλάβουν ποτέ ότι έζησαν στη γη. 
    Από την άλλη αν απλά συμφιλιωθούν μαζί του και παίξουν μια παρτίδα σκάκι ή πιουν ένα χαλαρό ποτό μαζί του χαζεύοντας τα φώτα της νύχτας στη θάλασσα, τότε ίσως κι αυτός τους κάνει το τραπέζι με όλες τις λιχουδιές και τα μυστικάκια του.

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2019

Φάρος

















Άλλη μια ξάγρυπνη νύχτα 
φαίνεται πως όλα κοιμούνται 
εκτός από εμένα και τον άγριο αέρα. 
Το σώμα μου βάλλεται 
και το κεφάλι μου βάλλεται 
αλλά θα φανταστώ τώρα 
ότι είμαι ένας ανεμοδαρμένος φάρος, 
που παρά τις τρικυμίες 
αυτός στέκει άπτόητος με ένα σκοπό, 
να δει και να τον δουν τα καράβια 
να προστατέψει. 
Είμαι ο φάρος που τις νύχτες 
στο σκοτάδι της θάλασσας 
κοιτάει τα αστέρια. 
Ενώνω τις τελείες της ζωής μου 
και βλέπω πως αυτό που σχηματίζεται 
είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε να σχηματιστεί 
όπως το λένε οι οδηγίες του παιχνδιού 
"Ενώστε τις τελείες με τη σειρά" 
Όλα βγάζουν νόημα 
και συμβαίνουν 
ακριβώς τη στιγμή που πρέπει να συμβουν 
κι ας φαίνεται πολλές φορές,
προσωρινά και μόνο,
ότι είναι αργά ή νωρίς 
κι ας φαίνεται ότι κάτι έχει αργήσει.


Κυριακή 7 Ιουλίου 2019

Τί αξίζει


Αργά ή γρήγορα η 4η διάσταση ξεδιπλώνεται στην 3η,  ο χρόνος ξεδιπλώνει, φανερώνει με απόλυτη ακρίβεια τι αξίζει να παραμείνει στη μνήμη τη συλλογική και την ατομική, και τι να αποβληθεί, με τον ίδιο τρόπο που μια φωτογραφία από λευκό χαρτί μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια ξεκάθαρη εικόνα στο σκοτείνό δωμάτιο και με τον ίδιο τρόπο που αντίστοιχα όταν ξεδιπλώνεις έναν χάρτινο κύβο τον κατανοείς στις 2 διαστάσεις.  Γι αυτό αξίζει κανείς να συμμαχήσει με το χρόνο, να τον εμπιστεύεται, να περπατάει μαζί, όχι πιο γρήγορα  ούτε πιο αργά, με τον ατάραχο ρυθμό του.

Σάββατο 27 Απριλίου 2019

Πρέσβης του Νερού


-Πρεσβεύω το νερό
-Δηλαδή;
-Είμαι πρέσβης του νερού
-Και τι πάει να πει αυτό;
-Ότι όταν επιπλέω, αυτό το παλτό που φοράω και λέγεται δέρμα, είναι το μόνο ύφασμα που χωρίζει την ψυχή μου από το νερό.
-Kαι αυτό σε κάνει πρέσβη του νερού;
-Όχι μόνο. Είναι και αυτό το υδάτινο περιστέρι που κρατάω στα χέρια μου όταν κολυμπάω που με οδηγεί.
-Και λοιπόν;
-Το φτεροκόπημά του γεμίζει κύματα την καρδιά μου
-Και τι μ’αυτό;
-Μετά η καρδιά μου ανοίγει σαν μπουμπούκι. Και αυτό με τη σειρά του ευωδιάζει και απλώνει στους ανθρώπους ένα ολιγόλεπτο κύμα αγαλλίασης που τους είναι απαραίτητο.
-Κύμα αγαλλίασης…παράξενο
-Γιατί;
-Είχα χρόνια να σκεφτώ τη λέξη αγαλλίαση και τη θυμήθηκα σήμερα το πρωί χωρίς λόγο.
-Ορίστε.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

Φθορεός Χειμώνας



 Είναι μια από αυτές τις μέρες που υπάρχει τεράστια πιθανότητα, πουθενά στον κόσμο κανείς να μην ερωτεύτηκε καθ' όλη τη διάρκειά της. Κανείς δεν ερωτευτηκε κανέναν σήμερα, πουθενά, έτσι πρέπει να είναι γιατί ολοι βιάζονται να πάνε σπίτι τους να φωλιάσουν. Αυτές οι μέρες, οι ατέλειωτα κρύες, βροχερές, μουσκεμένες και δύσκολες, οι αναμένω-μέχρι-να-με-πάρει-τηλέφωνο-κάποιος μέρες, οι τρώω-για-να-ζεσταθω-από-το-λίπος-μου μέρες  δεν είναι κακές και σίγουρα λιγότερο τρομαχτικές από τις παρακμιακές ταινίες του '80.
        Ας δεχτούμε απλά πως ο χειμώνας αυτός είναι γκρι, άχαρος και βρέχει τόσο πολύ που νομίζεις διαρκώς ότι κάποιος κάνει μπάνιο στην τουαλέτα σου. Είναι ένας φθορεός χειμώνας. Οι
 εποχές βέβαια ξέρουν ακριβώς πότε να αλλάξουν όπως με πληροφορεί αυτη τη στιγμή στα ακουστικά μου ο Στίβι Γουόντερ στο "As"  (τυχαίο;) και συμφωνώ, αυτό το κείμενο δεν ειναι μια γκρίνια για τον καιρό ή μια ανυπομονησία για το Καλοκαίρι. Ούτως ή άλλως  αυτό το τσαλάκωμα του Χειμώνα, το ποδοπάτημα από τα γκνου της καθημερινότητας, είναι η γυμναστική η απαραίτητη, η σκληραγώγηση που στο τέλος της μας κάνει να φαινόμαστε τουλάχιστο συμπαθητικοί με το ξασπρισμένο δέρμα μας το άβγαλτο και τα αναμπουμπουλιασμένα, βρεγμένα μαλλιά μας.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...