Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Nightstorming

    Το "θα προτιμούσα" μπορεί να γίνει μια έκφραση αρκετά κουτοπόνηρη και δεν υπάρχει πιο άσχημo πράγμα σε έναν άνθρωπο από την κουτοπονηριά. Ίσως έχω και εγώ λίγη αν κοιτάξω στον εσωτερικό καθρέφτη, όπως πολλά πράγματα εν δυνάμει. Είναι σαν να φοράς καρό παντελόνι με λαμέ μπλούζα.
     Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο από οτιδήποτε χρειάζομαι ένα δεντρόσπιτο με αυτόνομη θερμανση. Χρειάζομαι και εγώ η ίδια αυτονομία, αγαπω την αυτονομία όπως και οτιδήποτε από "αυτό-". Χρειάζομαι εσένα.Κάπου βρίσκεται ένας εαυτός μου λιγότερο κυκλοθυμικός και περισσότερο 'ένα'. Χρειάζομαι να μιλήσω σε κάποιον άγνωστο τώρα αμέσως κι ας είναι 2:30 το βράδυ. Θα καλέσω ένα τυχαίο νούμερο, ποτέ δεν ξέρεις, το πολύ πολύ να με βρίσει....
  ...το έχει κλειστό ο μ#λάκα$. Δεν πειράζει, καμιά φορά ίσως πρέπει να αρκούμαστε στην απλότητα των πραγμάτων, ίσως και στην άνοστη, τη φλατ όψη τους, χωρίς συγκινήσεις, πάθος και σασπένς. Αυτό είναι να μεγαλώνεις; Δε νομίζω. Είναι απλά η ησυχία που απλώνεται όταν αρνείσαι να βγεις άλλο ένα βράδυ με τους ίδιους καπνούς γύρω από τους ανθρώπους.
    Απλά, θέλω να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο σχετικά με το πώς να μην τα θέλουμε όλα δικά μας και στο τέλος να μένουμε στον άσσο με την καρδιά άδεια σαν χαρτοσακούλα. Αλλά δεν ξέρω κάποιο τέτοιο σεμινάριο ίσως επειδή δεν υπάρχει. Όπως το εργαστήριο φιλιού που θεωρούσα αυτονόητο από την ανθρωπότητα να έχει δημιουργήσει όταν ήμουν μικρή. Ένα χώρο με πλαστικά πρόσωπα και προσομοιωτές χειλιών που θα σου μαθαίνουν πώς να φιλάς. Ευτυχώς, τα σημαντικότερα τα μαθαίνεις βιώνοντας...να ένας καλός τίτλος για σεμινάριο.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...