Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Τι άλλο;

Συγχωρέστε με για τα μισοκλειστα μάτια μου… δεν είναι αδιαφορία, είναι ίσως ανοσία.. μου φράζουνε τη θάλασσα μου και εγώ δεν έχω κάτι άλλο να χάσω 
Συγχωρέστε μου το χαμόγελο… δεν είναι ειρωνικό, ούτε χαιρέκακο, είναι γι αυτούς που ακόμα πείθονται απο τα ταχυδακτυλουργικά σας τη στιγμή που καρφώνετε τα χέρια τους πάνω στους μικρούς σταυρούς τους 
Συγχωρέστε μου και την απρεπή χειρονομία… δεν είναι κακοπροαίρετη, ούτε προσωπική.. είναι για όλους εκείνους που με ένα άγνωστο τρόπο, αγνοούν το πώς θα ζουν τα ομορφα παιδιά τους και για εκείνους που νομίζουν ότι χαιρετάνε από ψηλά με ασφάλεια, ενώ τα πόδια τους ήδη σαπίζουν στο βάλτο της αιώνιας μπόχας που οι ίδιοι επιμελήθηκαν..
 για όσα δε φάγαμε μαζί και για όσες φορές με ξεπουλήσατε αβίαστα με εκείνο το κενό σας βλέμμα

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...