Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Το ποίημα του θείου Γιώργου


Το έγραψες λίγους μήνες πριν φύγεις, στα 47 χρόνια σου. Ίσως επειδή δεν σε έζησα πολύ στην καθημερινότητά σου, ούτε που φαντάστηκα ποτέ πόσο δυνατή και επίπονη θα ήταν η απουσία σου, γιατί καταλάβαίνω τώρα ότι τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το χιούμορ σου, την τέχνη σου και την ευγένειά σου κι όλα αυτά που απλά και απέριττα ήσουν.
Μακάρι να είχα προλάβει να σου πω πόσο σε θαύμαζα και πόσο υπέροχο είναι αυτό το ποίημα ή μακάρι - με κάποιο τρόπο - να προλαβαίνω ακόμα.


Μες τον μικρόκοσμο που ορίζω

Kάτι απόκοσμο μυρίζω

Mια άκρη για να βρω γυρεύω

Σαν πλησιάζω όμως κοτεύω


Να είχα λέει μια γωνίτσα στον Παράδεισο
Προτού σκορπίσει η παλιοψυχή στην άβυσσο
Να γλίτωνα από του μύλου των ψυχών το άλεσμα

Nα περιμενω στοϊκά καινούριο κάλεσμα.

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Προσπαθώ



Αυτός που προσπαθεί πολύ λέγεται βίαιος προσπαθητής
Και αυτός που λέγεται βίαιος προσπαθητής είναι χαμένος από χέρι
Ταλαντεύεται σαν εκκρεμές από την αγωνία στην έκσταση
και δεν απολαμβάνει καμία απ' τις δύο
του μένει μόνο η κούραση της διαδρομής από τη μία άκρη στην αλλη
και όλη αυτή η διαδρομή γίνεται συνήθως σε μια καρέκλα.

moonointer's sketch (flickr)

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Λος Φλαμένκος λος ωραίος

Ανακόινωση



Οι ελεύθεροι άνθρωποι είναι πάντα όμορφοι άνθρωποι.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Το κουνέλι το κοκκινομάτικο





Χνουδωτό κουνέλι... λευκό σαν άγγελος
Ήρθε και μου τρίφτηκε στο πόδι
Έκανε μικροσκοπικούς ήχους
Τα αυτάκια του κούνησε εναλλάξ
Και τα ματάκια του δίψασαν στοργή
Η καρδιά μου άνοιξε στα δυο σαν μελομακάρονο
Λύγισα
είπα να το πάρω στα χέρια μου
του έκανα χάδια και χαρές
αγάπες και αγκαλιές
και τότε είδα τα κόκκινα τα μάτια
χάντρες ρούσες
άλλαξε το βλέμμα
και μου 'κοψε μια δαγκωνιά στο δάχτυλο
μικρό συντριβάνι αίμα πετάχτηκε
έμεινα να το κοιτάω να χάνεται με ιλιγγιώδη άλματα στο περιβόλι με τα ηλιοτρόπια
ποιος φοβήθηκε πιο πολύ;
Αυτά τα λαγοπόδαρα είναι φτιαγμένα να τρέχουν μακριά από φόβο.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Κεφάλι και τηλεόραση



Ένα κεφάλι παρακολουθεί τηλεόραση, ναρκωμένο, ίσως καλωδιωμένο.. μέρος της συσκευής. Το φως της, που λάμπει στα μάτια του, απλώνεται και ξαναπλώνεται πάνω του κάθε λίγο με άλλα χρώματα και φτιάχνει άλλους κι άλλους ίσκιους.

Άραγε σκέφτεται τώρα; τι ψιθυρίζει μέσα του; αναρωτιέται ή επαναλαμβάνει τις τελευταίες λέξεις που ακούει;

Ένα κεφάλι που υποτίθεται ότι φτιάχτηκε για να μιλάει, να φιλάει, να τραγουδάει δυνατά, να εξαγριώνεται, να αντιτίθεται, να γελάει τρανταχτά..

Όχι, αυτό το κεφάλι κάθεται παραδομένο πάνω σε έναν κουρασμένο αυχένα, και αφομοιώνει τόνους άχρηστης πληροφορίας.

Τα παραφουσκωμένα εργοστάσια του κόσμου πρέπει να αδειάσουν τις αποθήκες τους και όλοι πρέπει να βοηθήσουν σε αυτό το κλύσμα.

Χωρίς κανένα παράπονο… ένα κεφάλι που κάποτε έκανε σαματά, και ταρακουνούσε τον κόσμο ή τουλαχιστο γκρίνιαζε.
(Μακάρι να γκρίνιαζε λίγο τώρα).

Τα μάτια αυτά έπρεπε να τρώνε τον κόσμο και να δακρύζουν από τον καθαρό αέρα.

Όχι, τώρα βλέπουν τον κόσμο σε εκπομπές ταξιδιών, κι αυτό μοιάζει να αρκεί. Fast food για τα μάτια.

Τώρα κάθεται ανέπαφο από τα πράγματα… λες και γέρασε. Χωρίς να έχει γεράσει… παραιτημένο, παραδομένο σε αχόρταγες διαφημίσεις. Ύαινες που το κατασπαράζουν.

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

7/8 ρε φα μι φα ρε λα ρε



Aυτή η φρικτή μελωδία με ξύπνησε στις 5:30 το πρωί μέσα στον ιδρώτα. Αυτή η μελωδία, που παράχθηκε από το ασύμμετρο βήμα μιας γριάς που με καταδίωκε αργά και βασανιστικά στην παιδική χαρά που πήγαινα μικρή. Νύχτα και ερημιά. Κρύφτηκα στην τσουλήθρα. 'Ημουν σίγουρη ότι δεν θα με έβρισκε εκεί, δεν ξέρω γιατί. Πλησίαζε, το ίδιο και η μελωδία. Φαίνονται τα χέρια μου, φαίνονται τα πόδια μου, θα με δει, με είδε, δεν μπορω να σηκωθώ... ρε φα μι φα ρε λα ρε

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...