Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Η ζωή είναι όλο εκπλήξεις

    Αγόρασα μια Ντελόριαν δώρο στον εαυτό μου για τις γιορτές μιας και έχω χρόνο για ένα χρονοταξίδι. Δεν μπορούσα να περιμένω ούτε λεπτό, βγήκα στην εθνική και γκάζωσα. Ήθελα να πάω πολύ πίσω, όταν η γη ήταν νιάνιαρο και κράτησα πολύ ώρα πατημένο το κουμπί rewind στο χρονολόγιο με τα μάτια κλειστά. 
    Γκάζωσα κι άλλο, η ταχύτητα άδειασε το μυαλό μου, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα στρογγυλά δημητριακά που είχα φάει το πρωί. Κάποια στιγμή, όταν ο δρόμος χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο έχω την αίσθηση ότι με το αυτοκίνητo περνούσα μέσα από τις τρύπες γιγάντιων τέτοιων δημητριακών. Μετά, μια υπερκόσμια λάμψη και ήχος νερών να τρέχουν αλλά πολύ δυνατός, πολύ δυνατός και μετά δε θυμάμαι  τι μεσολάβησε.
   Θυμάμαι να ξυπνάω από τον ήχο φτεροκοπήματος του πτεροδάκτυλου πάνω στον οποίο βρισκόμουν. Τα γωνιώδη φτερά του ανεβοκατέβαιναν πλάι μου ενώ κρατιόμουν από το μυτερό λοφίο του. Δεν ήξερα ότι ο πτεροδάκτυλος έχει τόσο αεροδυανμικό ντιζάιν. Για κάποιο λόγο μου θύμισε τη ντελόριαν. Πετούσαμε πάνω από μια μακρόστενη υπέροχη λίμνη, με αξιοπρόσεκτη ησυχία, λες και υπήρχε κάποιο είδος ηχομόνωσης. 
    Άκουγες μόνο το πέταγμα και όταν ο πτεροδάκτυλος χαμήλωνε κοντά στην επιφάνεια της λίμνης ακουμπώντας λίγο τα ακροδάχτυλά του στο νερό αντηχούσε γύρω μας ένα πολύ ευγενικό χαμόγελο του νερού, σύντομο. Και μετά, περιέργως, οι σταγόνες που πέφταν από τα πόδια του καθώς ανέβαινε πιο ψηλά ακούγονταν ακριβώς δίπλα στο αυτί μου, καθυστερώντας όσο μπορούσαν να σβήσουν. 
    Το είδωλο μας δυαλυόταν στο καθρεφτένιο νερό καθώς οι ομόκεντροι κύκλοι που γεννούσαν οι σταγόνες ακολουθούσαν ο ένας τον άλλον στην άκρη της λίμνης και ίσως έφταναν και λίγο στην καρδιά μου. Τότε πρόσεξα τα χρώματα. Το πράσινο των δέντρων ήταν εκτυφλωτικό, τα λουλούδια φωσφόριζαν κόκκινο και ο ουρανός... ο ουρανός είχε το πιο έντονο γαλάζιο που είδα ποτέ στη ζωή μου, ήταν εκστατιτικό να βλέπεις τόσα χρώματα να χορεύουν τόσο ζωντανά μπροστά σου. Κατάλαβα τότε πως πλέον η γη μεγάλωσε, έγινε γυναίκα, ενώ τότε ήταν ένα ροδαλό μωρό και ο ήλιος ένας νεαρός χαζομπαμπάς που γεμάτος θαυμασμό κοίταζε τη μικρή του. 

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Ανακοίνωση

Αν κάτι από όσα θες δεν πραγματοποιείται, ίσως πρέπει να τσεκάρεις μήπως ο βασικός λόγος που δε συμβαίνει είναι επειδή τελικά δεν το θέλεις τόσο όσο νομίζεις.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Με είχα προειδοποιήσει για όλα αυτά

    Όταν ήμουν μικρή, έγραφα σε ένα τετράδιο που απευθυνόταν στον μελλοντικό μου εαυτό. Κάθε φορά που συνειδητοποιούσα κάτι , που συμπέραινα κάτι, οτιδήποτε ήξερα ότι θα έπρεπε να το θυμάμαι πάντα, κάτι διαχρονικό, σημαντικό για την οντότητά μου, το έγραφα εκεί σε εκείνο το τετράδιο. Κάθε φορά ξεκινούσα έτσι: «Μετινέ μου εαυτέ…» και μου έδινα απλές συμβουλές που πολλές φορές μου στάθηκαν χρήσιμες... Προφανώς, τώρα το έχω χάσει έπειτα από μετακομίσεις και δεν ξέρω πώς να λειτουργήσω. Πολλές φορές αναρρωτιέμαι τι μου είχα πει. Ίσως αν το βρω, αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Ανακοίνωση

Πότε έκανες τελευταία φορά ανακεφαλαίωση της ζωής σου;
Που ήσουν και που πας; προχωράς όπως θέλεις;
Πότε δημιούργησες κάτι τελευταία φορά;
Η στεγνή απόλυτη ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας είναι πηγή δημιουργικότητας.


Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Λεφορειακές σκέψεις

   Είδα μια ταμπέλα που έγραφε "Ψαράδικο" μα τα μάτια μου διάβαζαν μόνο το "-άδικο". Άδικο, που σε λιγώνει σαν πάστα με επιθετικές δόσεις ζάχαρης. Λένε ότι η αδικία είναι ένα γνώρισμα της φύσης αλλά και η ανάγκη για δίκαιο τι είναι; Κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, όπως  τον καιρό, το χρόνο, το ότι τα λιοντάρια πάντα θα πιάνουν τις λυγερές γαζέλες, τον θάνατο γενικά, τις γνώμες κάποιων ανθρώπων και μπλα μπλα μπλα, τα οποία πρέπει να τα αποδεχτείς για να πας παρακάτω, ενώ αυτά που μπορείς και θέλεις να αλλάξεις πρέπει να προσπαθείς να τα αλλάξεις όσο μπορείς. Όπως στη "Μέρα της Μαρμότας" (spoiler allert) που ο Bill Murray κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να σώζει το γεράκο που πέθαινε κάθε μέρα... φρόντισε όμως να σώσει όποιον μπορούσε, το παιδί που έπεφτε από το δέντρο κάθε μεσημέρι, τον κύριο που πνιγόταν στο εστιατόριο κτλ.
    Είναι κάποια πράγματα όμως που βρίσκονται στα σύνορα της αποδοχής και της αλλαγής. Δεν είναι ξεκάθαρο αν αλλάζουν ή τζάμπα παιδεύεσαι και ο χρόνος περνάει. Στο μεταξύ, ο οδηγός τρέχει σαν σφαγμένος και τα γράμματα μου μοιάζουν με κτίρια γοτθικού ρυθμού. Ο κύριος που κάθεται δίπλα μου, φαίνεται να προσπαθεί να ανιχνεύσει τη φύση της ανησυχίας μου με διακριτικές αριστερόστροφες ματιές. 
   Θα ήθελα πολύ να του πω με το νι και με το σίγμα τις σκέψεις μου, φαίνεται καλός άνθρωπος και συζητήσιμος. Με ένα δικό του "όλα καλά;" θα του αράδιαζα τα πάντα, χωρίς δισταγμούς και τσιγκέλια. Μια καλή περίληψη χωρίς να κουράσει αλλά και χωρίς να παραλείψει στοιχεία σημαντικά, όπως το... Όμως ήξερα πώς θα τελείωνε αυτή η κουβέντα - όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές που ζητάς μια γνώμη: ξέρεις ποιο είναι το σωστό απλά θέλεις να το ακούσεις και από κάποιον άλλο.. "μέχρι πότε θα περιμένεις να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θες και όχι όπως τυχαίνει;" με επιτακτικό ύφος...και εγώ θα του έλεγα "λες ε;" και βγαίνοντας από το λεωφορείο θα συνέχιζα στη γνώριμη βάρκα της αβεβαιότητας γιατί έτσι έχω συνηθίσει... ή αλλάζει αυτό;.
    Κι όμως ξέρω πως όλη αυτή η γκρίνια είναι περιττή όταν πράττεις, όταν απλά είσαι μέσα στην πράξη, μέσα στο ποτάμι και κολυμπάς με την ίδια φορά και την ίδια ταχύτητα του χρόνου, τότε δεν έχεις καθόλου χρόνο για ανησυχίες παντώς τύπου. Αυτό που συνήθως λέγεται "Τώρα".

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ένα δελτίο καιρού

Διάβασε ακούγοντας

   Οι φρέσκοι πολυταξιδεμένοι άνεμοι πνέουν στα μαλλιά μου κι αυτά χορεύουν προς διάφορες κατευθύνσεις. Οι πρώτες σταγόνες πέφτουν στα βλέφαρά μου και οι επόμενες στα μάγουλα. Περπατάω κοιτάζοντας μόνο ψηλά.
   Τα λασπόνερα της κάθε λακκούβας ποτίζουν όλο και περισσότερο τα παππούτσια μου, κάνοντας τα βήματά μια πλημμυριστική απόλαυση. Οι σταγόνες της βροχής βουτάνε στα νερά της λίμνης και σχηματίζουν χιλιάδες μικρές εκρήξεις χαράς καλωσορίζοντας το χειμώνα. 
   Κάνει κρύο έξω μα μέσα μου μια ζεστή φλογίτσα καίει ήρεμη και σιωπηλή  Η πρώτη αντίσταση σε έναν κόσμο που βρυχάται για να σε τρομάξει είναι να κρατάς την καρδιά σου ξάστερη. 

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Ανακοίνωση




















Χουχούλι - χουχούλι, γεμίζει το καρδούλι



Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Stand by you

Όσο γκρινιάρης ή ρούχλας και να είναι ο εαυτός σου μερικές φορές, καλό είναι να μη σταματάς στιγμή να τον στηρίζεις με υπομονή και κατανόηση. Κι αυτός άνθρωπος είναι.


Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Ανακοίνωση











Η μόνη αληθινή μου γνώση είναι ό,τι έχω νιώσει. Όχι  ό,τι έχω μάθει.



Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Το μονόπρακτο της υπομονής


Θα περιμένω όσο χρειαστεί
   Ώσπου να φτάσει ο κόμπος στο χτένι και η φανέλα στο πόδι. Δεν με ενδιαφέρουν τα παλιά ούτε τα καινούρια. Συγχωρώ τον εαυτό μου για τα μπαρμπούτσαλα που κάνω κι ο εαυτός μου με ευχαριστεί και υπάρχει καλή ατμόσφαιρά τώρα, τα βρήκαμε οκ τέλος. Αλλά θα κάνω ότι μπορώ για να βγούμε από αυτή τη λούπα, ή θα προσπαθήσω να κάνω υπομονή όπως κάνει μια γυναίκα όταν πάει στο κομμωτήριο για να κάνει περμανάντ και ο κομμωτής της λέει ότι θα πρέπει να περιμένει 2 μήνες μέχρι να φύγει η βαφή-χένα γιατί μπορεί να της χαλάσει το μαλλί και αυτή στεναχωριέται γιατί είχε φανταστεί ότι το βράδυ θα πήγαινε στο πάρτυ με σγουρά μαλλιά και τρώει ξενέρα τώρα… ναι κάπως έτσι θα κάνω.
   Στο Παρίσι, ένας γέρος ζωγράφος που όμως στα νιάτα του πρέπει να ήταν τρελό μωρό, ήξερε από αριθμολογία και έκανε εκεί κάτι προσθαφαιρέσεις κάτι πολλαπλασιασμούς, το θυμάμαι σαν τώρα, από τα γράμματα του ονόματός μου. "8 βγαίνει" μου λέει. "8 σημαίνει υπομονή". Κάτι ήξερε ο γέρος. Να τώρα που έρχεται πάλι μπροστά μου αυτή η επιτακτική ανάγκη της υπομονής (αντίθεση).
  Θα περιμένω μπας και γυρίσει ο τροχός, μπας και γυαλίσει ο βράχος, μήμπως  οι φάλαινες μιλήσουν…μέχρι τα πράσινα σπασμένα γυαλάκια από μπουκάλι μπύρας λαξευτούν από τη θάλασσα και μοιάσουν με διάφανα βότσαλα.. Μια νέα αρχή μοίαζει με ανέκδοτο για ξανθιές..η καρδιά στο ναδίρ της μέχρι πρότινος ιστορίας της, αλλά πρέπει να περιμένει λίγο ακόμα.. μέχρι να πέσει η αυλαία, μέχρι να έρθει η πραγματική πραγματικότητα αυτού του κόσμου και με πάρει από το χέρι και με ταρακουνήσει από το αστροόνειρο που έχω πλέξει…που είναι όμορφο αλλά συννεφένιο..δεν θα μεγαλοποιήσω άλλο τα πράγματα γιατί νυστάζω εδώ και τρία χρόνια, νύσταξα..

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

2 τεκίλες για το σπίτι



Που σημαίνει βάζω 2 φορές στο mp3 player το Tequila και τρέχω μέχρι το σπίτι στο ρυθμό του κομματιού, δε χάνω στιγμή το τέμπο, (το δεξί πόδι να πατάει πάντα μαζί με το κλαπ) και κάνω παύση μόνο όταν o μπασοφωνής λέει "τεκίλα".

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Ολέθριο Ρήγμα

  Ολέθριο ρήγμα έλεγαν ένα συγκρότημα που θυμάμαι από το Λύκειο αλλά τυχαίνει να περιγράφει άψογα την κατάστασή μου τον τελευταίο καιρό μιας και πολλά πράγματα μέσα μου διαμαρτύρονται και επαναστατούν, ένα γιγάντιο "Δεν Ξέρω, σηκώνω τα χέρια ψηλά" υψώνεται σαν χωματερή  και η κοσμοθεωρία μου έχει λιμνάσει και χρειάζεται ανανέωση όπως και το υπόλοιπο του χρόνου ομιλίας μου. Συν το ότι κάθε drama queen που σέβεται τον εαυτό της, δεν μπορεί παρά να αρέσκεται στον συνδυασμό δύο τόσο δραματικών λέξεων όπως  ο "ολέθρος" και το "ρήγμα", σου μιλάω για ολική καταστροφή όπως λέει και ο Σαραντατρίο.
-Φεύγεις από τη χώρα που αυτοκτονεί ή μένεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται;
-Να φτάνεις στα άκρα κι ας κινδυνέψεις ή να προσπαθείς να εκλογικεύεις τα πράγματα κρατώντας μια  ισορροπία κι ας χάσεις από πάθος και ένταση;
-Αν αυτά που αγαπάς σου φέρνουν περισσότερη δυστυχία και σου κάνουν κακό, το να τα αφήσεις πίσω είναι σωτήριο ή είναι σαν να προσπαθείς να κόψεις το κεφάλι σου;
-Αν ένα βράδυ σε πιάσει διαολεμένη όρεξη για κρέπα σοκολάτα, τι θα σου κάνει πιο κακό; να τη φας ή να τη στερηθείς;
  Οι πρώτοι δέκα τυχεροί που θα απαντήσουν σωστά στις παραπάνω ερωτήσεις, κερδίζουν από ένα cd με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ταμπουίνου.(απαγορεύεται η ερώτηση "γιατί υπάρχουν και μικρότερες;")


Ορίστε τους βρήκα στο youtube. Όλοι μαζί "Ολέθριο", "Ρήγμα", "Ολέθριο", "Ρήγμα"




Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Ανακοίνωση

Ουδέν προσωρινότερο του μονίμου

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Ανακοίνωση

  Τίποτα πιο επικίνδυνο από την ασφάλεια.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Έλξη



Πλέι  πάτησες;

   Μου είχες πει πως καταλαβαίνεις ότι κάτι είναι αληθινά όμορφο όταν σε κάνει να επιστρέφεις ξανά και ξανά σ' αυτό. Και έτσι καταλαβαίνω τώρα ότι η αληθινή ομορφιά σου περισσεύει. Όπως κι αυτή η ικανότητα σου να επιβάλεις στο περιβάλλον την ευδαιμονία. Να γκρεμίζεις του καθενός τα τείχη αφήνοντας τους μόνο το αληθινό χαμόγελο τους. Στο αναγνωρίζω. Αν δε σου κάνει κόπο μάλιστα σε χειροτονώ πρέσβη της καλής διάθεσης σε αυτή τη ζωή γιατί το φως που εκπέμπουν τα μάτια σου είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να σε περικυκλώνουν με βλέμματα ευγνωμοσύνης, χωρίς οι ίδιοι να το περιμένουν από το εαυτό τους. Ευχαριστώ λες αυθόρμητα σε εκείνον που χωρίς να σε αγγίξει, μπορεί να λειάνει την τραχιά ψυχή σου. 


Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Πραγματική πραγματεία


   Τα πράγματα το βράδυ κάνουν κριτσ κρατς επειδή συστέλλονται ή διαστέλλονται είτε επειδή θέλουν να σχολιάσουν τις προ-ύπνιες σκέψεις μας. Τα πράγματα έχουν ψυχή ή τουλάχιστο άποψη και δεν μπορούν να το κρύψουν. 
    Όπως ο μετρονόμος μου που σήμερα, πρώτη φορά, διέκοψε το αέναο τικ τακ για να ξεροβήξει. Τικ- τακ - τικ - (@γκούχου*) τακ... Εξεπλάγην! Το έκανε άλλες δύο φορές στο ίδιο κομμάτι. Δεν ξέρω αν ήταν βήχας από κρύωμα ή βήχας - σχόλιο - τι παίζεις τώρα; με ακολουθείς καθόλου; εγώ τι ρόλο βαράω εδώ; Τα πράγματα αποκτούν ψυχή και οι άνθρωποι σάμπως και τη χάνουν ή την μεταφέρουν στα πράγματα; 
     Γιατί, από την άλλη πλευρά συμβαίνει και το εξής φαινομενικά άσχετο: Στο λεωφορείο η απέναντι φόραγε ακουστικά, ένας άντρας κι αυτός ακουστικά, μια μεγάλη γυναίκα κι αυτή ακουστικά. Να μη στα πολυλογώ κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι όλοι και ο οδηγός, φοράνε ακουστικά.Ο καθένας στον μικρό κόσμο του. Χρειαζόμαστε ένα σάουντρακ διαρκώς; Ή μια ραδιοφωνική φωνή γιατί δεν ακούνε όλοι μόνο μουσική. Νομίζουμε ότι πρωταγωνιστούμε σε μια ταινία επηρεασμένοι από τον οπτικοακουστικό βομβαρδισμό που δεχόμαστε ή δεν το νομίζουμε απλά αλλά έτσι είναι; Δεν μας αρκεί η πραγματικότητα γυμνή; 
    Και εγώ συνήθως έχω ακουστικά αλλά αυτή τη φορά έτυχε να μην έχω μαζί μου. Και γι αυτό είχα την ευκαιρία να το δω απέξω. Αν ήμουν εξωγήινος ή ένας βάτραχος που ανέβαινε στο λεωφορείο για πρώτη φορά θα παρατηρούσα ότι φαίνεται κάπως άσχημο που όλοι είναι σαν καλωδιωμένα ανέκφραστα ρομπότ. Σαν άψυχα ρομπότ. Σάματις, αυτές οι μικρές συσκευούλες, αυτά τα πραγματάκια με τα καλωδιάκια τους έχουν αμφίδρομη πορεία. Σάματις και δίνουν ήχο αλλά σε αντάλλαγμα ρουφάνε ψυχή....(Ή και όχι :P).

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Κοραή & Πανεπιστημίου

      Στην έξοδο Κοραή του μετρό Πανεπιστήμιο υπάρχει μια μικρή πύλη σε μια άλλη πραγματικότητα. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο που υπάρχουν τα σταντ με τις εφημερίδες που είναι σχεδόν πάντα άδεια. Συνέβη ένα συννεφιασμένο απόγευμα Πέμπτης. Τα μάτια μου έπεσαν σε ένα μικρό συννεφάκι χαμηλά στο ύψος του γονάτου και ακριβώς από κάτω μια μικρή πατημασιά. 
       Πλησίασα να δω καλύτερα και με κατάπιε σαν χάπι. Πολλά όργανα του σώματός μου αντέδρασαν σε αυτό το παράξενο, μη οικείο συναίσθημα. Κυρίως το στομάχι μου δοκίμασε ένα είδος μουδιάσματος ανάμεικτο με οκνηρία και φόβο - τα δύο παγκοσμιότερα συναισθήματα. 
    Αμέσως μετά όμως μια αίσθηση ελευθερίας και φιλοσοφίας (?!) με κυρίεψε. Όταν βρέθηκα στον ίδιο τόπο δεν έμοιαζε καθόλου πια με Πανεπιστημίου. Είχε θάλασσα κάτω στη Σταδίου και εκεί που καθόμουν, μεγάλα τραπέζια για πικ νικ με δέντρα και γρασίδι. Διάφορα πετούμενα έπαιρναν το κολατσιό τους μα εμένα τα ερεθίσματα  της πραγματικότητας αυτής έρχονταν αργά αργά, υπομονετικά. Είχα άπειρο χρόνο να τα καλωσορίσω ένα ένα ακόμα και τις σταγόνες τις βροχής που έπεφταν στα γυμνά μου χέρια. Ήταν σαν την πρώτη βροχή της ζωής μου, το νερό σαν ένας καινούριος υπέροχος φίλος! Ιδέες και εμπνεύσεις τις έβλεπα να ζυγώνουν από μακριά :
 -Συνειδητοποίηση: οι άνθρωποι έχουμε χιλιάδες διαθέσεις - αντιδράσεις απέναντι στην πραγματικότητα, είναι σαν μάσκες που φοράμε, όχι επίτηδες αλλά είναι επιφανειακές, κάτω από αυτές υπάρχει το αληθινό μας πρόσωπο που είναι ανέκφραστο αλλά ελαφρώς χαμογελαστό!
-Ιδέα: Θεατρικό για σκύλους: Σκηνικό: Ένα σκυλόσπιτο σε μια αυλή. Ένας ασπρόμαυρος παχύς σκύλος βγαίνει από το σπιτάκι με νωχελικές κινήσεις. Υψώνει τα λυπημένα φρύδια του και στρέφεται προς το κοινό γαβγίζοντας (να το συνεχίσω).
   Τους συλλογισμούς μου διακόπτει μια έντονη αίσθηση ότι ένα απροσδιόριστο κάτι θέλει να μου κλέψει τα ροζ τσόκαρά μου που φορούσα όλο το καλοκαίρι. Προφανώς κατάλαβε ότι είναι μαγικά. Σηκώνομαι με τρόπο και βουτάω απότομα πίσω στο συννεφάκι που είχε αρχίσει και εξαφανιζόταν. Στο τσακ πρόλαβα. Πίσω στα σταντ η πραγματικότητα έμοιαζε πιο στέρεη από ποτέ. Ένιωθα διαφορετική από τους άλλους ανθρώπους, περπατούσα με άλλο αέρα. "Καλά μη την ψωνίσεις κιόλας" μου είπα.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Ευτυχώς


     Eίναι όλα τόσο άσχημα εδώ, πολύ καιρό τώρα… η Αθήνα είναι μια τόσο άσχημη πόλη, γεμάτη βρωμιά, αποτσίγαρα και αηδία.. Μια γκρίζα πόλη, ένας βούρκος με πολλή μπόχα και μετρημένα διαμάντια, μια θάλασσα από αταίριαστα σπίτια και ίσως αυτό μέσα στην όλη ασκήμια να έχει μια καλή πλευρά...Είναι ίσως καλό, σαν να σου λέει, ορίστε, όλα εδώ είναι χάλια μην τα παίρνεις πια και τόσο σοβαρά, μην μπεις πολύ βαθιά στην σύμβαση γιατί θα ξεχάσεις ότι ούτως ή άλλως πρόκειται για σύμβαση. Γιατί ούτως ή άλλως δεν βρίσκεται εδώ η ευτυχία, στο φαίνεσθαι μιας πόλης. Αν θες ομορφιά πήγαινε σε ένα νησί ή σε ένα βουνό. Όπως η ελληνική τηλεόραση. Ευτυχώς που είναι τόσο άθλια  για να μην βλέπουν τουλάχιστο αυτοί που σέβονται τον εαυτό τους ή έστω ακόμα κι εκείνοι που δεν τον σέβονται αλλά παρόλαυτά δεν την παλεύουν να δουν για 15η συνεχή χρονιά την ίδια σειρά.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Σε ένα πειρατικό πλοίο

Αν έχετε την ευγενή καλοσύνη και δεν σας κάνει κόπο πατήστε play να παίζει 
το γραμμόφωνο καθώς διαβάζετε αλλιώς γίνεται μισή δουλειά. θενξ




 Είμαι σε ένα πειρατικό πλοίο και ψάχνω να σε βρω στα κύματα, μάταια ίσως. Η θάλασσα γαργαλάει τα μάτια μου με τους φωτεινούς νευρώνες της κι αυτό με υπνωτίζει. Χάνω πάλι τον προορισμό μου. Καλούμαι να είμαι πειρατής ενώ είμαι μόνο ένας παπαγάλος και αυτό με συνθλίβει.
    Είμαι σε ένα πειρατικό πλοίο αλλά με έχει κουράσει η πειρατική ζωή. Μου δημιουργείται όλο και συχνότερα η ανάγκη να αράξω κάτω από ένα ήσυχο μπανανόδεντρο και να βρω το νόημα της ζωής ή οτιδήποτε θα μπορούσε να με απασχολήσει τις δύσκολες μεσημεριανές ώρες. 
  Να φτιάξω πρόχειρα πνευστά από καλάμια, να βρω μικρά σκουληκάκια στην άμμο, να κλάψω για το είμαι που χάθηκε, όπως το φίδι όταν χαιρετάει το παλιό του δέρμα. Λένε ότι κάθε 7 χρόνια αλλάζουμε όλα μας τα κύτταρα. Πού πάνε λοιπόν όλα αυτά τα κύτταρα του εγώ μας; που πάει ο παλιός μας εαυτός; πέφτει στο κάτω μέρος της κλεψύδρας του χρόνου μας; 
Είναι κρίμα που είμαστε τόσο ηλίθιοι απέναντι στον έρωτα και στο θάνατο.

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Τι άλλο;

Συγχωρέστε με για τα μισοκλειστα μάτια μου… δεν είναι αδιαφορία, είναι ίσως ανοσία.. μου φράζουνε τη θάλασσα μου και εγώ δεν έχω κάτι άλλο να χάσω 
Συγχωρέστε μου το χαμόγελο… δεν είναι ειρωνικό, ούτε χαιρέκακο, είναι γι αυτούς που ακόμα πείθονται απο τα ταχυδακτυλουργικά σας τη στιγμή που καρφώνετε τα χέρια τους πάνω στους μικρούς σταυρούς τους 
Συγχωρέστε μου και την απρεπή χειρονομία… δεν είναι κακοπροαίρετη, ούτε προσωπική.. είναι για όλους εκείνους που με ένα άγνωστο τρόπο, αγνοούν το πώς θα ζουν τα ομορφα παιδιά τους και για εκείνους που νομίζουν ότι χαιρετάνε από ψηλά με ασφάλεια, ενώ τα πόδια τους ήδη σαπίζουν στο βάλτο της αιώνιας μπόχας που οι ίδιοι επιμελήθηκαν..
 για όσα δε φάγαμε μαζί και για όσες φορές με ξεπουλήσατε αβίαστα με εκείνο το κενό σας βλέμμα

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Εργασία για το σπίτι

1.α) Να ακούσετε μια φορά το παρακάτω υπέροχο τραγούδι - το οποίο πρέπει να παραδεχτούμε ότι αν τρωγόταν θα ήταν μια φρέσκια ζεστή βάφλα με καυτή νουτέλα και κανελίτσα από πάνω. Ή αν ήταν μια ανθρώπινη κίνηση θα ήταν μια χουχουλιάρικη αγκαλιά ζεστή και στοργική.
1.β) Στη συνέχεια  να το τραγουδίσετε καραόκε, δυνατά, μαζί με την Ella.
1.γ) Τέλος να χορέψετε προσποιούμενοι ότι είστε η οπτικοποίηση των πνευστών που ακούγονται που πάει να πει ότι οι κινήσεις σας θα πρέπει να μιμηθούν επακριβώς την κίνηση της μελωδίας τους.
1.δ) Απλά εμπιστευτείτε μια φορά τον ταμπουίνο και κάντε την εργασία αυτή χωρίς πολλά πολλά και γκρίνιες, και "όχι βαριέμαι" και "δε με εκφράζει αυτό το τραγούδι" και βλακείες.


Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Μικρή συνειδητοποίηση στις 2:29

   

    Είναι τρομερό..δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω τόσο με λόγια, αλλά τόσο καιρό τη μουσική τη βίωνα σαν κάτι άυλο …σαν κάτι αέρινο…τα βιολιά, ένας πνευματικός λόγος που απευθύνεται στο πνεύμα μου.. κι όμως, μόλις πρίν λίγα λεπτα, στις 2:29, ένιωσα περισσότερο από ποτέ πως  είναι τριβή, είναι ύλη… το δοξάρι σέρνεται επαχθώς πάνω στις χορδές… αν ήμουν μια χορδή ίσως να πονούσα για να αντέξω όλο αυτό…και μια πένα στις χορδές κιθάρας..δεν είναι απλά μια μελωδία..είναι τριβή κι είναι όλα αυτά που ο κάθε μουσικός έχει κουβαλήσει…. Έχει μάθει να κάνει θόρυβο με έναν συγκεκριμένο τρόπο ξανά και ξανά…όλη αυτή η δύναμη και η αποφασιστικότητα που παράγει κάθε νότα φτάνει κατευθείαν στην καρδιά μου όταν σκέφτομαι ότι δεν είναι άυλο…είναι τροφαντά κομμάτια ήχου... μικρά νομίσματα που κόβονται και χαρίζονται απλόχερα...!

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Παρέα των τριών


    Αυτές τις ωραίες βραδιές στην πόλη, που όλοι βγαίνουν σαν κοπάδια από γκνου -  αυτό που οι άγγλοι ονομάζουν stampede - το καλύτερο που έχεις να κάνεις ή  έστω να δοκιμάσεις μια φορά, είναι να βγεις με μια σκυλοπαρέα. Και δεν εννοώ μια παρέα ανθρώπων που τρέχουν σε σκυλάδικα, εννοώ να βρεις τουλάχιστο έναν σκύλο αλήτη, από αυτούς που κατάφεραν να μην παραδοθούν ακόμα στην πλήρη ακινησία με μελαγχολικό ύφος σε κάποιον πεζόδρομο . 
     Έναν από εκείνους τους σκύλους που φαίνεται να έχουν κάποια σημαντική δουλειά στο κέντρο και τριγυρνάνε βιαστικοί και ανάλαφροι και έχουν μάθει τα κόλπα της πόλης και τα φανάρια και τον ηλεκτρικό, (αλήθεια κάποτε είχα πετύχει έναν σκύλο στον ηλεκτρικό που είχε μπει στην Ομόνοια και κατέβηκε στη Βικτώρια, ούτε εισιτήριο, κύριος). Να βρεις έναν τέτοιο σκύλο και να τον ακολουθήσεις. Να τον εμπιστευτείς και να πας όπου πάει. Θα το καταλάβει αν έχεις καλή διάθεση για βόλτα και θα σε περιμένει και θα τον περιμένεις βέβαια κι εσύ να σημαδέψει τις περιοχές και να κάνει τις έρευνές του.
      Μια τέτοια βραδιά  είχα επιστρέψει από νησί και περπατούσα με ένα μεγάλο απαξιωτικό και αφ' υψηλού βλέμμα απέναντι  στη ζωή στην πόλη. Οι διακοπές κοντά στη φύση σε κάνουν να καταλαβαίνεις πόσα πράγματα είναι περιττά.Όλες αυτές οι συμβάσεις, οι βλακώδεις προτεραιότητες. Για καλή μου τύχη, πέτυχα μια παρέα τριών σκύλων. Ένας καφέ, ένας άσπρος, μια μαυρούλα. Αλήτευαν στην πλατεία, κάναν μαγκιές στα αυτοκίνητα και κάναν παράλληλα την έρευνά τους για ίχνη από οτιδήποτε. Τους ακολούθησα. 
     Περάσαμε τον μεγάλο δρόμο. Εγώ τους βοηθούσα να περνάμε απέναντι, κι αυτοί με προστάτευαν από περαστικούς. Όταν έτρεχαν, έτρεχα μαζί τους και το ανάποδο. Φαινόταν να ξέρουν που πηγαίνουν. Βγήκαμε σε μια άλλη πλατεία, αφήσανε πάλι τα σημάδια τους, εγώ όχι. 
    Σταματήσαμε σε ένα σουβλατζίδικο και πήρα ένα κεμπάπ για τον καθένα, και τα εξαφάνισαν ταχυδακτυλουργικά, εγώ πιο αργά. Απολάμβανα το βιαστικό βήμα τους,  ένιωθα κι εγώ τετράποδο για λίγο, τα τσικ τσικ τσικ γρήγορα πατήματα από τα πατούσια τους στο δρόμο, γιατί αν μετράει κάτι στο περπάτημα ή το τρέξιμο είναι οι ήχοι. Ειδικά σε χωματόδρομο, το τρίξιμο των χαλικιών, ο ρυθμός, απίστευτη αρμονία. Ο καφέ ήταν ο πιο κολλητός μου, με περίμενε πάντα όταν οι άλλοι έφευγαν μπροστά, και είχε συνέχεια το νου του να μη χαθούμε μεταξύ μας.
      Κάποια στιγμή έφτασα στο αυτοκίνητο, τους καληνύχτισα και τους ευχαρίστησα μέσα από την καρδιά μου για τη βόλτα. Μπήκα στο αυτοκίνητο, και με κοιτούσαν παραξενεμένοι. Οι σκύλοι της πόλης δε συμπαθούν τα αυτοκίνητα και ο απώτερος σκοπός τους είναι μια επανάσταση απέναντι στη δικτατορία των τροχών. Υπάρχουν πολλοί αγωνιστές σκύλοι που παλεύουν καθημερινά με κίνδυνο τη ζωή τους ενάντια στο αυτοκινητιστικό καθεστώς. 
      Έβαλα μπροστά και ξεκίνησα, και αυτοί επιτάχυναν το βήμα και με κοιτούσαν με τα ειλικρινή μάτια τους,  με άγχος από το παράθυρο. Επιτάχυνα κι άλλο για να μη με ακολουθήσουν και χαθούν ή κινδυνέψουν στο δρόμο. Συγκινήθηκα που τους άφησα αλλά έπρεπε να γυρίσω, ήλπιζα να τους ξαναδώ στην πλατεία και να επαναλάβουμε τη βόλτα μας. 
   Ύστερα από λίγο κοιτάζω στον καθρέφτη και τι να δω; Ο καφέ κάλπαζε σαν άγριο άλογο στον σκοτεινό άδειο δρόμο και λίγο πιο πίσω η μαυρούλα και ο άσπρος έρχονταν βιαστικοί! Η παρέα των 3 ήθελε να με απελευθερώσει από το κουτί με ρόδες στο οποίο ξαφνικά φυλακίστηκα. Ένιωσα να προδίδω τους φρέσκους φίλους μου και σταμάτησα. Κατέβηκα, και χάιδεψα τα λαχανιασμένα κεφαλάκια. Οι γλώσσες τους σέρνονταν στο πάτωμα και το μόνιμα γελαστό στόμα τους με έκανε να χαμογελάσω κι εγώ.
      Προσπάθησα να τους καληνυχτίσω,να τους διώξω, αλλά με κοιτούσαν στραβώνοντας το κεφάλι. Μετά επιτάχυνα πολύ, μα σε κάποια σημεία του δρόμου που αναγκαζόμουν να πάω αργά ή να σταματήσω λόγω φαναριών αυτοί με πρόφταιναν. Τελικά με συνόδεψαν μέχρι το σπίτι και ένιωσα τεράστια υποχρέωση. Δυστυχώς εκεί τους αντιλήφθηκε μια παλιοσυμμορία άλλων σκύλων  (όχι ο Πούμα, ο Πούμα έχει μπει στον ίσιο δρόμο) που τους κυνήγησαν και εκεί τους έχασα. Η μαυρούλα είχε μείνει πίσω, μα έτρεξε κι αυτή. 
   Δεν έμαθα τι έγινε κι όσες φορές ξαναπήγα στην  ίδια πλατεία δεν τους βρήκα εκεί, αλλά σίγουρα θα βρήκαν μια άκρη. Σίγουρα θα αλητεύουν κάπου τώρα, όπως μόνο αυτοί ξέρουν, κάνοντας τις καθημερινές τους επαναστάσεις, αφήνοντας τα σημάδια τους στις ρόδες, στα δέντρα, στις αφίσες, στη μέση του δρόμου και  που δυστυχώς δεν ξέρω να τα αναγνωρίσω.  
    Ελεύθεροι, άλουροι, ευτυχώς αδέσποτοι - μια λέξη που ποτέ δε συμπάθησα γιατί παίρνει σαν δεδομένο ότι το ανθρωπο-δεσποτάτο, η αφεντικομανία του ανθρώπου είναι κάτι νορμάλ, λες και είναι φυσικό να έχει δεσπότη οποιοσδήποτε στη γη. Τα ζώα να μοιάζουν σαν φυγάδες στις παρανοϊκές πόλεις που όμως είναι και δικές τους πατρίδες. Δεν είμαι μισάνθρωπος, είμαι όμως αγαπόσκυλος.

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Για λίγο στοπ









Τη μουσική για λίγο σταματήστε
για λίγο τα όργανα σωπάστε
αφήστε τον αγώνα εξυπνάδας
αφήστε τη μουτράκλα σας στην άκρη,
τις σάπιες ιδέες καταπιείτε μια στιγμή
σταματήστε να μετράτε μεγέθη
το κοπάνημα του κεφαλιού στον τοίχο
τις μεγάλες αλήθειες και τα λογίδρια
τη μουσική σας καταλάβαμε
τους σκοπούς των εικόνων σας
Σωπάτε κι ακούστε τη γη που πατάτε
το σιγανό της κλάμα

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Σπίτι

   
  "Σε ένα λεπτό πώς μου μαυρίσαν οι πούστηδες;" την ακούω να λέει μέσα από την κουζίνα. Η μητέρα μου φτιάχνει κουραμπιέδες και μάλλον τους ξέχασε λίγο παραπάνω στο φούρνο. Το λατρεύω αυτό, όταν την ακούω στην κουζίνα να μονολογεί μαγειρεύοντας. 
  Τρελαίνομαι γι αυτά τα καθημερινά πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι, που φαίνονται συνηθισμένα αλλά από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία τόσο μοναδικά. Οι μυρωδιές, οι ντελικάτες, μικρά θαύματα που γεννιούνται μέσα στην κουζίνα...Σπίτι. Σπιτίλα.. 
     Εχτές στο διάλειμμα του σινεμά κρυφάκουγα την κουβέντα μιας οικογένειας που καθόντουσαν πίσω μου. Ο πατέρας μιλούσε για μια σκηνή της ταινίας στην κόρη του, και από τα λόγια του, από την προσπάθειά του να της την εξηγήσει όσο πιο απλά μπορούσε, ξεχυνόταν τόση αγάπη που κατέκλυσε ακόμα και μένα κάνοντάς με να θέλω να πάρω τηλέφωνο το μπαμπά μου και μετά όταν γυρίσω να δω το  "Δεσποινίς Διευθυντής" με τον Παπαγιαννόπουλο που κάνει το χαζομπαμπά και λέει συνέχεια "ενοχλώ; δεν ενοχλώ, άμα ενοχλώ να φύγω". 
     Κι αν σκεφτείς ότι όλοι αυτοί οι γονείς έχουν θυσιάσει τη χαρά της ανευθυνότητας, της αδεκαρίας, της μοναξιάς και της σάχλας χωρίς κανένα δισταγμό, για το υπόλοιπο της ζωής τους, είναι μεγάλοι ήρωες και όλα τα υπόλοιπα πράγματα χάνουν την αίγλη τους μπροστά τους.

Μπουμπούκι και κάλτσα

Πατήστε play και μετά διαβάστε   

  Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια τριανταφυλλιά. Σχεδόν όλα τα τριαντάφυλλά της είχαν ανοίξει πλήρως τα φύλλα τους, και καμάρωναν τα βελούδινα κόκκινα φορέματά τους, που έμοιαζαν με κουρτίνες πολυτελούς θεάτρου. Οι μέρες ήταν ηλιόλουστες, υπέροχες, ιδανικές για να ζήσουν αυτές τις στιγμές της ζωής τους. 
    Και άπλωναν το άρωμά τους και το σύγκριναν το ένα με το άλλο, και με περηφάνια κερνούσαν ένα και δυο σφηνάκια άρωμα τους περαστικούς που έφευγαν μεθυσμένοι και καθαρισμένοι. Ήταν μια ολοκλήρωση της ύπαρξής τους, όχι όμως και για το μπουμπουκάκι τριανταφυλλάκι το οποίο για κάποιον αναθεματισμένο λόγο δεν είχε ανοίξει. 
     Οι περισσότερες μεγάλες τριανταφύλλες το ρωτούσαν γιατί δεν άνοιγε και κάποιες άλλες λίγο πιο ευγενικές  απλά το σκεφτόντουσαν. Το μικρό μπουμπούκι είχε κουραστεί. Είχε κουραστεί από όλα αυτά τα βλέμματα λύπησης και συμπάθειας, ακόμα και οι άνθρωποι και οι μέλισσες, ακόμα και τα μυρμήγκια έκαναν την ίδια ερώτηση... λες και ήξερε την απάντηση... λες και δεν αναρωτιόταν και το ίδιο... Τί έχει πάει διαολεμένα στραβά... Όπως η κάλτσα. 
     Ναι μπορεί να ακούγεται λίγο άσχετο αλλά καθόλου άσχετο αν σκεφτείς τί της είχε συμβεί... Είχε χάσει το ταίρι της. Όλες οι κάλτσες στο συρτάρι, είχαν βολευτεί η καθεμιά με το ταίρι της, τακτοποιημένες, ζέσταιναν μαζί τα κρύα πόδια, βρωμούσαν και έζεχναν μαζί μέχρι αηδίας, μετά όμως μαζί έκαναν μπάνιο στο πλυντήριο, απίστευτο γέλιο κάθε φορά, το μπέρδεμα, οι σαπουνάδες, μετά στο στέγνωμα. Ατενίζαν μαζί την Ακρόπολη από την ταράτσα η μία δίπλα στην άλλη, τόσο ρομαντικό. Και μετά αγκαλιά στο συρτάρι. Η μοναχική κάλτσα το θυμόταν αυτό γιατί το είχε ζήσει, αλλά μόνο μια φορά...μετά το πρώτο στέγνωμα είχε πιάσει μια μανιασμένη βροχή και είχαν μαζευτεί όλα τα ρούχα όπως όπως και μετά όσο και να έψαχνε στη λεκάνη πουθενά ο κάλτσος. Τι να έγινε...και όμως πρέπει να είναι μέσα στο σπίτι γιατί τον είχαν μαζέψει από την ταράτσα..
    Και τώρα  να..η κάλτσα μόνη στο συρτάρι με τις ταιριασμένες, να μην εκπληρώνει το σκοπό της ύπαρξής της όπως το μπουμπουκάκι...ναι έτσι τελειώνει αυτό το παραμύθι. Γιατί έτσι ακριβώς το ζούνε. Δεν ξέρουν αν η ιστορία τους θα έχει happy ή unhappy end... η άγνοια μοιάζει αιώνια αλλά τόσο η κάλτσα όσο και το μπουμπούκι είχαν αρχίσει περιέργως να πιστεύουν ότι δεν είχε πάει κάτι στραβά, αλλά κάτι είχε πάει ακριβώς όπως χρειαζόταν να πάει. 

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Ανακοίνωση

   Σύμφωνα με τις πολυετείς έρευνες του Πανεπιστημίου της Γουϊμπάμπουε, το ποτάμι και ο χρόνος είναι ένα και το αυτό. Ο δρ Γουϊμπάμπα εξηγεί ότι ως γνωστό, οι ανθρώπινες αισθήσεις είναι διαμορφωμένες έτσι ώστε να μη μπορούμε να αντιληφθούμε μορφές και σχήματα 4 διαστάσεων.
   Έλα όμως που  η 4η διάσταση είναι ο χρόνος, το ποτάμι είναι μια ζωντανή οπτικοποίησή του και τέλος πάντως δεν είναι τίποτα άλλο παρά το ανάπτυγμα του χρόνου στο χώρο, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Και δε σηκώνει και αντιρρήσεις ο δρ. Γουϊμπάμπα γιατί έχει και μαύρη ζώνη στο καράτε, οπότε καλώς ή κακώς οφείλουμε να το δεχτούμε σαν επιστημονική αλήθεια και από εκεί να προχωρήσουμε παρά πέρα αν θέλουμε ή αν δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Συνάντηση

 Και εκεί στη μέση του δάσους, ξαπλωμένη ανάσκελα, πάνω σε πλατανόφυλλα και κυπαρισσόμηλα, με νου ξάστερο, ελεύθερο να αυτοσχεδιάζει χαλαρά  πάνω τις αρμονίες του ποταμού, όπως η τρομπέτα του Chet Baker, άνοιξα τα μάτια μου από ένα θόρυβο κίνησης.
   Βήματα σε ξερά φύλλα... δεν ήμουν μόνη. Γύρισα να δω. Ένα ζευγάρι από χελώνες είχαν μια μικρή διαφωνία. Η μία έφυγε όταν με είδε. Η άλλη όμως στάθηκε για λίγο και ύστερα έκανε μικρά αποφασιστικά βήματα με τα τετράγωνα πόδια της προς το μέρος μου, προκαλώντας μου μικρή ταραχή. Έφτασε αρκετά κοντά μου, και στάθηκε εκεί, σε απόσταση ενός μέτρου και λιγότερο. Τα μάτια μας συναντήθηκαν, βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο, ον με ον.
   Κεφάλι φιδιού, μάτια εξωγήινα κοίταζαν με έναν παράξενο τρόπο τα δικά μου μάτια. Ένα απέριττο μαύρο βλέμμα. Η μουσική στο κεφάλι μου σταμάτησε. Ένα γιατί υψώθηκε μεταξύ μας. Γιατί τόσο κοντά; Πώς μπορώ να φανώ χρήσιμη; Να κεράσω κάτι; Πεινάς; Είσαι και εσύ κενή από συναισθήματα τώρα;  Τι θες να μου πεις; Πώς θα επικοινωνήσουμε; Μετά από λίγο όμως έκοψα τις ανθρώπινες ερωτήσεις. Μείναμε εκεί για ώρα στη σιωπή ανταλλάσσοντας βλέμμα και εαυτό. Κάποια νιοστή στιγμή ήρθαν άλλοι άνθρωποι και αυτή αποσύρθηκε πριν φτάσουν, πριν προλάβω να τους τη συστήσω, γύρισε την πλάτη της και σιγούλια σιγούλια χάθηκε πίσω από θάμνους.
  "Ήταν μια χελώνα εδώ!" έσπευσα να πω στους άλλους, αλλά η φράση έμεινε στον αέρα και χάθηκε μα δεν προσπάθησα. Και όταν τελικά άφησα πίσω μου το μέρος  εκείνο, έφυγα με περισσότερη συνείδηση και υπομονή στις κινήσεις και τις πράξεις. Το καλοκαίρι κύλησε χωρίς αυτή την κεκτημένη ταχύτητα, τη μανία να διεκπεραιώνεις το καθετί και να φεύγει από μια λίστα υποχρεώσεων σαν ξένος. Το τέμπο άλλαξε.


Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Απορία

Γιατί πρέπει να σπαταλήσει κανείς τουλάχιστο μισή ζωή συσσωρεύοντας γνώσεις που μόνο αν τις ξεφορτωθεί δια ροπάλου θα μπορέσεις πραγματικά να προχωρήσει παραπέρα;


Ανακοίνωση


Έπρεπε να μάθω να επηρεάζω με τη θέλησή μου τα όνειρα που βλέπω στον ύπνο μου για να καταλάβω ότι και ο ξύπνιος είναι ένα από αυτά.

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Ονειροπολιτείες


  Ξύπνησα από ένα χαώδες όνειρο.. ήμουν λέει στη γη των ονείρων, ένας τεράστιος ορίζοντας, αχανής έρημος. Ενωνόταν με τις ερήμους άλλων ονείρων άλλων ανθρώπων, ολόκληρες ονειροπολιτείες κι εγώ χαμένη στο όνειρο κάποιου άλλου, αναζητούσα κάτι πολύ σημαντικό μα δε θυμόμουν τι, περπατούσα αδιάκοπα αγκομαχώντας, λυγίζοντας. 
    Κάθε βήμα κολλούσε όλο και περισσότερο στη γη κάνωντας δυσκολόερο το επόμενο. Σταδιακά το έδαφος έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από τσίχλα, ροζ τσίχλα, μπιγκ μπάμπολ...περπατούσα σε μια τεράστια τσίχλα; είμαι στο όνειρο ενός ζωύφιου; Δεν ήταν ευχάριστο συναίσθημα αλλά εντυπωσιαστηκα με τις σκηνοθετικές ικανότητες του υποσευνειδήτου μου. Αλλά πάλι ισως συνδέονται τα όνειρα των όντων αυτού του κόσμου, ίσως υπάρχουν κάπου όλες αυτές οι πολιτείες ή μπορεί να είναι τα ίδια τα σύννεφα, τα αφράτα, chewy σύννεφα...

Χορός των χεριών

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Υποθαλάσσια ανακοίνωση

                                                  
Ψαράκια και αγαπούλες! Τι υπέροχη ιδέα.. Το κύμα, εισπνοή εκπνοή... Κοράλια, φύκια, λουλουδάκια υποθαλάσσια.. φανταστική ανακάλυψη, να λικνίζεσαι στο ρυθμό των κυμάτων αιώνια! Το σουίνγκ, φανταστική εφεύρεση..
 Παράξενη θαλάσσια χιλιοποδαρούσα που σέρνεσαι στον βράχο που κοιμάται στην καρδιά της θάλασσας. Σε γαργαλάει ο ήλιος που σπάει σε χίλια κομμάτια στα νερά της...Ο ήλιος! αυτό το καυτό αστέρι...

Ανακοίνωση

Τα δέντρα βγάζουν φρούτα, οι μέλισσες μέλι, και οι άνθρωποι μουσική.


Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Μνήμη και εμπιστοσύνη


     Αν εμπιστευτείς τη μνήμη σου απόλυτα δεν πρόκειται να σε απατήσει. Οι αναμνήσεις είναι όλες εκεί, δε χάνονται από το αναμνησόκουτο, που να χαθούν; Προσμένουν ήσυχα να τις καλέσεις σαν  κοράλια κάτω από το νερό.
    Θέλει μόνο το χρόνο της, μη της φέρεσαι όπως στους υπολογιστές και τις μηχανές, μη σε κακομαθαίνουν αυτά, δώσε της χρόνο. Όσο χρόνο χρειαστεί. Μια ώρα; δυο μέρες; βδομάδες; μήνες; Η ανάμνηση θα έρθει απρόσμενα στο νου σου από το πουθενά, σαν πρώτη σταγόνα  βροχής.

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Φανταστικές ειδήσεις: Το γέλιο της θάλασσας

     Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες του πανεπιστημίου της Γουιμπάμπουε, η θάλασσα γελάει. Η θάλασσα γαργαλιέται όταν περνάει από πάνω της ένα πλοίο ή ένα φέρυ μπότ. Αυτοι οι αναδευόμενοι άσπροι και οινοπνευματί αφροί γύρω και πίσω από το πλοίο είναι τα χαχανιτά της θάλασσας και οι γλάροι τα ακούνε και γελάνε κι αυτοί νιώθοντας τη χαρά της. Γι αυτό τρέχουν ξωπίσω από τα πλοία.
   Ο δρ Γουιμπάμπα σημειώνει ότι αν κάποιος παρατηρήσει για αρκετό χρονικό διάστημα τους αφρούς που δημιουργούνται γύρω από ένα πλοίο, θα νιώσει ένα πρωτόγνωρο γαργαλιστικό συναίσθημα στο στομάχι, περίπου όπως όταν ερωτεύεσαι.

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Ανακοίνωση σχετικά με την τελειότητα

Η τελειότητα δεν έχει ταβάνι.Όσο προσπαθείς να τελειοποίησεις κάτι τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι το τέλειο είναι ακόμα πιο μακριά απ' ό,τι νόμιζες.

Συνταγή: Ψηφοφόρος μπουρμπουλιαστός στη γάστρα



   η συνταγή που όλοι οι πολιτικοί αγαπήσανε
 
Για να μαγειρευτεί καλά ο ψηφοφόρος πρέπει να τον σιγοβράσουμε σε πολύ χαμηλή φωτιά για να πιει όλα τα υγρά του και να ψηθεί μέσα μέσα. Τον αφήνουμε στην τηλεόραση άνεργο μέχρι να ροδίσει και είναι έτοιμος. Καλή όρεξη!

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Ανακοίνωση σχετικά με τα χρώματα


      Τα χρώματα θρέφουν την ψυχή. Αν καμιά φορά νιώθεις αυτό το περιβόητο κενό, πιάσε έναν λευκό καμβά και γέμισέ τον με χρώματα, ζωντανά, δυνατά χρώματα. Δεν έχει σημασία τί θα ζωγραφίσεις απλά θρέψε τα μάτια σου με το χρώμα, τα αυτιά σου με τον ήχο του πινέλου, μύρισε τις μπογιές. Είναι τόσες χιλιάδες φορές καλύτερο να γεμίζεις το κενό σου με χρώματα ή με μουσική παρά με οτιδήποτε άλλο υλικό ή άυλο, με φαγητά, αλκοόλ ή σάπιες ιδέες. Χίλιες φορές καλύτερο οι αποφάσεις σου να αφορούν το ποια χρώματα θα ταιριάζουν με το γαλάζιο που έβαλες παρά το σε ποιο κανάλι να λιώσεις σήμερα. 
     Όταν ανακατεύεσαι με τα χρώματα είναι ευλογία. Τρυπώνουν στα μάτια, κι απ' τα μάτια στην αντίληψη. Οι συνδέσεις που έκανες μικρός, των χρωμάτων με συναισθήματα, με ήχους, επανέρχονται και φτιάχνονται νέες συνδέσεις. Αλλάζει η αντίληψη και το τρομερό είναι ότι σου κάνουν παρέα όλη την υπόλοιπη μέρα. Μια κίνηση, ένα γέλιο, η απότομη αλλαγή μιας μελωδίας, ανοίγουν υγρά ουράνια τόξα από ατόφιο φρέσκο χρώμα που απλώνονται σαν λεωφόροι στον άδειο καμβά που υπάρχει κάπου μέσα σου. Και ξεπερνάνε τα όρια του καμβά και πάνε πέρα από σένα κι από το μικρό κόσμο σου. 
   Συνήθως όταν συζητάω, οι λέξεις που συναλλάζω εμφανίζονται στην οθόνη του νου μου, με γραμματοσειρά bold arial, προσπαθούν να είναι ορθογραφημένες και σωστές. "έχεις δοκιμάσει spatzle; ζυμαρικά με αυγό, πολύ νόστιμα, σαν χειροποίητα" κι αν η ορθογραφία δεν είναι σίγουρη, μια εκκρεμότητα "να το κοιτάξω" μένει στην άκρη. Μετά την επαφή με τα χρώματα όμως, όταν πριν λίγες μέρες συζητούσα με κάποιους, εξεπλάγην όταν συνειδητοποίησα μια στιγμή ότι όλα τα αντικείμενα, οι έννοιες, όλες οι λέξεις της κουβέντας μας γίνονταν εικόνες που περιφέρονταν πάνω από τα κεφάλια μας με φανταχτερά χρώματα και λάμψεις, φωτίζοντας σχεδόν τα πρόσωπά μας. Κάθε μια, ένας όμορφος πίνακας. Μακάρι να προλάβαινα να τις φωτογραφίσω, να τις ζωγραφίσω όλες.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Το σώμα το καλοκαίρι

       Όταν ο χρόνος διπλώνει και ο ήλιος ζεσταίνει πάλι απλόχερα όπως τότε, όπως πολλά τότε, και το φεγγάρι φωτίζει πάλι τις καλοκαιρινές γωνίες και οι μυρωδιές αναστημένων δέντρων επιστρέφουν, το σώμα το αφουγκράζεται και ξυπνάει. Αποδημητικό σμήνος αναμνήσεων που ήρθαν πίσω, μικρών λεπτομερειών από στιγμές χωρίς νόημα, από τυχαίες ηλικίες του εαυτού ανακινούνται και χαιρετούν σαν παλιοί γνώριμοι.
      H άμμος ξαναχώνεται ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών, το αλατόνερο εισβάλλει άθελα του σε μύτες που κολυμπούν κόντρα στα κύματα, τα μαλλιά διαταράσσονται και μοιάζουν με ανεμοδαρμένα δέντρα κι όλα αυτά τα ενοχλητικά μικροπράγματα φαίνεται πως τα αγαπάει το σώμα γιατί έχουν συνδεθεί με αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα της βύθισης στο θαλασσόνερο, της σταγόνας στον ωκεανό.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Ανακοίνωση

Όλοι έχουν καλύτερο φίλο το φεγγάρι..

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Συμπληγάδες πέτρες

Τελικά το μεγαλύτερο εμπόδιο στα σχέδιά μου τόσο καιρό ήταν ο ίδιος ο εαυτός μου.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Δώρο άλογο


Μου είχες δώσει ένα μικρό πήλινο άλογο
ένα πολύ ασυνήθιστο άλογο, πολύχρωμο, με βούλες,
παράξενα σχέδια, χάντρες και φτερά στην ουρά
μου φάνηκε αστείο και το άφησα σε μια άκρη…
ποιος  κάνει δώρο ένα ψεύτικο άλογο…
τόσα άλλα πράγματα είναι χρήσιμα
για ποιο λόγο κάνεις δώρο ένα άλογο…
Mα κάθε φορά που τύχαινε να το παρατηρώ, να χαζεύω τα χρώματά του, αυτό ομόρφαινε
Έτσι το έβαλα σε μια περίοπτη θέση
κι αυτό σαν να κορδώθηκε κάπως
σαν πιο αγέρωχο μου φάνηκε, πιο περήφανο για τα χρωματιστά φτερά του
Και αυτή η σκιά του στον τοίχο είναι πραγματικά τόσο ζωντανή,
σε κάνει να θες να αλωνίσεις σε κάμπους μαζί του
τραγουδώντας δυνατά και ξένοιαστα
Το κοιτάζω τώρα και παρατηρώ τις ζωγραφιές στα πόδια του,
όλο λεπτομέρειες και φανταστικά σχήματα,
είναι πιο όμορφο από ποτέ
τώρα που ξέρω ότι ίσως και να μη σε ξαναδώ

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Αληθινή ιστορία

    Πολλές φορές αναρωτιόμουν γιατί είμαι τόσο περίεργη να μάθω κάποια πράγματα. Από που πηγάζει αυτή η διαολεμένη ανάγκη μου να μάθω την αλήθεια. Μέχρι που έμαθα μια ιστορία για την προγιαγιά μου και κατάλαβα ότι κάποια πράγματα, απλά τα κουβαλάμε στο DNA μας.
   Μια γυναίκα κάθεται στην αυλή της και καθαρίζει φασολάκια στο φως του ήλιου. Τη λένε Ακριβούλα. Η Ακριβούλα απολαμβάνει τον αστραφτερό μπλε ουρανό και τον πρωινό ήλιο. Ακόμα και που αναγκάζεται να μισοκλείνει τα μάτια της, το ευχαριστιέται, γιατί είχε υποστεί πολύ κρύο αυτόν το χειμώνα. Λατρεύει την ησυχία αυτής της ώρας που όλοι λείπουν από το σπίτι, τα παιδιά και ο άντρας στα χωράφια για δουλειές, ακόμα και οι διπλανοί από το μοναδικό γειτονικό σπίτι, που είναι αρκετά πιο πέρα, γιατί το χωριό είναι πολύ αραιοκατοικημένο. 
    Καθαρίζει τα τραγανά φασόλια σε έναν κουβά, στα γόνατά της και το βλέμμα της πλανάται στις ελιές, απέναντι, και σκέφτεται τη φετινή σοδειά, τις κουβέντες με τις γειτόνισσες, την αγαπημένη κοτούλα της, την Καλλονή, που τώρα κλωσσάει. Και κοιτάζει τα πουλιά και σιγοτραγουδάει "Βασίλη Κωσταντίνο στο παραθύρι σου" (είχε παρερμηνεύσει το "Βασιλικός θα γίνω στο παραθύρι σου") κι άλλα τέτοια σουξέ κι έτσι ευχάριστα περνάει η ώρα ... Μέχρι που το βλέμμα της εστιάζει μακριά  πέρα στο δρόμο, σε μια ανθρώπινη μορφή που περπατάει βιαστικά.
    Προσπαθεί να διακρίνει αν είναι άντρας ή γυναίκα, αλλά είναι αρκετά μακριά. Στο μυαλό της πραγματοποιείται αμέσως η διαδικασία: δεξί κλικ - άνοιγμα φακέλου - αναζήτηση σε ονόματα και ασχολίες  όλων των κατοίκων του χωριού αυτή την ώρα. Ποιος ή ποια μπορεί να περνάει από τον δρόμο μας αυτή την ώρα και ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ. Η μορφή συνεχίζει το βιαστικό περπάτημα και τώρα φαίνεται λίγο πιο καθαρά πως πρέπει να είναι γυναίκα. Η αναζήτηση γίνεται τώρα σε όλους τους τοπικούς δίσκους για μια γυναίκα ψηλή με μαύρα. Τα μάτια σκανάρουν και ξανασκανάρουν α λα τερμινέιτορ. Τα φασολάκια μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Κανένα αποτέλεσμα και η βιαστική γυναίκα δεν περιμένει!
     Ο κουβάς τώρα πέφτει στο πάτωμα, τα φασολάκια ανακατεύονται με τις κλωστές τους! Σηκώνεται στα δυο της πόδια για να αποκτήσει μεγαλύτερη ευκρίνεια αλλά τίποτα!
      Πρέπει να βγει έξω από τον φράχτη. Βγαίνει έξω από τον φράχτη και ανοίγει το βήμα, μάταια όμως. Μια ενοχλητική φραγκοσυκιά κρύβει τη μυστηριώδη βιαστική - "και του το 'χα πει να την κόψουμε τη ρημάδα τη φραγκοσκιά!" πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της.
      Η κατάσταση είναι πλέον MAYDAY!- κόκκινος κωδικός- σειρήνες - υπερεπείγον! Τα πόδια τρέχουν κάτω απ' τη φούστα με μεγάλες δρασκελιές. Η διαδικασία αναγνώρισης αποτυγχάνει και η γυναίκα φεύγει, η γυναίκα χάνεται! Η Ακριβούλα έχοντας πιάσει πια μεγάλες ταχύτητες σκοντάφτει και πέφτει με τα μούτρα στο χώμα... Η μαυροφόρα γυναίκα έχει εξαφανιστεί πλέον από το οπτικό της πεδίο... Η τελευταία ελπίδα αναγνώρισης έχει χαθεί παντοτινά. 
     Και εκείνη την ύστατη στιγμή, η Ακριβούλα, με κομμένη την ανάσα, με τα χώματα στα χείλη, με όση δύναμη είχε στα πνευμόνια της, με απεγνωσμένη κραυγή φώναξε το θρυλικό "ΠΟΙΑ ΗΣΟΥΝΑ ΜΩΡΗΗΗΗΗΗΗΗ::::::"...
    Ίσως περίμενε πραγματικά μια απάντηση εξαντλώντας το τελευταίο μέσο που είχε. Έπρεπε να ξέρει. Δεν τα κατάφερε όμως και η ερώτηση έμεινε ορφανή από απάντηση για πάντα. Ποια ήταν; Αιώνιο απωθημένο που μεταφέρθηκε από γενιά σε γενιά. Η ατάκα της Ακριβούλας, της προγιαγιάς μου, ακόμα μεταφέρεται από στόμα σε στόμα, στα σόγια και ετσι εξηγούμε την περιέργειά μας, σαν μια κληρονομική ανάγκη προσέγγισης της αλήθειας.

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Σχετικά με τον Πούμα (συνέχεια)

Δεν είναι αυτός, αλλά διακρίνω τον ίδιο τσαμπουκά
      Ποιος το περίμενε... τελικά ακόμα και ο σκυλίσιος ενθουσιασμός, ο πιο φημισμένς ενθουσιασμός δεν είναι παντοτινός..είναι κι αυτός αντιστρόφως ανάλογος του χρόνου... 
     Σήμερα το πρωί - όπως πάντα - βγήκα από το σπίτι σαν θύελλα, τρέχοντας προς το αμάξι (το πρωινό ξύπνημα είναι ενάντια στη φύση κάποιων ανθρώπων και είναι άδικο) και περίμενα από συνήθεια την έφοδο του Πουμα... να τρέξει χαμογελαστός, κουνώντας την ουρά του τόσο που να χάνει τον προορισμό του, και να μου δαγκώνει παιχνδιάρικα τις γάμπες κι εγώ να ξεκαρδίζομαι και να φοβάμαι μην τον πατήσω - όπως κάθε πρωί..αλλά όχι, δεν..σήμερα ΔΕΝ το έκανε!.
     Ήταν με έναν φιλαράκο του, ίδιου μεγέθους, αρκετά νταή, τον ξέρω τον τύπο, τον έχει μια γειτόνισα και τον φωνάζει  Μάρκο.. από τότε που πήγα να τον χαιδέψω και με δάγκωσε έκοψα επαφές μαζί του.. αλλά να που τώρα έχει γίνει κολλητός με τον Πούμα και προφανώς ασκεί κακή επιρροή επάνω του.. Καταρχάς έχουν το ίδιο κούρεμα και το βράδυ τους ακούω που κυνηγάνε αυτοκίνητα παρέα... οι μάγκες της γειτονιάς, το γκέτο..
    Σκέφτηκα ότι ίσως να μη με αντιλήφθηκε και αφού είχα αργήσει έκανα να φύγω μα τελευταία στιγμή γύρισε το κεφάλι του και με είδε. Χαμογέλασε λίγο, αλλά δεν ήρθε προς το μέρος μου όπως ήταν αναμενόμενο! Αντιθέτως, γύρισε τη βρωμοουρίτσα  του και συνέχισε να μιλάει με τον Μάρκο! ποιον; τον Μάρκο! Ένιωσα για πρώτη φορά πώς έιναι να είσαι γονιός εφήβου...είναι πολύ ρατσιστικό αυτό που κάνουν οι έφηβοι, που ντρέπονται να χαιρετήσουν τους γονείς τους μπροστά στους φίλους τους! Πάει μεγάλωσε κι αυτός! .ποιος; το μικρό μωράκι -σκυλάκι , ο Πούμα.!

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Να μείνω ή να φύγω;



Αν έχεις ήδη κοιτάξει το ρολόι σου πάνω από δυο φορές, φύγε, μην κάθεσαι παραπάνω.
Αν ξέχασες την ώρα και αναρωτιέσαι "να απολαύσω αυτή τη στιγμή με κλειστά μάτια ή με ανοιχτά;" τότε σίγουρα μείνε..
Αν ο χορός σου μοιάζει με σανίδες κολλημένες με σελοτέιπ, και η μουσική δε σε χορταίνει και προστάζεις με θυμό τα πόδια σου να πατήσουν τα βήματα που πρέπει και σε απασχολεί αν σε κοιτάνε, τότε μη χορέψεις
Αν η μουσική ηλεκτρίσει τη ράχη σου και ακούσια υπακούσεις στο ρυθμό της,  και αν τα πόδια σου μόνα τους ξέρουν δικά τους βήματα, και πετάς σαν τον αέρα με ένα χαμόγελο στα χείλη, τότε χόρεψε σαν να μην υπάρχει αύριο..
Αν είσαι κάπου που χρειάζεται να φοράς το στητό χαμόγελο και τα μάτια σου δεν συμφωνούν, αν σκέφτεσαι πώς πρέπει να πεις κάτι για να ακουστεί καλά, μην κάθεσαι άλλο, μη χάνεις άλλο χρόνο εκεί
Αν το γέλιο σου ρέει σαν γάργαρο νερό και η καρδιά σου γελάει και ανασαίνει τότε μείνε! σίγουρα μείνε!

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Η ώρα είναι 5:29

    Η ώρα είναι 5:29 ή τουλάχιστο έτσι ισχυρίζεται το ρολόι του υπολογιστή. Είναι μια ώρα δύσκολη αφού πριν λίγο ξύπνησα από έναν εφιάλτη.
    Ήμουν σε ένα δρόμο, με αυτοκίνητα παρκαρισμένα δίπλα ακριβώς από ένα ποτάμι, γεμάτο πρασινάδες δεξιά και αριστερά.Θύμιζε λίγο Τέμπη. Βρισκόμουν εκεί και συνομιλούσα με έναν άνθρωπο (μάλλον) που δεν θυμάμαι καθόλου ποιος ήταν, το μόνο που θυμάμαι γι αυτόν είναι ότι είχε iq αμελητέας ποσότητας, ίσως και να έμοιαζε λίγο με τον σρεκ, και προσπαθούσα να του εξηγήσω πώς μπορεί να κάνει κάποια μαγικά για να αιωρηθεί... αυτός δεν καταλάβαινε και εγώ καλοπερνούσα κάνοντας ξανά και ξανά το μαγικό της αιώρησης επιδεικνύοντας το ταλέντο μου στη μαγεία, πέταγα για λίγο και προσγειωνόμουν πάλι.
   Μικρές νεραϊδούλες άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ήταν διάφανες και πετούσαν με αστρονομική ταχύτητα πέρα δώθε κάθε φορά που ανέβαινα. Ο βλάκας με τον οποίο συνομιλούσα δεν μπορούσε να τις αντιληφθεί.. "Νάτες!" του έλεγα "Να! πάλι! δεν ακούς τα χαχανητά τους;"... Η φωνή μου άρχισε να αντηχεί όπως μέσα σε μια σαπουνόφουσκα (πριν δω το όνειρο δεν είχα ιδέα πώς θα μπορούσε να ακόυγεται αυτό, τώρα όμως ξέρω).Ένα πολύ παράξενο delay στη φωνή μου ακολουθούσε τα λόγια μου και τα γέλια μου. 
   Δεν θυμάμαι αν μπορούσα να δω τη σαπουνόφουσκα, ή τις σαπουνόφουσκες, αλλά θυμάμαι έναν ιριδισμό.Ο χαζός εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει.  Τα χαχανητά συνέχιζαν και ένιωσα κάποια στιγμή τη μοναξιά του μάγου.. με τρόμαξαν οι μαγικές μου δυνάμεις.. με φόβισαν...θυμήθηκα ότι ζω σε έναν κόσμο που έχει εξορίσει οτιδήποτε μαγικό. Απ' την άλλη κατάλαβα ότι είναι επικίνδυνο... ένιωσα αδαής απέναντι στις δυνάμεις μου, δεν ήξερα πώς να τις χρησιμοποιήσω και επιδεκνύοντάς τις, ερχόμουν αντιμέτωπη με άλλα όντα πιο δυνατά από μένα και πράγματι άρχισα να νιώθω την παρουσία μιας ύπαρξης που με παρακολουθούσε από κάπου. Γελούσα με τις νεράιδες αλλά αντιλαμβανόμουν ότι κάτι ήταν εκεί...
    Ξύπνησα απότομα και τρομαγμένη..Έτρεμα γιατί αμέσως το μοτίβο αυτού του ονείρου μου φάνηκε γνώριμο..θυμήθηκα ότι είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο τελευταία...
  Ότι λέει σηκώθηκα χαράματα γιατί άκουσα θόρυβο στην αυλή και έπιασα στα πράσα μια γυναίκα που έκλεβε μια κότα από την αυλή μας. Με κοίταξε όχι τόσο τρομαγμένη με τα μεγάλα μαύρα αμυγδαλωτά μάτια,  Το βλέμμα της με διαπέρασε. Το βλέμμα της μου θύμισε ότι είχα μαγικές δυνάμεις (δεν ξέρω πώς την έχω ψωνίσει έτσι με αυτό το θέμα τελευταία) και ένιωσα πάλι όλα αυτά...ότι δεν ήξερα πώς να τις χειριστώ και πάλι η παρουσία αυτή της άγνωστης δύναμης να με παρακολουθεί. Ένας κίνδυνος...
    Άνοιξα την τηλεόραση. Είδα μια ξένη χαζοσειρά για να ξεχαστώ. Τα μηνύματά που περνούσε αυτή η σειρά μου φάνηκαν τόσο ηλίθια και σκόπιμα... τα ίδια που περνάνε με συχνότητα πλύσης εγκεφάλου οι περισσότερες σειρές και ταινίες τελευταία, ...ένα νέο είδος αποικιοκρατίας από απόσταση που από μόνοι μας καλωσορίζουμε στην πραγματικότητά μας καθημερινά. Πρόθυμα κάνουμε την πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μας, από μόνοι μας, ξανά και ξανά κάθε μέρα, αφομοίωση του πολιτισμού που μας αποικιοκρατεί, απόκτηση των συνηθειών τους και απώλειας των δικών μας, τόσο απλά και αβίαστα. Αυτό μου φάνηκε πολύ πιο επικίνδυνο από οποιονδήποτε εφιάλτη κι έτσι προτίμησα να σηκωθώ και να γράψω.

Ανακοίνωση

       Σε γενικές γραμμές, όταν αναρρωτιέται κανείς πώς να λειτουργεί στα δύσκολα, σε στιγμές που χρειάζεται σκέψη, σε μικρούς ή μεγάλους διχασμούς, βασανιστικά διλήμματα, αμφιβολίες για το αν πρέπει ή αν δεν πρέπει να κάνει κάτι, αποφάσεις ζωής, νομίζω ότι η καλύτερη και ίσως η πιο υγιής απόφαση είναι να κάνει ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, ό,τι του περνάει απ' την κεφάλα.
      Καμία λήψη απόφασης δεν θα έπρεπε να απασχολεί ένα μυαλό πάνω από 5 λεπτά. Μετά ακολουθούν επαναλήψεις, πολλή ανάλυση, πολλή λογική, λίγο καρδιά, ανούσιες λεπτομέρειες και σταδιακά κάψιμο. 

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Φαέθων

    Το γατί στην αυλή μας είναι μάλλον άγγελος ή αυτόφωτο αστέρι ή κάτι τέτοιο. Για πολύ καιρό νομίζαμε ότι είναι θηλυκό και το φωνάζαμε Μίτση, μετά Αναμπέλα και μετά Μόρφω, όμως κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι δεν είναι κορίτσι, αλλά ούτε με αγόρι μοιάζει, ούτε με κάτι ενδιάμεσο και έτσι το ονομάσαμε Φαέθων γιατί πραγματικά φαίνεται να φωτίζεται από ένα δικό του φως. Είναι άσπρο με μια πολύ αχνή πορτοκαλί γραμμή πάνω από τα μάτια του. Μάτια γαλάζια που ακτινοβολούν και σε καθηλώνουν.
   Πολλές φορές όταν υπάρχουν φόβοι,άγχος που ταράζει τη καρδιά μου, καθημερινά ερωτήματα, ψάχνω την απάντηση σε αυτά τα μάτια, έχω την τύχη αυτή. Απλώνεται μια παράξενη σιωπή όταν συνομιλούμε έναν μακρύ διάλογο με τα μάτια. Τίποτα που μπορώ να περιγράψω με λέξεις, απλά όλη η ισορροπία του κόσμου βρίσκεται στη μορφή του, στο βλέμμα του, στο περπάτημα το αέρινο, πώς πρέπει να είναι τα πράγματα, τι έχει νόημα και τί δεν έχει, το δίκαιο και το άδικο, όλα βρίσκουν τη θέση τους σε αυτά τα φωτεινά μάτια του αγγέλου με μορφή γάτας στην αυλή μας.

Nuages



  Εχτές, τάισα πάλι τα μάτια μου σε ένα ταξίδι με αυτοκίνητο. Είχα την τύχη να δω το εργοστάσιο που φτιάχνονται τα σύννεφα. Είναι ένα μικρό εργοστάσιο στη μέση του πουθενά, φυτεμένο μέσα σε πράσινες πεδιάδες. Από το φουγάρο του έβγαινε μια συννεφένια γραμμή που οδηγούσε σε τεράστιες φούσκες από σύννεφα που κάλυπταν όλο τον ουρανό. Όταν γλύκανε ο απογευματινός ήλιος, μας φωτογράφιζε με τις ροζ ακτίνες του και τα σύννεφα στάζαν σιρόπι στις πλαγιές. 
    Και αργότερα, πιο κάτω, κάποια οινοπνευματί μικροσύννεφα, κουρασμένα από τα πήγαινέλα της μέρας, είχαν απλώσει το κορμί τους στις κορυφές μιας σειράς βουνών, κάνοντας τάχα πώς είναι τα βαμβακένια μαλλιά τους. Τόση ομορφιά, νόμιζα ότι ήταν αρκετή να μαγέψει και τον πιο απαθή νου, κι όμως πώς γίνεται και υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να φυλακίζουν μονόκερους.

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Το πρόβλημα του συναφιού

     Τα κακό με τα καλά ντοκιμαντέρ και τα καλά βιβλία είναι ότι δεν τα βλέπουν ποτέ αυτοί που θα είχε νόημα να τα δουν, κι αν τύχει να τα δουν, θα τα προσπεράσουν γιατί δεν θα  τους αγγίξει ή δεν θα καταλάβουν καν τη γλώσσα τους. Θα τα δουν αυτοί που συμφωνούν και τα έχουν σαν ευαγγέλιο, θα το μοιραστούν με άλλους του ίδιου συναφιού αλλά έτσι δεν αλλάζει κάτι. 
     Ο καθένας παραμένει στο συνάφι του και στην ασφάλεια του συναφιού του. Και η απέχθεια αυτή του κάθε συναφιού για το άλλο είναι που θρέφει τον δηλητηριώδη κισσό με το παχύ του φύλλωμα που καλλιεργήθηκε με τόση προσοχή ώστε να διατηρούμαστε διαιρεμένοι, απομονωμένοι, φοβισμένοι και οργισμένοι ο καθένας στη φωλιά του, ενώ ταυτόχρονα υποφέρουμε όλοι από την ίδια ασθένεια.

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Ανακοίνωση

Κάλλιο τώρα παρά αργά.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Σχετικά με τον Πούμα

Καταρχάς το κανονικό πούμα μοιάζει με γατί
    Το αγαπημένο μου ανθρώπινο ον είναι ο σκύλος του γείτονα, ο Πούμα. Είναι ένα μόνιμα χαμογελαστό, μικρό φουντωτό μπαλάκι που περπατάει άτσαλα και μπερδεύει τα μπούτια του και ένας Θεός ξέρει γιατί του δώσανε το όνομα ενός στυλάτου αιλουροειδούς. 
    Κάθε πρωί  που βγαίνω από το σπίτι, μου δαγκώνει γαργαλιστικά τις γάμπες, όσο σκεφτική ή βιαστική κι αν είμαι, με αποτέλεσμα να χοροπηδάω με σοβαρότητα, σχεδόν χορεύοντας προς το αυτοκίνητο και τελικά να σκάω στα γέλια. Πριν κλείσω την πόρτα, χώνει την μουσούδα του και με κοιτάει με τα ανθρώπινα μάτια του περιμένοντας τα καθημερινά χάδια στο μικρό κουταβίσιο κεφάλι του.
   Και όταν γυρνάω πάλι και ανοίγω την πόρτα με υποδέχεται με τόση χαρά που κυριολεκτικά κατουριέται επάνω του. Κάθε μέρα! Ενθουσιάζεται τόσο που σε κάνει πραγματικά να νιώθεις σημαντικό άτομο.. Αξίζω τέτοια υποδοχή; Κάθε μέρα;
     Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να μας υποδέχονται  με τόση γνήσια, ακούραστη χαρά όλοι οι δικοί μας άνθρωποι και γνωστοί, ο διευθυντής, οι συνάδελφοι κτλ..τόσο συνειδητοποιημένα, χωρίς να βαριούνται τη ρουτίνα... συνειδητοποιώντας τόσο απλά ότι κάθε μέρα είναι ξεχωριστή και αξίζει ένα τόσο χαρούμενο καλωσόρισμα..!

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Ανακοίνωση

Απόλυτη Αποδοχή του Εαυτού

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Η φωνή του μετρό

  Ποια είναι αυτή η γυναίκα που κάνει τις ανακοινώσεις στο μετρό; Κυκλοφορεί ανάμεσά μας; Διηγείται στις φίλες της πόσο πλάκα είχε η ηχογράφηση των ανακοινώσεων και αυτές με τη σειρά τους το διηγούνται στον άντρα με τον οποίο βγήκαν πρώτο ραντεβού λόγω αμηχανίας και έλλειψης θεμάτων για συζήτηση, νιώθοντας κατά βάθος και λίγη περηφάνεια που γνωρίζουν ένα τόσο διάσημο- άσημο πρόσωπο. Κι αυτός με τη σειρά του το διηγείται σε ένα φίλο του στο καφέ αφού του έχει περιγράψει με λεπτομέρεια τις αναλογίες της φίλης γιατί δεν είναι και το πιο σημαντικό θέμα αλλά είναι κάτι. Και όμως στα αυτιά μου δεν έχει φτάσει ποτέ κάτι τέτοιο.
    Δεν έτυχε ή μήπως ισχύει αυτό που πάντα φανταζόμουν; Ότι αυτή η φωνή δεν ανήκει σε άνθρωπο.. ότι είναι μια ηλεκτρονική οντότητα που διαλογίζεται αιώνια μέσα σε ένα ψηφιακό μικροσύμπαν κρατώντας με τα χέρια της τους κροτάφους της για να συγκεντρωθεί σε κάθε ανακοίνωση κλείνοντας τα μάτια της, με τα καλώδια - μαλλιά της να κολυμπούν αιθέρια σε μια δυαδική λίμνη από 0101000101 κτλ. Κι ίσως είναι αυτή που βρυχάται και όχι το τραίνο που πλησιάζει όταν ακούγεται αυτό το ανατριχιαστικό τσίριγμα. Και αιώνια ανακοινώνει, ακόμα και όταν νομίζουμε ότι έχει σταματήσει, αυτή συνεχίζει με υπέρηχους να ανακοινώνει κανόνες συμπεριφοράς που τους ακολουθούμε ασυνείδητα γιατί δεν καταλαβαίνουμε καν ότι τους ακούμε...
  "Η παραμονή του βλέμματος (απευθείας κάρφωμα) σε συνεπιβάτες - όταν ξεπερνάει τα 4 δευτερόλεπτα αφότου αυτοί το αντιληφθούν - θεωρείται παράνομη και καταχρηστική."
    "Επιτρέπεται  η παρατήρηση των ειδώλων στα τζάμια του τραίνου (το τζαμοκοίταγμα) και δεν υπάρχει σαφής περιορισμός στο αλληλοκοίταγμα μέσω τζαμιών εφόσον δεν θεωρείται επίσημη συναλλαγή βλέμματος και δεν μπορεί να αποδειχθεί. "
    "Η λέξη αποβάθρα να μη χρησιμοποιείται σαν βρισιά παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις." 
   "Απαγορεύεται η απελευθέρωση σωματικών αερίων με οποιονδήποτε τρόπο όταν ο συρμός περνάει από σήραγγα, κίνδυνος εκτόξευσης"
   "Επιτρέπεται να αποκοιμηθείτε σιωπηλά αν φοράτε γυαλιά ηλίου και κρατάτε εφημερίδα κάνοντας ότι διαβάζετε. Δεν επιτρέπεται η αλόγιστη χρήση ξένου ώμου για περιστασιακό ύπνο εκτός αν μπορεί να αποδειχθεί ότι το κεφάλι σας κατρακύλησε εκεί εν αγνοία σας από το κούνημα του τραίνου. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται το υπνοσάλιο σε ξένα ρούχα ή στα καθίσματα του συρμού."
   "Συνεχίστε τον ύπνο σας, τον βαθύ ύπνο."
   "Προσοχή στο κενό ανάμεσα στις σκέψεις σας." 
   "Προσοχή στο κενό ανάμεσα σας." 
   "Please mind th gap between the people."

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Blue in Green



       O Bill Evans άνοιξε τα βλέφαρά μου σήμερα το πρωί. Τρύπωσε το παιχνιδιάρικο πιάνο του στα αυτιά μου ξεδιπλώνοντας μια χαλαρή, συννεφιασμένη μελωδία που θα μπορούσε να εξιστορεί τις σκέψεις ενός μοναχικού πεύκου δίπλα στη θάλασσα. Μπλε στο πράσινο. Είμαι το πράσινο, ένα σοβαρό σκούρο πράσινο. Είμαι ράθυμη. Είμαι η προσωποποίηση της νωθρότητας. Ήρθε ο καιρός που όλα τα πρόσωπα μοιάζουν οικεία και όλες οι νότες χιλιοακουσμένες. Ήταν αναμενόμενο. (Μικροί λυγμοί ξεπηδούν απ' το μολύβι μου, το αγαπημένο μου, σε κάθε ανάσα απ'το χαρτί, στο τέλος κάθε λέξης, αναπνέουμε μαζί, κοντανασαίνουμε)
    Δυο μάτια με κοιτούν, δυο ολοζώντανα μάτια, τόσο υγιή που μοιάζουν να φωνάζουν με θράσος το γυάλινο γαλάζιο τους, οι γραμμές τους σαν με στυλό καλοσχηματισμένες με νεύρο, πεντακάθαρες, υπέροχες. Θα μπορούσα να λουστώ με την αγνότητά τους. Θα μπορούσα να κάνω το μπάνιο μου σ'αυτά τα καθαρά νερά με τις φλέβες του ήλιου να χορεύουν στο βυθό τους. Ποιος δεν ονειρεύεται μια ελεύθερη βουτιά σε δροσερή, αλμυρή θάλασσα.. Κι όμως τα ανοιγμένα φτερά περιέργως με πονάνε. Μπαχαρικά συναισθήματα, εύγευστα αλλά ενοχλητικά στην υπερβολή τους.  
   Πρέπει να σηκωθώ κι αυτό μοιάζει με το τέλος μιας ταινίας στο σινεμά. Το τέλος ήταν καλό.Τώρα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στα λευκά φώτα που κάνουν τα πράγματα να φαίνονται βαρετά και καθημερινά. Τώρα πρέπει να δεχτούμε πάλι την πεζή μας αλήθεια περπατώντας στην έξοδο, συζητώντας τις συνηθισμένες κουβέντες μας, τρώγοντας τα χιλιοφαγωμένα πλαστικά φαγητά μας, ψάχνοντας κρυφά μέσα μας κι οι δυο να θυμηθούμε την ίδια λέξη στις αναμνήσεις της ζωής μας. Δεν θυμάμαι καν τη λέξη, έχει να κάνει με άγχος ευχάριστο; άρχιζε από "α"; αδρεναλίνη; Αυτό που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός... δυνατό, ευχάριστα; Από "ε"; Ένταση; ..Που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός...με κίνηση.. από "π"; Περιπέτεια! ναι περιπέτεια..

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Ανακόινωση


Λίγα πράγματα στο κόσμο είναι τόσο μεγαλειώδη όσο οι λεμονανθοί.

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Παιχνίδι ισορροπίας

   Αν έφτιαχνα ένα επιτραπέζιο παιχνίδι θα το έκανα όπως αυτό της πραγματικότητας που ζούμε. Χωρίς κανόνες έτοιμους. Θα πρέπει να τους ανακαλύψεις μόνος σου παίζοντας, ζώντας. Είναι πραγματικά τρομερή ιδέα, πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς; Ένα παιχνίδι που οι κανόνες φαίνονται στην πορεία. Ακόμα και ο σκοπός του παιχνιδιού δεν είναι γνωστός. Πραγματικά έξυπνο.
   Και μπορεί να μην το βρεις ποτέ. Πολλοί το παραπαίρνουν στα σοβαρά, άλλοι θυμώνουν που χάνουν και άλλοι ψωνίζονται που κερδίζουν, άλλοι γελάνε με αυτούς που θυμώνουν και ψωνίζονται, άλλοι τα παρατάνε ή ξενερώνουν, άλλοι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι παιχνίδι και απλά περιμένουν, όπως σε μια ουρά τράπεζας, ποιος ξέρει τί. Οι περισσότεροι θέλουν έτοιμους κανόνες. 
   Κι όμως υπάρχουν κρυμμένοι γύρω μας στο κάθετι, δε χρειάζεται να στο πει κανείς. Υπάρχουν πάτερνς, διάφορα μοτίβα όμοια σε πολλές εκφάνσεις της ζωής. Η σημαντικότητα του να κρατήσεις μια συνεχή ισορροπία στη ζωή σου για να μπορέσεις να πάρεις τα πάνω σου και να εξελιχτείς σαν άτομο, να απογειωθείς και να δημιουργήσεις... να ένας σκοπός του παιχνιδιού που προκύπτει από τις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής. Όποιος ισορροπήσει περισσότερο κερδίζει.
    Το ίδιο μοτίβο μπορείς να το νιώσεις σε κάθε προσπάθεια σου να μάθεις να κάνεις οτιδήποτε, π.χ wind-surfing. Μπορεί να σου πάρει μέρες για να μάθεις να ισορροπήσεις έστω και 5 δευτερόλεπτα στη σανίδα. Όλες τις υπόλοιπες κουραστικές ώρες μπορείς να τρως τα μούτρα σου, να πέφτεις και να ξαναπέφτεις ατσούμπαλα στο νερό, με όλους τους τρόπους που μπορεί να πέσει κάποιος. Αλλάζεις όμως κάθε φορά κάτι άλλο μια μικρή λεπτομέρεια που ίσως παρατείνει την ισορροπία, ψάχνεις τους κανόνες που μπορούν να σε κρατήσουν όρθιο, πχ να λυγίσεις τα γόνατα. Αυτά τα 5 θεϊκά δευτερόλεπτα όμως που καταφέρνεις να τσουλήσεις απαλά στο νερό, χωρίς καν να βάζεις δύναμη, καταλαβαίνεις τι σημαίνει αρμονία. Έτσι είναι και με τις σχέσεις των ανθρώπων.
     Όπως και όταν προσπαθείς να απογειώσεις έναν χαρταετό. Είναι σαν να προσπαθείς να απογειώσεις τον εαυτό σου. Έχεις κάνει ήδη πολλά γκελ πέφτωντας δεξία και αριστερά, την ώρα που οι άλλοι χαρταετοί αλωνίζουν στα σύννεφα, αλλά ένας καλός άνεμος, μια καλή στάση, ένα σωστό τράβηγμα, η θέλησή σου, μπορεί να σε απογειώσει ξαφνικά, και δειλά δειλά να ξαμολυθείς στα πέρατα του ουρανού, να συνομιλείς με άλλους χαρταετούς που είναι πιο ψηλά από σένα,  να μπλέκεσαι μαζί τους αρκεί να μη μπλεχτούν πολύ τα σκοινιά σας και καταλήξεις μισκοσκισμένος σε καμιά ταράτσα ή σε σύρματα της ΔΕΗ. (δεν ξέφυγα πολύ απ' την αλληγορία). Συμπέρασμα: Η Καθαρά Δευτέρα είναι μια οπτικοποίηση του παιχνιδιού της ζωής που ζούμε και ίσως έπρεπε να το είχα καταλάβει 40 μέρες νωρίτερα. 

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...