Και μπορεί να μην το βρεις ποτέ. Πολλοί το παραπαίρνουν στα σοβαρά, άλλοι θυμώνουν που χάνουν και άλλοι ψωνίζονται που κερδίζουν, άλλοι γελάνε με αυτούς που θυμώνουν και ψωνίζονται, άλλοι τα παρατάνε ή ξενερώνουν, άλλοι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι παιχνίδι και απλά περιμένουν, όπως σε μια ουρά τράπεζας, ποιος ξέρει τί. Οι περισσότεροι θέλουν έτοιμους κανόνες.
Κι όμως υπάρχουν κρυμμένοι γύρω μας στο κάθετι, δε χρειάζεται να στο πει κανείς. Υπάρχουν πάτερνς, διάφορα μοτίβα όμοια σε πολλές εκφάνσεις της ζωής. Η σημαντικότητα του να κρατήσεις μια συνεχή ισορροπία στη ζωή σου για να μπορέσεις να πάρεις τα πάνω σου και να εξελιχτείς σαν άτομο, να απογειωθείς και να δημιουργήσεις... να ένας σκοπός του παιχνιδιού που προκύπτει από τις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής. Όποιος ισορροπήσει περισσότερο κερδίζει.
Το ίδιο μοτίβο μπορείς να το νιώσεις σε κάθε προσπάθεια σου να μάθεις να κάνεις οτιδήποτε, π.χ wind-surfing. Μπορεί να σου πάρει μέρες για να μάθεις να ισορροπήσεις έστω και 5 δευτερόλεπτα στη σανίδα. Όλες τις υπόλοιπες κουραστικές ώρες μπορείς να τρως τα μούτρα σου, να πέφτεις και να ξαναπέφτεις ατσούμπαλα στο νερό, με όλους τους τρόπους που μπορεί να πέσει κάποιος. Αλλάζεις όμως κάθε φορά κάτι άλλο μια μικρή λεπτομέρεια που ίσως παρατείνει την ισορροπία, ψάχνεις τους κανόνες που μπορούν να σε κρατήσουν όρθιο, πχ να λυγίσεις τα γόνατα. Αυτά τα 5 θεϊκά δευτερόλεπτα όμως που καταφέρνεις να τσουλήσεις απαλά στο νερό, χωρίς καν να βάζεις δύναμη, καταλαβαίνεις τι σημαίνει αρμονία. Έτσι είναι και με τις σχέσεις των ανθρώπων.
Όπως και όταν προσπαθείς να απογειώσεις έναν χαρταετό. Είναι σαν να προσπαθείς να απογειώσεις τον εαυτό σου. Έχεις κάνει ήδη πολλά γκελ πέφτωντας δεξία και αριστερά, την ώρα που οι άλλοι χαρταετοί αλωνίζουν στα σύννεφα, αλλά ένας καλός άνεμος, μια καλή στάση, ένα σωστό τράβηγμα, η θέλησή σου, μπορεί να σε απογειώσει ξαφνικά, και δειλά δειλά να ξαμολυθείς στα πέρατα του ουρανού, να συνομιλείς με άλλους χαρταετούς που είναι πιο ψηλά από σένα, να μπλέκεσαι μαζί τους αρκεί να μη μπλεχτούν πολύ τα σκοινιά σας και καταλήξεις μισκοσκισμένος σε καμιά ταράτσα ή σε σύρματα της ΔΕΗ. (δεν ξέφυγα πολύ απ' την αλληγορία). Συμπέρασμα: Η Καθαρά Δευτέρα είναι μια οπτικοποίηση του παιχνιδιού της ζωής που ζούμε και ίσως έπρεπε να το είχα καταλάβει 40 μέρες νωρίτερα.
