Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Η ευτυχία τρέχει σε κυκλική τροχιά


Κίτρινο κοτοπουλάκι χοροπήδα με τη βοήθεια των χνουδωτών φτερών σου.
Χνουδάκι που αιωρείσαι, λαμπύρισε μπροστά από μια φωτοδέσμη που τρύπωσε από τη λουλουδιαστή κουρτίνα.
Λουλουδάκι ασπρουλάκι θα σε λέω μελισσάκι.
Το ήξερες πως οι μέλισσες στέλνουν μια από αυτές να βρεί ένα καλό μερος με πολλά λουλούδια και γυρνάει στις άλλες και τους δίνει οδηγίες για το πώς ακριβώς να πάνε! Θα πας ευθεία και στα 200 μέτρα θα κάνεις δεξια.
Δώσε μου τα χεράκια σου να τα φιλήσω.
Η θάλασσα πηγαινοέρχεται και βρέχει τους κώλους μας ενώ εμείς ψάχνουμε βοτσαλάκια.
Φαντάσου τί μπορεί να υπάρχει στον πάτο του πηγαδιού.
Πού θα φτάσεις αν κάνεις κούνια με όλη σου τη δύναμη;
Μπορείς να έχει τα πάντα αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο λέει.

Χρυσό καφέ



Ένας φαφλατάς ιππόκαμπος κάποτε ισχυρίστηκε ότι το χρώμα της ενέργειας που διέπει όλα τα πράγματα όλης της πραγματικότητας είναι ένα χρυσαφένιο καφέ. Οι ιππόκαμποι ξέρουν την αλήθεια λόγω του σχήματος τους. Ο ιππόκαμπος. Ένας ίππος σε ένα κάμπο από χρυσαφένια κοράλια μέσα σε αφράτη θάλασσα..
Μια φορά που στεναχωριόμουν, ανέβηκα κι εγώ σε έναν ιππόκαμπο. Ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος στο δρόμο του και ένιωθα στην αρχή αμήχανα. Τα μικρά κοκαλάκια του με τσιμπούσαν αλλά έπειτα δε με ένοιαζε.
Γιατί με ταξίδεψε σε κάποια μυστικά μέρη του ωκεανού πέρα από το κατανοητό. Όταν ο βυθός πια δε φαινόταν και δεν μπορούσα με σιγουριά να πω ποιο είναι το πάνω και ποιο είναι το κάτω, ιριδίζοντα κοπάδια από μπουρμπουλήθρες πρόβαλλαν τον εαυτό μου σαν πλάσμα της θάλασσας κι έτσι τα κοπάδια λέξεων στο κεφάλι μου έσπασαν και διαλύθηκαν στο αλατόνερο.
Τότε ο χρόνος ξεχάστηκε και προλάβαινα να βλέπω κάθε σκέψη μου να έρχεται με τα πόδια, να την καλοσωρίζω και να παίζουμε σαν μικρά παιδιά. Τότε η καρδιά μου άνοιξε και ξεχύθηκε και αυτή στα νερά. Της φωναξα "μη στα βαθιά" και αυτή έφτασε στην άλλη άκρη της γης και εγώ γέλασα με την καρδιά μου.
Φτάνοντας στην επιφάνεια, τα πράγματα επέστρεψαν αργά και άτσαλα στα συνήθισμενα τους σχήματα. Όταν o ιππόκαμπος με άφησε σε ένα κύμα κοντά στην ακτή τον φίλησα και ένα δάκρυ από άμμο κύλησε στο ανέκφραστο πρόσωπό του και κατέληξε στη μπλούζα μου.


Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Απορίες ενός ερωτευμένου



Μια φορά ήταν ένας ερωτευμένος και σκεφτότανε:

Ούτε να καπνίζω μου αρέσει ούτε να πίνω.
Θα ήθελα να μου πεις λοιπόν τι να κάνω τα χέρια μου όταν μιλάμε.
Κάνουν σαν ανήσυχα φίδια που ψάχνουν να κρυφτούν

Αν τα άφηνα ελεύθερα ξέρω πως θα μπλέκονταν σχηματίζοντας μια πλεξούδα
και τα μάτια μου;. Κάποιες στιγμές φοβάμαι πως θα αλληθωρίσω αν

παραμείνω λίγο παραπάνω στο βλέμμα σου. Γιατί; Φοβάμαι ότι θα με προδώσουν;
ότι θα καταλάβεις πως θέλω να γίνω το πιρούνι και εσύ το κουτάλι; εσύ η σκούπα και εγώ το φαρ
άσι; Εγώ τα ντραμς και εσύ το μπάσο; Όχι, εγώ το μπάσο. Εγώ και εσύ; Αστείο μου φαίνεται.
Και τα πόδια μου; θα ήθελαν να χωριστούν από το σώμα και να φύγουν. Να μην πάρουν μέρος σ’ αυτή τη διαδικασία, για ποιο λόγο; Ένα αμήχανο πέρα δώθε που καταλήγει σε άχαρο χορό.

Γι αυτό σε αυτές τις περιπτώσεις θα προτιμούσα να είμαι μια μπάλα. Απλά να κύλαγα προς τα σένα χωρίς να εκτεθώ. Θα βόλευε να κουλουριάζομαι όπως κάποια σκουληκάκια που φοβούνται το άγγιγμα. Ξέρω όμως ότι δεν είναι ελκυστικό. Πώς να σε έλξω;
Θα ήθελα να βρω την άνεση και να σου πω: «θέλω να σε πασπαλίσω με κακάο και να σε φάω με το τσάι» αλλά είμαι αδύναμος.
Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Με όλες αυτές τις ασχολίες ξεχνάω να δω εσένα.

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Ανακοίνωση


Ίσως αυτή η παράξενη οικειότητα που νιώθουμε με κάποια άτομα όταν τα πρωτογνωρίζουμε να μην είναι παρά αναμνήσεις από το μέλλον.

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...