Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

L' appuntamento


Καινούριος χρόνος, καινούρια μέρα και καινούρια ζωή.
Κάποιοι κάνουν στροφές στο παγοδρόμιο, κάποιος πουλάει τυρόπιτες ενώ το βλέμμα του πλανιέται στο άπειρο, κάποιοι τρέχουν χωρίς ομπρέλες στη βροχή, κάποιος γράφει τρεμουλιαστά επειδή βρίσκεται στο τελευταίο κάθισμα του λεωφορείου, κάποιος περιμένει εσένα κι όλα αυτά είναι στάσεις των ανθρώπων απέναντι στον αναπόφευκτο ερχομό του θανάτου τους. Γι αυτό άνθρωποι ας απλοποιήσουμε τα πράγματα μεταξύ μας. Το "δεν θέλω να φανώ αγενής" σημαίνει "σε λίγο θα γίνω αγενής". Το "θα δούμε" συνήθως σημαίνει "όχι". Το "ναι" πάλι "όχι". Το "δε θέλω να σε τρομάξω" σημαίνει "ξεκίνα να τρομάζεις από τώρα".
Το λακωνίζειν εστίν απολαυσείν. Πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι το όνομα Αλεξία θα μπορούσε να  χρησιμοποιηθεί σαν α(στερητικό)-λεξία και να περιγράφει εκείνη την ιδανική κατάσταση της απουσίας λέξεων κατά την οποία οι άνθρωποι παύουν να χρησιμοποιούν λεκτικούς τρόπους για να περιγράψουν και να αντιληφθούν την πραγματικότητα, βιώνοντας ακόμα και τις πιο λεπτές ποιότητες του παρόντος και όλα τα πράγματα σαν μη περιγράψιμες ενεργειακές μεταβολές. Η βροχή στα βλέφαρά μου.
Τελευταία τα Σάββατα στην Αθήνα είναι συννεφιασμένα με βανγκογκικές γκρι πινελιές. Οι Κυριακές πάντα άχρονες σαν την έρημο. Τα Παρασκευάτικα βράδια η μοναξιά φαίνεται να ζυγίζει 15 κιλά παραπάνω. Η μοναξιά δεν είναι εκείνο το μεγάλο αρπακτικό πουλί που μοιάζει με πτεροδάκτυλο. H μοναξιά δεν είναι ντροπή. Αντιθέτως είναι η μόνη συνθήκη κατά την οποία μπορεί να ανθίσει οτιδήποτε, ακόμα και ο ίδιος ο έρωτας. Όταν κάνεις αστειάκια με τον εαυτό σου και γελάς δυνατά, τότε είσαι σε καλό δρόμο κι ας φαίνεται παρανοϊκό σε τρίτους. 
Σήμερα είναι μεγάλη μέρα και τη γιορτάζω. Χρόνια πολλά!Βρήκα το τραγούδι που έψαχνα εδώ και τρία χρόνια! Ένα τραγούδι που σίγουρα ανήκει στο σάουντρακ της ζωής μου. Την πρώτη φορά που με πέτυχε ραδιοφωνικά ζούσα κάθε δευτερόλεπτο της ακρόασης καθιστώντας αδύνατη τη σκέψη της καταγραφής. Τη δεύτερη οδηγούσα στην εθνική παρέα με τον ήλιο και την τρίτη με βρήκε την ώρα που έτρεχα να προλάβω να πάω στη δουλειά. Από τότε πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και παραπάνω που χάθηκε από το ακουστικό μου πεδίο και το ραδιόφωνο είχε συνδυαστεί με την προσδοκία αυτής της μελωδίας. Και ξαφνικά σήμερα ενώ περπατούσα προς το σπίτι κρατώντας τσάντες, ξεπρόβαλε μεταμφιεσμένη σε μια διασκευή. Την αναγνώρισα όμως, άφησα τις τσάντες κάτω στο δρόμο και γονάτισα ψάχνοντας ένα στυλό στην τσάντα μου. Τώρα το λιώνω στις επαναλήψεις κι αυτό είναι κατάχρηση ενός μουσικού έρωτα. Μοιάζει με φυλάκιση ενός άγριου πουλιού  σε κλουβί και ίσως δεν είναι καλό. No resisto, no resisto.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...