Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Η ζωή είναι όλο εκπλήξεις

    Αγόρασα μια Ντελόριαν δώρο στον εαυτό μου για τις γιορτές μιας και έχω χρόνο για ένα χρονοταξίδι. Δεν μπορούσα να περιμένω ούτε λεπτό, βγήκα στην εθνική και γκάζωσα. Ήθελα να πάω πολύ πίσω, όταν η γη ήταν νιάνιαρο και κράτησα πολύ ώρα πατημένο το κουμπί rewind στο χρονολόγιο με τα μάτια κλειστά. 
    Γκάζωσα κι άλλο, η ταχύτητα άδειασε το μυαλό μου, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα στρογγυλά δημητριακά που είχα φάει το πρωί. Κάποια στιγμή, όταν ο δρόμος χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο έχω την αίσθηση ότι με το αυτοκίνητo περνούσα μέσα από τις τρύπες γιγάντιων τέτοιων δημητριακών. Μετά, μια υπερκόσμια λάμψη και ήχος νερών να τρέχουν αλλά πολύ δυνατός, πολύ δυνατός και μετά δε θυμάμαι  τι μεσολάβησε.
   Θυμάμαι να ξυπνάω από τον ήχο φτεροκοπήματος του πτεροδάκτυλου πάνω στον οποίο βρισκόμουν. Τα γωνιώδη φτερά του ανεβοκατέβαιναν πλάι μου ενώ κρατιόμουν από το μυτερό λοφίο του. Δεν ήξερα ότι ο πτεροδάκτυλος έχει τόσο αεροδυανμικό ντιζάιν. Για κάποιο λόγο μου θύμισε τη ντελόριαν. Πετούσαμε πάνω από μια μακρόστενη υπέροχη λίμνη, με αξιοπρόσεκτη ησυχία, λες και υπήρχε κάποιο είδος ηχομόνωσης. 
    Άκουγες μόνο το πέταγμα και όταν ο πτεροδάκτυλος χαμήλωνε κοντά στην επιφάνεια της λίμνης ακουμπώντας λίγο τα ακροδάχτυλά του στο νερό αντηχούσε γύρω μας ένα πολύ ευγενικό χαμόγελο του νερού, σύντομο. Και μετά, περιέργως, οι σταγόνες που πέφταν από τα πόδια του καθώς ανέβαινε πιο ψηλά ακούγονταν ακριβώς δίπλα στο αυτί μου, καθυστερώντας όσο μπορούσαν να σβήσουν. 
    Το είδωλο μας δυαλυόταν στο καθρεφτένιο νερό καθώς οι ομόκεντροι κύκλοι που γεννούσαν οι σταγόνες ακολουθούσαν ο ένας τον άλλον στην άκρη της λίμνης και ίσως έφταναν και λίγο στην καρδιά μου. Τότε πρόσεξα τα χρώματα. Το πράσινο των δέντρων ήταν εκτυφλωτικό, τα λουλούδια φωσφόριζαν κόκκινο και ο ουρανός... ο ουρανός είχε το πιο έντονο γαλάζιο που είδα ποτέ στη ζωή μου, ήταν εκστατιτικό να βλέπεις τόσα χρώματα να χορεύουν τόσο ζωντανά μπροστά σου. Κατάλαβα τότε πως πλέον η γη μεγάλωσε, έγινε γυναίκα, ενώ τότε ήταν ένα ροδαλό μωρό και ο ήλιος ένας νεαρός χαζομπαμπάς που γεμάτος θαυμασμό κοίταζε τη μικρή του. 

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...