Εκνευριστικά ίδιοι

Το δόλωμα είναι πάντα η επαφή. Πιο νόστιμο και από το τυρί για τον καημένο τον πόντικα. Οι άνθρωποι που αγαπάμε είναι η αχίλλειος πτέρνα μας. Η ανάγκη να τους μιλάμε. Και τώρα ορίστε, είμαστε χειροπόδαρα φασκιωμένοι με ιστό αράχνης, κρεμασμένοι ανάποδα στο διαδίχτυ της. Φροντίζουμε να παίρνουμε μόνοι το δηλητήριο μας, τεράστιες δόσεις των δεδομένων που μας συντηρούν έτσι, βάζουμε μόνοι μας το μήλο στο στόμα μας και τις πατάτες γύρω μας, ανοίγουμε το φούρνο και μπαίνουμε μέσα μέχρι να ροδίσουμε.

Τα μάτια μας βλέπουν μόνο δυνητικές φωτογραφίες. Τίποτα δεν έχει μείνει αφωτογράφιστο. Τα αυτιά μας ακούνε ειδοποιήσεις -ντιν- και σαν σκυλιά του παβλωφ κρατάμε τα σάλια μας για 0,0001 πιθανότητες έρωτα.

Ποτέ μια μάστιγα δεν είχε εξαπλωθεί τόσο ραγδαία. Πότε πιο ύπουλα δεν εξαπατηθήκαμε και μόνο τις πολύ βραδυνές ώρες, όταν πάμε για κατούρημα με σβηστά φώτα, συνειδητοποιούμε για λιγα δευτερόλεπτα, με μια πικρό-ξυνη γεύση στο στόμα, πως έχει σπάσει ο σωλήνας της ζωής μας και τρέχει σπάταλα ο χρόνος ο αληθινός. Και μετά πάλι ύπνος.
Πότε ξανά οι ανθρωποι δεν παρέδωσαν τόσο πρόθυμα τα όπλα τους και τον εαυτό τους. Αργά η μάστιγα, υπομονετικά και μεθοδικά μας δολοφονεί, και εμείς με ένα εγκάρδιο, σαρδόνιο χαμόγελο ευχαριστούμε, την ώρα που από πάνω μας η πνευματικότητα γδέρνεται όπως το δέρμα της αλεπούς από τον εκδορέα της. Η έμπνευση, οι ιδέες μας, κι όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους ιδιαίτερους είναι το παλιό μας δέρμα που το ξεχάσαμε σε κάποια παραλία των παιδικών αναμνήσεων, (αλλά μην ανησυχείς υπάρχουν τα πάντα σε φωτογραφίες).

Ας είναι, ας κυλήσουμε στο ποτάμι κι ας βλέπουμε να ρέουν τα πτώματα δίπλα μας, μαζί με όλες τις ειδήσεις σαν σκουπίδια χτεσινου φαγητού, ειδήσεις θανάτου και ειδήσεις βλακείας να έχουν τό ίδιο χρώμα, και σχήμα. Είναι πλέον το ρεύμα πολύ ορμητικό. Προς τα κάτω γιατί όλοι κάνουν ταυτόχρονα σκρολ ντάουν.

Απλά έιναι κρίμα που καθώς αχόρταγα πληκτρολογούμε τις μπούρδες που μας κάνουν να νιώθουμε σημαντικοί μέχρι το τέλος της μέρας, γεμίζοντας με μπουρμπουλήθρες το κενό μας, παίζοντας με τις ψηφιακές κουδουνίστρες μας, την ίδια στιγμή από τα καημένα τα δάχτυλά μας, σβήνονται τα δακτυλικά αποτυπώματα. Και γινόμαστε ίδιοι. Εκνευριστικά ίδιοι.

Αποικιες

Τα τεχνητά γέλια στις κωμικές αμερικανοσειρές που σε μαθαίνουν πότε να γελάς και τί ειναι αστείο, ακούγονται σαν καζανάκι αν τα ακούς από άλλο δωμάτιο, όταν κάποιος βλέπει στο σαλόνι. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είνα το καζανάκι που έπεται μιας αφόδευσης μέσα στα μυαλά μας. Έχουμε δεχτεί ισχυρές πλύσεις εγκεφάλου σε σημείο που είναι πλέον δύσκολο να ξεχωρίσεις τι είναι δικό σου και τί αποικιοκρατούμενο. Έχουμε αποδεχτεί είναι το σωστό ρήμα.  

Λε σμολ σοκολατερί

 Δεν έχει σημασία από που αρχίζεις μια ιστορία όταν αυτή έχει να κάνει με τη ζεστή σοκολάτα. Με πιπέρι. Όλα τα πριν και τα μετά έχουν ελάχιστη σημασία μπρoστά της. Είναι ένα μέρος στην Αθήνα, ένα μέρος μόνο, ίσως και στην Ευρώπη, ή στο σύμπαν. Ένα μέρος που φτιάχνει την πιο ωραία ζεστή σοκολάτα. Δεν έχει σημασία να πούμε ποιο μέρος είναι αυτό, ίσως να μην το θέλαμε καν. Ινκόγκνιτο.   

   Το μικροσκοπικο καφέ με τις άβολες καρεκλίτσες, το αγαπημένο χρώμα, την αέρινη σερβιτόρα, το λευκό σερβίτισο, ο ήχος της πορσελάνης. Ένα  αστυνομικό μυθιστόρημα με συνοδεύει αυτές τις απολαυστικές στιγμές, που χωρίζουν τη βδομάδα σε πριν και μετά. Μέχρι πριν ένα μήνα, περίμενα σαν τερματοφύλακας τις ζεστές μέρες να ρθουν, μα τώρα ένα σύννεφο αρκεί για να σκεφτώ πως οι συννεφιές θέλουν ένα ζεστό ρόφημα. Η ζωή μου σιγά σιγά μετράπηκε σε δορυφόρο. Δορυφόρο του πολυπόθητου φλιτζανιού. Προσπαθώ να κρατήσω τους τύπους, να το πιω αργά, όπως κάνουν οι μεγάλοι με τον καφέ. Όμως δεν ξέρω καν πως γίνεται, φτάνει κατευθείαν στα βάθη της ύπαρξης μου και τα ζωντανεύει, σαν φωτογραφικό φίλτρο. Μου ζεσταίνει την ψυχή.  Πλέον μπορώ να καταλάβω την ελάχιστη μικροδιαφορά στη γεύση, στις αναλογίες. Σε προσπάθειες απαγκίστρωσης πήγα σε άλλα καφέ, δοκίμασα άλλες σοκολάτες, οι κατάλογοι τις έκαναν να φαίνονται ελπιδοφόρα ισάξιες, μάταια.
  Ένα ζευγαρι γάλλων παρείσφρυσε στις σκέψεις μου, μπήκαν στο μικρό καφέ. Δεν με ενοχλούν, περιέργως. Ελάχιστοι επιλέγουν να μείνουν εδώ κι όσοι μένουν φαίνονται εκλεκτοί. Εκτιμούν την ιδιατερότητα και μικροσκοπικότητα του μέρους κι αυτό δημιουργεί μια διάφανη, αμοιβαία εκτίμηση. Καθώς κατεβαίνει η στάθμη του καυτερού σοκολατένιου χείμαρρου, μετατρέπομαι σε μια γατόμπαλα θαλπωρής. Οι άνθρωποι φαίνονται πιο στιλπνοί τώρα, όπως αυτή η παχουλή ρουμπινομάλλα που περνάει το δρόμο. Όμορφα, πρωτότυπα προιόντα, γκάτζετ που θα κοσμούσαν ακτινοβολλώντας το σαλόνι ενός εξωγήινου όντος.

Διαλογισμός του μωσαικού (να διαβαστεί ψιθυριστά)

   Στο μωσαικό μπορείς να διαβάσεις την μοίρα σου, ή να δεις τους φόβους σου και να τους κατανοήσεις η να δεις κάτι που σου λείπει, ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, ή ένα φιλικό ζωάκι όταν είσαι μόνος. Αναλογα με το τι χρειάζεσαι όταν το κοιτάς, το μωσαϊκό θα ανασύρει μέσα από τις ψηφίδες του ακριβώς αυτό που σου πρέπει σαν απάντηση. 

Χωρίς να συγκεντρώνεις κάπου το βλέμμα σου  θα βγει μπροστά καθώς χαζεύεις σαν παιδί  το πάτωμα , μαγική εικόνα, θα ξεχωρίσει από τις άλλες ψηφίδες. 

Και αν είσαι τυχερός, μέσα στο χάζεμά σου και τις διάχυτες σκέψεις σου θα καταλάβεις σε μια στιγμή διαύγειας τι είναι αυτό που βλέπεις και γιατί το βλέπεις. Μόνο μια στιγμή, μα δεν πρέπει να φύγεις τελείως από το αφηρημένο κοίταγμα. Αν λίγο παραπάνω εστιάσεις πάνω του θα τρομάξει και θα φύγει, όπως ένα ελάφι ή ένα ξωτικό ή οτιδήποτε μαγικό,  θα χωθεί πισω στις ψηφίδες και πάλι αδιάφορο μωσαϊκό θα φαίνεται, λες και ήταν όλα στο μυαλό σου. 

Και αν μπορέσεις να μείνεις λίγο παραπάνω σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση: μεταξύ διαύγειας και αφηρημάδας, τότε μπορείς να τραβήξεις μια νοητή φωτογραφία και να την κρατήσεις για πάντα στο μυαλό σου. Θα σε γυρνάει σαν ταξί - χρονομηχανή και όχι σαν απλή ανάμνηση  πίσω σε αυτή τη στιγμή  και θα συνδέει σαν συνδετήρας όποια μελλοντική σου στιγμή θες με αυτή του διαλογισμού πάνω στο μωσαϊκό. Έτσι μπορείς να καταλάβεις λίγα πράγματα παραπάνω για τον εαυτό σου, για τους φόβους σου  και για ποιο λόγο τους έχεις ακόμα ανάγκη.

Χαχανιτά

Τα παιδιά κάνουν χαχανιτά! Χαχανίζουν και αφήνουν όλα τα κάτασπρα δοντάκια τους να φανούν, είναι μεγάλοι εγωϊστές συνήθως, αλλά όταν γελάνε γελάει η ψυχή σου.Ένα παιδάκι έκλασε κι είναι υπέροχο. Ένα παιδάκι είπε "γεια κυρία" χωρίς "σας"!

Mindblow

    Υπάρχουν κάποια μικρά σημεία στην καθημερινότητά μας που είναι πύλες για επικοινωνία με τον μελλοντικό μας εαυτό. Είναι κάποιες πολύ μικρές στιγμούλες που έχεις χρόνο να ανοίξεις το μυαλό σου και να συγκεντρωθείς σε μια μικρή εικόνα κλειδί. Δεν έχει σημασία τι θα κοιτάζεις, απλά θα το νιώσεις ότι αυτό είναι. Καλώς η κακώς δεν επιλέγεις εσύ πότε θα έρθουν αυτές οι στιγμές ή δεν έχω βρει πώς τις επιλέγεις. Αυτές τις στιγμές κλειδιά είναι ευκαιρία να συνεδριάσεις με εαυτούς σου από το παρελθόν και το μέλλον, την ολότητά σου και να συνθέσεις το προσωπικό σου σύνταγμα.
    Ορίστε κάποιες από τις αποφάσεις του τελευταίου προσωπικού συνεδρίου που μόλις έγινε στο παρελθόν*, πιθανότατα πέρσι, όταν είχα συγκεντρώσει για κάποια λεπτά το βλέμμα μου σε ένα παράξενο έντομο που προσποιόταν ότι είναι ένα πεταμένο κομματάκι ξύλου.
   ΑΡΘΡΟ 1.Αν χρειάζομαι συστολή θα συσταλώ και αν χρειάζομαι διαστολή θα διασταλώ. Και αν κάπου πρέπει η μελωδία μου να αλλάξει ρυθμό, θα αλλάξει και δεν θα ακούσει κανένα κανόνα.
  ΑΡΘΡΟ 2.Θα μου γράφω. Χωρίς φόβο χωρίς πάθος, με αγάπη στα λουλούδια, με ανοιχτή καρδιά..με χαλαρότητα, με ίσες μεγάλες εισπνοές και εκπνοές, με περιστασιακά ρεψίματα, θα απαντηθούν τα "δεν ξέρω" ή θα γίνουν αποδεκτά. Με εμπιστεύομαι και ας κάνω λάθη, θα κάνω πολλά ακόμα, ουυυ. Δεν πειράζει που πολλές φορές έχασα το κέντρο μου, ξαναβρίσκεται με υπομονή, αργά και με συνείδηση. Και μετά ξαναχάνεται. Για να ξαναβρεθεί Οι δυσκολίες πάνε και έρχονται όπως οι καταιγίδες.
   ΑΡΘΡΟ 3. Εμπιστεύομαι και το χρόνο και δεν το βλέπω σαν εχθρό αλλά σαν φίλο με τον οποίο κολυμπάω και πετάω μαζί, χορεύω και φτιάχνουμε όμορφα σχήματα και γραφικές παραστάσεις τρισδιάστατες που κάθε φυσικός θα ζήλευε.
  ΑΡΘΡΟ 4. Δε θέλω την αγάπη μόνο και μόνο επειδή κυκλοφορεί η φήμη ότι κωλομετράει, θέλω να παω σ' αυτήν όταν με προσκαλέσει η ίδια στο πάρτυ της. Τότε θα μείνω και μετά το πάρτυ να πλύνω τα πιάτα γιατί πάει πακέτο με τις δυσκολίες της. Ο Γκιμπράν το λέει υπέροχα στο πρώτο κιόλας κεφάλαιο..αν θες την αγάπη μόνο με τα καλά της πάρε ένα μπούλο..βέβαια το λέει πολύ πιο όμορφα, δε θυμάμαι ακριβώς τα λόγια.
    ΑΡΘΡΟ 5. Όσο κι αν έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα στους αιώνες, όσες μόδες  και αν πέρασαν και άλλαξε η αισθητική της ανθρωπότητας, τίποτε δεν θα είναι πιο μαγικά όμορφο από την εικόνα της πανσελήνου που αποδομείται μέσα σε μαύρη θάλασσα. Όταν φυσάει άλλο αέρα στους δρόμους και στα δέντρα που φαίνεται να την κοιτάνε όλα εκστασιασμένα και βαμμένα με το ίδιο το ασήμι της. Έτσι και μένα η φαντασία μου θα σαλπάρει στον απέραντο ωκεανό με θράσος πειρατικού πλοίου.

----------------------------------------------------------------------------------------
*Τα ρήματα των άρθρων είναι γραμμένα σε ενεστώτα η σε μέλλοντα γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει στη γλώσσα μας ένας διαχρονικός χρόνος ρήματος που να περιέχει όλους τους χρόνους μαζί, ενεστώτα, υπερσυντέλικο, εξακολουθητικό μέλλοντα κτλ.απαραίτητο για τέτοιες περιστάσεις.
   Τώρα που το σκέφτομαι όμως, αυτό δεν θα έπρεπε να μας εμποδίσει να δημιουργήσουμε τώρα ένα χρόνο ρήματος με τον ίδιο τρόπο που τίποτα δεν εμπόδισε  και παλιότερα  κάποιους ανθρώπους να αποφασίσουν να λέγεται το μήλο "μήλο". Πώς αλλιώς θα τηρηθούν εξάλλου τα άρθρα 3 και 5;
   Ο χρόνος αυτός μπορεί να λέγεται "Ολικός" και να  έχει την κατάληξη "ίου" σε 1ο πρόσωπο. Πχ. στο ΑΡΘΡΟ 1, το "Αν χρειάζομαι συστολή θα συσταλώ και αν χρειάζομαι διαστολή θα διασταλώ" θα μπορούσε να γίνει "Αν χρειαζίου συστολή, συστολίου και αν χρειαζίου διαστολή, διασταλίου"

Έρευνα περί ορίων

Γραφική παράσταση των διαθεσιακών ορίων από το Πανεπιστήμιο της Γουιμπάμπουε

    Το πανεπιστήμιο της Γουιμπάμπουε συμφωνα με τις έρευνες  και τις παρατηρήσεις των διακεκριμένων επιστημόνων θέτει το εξής ερώτημα: Μήπως πρέπει να πραδεχτούμε σαν παγκόσμια αλήθεια και να εκμεταλλευτούμε το ότι τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο έχουν όριο προς τα κάτω αλλά προς τα πάνω τείνουν στο άπειρο. Αυτή η αρχή έχει τόσες μα τόσες εφαρμογές. πχ το βλέμμα μας προς τα κάτω βρίσκει έδαφος ενώ προς τα πάνω έχει ουρανό χωρίς όριο. Επίσης μπορείς να αρρωστήσεις ή να πέσεις ψυχολογικά ή ή ή... με όριο το θάνατο, προς την άλλη κατεύθυνση όμως, το πόσο ζωντανός και υγιής και ήρεμος, και πόσο καλά και και και... μπορεί να νιώσεις, δεν υπάρχει όριο..κάνω λάθος; (αναρρωτιέται το πανεπιστήμιο της Γουιμπάμπουε..)

Επεισοδιακή νύχτα

     Ήμουν στη λεωφόρο κοντά στο σπίτι, βράδυ και οδηγούσα ένα καρτ όταν στη νησίδα αριστερά μου πέρασε κάτι με μεγάλη ταχύτητα. Δεν πρόλαβα να δω τι ήταν. Το επόμενο όμως το πρόλαβα. Ήταν ένα σκυλί από εφημερίδα, μαύρη εφημερίδα καμμένη. Ήταν απρόσωπο και τα εφημεριδένια αυτιά του τινάζονταν κάτω από τα πορτοκαλοκίτρινα φώτα καθώς έτρεχε μανιασμένο στη μέση του δρόμου, αντίθετα στο ρεύμα. Ακολούθησαν κι άλλα. Τι είδους πνεύματα είναι αυτά που κυκλοφορούν τέτοια ώρα;

    Ξυπνάω από έναν ψίθυρο.. Έλεγε "Αφύπνισε τη συνείδηση" ή κάτι τέτοιο. Ξανά και ξανά. Από που ακούγεται αυτό; Συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν ήταν ψίθυρος. Ήταν το τιτίβισμα ενός πουλιού έξω από το παράθυρό μου και οι ψιθυριστές αυτές λέξεις ήταν οι αρμονικοί ήχοι του. Ήταν ξεκάθαρο και ήμουν ξύπνια, ήταν αληθινό. Πρώτη φορά άκουσα με αυτό τον τρόπο ένα κελάηδισμα. Ήταν σαν να χρησιμοποίησα τα αυτιά μου αλλιώς για πρώτη φορά.

     Με ξαναπήρε ο ύπνος και δεν κατάφερα να σημειώσω τι ακριβώς έλεγε ο ψίθυρος. Είδα όνειρα με μια εορταστική ατμόσφαιρα αλλά σκοτεινά με νεκρούς. Όλοι φορούσαμε ψηλά μαύρα καπέλα αλλά είχαμε χαρούμενη διάθεση.Τελικά βρέθηκα στο φείσμπουκ και έκανα τζόιν στο γκρουπ των ζόμπι. Η φωτογραφία του προφίλ μου έγινε αυτόματα ένα γούνινο ζόμπι που μετα βίας έμοιαζε με γυναίκα. Δε μου άρεσε αυτό, αλλά μετά πρόσεξα ότι και οι άλλοι έτσι ήταν και αυτό με εφησύχασε. Ίσως τα είδα όλα αυτά επειδή άκουγα το Lacrimosa πριν κοιμηθώ.

    Αυτή τη φορά ξύπνησα από ένα ήχο σαν πέταγμα μύγας. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω στο κουρτινόξυλο ένα περιστέρι. Σκόυρο γκρι περιστέρι και τιναζόταν ανήσυχο. Πώς μπήκε; ποιος άφησε ανοιχτά; είναι δυνατόν; Ξυπνάω αμέσως και δεν ήταν εκεί. Κι όμως έμοιαζε τόσο με πραγματικότητα. Και όταν άνοιξα τα παραθυρόφυλλα ένα περιστέρι καθόταν απέξω. Ένα γκρι, πραγματικά.

Υ.Γ.: αυτή η ανάρτηση είναι το ίδιο στοιχειωμένη με τα χθεσινοβραδυνά όνειρα. Η πρώτη παράγραφος αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τις επόμενες όσο και αν το προσπάθησα. Χωρίς προφανή λόγο.

Θυμήσου εαυτέ μου

γιάμι γιάμι γιάμι έχω αγάπη στην κοιλίτσα


    Η ώρα είναι 5:55 και ο λόγος που δεν μπορώ να κλείσω μάτι δεν είναι κάτι πιο δημοφιλές από το ότι δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Έχω κάνει άνω κάτω τον εγκέφαλό μου, έχω κάνει αναζήτηση σε όλους τους σκληρούς δίσκους της μνήμης μου, έχω χτενίσει τα μηνίγγια μου, έχω, έχω, έχω ψάξει κάτω από κάθε νευρώνα και ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ.
     Πρώτον, πώς λεγόταν εκείνο το τεράστιο άγαλμα στη Ρόδο που το ένα πόδι του ήταν εδώ και το άλλο απέναντι και από αυτό και μόνο μπορούσες να καταλάβεις πόσο ιλιγγιωδώς τεράστιο πρέπει να ήταν όταν υπήρχε αλλά τώρα για κάποιον αναθεματισμένο λόγο δεν είναι εκεί, ποιος ξέρει.
    Το θέμα είναι ότι το όνομα είναι στη γλώσσα μου, μου γαργαλάει τους κάλυκες είναι έτοιμο να πεταχτεί σαν κουνέλι από το καπέλο του μάγου όμως τίποτα…για κάποιο λόγο μου έρχονται άλλα ονόματα και άλλες λέξεις, στίχοι,  όπως «έχω τη μέθοδο του Προκρούστη  φέρνω στα μέτρα μου τον κάθε π**@^%ούστη» αλλά ξέρω, αφού ξέρω ότι δεν είναι ο Προκρούστης το όνομα που ψάχνουμε και όχι δεν φλερτάρω καν με την ιδέα να το ψάξω στο google κύριοι εξυπνάκηδες! Το google...αυτό το σατανικό κυάλι του συλλογικού εγκεφάλου που λέγεται ίντερνετ και έχει καταντήσει τις μνήμες μας ζελέδια, όπως κάνουν οι περισσότερες τεχνολογίες που φτιάχνουμε για να μας εξυπηρετούνε για να κάνουμε τα πράγματα πιο γρήγορα για να έχουμε περισσότερο χρόνο τον οποίο τελικά ξοδεύουμε συνήθως σε ηλίθια πράγματα, όπως πχ να κοιτάμε και να ξανακοιτάμε το μέιλ μας και αυτό να εξακολουθεί να είναι άδειο ή να βλέπουμε για χιλιοδιακοσιοστή φορά το επεισόδιο Κωνσταντίνου και Ελένης που έχουν και οι δύο γιορτή και χωρίζουν το πάρτυ στη μέση. (σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε αυτούς που έκαναν την τηλεόραση ψηφιακή γιατί δεν πρόκειται να πάρω αποκωδικοποιητή)
   Το 2ο πράγμα που αδυνατώ να θυμηθώ  και κατ'επέκταση δε μπορώ να κοιμηθώ -  και αυτό δεν βρίσκεται ούτε στο google μάλλον και με πονάει - είναι η εξής ερώτηση: Που δι(ε)άολο είχα φάει εκείνο το επικό σουβλάκι από μανιτάρια στα κάρβουνα μέσα σε πίτα με σως γιαούρτι; Μπορώ να το γευτώ ακόμα και τώρα, ναι. το είχα πάρει ζεστό στο χέρι και περπατούσα τρώγοντάς το σχεδόν σε έκτσταση και πιθανότατα κάποια εκατοστά πάνω από τη γη, ζώντας κάθε δευτερόλεπτο. Που; Ήμουν στην Αθήνα; Μήπως στη Θεσσαλονίκη; Έχω φτάσει στο μίζερο σημείο να σκέφτομαι έναν έναν τους σταθμούς του μετρό και μετά του ηλεκτρικού – το ύστατο κάψιμο – μπας και μου έρθει κάτι. Γιατί δεν μπορώ να το θυμηθώ; αφού δεν ήταν πιο παλιά από 2012..
   Ω αγαπημένο μου σουβλάκι μανιταριών εσύ, με περισσή όταν λαβώνεις δύναμη...σαν μαγεμένο το στομάχι μου φτερουγίζει, σχεδόν χορταίνω από την ανάμνησή σου, και ας είσαι βαρύ για πρωινό..κι όμως ήσουν τόσο ελαφρύ για σουβλάκι, τα ζουμιά των φρεσκοψημένων μανιταριών να κάνουν σεξ με το γιαούρτι…και η πίτα αλάδωτη σαν οπτασία, καλοζυμωμένη, υφή απαλή σαν πέρσικο χαλί..απίστευτη η χημεία μας με αυτό το σουβλάκι.. Κι εσύ μνήμη  γιατί με προδίδεις; αίσχος, προδοσία, αρκουδέηδες.. Γιατί  κάνεις σαν να μην έγινε ποτέ αυτό; Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ καμία λεπτομέρεια πριν και μετά.ούτε ανθρώπους, ούτε τον ψήστη, ούτε πού περπατούσα, ούτε τι χρώμα είχε το μαγαζί…τίποτα παρά μόνο τη γεύση και τη σκέψη «να μην ξεχάσω να το πώ στους φίλους μου τους vegeterians».
     Όχι δεν είναι τόσο απλό το θέμα, είναι βαρύ γιατί εγώ ποτέ δεν ξέχασα που βρήκα ένα καλό φαγητό, η έννοια του φαγητού με την έννοια ‘τόπος’ στη μνήμη μου είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες όσο οι αδερφές Μπρόγιερ…όχι ακόμα δεν κατάλαβες πόσο ισχυρός είναι αυτός ο δεσμός στη μνήμη μου και δεν υπερβάλω.. θέλω να πω ότι έχω πρακτικά χαρτογραφήσει τον κόσμο με άξονα το φαγητό ναι το παραδέχομαι, δε ντρέπομαι είναι μια εξομολόγηση και τι έγινε; σιγά..δεν είναι ο μόνος άξονας απλά είναι βασικός αυτό εννοώ.
     Ο χάρτης της Αθήνας  και όλων των άλλων πόλεων πιθανότατα για μένα έχει σαν πρωτεύουσες τα μέρη που έχουν γευστικό ενδιαφέρον  και υπάρχει μια περίπτωση πολλές φορές  να έχω δεχτεί να πάω κάπου που βαριόμουν μόνο και μόνο επειδή ήξερα ότι εκεί κοντά έχει καλές κρέπες, και τι έγινε τώρα; να νιώσω άσχημα που όταν ταξιδεύω εκτός Ελλάδας το πρώτο πράγμα που με ενδιαφέρει να επισκεφτώ δεν είναι τα μουσεία; Όχι δεν θα νιώσω άσχημα που είμαι ένα κοιλιόδουλο γουρούνι.
Συμπεράσματα
1.Θα περιμένω μέχρι να θυμηθώ το όνομα του αγάλματος στη Ρόδο. Όσο χρειαστεί. Ίσως αύριο να ξυπνήσω και να ξεπηδήσει σαν μαϊμούδι με μεγάλα γράμματα μπροστά στην οθόνη του μυαλού μου για καλημέρα.. γιατί το μυαλό θα κάνει αναζήτηση  στο ασυνείδητο όσο εγώ θα κοιμάμαι, το κάνουν αυτό τα μυαλά. Και θερμή παράκλα, αν κάποιος το ξέρει μη μου το πει, όχι, πρέπει όλοι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον να μην πάθει άλτσι και αρχίσουν τα σιλβεραλέρτια.
2. Θα ονομάσουμε την ασθένεια του να συνδέεις τους προορισμούς με φαγητό «foodτουρισμό» και θα παραδεχτούμε ότι πάσχω από αυτή, με την προϋπόθεση να μου πει οποιοσδήποτε ξέρει οτιδήποτε σχετικά με το που μπορεί να έφαγα εκείνο το μαγεμένο σουβλάκι μανιτάρι με αλάδωτη πίτα που αν ήταν άντρας θα είχαμε ήδη παιδιά.
3. Λυπάμαι που σε μια περίοδο γενικής κρίσης έχω αυτής της ελαφρότητας την ανησυχία αλλά είναι 6 το πρωί και δικαιούμαι να ανησυχώ για την υγεία της μνήμης μου.

Με είχα προειδοποιήσει για όλα αυτά

    Όταν ήμουν μικρή, έγραφα σε ένα τετράδιο που απευθυνόταν στον μελλοντικό μου εαυτό. Κάθε φορά που συνειδητοποιούσα κάτι , που συμπέραινα κάτι, οτιδήποτε ήξερα ότι θα έπρεπε να το θυμάμαι πάντα, κάτι διαχρονικό, σημαντικό για την οντότητά μου, το έγραφα εκεί σε εκείνο το τετράδιο. Κάθε φορά ξεκινούσα έτσι: «Μετινέ μου εαυτέ…» και μου έδινα απλές συμβουλές που πολλές φορές μου στάθηκαν χρήσιμες... Προφανώς, τώρα το έχω χάσει έπειτα από μετακομίσεις και δεν ξέρω πώς να λειτουργήσω. Πολλές φορές αναρρωτιέμαι τι μου είχα πει. Ίσως αν το βρω, αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος.

Κοραή & Πανεπιστημίου

      Στην έξοδο Κοραή του μετρό Πανεπιστήμιο υπάρχει μια μικρή πύλη σε μια άλλη πραγματικότητα. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο που υπάρχουν τα σταντ με τις εφημερίδες που είναι σχεδόν πάντα άδεια. Συνέβη ένα συννεφιασμένο απόγευμα Πέμπτης. Τα μάτια μου έπεσαν σε ένα μικρό συννεφάκι χαμηλά στο ύψος του γονάτου και ακριβώς από κάτω μια μικρή πατημασιά. 

       Πλησίασα να δω καλύτερα και με κατάπιε σαν χάπι. Πολλά όργανα του σώματός μου αντέδρασαν σε αυτό το παράξενο, μη οικείο συναίσθημα. Κυρίως το στομάχι μου δοκίμασε ένα είδος μουδιάσματος ανάμεικτο με οκνηρία και φόβο - τα δύο παγκοσμιότερα συναισθήματα. 
    Αμέσως μετά όμως μια αίσθηση ελευθερίας και φιλοσοφίας (?!) με κυρίεψε. Όταν βρέθηκα στον ίδιο τόπο δεν έμοιαζε καθόλου πια με Πανεπιστημίου. Είχε θάλασσα κάτω στη Σταδίου και εκεί που καθόμουν, μεγάλα τραπέζια για πικ νικ με δέντρα και γρασίδι. Διάφορα πετούμενα έπαιρναν το κολατσιό τους μα εμένα τα ερεθίσματα  της πραγματικότητας αυτής έρχονταν αργά αργά, υπομονετικά. Είχα άπειρο χρόνο να τα καλωσορίσω ένα ένα ακόμα και τις σταγόνες τις βροχής που έπεφταν στα γυμνά μου χέρια. Ήταν σαν την πρώτη βροχή της ζωής μου, το νερό σαν ένας καινούριος υπέροχος φίλος! Ιδέες και εμπνεύσεις τις έβλεπα να ζυγώνουν από μακριά :

 -Συνειδητοποίηση: οι άνθρωποι έχουμε χιλιάδες διαθέσεις - αντιδράσεις απέναντι στην πραγματικότητα, είναι σαν μάσκες που φοράμε, όχι επίτηδες αλλά είναι επιφανειακές, κάτω από αυτές υπάρχει το αληθινό μας πρόσωπο που είναι ανέκφραστο αλλά ελαφρώς χαμογελαστό!

-Ιδέα: Θεατρικό για σκύλους: Σκηνικό: Ένα σκυλόσπιτο σε μια αυλή. Ένας ασπρόμαυρος παχύς σκύλος βγαίνει από το σπιτάκι με νωχελικές κινήσεις. Υψώνει τα λυπημένα φρύδια του και στρέφεται προς το κοινό γαβγίζοντας (να το συνεχίσω).

   Τους συλλογισμούς μου διακόπτει μια έντονη αίσθηση ότι ένα απροσδιόριστο κάτι θέλει να μου κλέψει τα ροζ τσόκαρά μου που φορούσα όλο το καλοκαίρι. Προφανώς κατάλαβε ότι είναι μαγικά. Σηκώνομαι με τρόπο και βουτάω απότομα πίσω στο συννεφάκι που είχε αρχίσει και εξαφανιζόταν. Στο τσακ πρόλαβα. Πίσω στα σταντ η πραγματικότητα έμοιαζε πιο στέρεη από ποτέ. Ένιωθα διαφορετική από τους άλλους ανθρώπους, περπατούσα με άλλο αέρα. "Καλά μη την ψωνίσεις κιόλας" μου είπα.

Τι άλλο;

Συγχωρέστε με για τα μισοκλειστα μάτια μου… δεν είναι αδιαφορία, είναι ίσως ανοσία.. μου φράζουνε τη θάλασσα μου και εγώ δεν έχω κάτι άλλο να χάσω 

Συγχωρέστε μου το χαμόγελο… δεν είναι ειρωνικό, ούτε χαιρέκακο, είναι γι αυτούς που ακόμα πείθονται απο τα ταχυδακτυλουργικά σας τη στιγμή που καρφώνετε τα χέρια τους πάνω στους μικρούς σταυρούς τους 

Συγχωρέστε μου και την απρεπή χειρονομία… δεν είναι κακοπροαίρετη, ούτε προσωπική.. είναι για όλους εκείνους που με ένα άγνωστο τρόπο, αγνοούν το πώς θα ζουν τα ομορφα παιδιά τους και για εκείνους που νομίζουν ότι χαιρετάνε από ψηλά με ασφάλεια, ενώ τα πόδια τους ήδη σαπίζουν στο βάλτο της αιώνιας μπόχας που οι ίδιοι επιμελήθηκαν..
 για όσα δε φάγαμε μαζί και για όσες φορές με ξεπουλήσατε αβίαστα με εκείνο το κενό σας βλέμμα

Παρέα των τριών

    Αυτές τις ωραίες βραδιές στην πόλη, που όλοι βγαίνουν σαν κοπάδια από γκνου -  αυτό που οι άγγλοι ονομάζουν stampede - το καλύτερο που έχεις να κάνεις ή  έστω να δοκιμάσεις μια φορά, είναι να βγεις με μια σκυλοπαρέα. Και δεν εννοώ μια παρέα ανθρώπων που τρέχουν σε σκυλάδικα, εννοώ να βρεις τουλάχιστο έναν σκύλο αλήτη, από αυτούς που κατάφεραν να μην παραδοθούν ακόμα στην πλήρη ακινησία με μελαγχολικό ύφος σε κάποιον πεζόδρομο . 

     Έναν από εκείνους τους σκύλους που φαίνεται να έχουν κάποια σημαντική δουλειά στο κέντρο και τριγυρνάνε βιαστικοί και ανάλαφροι και έχουν μάθει τα κόλπα της πόλης και τα φανάρια και τον ηλεκτρικό, (αλήθεια κάποτε είχα πετύχει έναν σκύλο στον ηλεκτρικό που είχε μπει στην Ομόνοια και κατέβηκε στη Βικτώρια, ούτε εισιτήριο, κύριος). Να βρεις έναν τέτοιο σκύλο και να τον ακολουθήσεις. Να τον εμπιστευτείς και να πας όπου πάει. Θα το καταλάβει αν έχεις καλή διάθεση για βόλτα και θα σε περιμένει και θα τον περιμένεις βέβαια κι εσύ να σημαδέψει τις περιοχές και να κάνει τις έρευνές του.

      Μια τέτοια βραδιά  είχα επιστρέψει από νησί και περπατούσα με ένα μεγάλο απαξιωτικό και αφ' υψηλού βλέμμα απέναντι  στη ζωή στην πόλη. Οι διακοπές κοντά στη φύση σε κάνουν να καταλαβαίνεις πόσα πράγματα είναι περιττά.Όλες αυτές οι συμβάσεις, οι βλακώδεις προτεραιότητες. Για καλή μου τύχη, πέτυχα μια παρέα τριών σκύλων. Ένας καφέ, ένας άσπρος, μια μαυρούλα. Αλήτευαν στην πλατεία, κάναν μαγκιές στα αυτοκίνητα και κάναν παράλληλα την έρευνά τους για ίχνη από οτιδήποτε. Τους ακολούθησα. 

     Περάσαμε τον μεγάλο δρόμο. Εγώ τους βοηθούσα να περνάμε απέναντι, κι αυτοί με προστάτευαν από περαστικούς. Όταν έτρεχαν, έτρεχα μαζί τους και το ανάποδο. Φαινόταν να ξέρουν που πηγαίνουν. Βγήκαμε σε μια άλλη πλατεία, αφήσανε πάλι τα σημάδια τους, εγώ όχι. 

    Σταματήσαμε σε ένα σουβλατζίδικο και πήρα ένα κεμπάπ για τον καθένα, και τα εξαφάνισαν ταχυδακτυλουργικά, εγώ πιο αργά. Απολάμβανα το βιαστικό βήμα τους,  ένιωθα κι εγώ τετράποδο για λίγο, τα τσικ τσικ τσικ γρήγορα πατήματα από τα πατούσια τους στο δρόμο, γιατί αν μετράει κάτι στο περπάτημα ή το τρέξιμο είναι οι ήχοι. Ειδικά σε χωματόδρομο, το τρίξιμο των χαλικιών, ο ρυθμός, απίστευτη αρμονία. Ο καφέ ήταν ο πιο κολλητός μου, με περίμενε πάντα όταν οι άλλοι έφευγαν μπροστά, και είχε συνέχεια το νου του να μη χαθούμε μεταξύ μας.

      Κάποια στιγμή έφτασα στο αυτοκίνητο, τους καληνύχτισα και τους ευχαρίστησα μέσα από την καρδιά μου για τη βόλτα. Μπήκα στο αυτοκίνητο, και με κοιτούσαν παραξενεμένοι. Οι σκύλοι της πόλης δε συμπαθούν τα αυτοκίνητα και ο απώτερος σκοπός τους είναι μια επανάσταση απέναντι στη δικτατορία των τροχών. Υπάρχουν πολλοί αγωνιστές σκύλοι που παλεύουν καθημερινά με κίνδυνο τη ζωή τους ενάντια στο αυτοκινητιστικό καθεστώς. 

      Έβαλα μπροστά και ξεκίνησα, και αυτοί επιτάχυναν το βήμα και με κοιτούσαν με τα ειλικρινή μάτια τους,  με άγχος από το παράθυρο. Επιτάχυνα κι άλλο για να μη με ακολουθήσουν και χαθούν ή κινδυνέψουν στο δρόμο. Συγκινήθηκα που τους άφησα αλλά έπρεπε να γυρίσω, ήλπιζα να τους ξαναδώ στην πλατεία και να επαναλάβουμε τη βόλτα μας. 

   Ύστερα από λίγο κοιτάζω στον καθρέφτη και τι να δω; Ο καφέ κάλπαζε σαν άγριο άλογο στον σκοτεινό άδειο δρόμο και λίγο πιο πίσω η μαυρούλα και ο άσπρος έρχονταν βιαστικοί! Η παρέα των 3 ήθελε να με απελευθερώσει από το κουτί με ρόδες στο οποίο ξαφνικά φυλακίστηκα. Ένιωσα να προδίδω τους φρέσκους φίλους μου και σταμάτησα. Κατέβηκα, και χάιδεψα τα λαχανιασμένα κεφαλάκια. Οι γλώσσες τους σέρνονταν στο πάτωμα και το μόνιμα γελαστό στόμα τους με έκανε να χαμογελάσω κι εγώ.

      Προσπάθησα να τους καληνυχτίσω,να τους διώξω, αλλά με κοιτούσαν στραβώνοντας το κεφάλι. Μετά επιτάχυνα πολύ, μα σε κάποια σημεία του δρόμου που αναγκαζόμουν να πάω αργά ή να σταματήσω λόγω φαναριών αυτοί με πρόφταιναν. Τελικά με συνόδεψαν μέχρι το σπίτι και ένιωσα τεράστια υποχρέωση. Δυστυχώς εκεί τους αντιλήφθηκε μια παλιοσυμμορία άλλων σκύλων  (όχι ο Πούμα, ο Πούμα έχει μπει στον ίσιο δρόμο) που τους κυνήγησαν και εκεί τους έχασα. Η μαυρούλα είχε μείνει πίσω, μα έτρεξε κι αυτή. 

   Δεν έμαθα τι έγινε κι όσες φορές ξαναπήγα στην  ίδια πλατεία δεν τους βρήκα εκεί, αλλά σίγουρα θα βρήκαν μια άκρη. Σίγουρα θα αλητεύουν κάπου τώρα, όπως μόνο αυτοί ξέρουν, κάνοντας τις καθημερινές τους επαναστάσεις, αφήνοντας τα σημάδια τους στις ρόδες, στα δέντρα, στις αφίσες, στη μέση του δρόμου και  που δυστυχώς δεν ξέρω να τα αναγνωρίσω.  

    Ελεύθεροι, άλουροι, ευτυχώς αδέσποτοι - μια λέξη που ποτέ δε συμπάθησα γιατί παίρνει σαν δεδομένο ότι το ανθρωπο-δεσποτάτο, η αφεντικομανία του ανθρώπου είναι κάτι νορμάλ, λες και είναι φυσικό να έχει δεσπότη οποιοσδήποτε στη γη. Τα ζώα να μοιάζουν σαν φυγάδες στις παρανοϊκές πόλεις που όμως είναι και δικές τους πατρίδες. Δεν είμαι μισάνθρωπος, είμαι όμως αγαπόσκυλος.

Μπουμπούκι και κάλτσα

Πατήστε play και μετά διαβάστε   

  Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια τριανταφυλλιά. Σχεδόν όλα τα τριαντάφυλλά της είχαν ανοίξει πλήρως τα φύλλα τους, και καμάρωναν τα βελούδινα κόκκινα φορέματά τους, που έμοιαζαν με κουρτίνες πολυτελούς θεάτρου. Οι μέρες ήταν ηλιόλουστες, υπέροχες, ιδανικές για να ζήσουν αυτές τις στιγμές της ζωής τους. 

    Και άπλωναν το άρωμά τους και το σύγκριναν το ένα με το άλλο, και με περηφάνια κερνούσαν ένα και δυο σφηνάκια άρωμα τους περαστικούς που έφευγαν μεθυσμένοι και καθαρισμένοι. Ήταν μια ολοκλήρωση της ύπαρξής τους, όχι όμως και για το μπουμπουκάκι τριανταφυλλάκι το οποίο για κάποιον αναθεματισμένο λόγο δεν είχε ανοίξει. 

     Οι περισσότερες μεγάλες τριανταφύλλες το ρωτούσαν γιατί δεν άνοιγε και κάποιες άλλες λίγο πιο ευγενικές  απλά το σκεφτόντουσαν. Το μικρό μπουμπούκι είχε κουραστεί. Είχε κουραστεί από όλα αυτά τα βλέμματα λύπησης και συμπάθειας, ακόμα και οι άνθρωποι και οι μέλισσες, ακόμα και τα μυρμήγκια έκαναν την ίδια ερώτηση... λες και ήξερε την απάντηση... λες και δεν αναρωτιόταν και το ίδιο... Τί έχει πάει διαολεμένα στραβά... Όπως η κάλτσα. 

     Ναι μπορεί να ακούγεται λίγο άσχετο αλλά καθόλου άσχετο αν σκεφτείς τί της είχε συμβεί... Είχε χάσει το ταίρι της. Όλες οι κάλτσες στο συρτάρι, είχαν βολευτεί η καθεμιά με το ταίρι της, τακτοποιημένες, ζέσταιναν μαζί τα κρύα πόδια, βρωμούσαν και έζεχναν μαζί μέχρι αηδίας, μετά όμως μαζί έκαναν μπάνιο στο πλυντήριο, απίστευτο γέλιο κάθε φορά, το μπέρδεμα, οι σαπουνάδες, μετά στο στέγνωμα. Ατενίζαν μαζί την Ακρόπολη από την ταράτσα η μία δίπλα στην άλλη, τόσο ρομαντικό. Και μετά αγκαλιά στο συρτάρι. Η μοναχική κάλτσα το θυμόταν αυτό γιατί το είχε ζήσει, αλλά μόνο μια φορά...μετά το πρώτο στέγνωμα είχε πιάσει μια μανιασμένη βροχή και είχαν μαζευτεί όλα τα ρούχα όπως όπως και μετά όσο και να έψαχνε στη λεκάνη πουθενά ο κάλτσος. Τι να έγινε...και όμως πρέπει να είναι μέσα στο σπίτι γιατί τον είχαν μαζέψει από την ταράτσα..

    Και τώρα  να..η κάλτσα μόνη στο συρτάρι με τις ταιριασμένες, να μην εκπληρώνει το σκοπό της ύπαρξής της όπως το μπουμπουκάκι...ναι έτσι τελειώνει αυτό το παραμύθι. Γιατί έτσι ακριβώς το ζούνε. Δεν ξέρουν αν η ιστορία τους θα έχει happy ή unhappy end... η άγνοια μοιάζει αιώνια αλλά τόσο η κάλτσα όσο και το μπουμπούκι είχαν αρχίσει περιέργως να πιστεύουν ότι δεν είχε πάει κάτι στραβά, αλλά κάτι είχε πάει ακριβώς όπως χρειαζόταν να πάει. 

Αληθινή ιστορία

    Πολλές φορές αναρωτιόμουν γιατί είμαι τόσο περίεργη να μάθω κάποια πράγματα. Από που πηγάζει αυτή η διαολεμένη ανάγκη μου να μάθω την αλήθεια. Μέχρι που έμαθα μια ιστορία για την προγιαγιά μου και κατάλαβα ότι κάποια πράγματα, απλά τα κουβαλάμε στο DNA μας.
   Μια γυναίκα κάθεται στην αυλή της και καθαρίζει φασολάκια στο φως του ήλιου. Τη λένε Ακριβούλα. Η Ακριβούλα απολαμβάνει τον αστραφτερό μπλε ουρανό και τον πρωινό ήλιο. Ακόμα και που αναγκάζεται να μισοκλείνει τα μάτια της, το ευχαριστιέται, γιατί είχε υποστεί πολύ κρύο αυτόν το χειμώνα. Λατρεύει την ησυχία αυτής της ώρας που όλοι λείπουν από το σπίτι, τα παιδιά και ο άντρας στα χωράφια για δουλειές, ακόμα και οι διπλανοί από το μοναδικό γειτονικό σπίτι, που είναι αρκετά πιο πέρα, γιατί το χωριό είναι πολύ αραιοκατοικημένο. 

    Καθαρίζει τα τραγανά φασόλια σε έναν κουβά, στα γόνατά της και το βλέμμα της πλανάται στις ελιές, απέναντι, και σκέφτεται τη φετινή σοδειά, τις κουβέντες με τις γειτόνισσες, την αγαπημένη κοτούλα της, την Καλλονή, που τώρα κλωσσάει. Και κοιτάζει τα πουλιά και σιγοτραγουδάει "Βασίλη Κωσταντίνο στο παραθύρι σου" (είχε παρερμηνεύσει το "Βασιλικός θα γίνω στο παραθύρι σου") κι άλλα τέτοια σουξέ κι έτσι ευχάριστα περνάει η ώρα ... Μέχρι που το βλέμμα της εστιάζει μακριά  πέρα στο δρόμο, σε μια ανθρώπινη μορφή που περπατάει βιαστικά.
    Προσπαθεί να διακρίνει αν είναι άντρας ή γυναίκα, αλλά είναι αρκετά μακριά. Στο μυαλό της πραγματοποιείται αμέσως η διαδικασία: δεξί κλικ - άνοιγμα φακέλου - αναζήτηση σε ονόματα και ασχολίες  όλων των κατοίκων του χωριού αυτή την ώρα. Ποιος ή ποια μπορεί να περνάει από τον δρόμο μας αυτή την ώρα και ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ. Η μορφή συνεχίζει το βιαστικό περπάτημα και τώρα φαίνεται λίγο πιο καθαρά πως πρέπει να είναι γυναίκα. Η αναζήτηση γίνεται τώρα σε όλους τους τοπικούς δίσκους για μια γυναίκα ψηλή με μαύρα. Τα μάτια σκανάρουν και ξανασκανάρουν α λα τερμινέιτορ. Τα φασολάκια μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Κανένα αποτέλεσμα και η βιαστική γυναίκα δεν περιμένει!

     Ο κουβάς τώρα πέφτει στο πάτωμα, τα φασολάκια ανακατεύονται με τις κλωστές τους! Σηκώνεται στα δυο της πόδια για να αποκτήσει μεγαλύτερη ευκρίνεια αλλά τίποτα!
      Πρέπει να βγει έξω από τον φράχτη. Βγαίνει έξω από τον φράχτη και ανοίγει το βήμα, μάταια όμως. Μια ενοχλητική φραγκοσυκιά κρύβει τη μυστηριώδη βιαστική - "και του το 'χα πει να την κόψουμε τη ρημάδα τη φραγκοσκιά!" πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της.

      Η κατάσταση είναι πλέον MAYDAY!- κόκκινος κωδικός- σειρήνες - υπερεπείγον! Τα πόδια τρέχουν κάτω απ' τη φούστα με μεγάλες δρασκελιές. Η διαδικασία αναγνώρισης αποτυγχάνει και η γυναίκα φεύγει, η γυναίκα χάνεται! Η Ακριβούλα έχοντας πιάσει πια μεγάλες ταχύτητες σκοντάφτει και πέφτει με τα μούτρα στο χώμα... Η μαυροφόρα γυναίκα έχει εξαφανιστεί πλέον από το οπτικό της πεδίο... Η τελευταία ελπίδα αναγνώρισης έχει χαθεί παντοτινά. 

     Και εκείνη την ύστατη στιγμή, η Ακριβούλα, με κομμένη την ανάσα, με τα χώματα στα χείλη, με όση δύναμη είχε στα πνευμόνια της, με απεγνωσμένη κραυγή φώναξε το θρυλικό "ΠΟΙΑ ΗΣΟΥΝΑ ΜΩΡΗΗΗΗΗΗΗΗ::::::"...
    Ίσως περίμενε πραγματικά μια απάντηση εξαντλώντας το τελευταίο μέσο που είχε. Έπρεπε να ξέρει. Δεν τα κατάφερε όμως και η ερώτηση έμεινε ορφανή από απάντηση για πάντα. Ποια ήταν; Αιώνιο απωθημένο που μεταφέρθηκε από γενιά σε γενιά. Η ατάκα της Ακριβούλας, της προγιαγιάς μου, ακόμα μεταφέρεται από στόμα σε στόμα, στα σόγια και ετσι εξηγούμε την περιέργειά μας, σαν μια κληρονομική ανάγκη προσέγγισης της αλήθειας.