Αποικιες

-


Τα τεχνητά γέλια στις κωμικές αμερικανοσειρές που σε μαθαίνουν πότε να γελάς και τί ειναι αστείο, ακούγονται σαν καζανάκι αν τα ακούς από άλλο δωμάτιο, όταν κάποιος βλέπει στο σαλόνι. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είνα το καζανάκι που έπεται μιας αφόδευσης μέσα στα μυαλά μας. Έχουμε δεχτεί ισχυρές πλύσεις εγκεφάλου σε σημείο που είναι πλέον δύσκολο να ξεχωρίσεις τι είναι δικό σου και τί αποικιοκρατούμενο. Έχουμε αποδεχτεί είναι το σωστό ρήμα.  

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Για πες

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δουλειές και υποχρεώσεις απέναντι στη θάλασσα

-
Εικόνα
Σήμερα είχα τόσα να κάνω που όταν ξύπνησα πετάχτηκα σαν το ελατήριο στις 12:30. Έφαγα γρήγορα ένα μπωλ από διάφορα πράγματα πεταμένα σε γάλα καρύδας και έτρεξα στο αμάξι. Η παραλία σχεδόν άδεια, η συννεφιά είχε απομακρύνει ικανοποιητικά αρκετούς, όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσω να φέρνω εις πέρας το πρόγραμμα, και ένας θεός ξέρει αν θα προλάβαινα. Ο θεός αυτός είναι η θάλασσα. Πρώτα απ' όλα να κολυμπήσω μέχρι την άλλη πλευρά με τη σκέψη ότι η θάλασσα είναι ένας μεγάλος κουβάς με μπλε μπογιά, φρέσκο μπλε Αιγαίου. Μετά στην άκρη, στην υποδοχή των κυμάτων, στις δίνες τους, στο καλωσόρισμα και τον αποχαιρετισμό τους.
   Τα σύννεφα αφράτεψαν και ίσα που πρόλαβα να θαυμάσω τη θάλασσα απέξω αναπτύσσοντας την ιδέα ότι όλος αυτός ο χυτοσίδηρος φτάνει για να λιώσει όλα τα σύνορα της σκέψης μου που συνήθως δεν χάνουν λεπτό την ευκαιρία να στήνονται και να ξαναστήνονται.
   Μετά είχα να παρατηρήσω ένα αγοράκι που χάζευε σε μια γωνιά στα βράχια. Τίναζε την άμμο αμέριμνα με ένα καλάμι κάνοντας ήχο…
Διαβάστε περισσότερα

Εκνευριστικά ίδιοι

-
Εικόνα
Το δόλωμα είναι πάντα η επαφή. Πιο νόστιμο και από το τυρί για τον καημένο τον πόντικα. Οι άνθρωποι που αγαπάμε είναι η αχίλλειος πτέρνα μας. Η ανάγκη να τους μιλάμε. Και τώρα ορίστε, είμαστε χειροπόδαρα φασκιωμένοι με ιστό αράχνης, κρεμασμένοι ανάποδα στο διαδίχτυ της. Φροντίζουμε να παίρνουμε μόνοι το δηλητήριο μας, τεράστιες δόσεις των δεδομένων που μας συντηρούν έτσι, βάζουμε μόνοι μας το μήλο στο στόμα μας και τις πατάτες γύρω μας, ανοίγουμε το φούρνο και μπαίνουμε μέσα μέχρι να ροδίσουμε. Τα μάτια μας βλέπουν μόνο δυνητικές φωτογραφίες. Τίποτα δεν έχει μείνει αφωτογράφιστο. Τα αυτιά μας ακούνε ειδοποιήσεις -ντιν- και σαν σκυλιά του παβλωφ κρατάμε τα σάλια μας για 0,0001 πιθανότητες έρωτα. Ποτέ μια μάστιγα δεν είχε εξαπλωθεί τόσο ραγδαία. Πότε πιο ύπουλα δεν εξαπατηθήκαμε και μόνο τις πολύ βραδυνές ώρες, όταν πάμε για κατούρημα με σβηστά φώτα, συνειδητοποιούμε για λιγα δευτερόλεπτα, με μια πικρό-ξυνη γεύση στο στόμα, πως έχει σπάσει ο σωλήνας της ζωής μας και τρέχει σπάταλ…
Διαβάστε περισσότερα

Η απόλυτη ερώτηση του κόσμου και του σύμπαντος γενικά

-
Εικόνα
Την Α.Ε.Κ.Σ.Γ. την ανακάλυψα όχι σε κάποιο χαλαρό ταξίδι ή ξάπλα, δίπλα στην θάλασσα όπου συνήθως αναδύονται και φυτρώνουν οι πιο νόστιμοι σπόροι σκέψης.     Και όμως προέκυψε σαν ανάμνηση όλων αυτών των στιγμών που μου έδωσε η θάλασσα. Όλες αυτές οι νανοστιγμές που κατάλαβα το μεγαλείο της, που τα μάτια μου έτρεξαν όλη την έκτασή της, που μέτρησα ένα - ένα τα κύματά της κι ας ήταν δισεκατομμυριώδη, όλες τους μαζεύτηκαν σαν μικρό δροσερό συννεφο πάνω από το κεφάλι μου, την ώρα που οδηγούσα σε ώρα αιχμής στην εθνική.     Την απόλυτη ερώτηση την ανέσυρε μια βαθιά εισπνοή και μια καλή εκπνοή που ακούστηκε σαν κύμα στην άμμο. Τότε εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου με γραμματοσειρά arial να χορεύει μέσα στη μάχη των αυτοκινήτων, πάνω στις άχαρες νταλίκες, πάνω από έναν τραυματία στα δεξιά του δρόμου, ανάμεσα σε κόρνες και αγκομαχητα φορτηγών. -Τι θα έλεγες αν σου έλεγα ότι είσαι πραγματικά ελεύθερος?
Διαβάστε περισσότερα