Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Ταξίδι θέλω

Τα μάτια μου δίψασαν για αδιάκοπο ουρανό, λειβάδια ή θάλασσες
Τα πόδια μου πείνασαν για αγνωστους δρόμους


Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Όταν δεν αγαπιέται όσο αγαπάει



Όταν σε κάποιον η αγάπη δε γυρνάει
το ίδιο πλούσια που απ' την καρδιά του φεύγει
στα όνειρά του ο ουρανός είναι μαβί ή μαύρος
και όλα τα δέντρα του γυμνά και λυγισμένα

τα πρωινά μοιάζουν με δύσκολο αγώνα
τα βλέφαρά του πάντα ανήσυχα θ' ανοίγουν
παραθυρόφυλλα στο έλεος του αέρα
και τα λουλούδια της αυλής του δεν ανθίζουν

όταν δεν αγαπιέται όσο αγαπάει κάποιος
το γέλιο του δεν φτάνει στην καρδιά του
γιατί η καρδιά του μοιάζει πάντοτε χειμώνας
το καλοκαίρι με αγωνία περιμένει

αβάσταχτη χαρά θα 'ναι το χάδι
κι όλες οι λέξεις που για άλλους είναι άερας
αυτόν χαράζουν σαν αργόσυρτες λεπίδες
κι οι ελπίδες άλλαξαν το χρώμα των ματιών του

Αν γέμισε η ψυχή σου προσδοκίες
και αν λες πως έτσι εσύ μπορείς να συνηθίσεις
ίσως να πρέπει να σκεφτείς πόσο αντέχεις
να εκπνέεις μόνιμα χωρίς ποτέ να εισπνέεις

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Χοουμαλόουν



Σήμερα το απόγευμα ανέβασα μια θεατρική παράσταση με μοναδικό θεατή το σκουλήκι του σπιτιού μου. Δεν πρέπει να του άρεσε πολύ γιατί στα πρώτα λεπτά άρχισε να σέρνεται προς την κουζίνα. Μέχρι να φτάσει όμως, το έργο είχε ήδη τελειώσει.
"Δεν σου άρεσε;" του είπα
"Πρέπει να αναμετρηθείς με τη μοναξιά σου" μου απάντησε. "Δεν μπορώ να είμαι συνέχεια εδώ" και συνέχισε την πορεία του. Λες και του ζήτησα ποτέ να μείνει, λες και το ανάγκασα. Λες και έχει συχνα την ευκαιρία να παρακολουθήσει θέατρο.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...