Τηλεφωνί

Εκείνο το πρωί το μυαλό μου έκανε υπεράνθρωπες σκηνοθετικές προσπάθειες να συνδέσει αρμονικά το χτύπημα του τηλεφώνου με το όνειρο που έβλεπα. Είχα πέσει λέει στα βρώμικα πράσινα, ακίνητα νερά ενός λιμανιού και κανείς δεν μου έδινε σημασία μέχρι που ήρθε ένα λιμενικο κουδουνίζοντας όπως ακριβώς το σταθερό μου. Σηκώθηκα χρησιμοποιώντας μόνο το ένα μάτι για να βλέπω, και με διάθεση πυγμάχου. Μια νεανική αντρική φωνή όλο ενθουσιασμό ξεφώνισε:
“Είμαι κάκτος.. δε χρειαζομαι πολλή φροντίδα, μόνο λίγη αγάπη”.
“Κοιμόμουν” λέω…
“Συγγνώμη, ήθελα να το μοιραστώ”
“Είστε από εταιρεία τηλεφωνίας να υποθέσω... τι άλλο θα σκεφτείτε για να σας γινουμε συνδρομητές”
“Η προσφορά μας είναι μοναδική και διαρκεί μόνο μέχρι σημερα το απόγευμα”
“Γιατί κουράζετε το στόμα σας με αυτά τα αισχρόλογα; τι έγινε με τα ονειρα σας; ”
“Έχω... αλλά προς το παρόν θέλω να συμπληρώσω το καρέ των συσκευών που συνοδεύουν τους ανθρώπους της εποχής μας”
“Οχι χάρη σε μένα πάντως”
“Γιατί;”
“Οι άνθρωποι πρέπει να αρκούν γυμνοί”
“Γιατί εσείς δεν συσκευοφορείτε?”
"Ναι..η αλήθεια είναι ότι και εγώ επιπλέω στο ποτάμι αλλά έχει πολλή σημασία το τι διαλέγεις να κάνεις τον εαυτό σου τα πρωινά”
“Σας αγαπούμε και θέλουμε να σας χαρίσουμε τον κόσμο όλο”
“Χαρίστε μου ένα λεπτό να ακούσουμε μαζί ένα τραγούδι ή νας μιλήσω για τη γάτα μου”
“Ευχαριστούμε που σας καλέσαμε¨
“Μη με ξαναπάρετε εκτός αν χρειαστείτε κάποια συνταγή με σοκολάτα”
<λυγμ>