Ξύπνησα από ένα χαώδες όνειρο.. ήμουν λέει στη γη των ονείρων, ένας τεράστιος ορίζοντας, αχανής έρημος. Ενωνόταν με τις ερήμους άλλων ονείρων άλλων ανθρώπων, ολόκληρες ονειροπολιτείες κι εγώ χαμένη στο όνειρο κάποιου άλλου, αναζητούσα κάτι πολύ σημαντικό μα δε θυμόμουν τι, περπατούσα αδιάκοπα αγκομαχώντας, λυγίζοντας.
Κάθε βήμα κολλούσε όλο και περισσότερο στη γη κάνωντας δυσκολόερο το επόμενο. Σταδιακά το έδαφος έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από τσίχλα, ροζ τσίχλα, μπιγκ μπάμπολ...περπατούσα σε μια τεράστια τσίχλα; είμαι στο όνειρο ενός ζωύφιου; Δεν ήταν ευχάριστο συναίσθημα αλλά εντυπωσιαστηκα με τις σκηνοθετικές ικανότητες του υποσευνειδήτου μου. Αλλά πάλι ισως συνδέονται τα όνειρα των όντων αυτού του κόσμου, ίσως υπάρχουν κάπου όλες αυτές οι πολιτείες ή μπορεί να είναι τα ίδια τα σύννεφα, τα αφράτα, chewy σύννεφα...
