Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα αυτιά σου και πίσω από τα μαλλιά σου. Δεν ανησυχώ για κάτι τώρα. Είναι από αυτές τις μικρές στιγμές, σπάνιες, που το μυαλό δεν ενδιαφέρεται για το πριν και το μετά και (προλαβαίνει να) γράφει αναμνήσεις. Φτιάχνει φωτογραφίες που κρατάνε για πάντα. Σε έχω εδώ μπροστά μου να με κοιτάς και να χορεύουμε στο δρόμο καθώς περνάει το τραίνο από πίσω μας. Το παγωτό έλιωσε...

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...