Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Απέναντι στη στιγμή

     Αν ήμασταν ακριβείς θα έπρεπε κάθε στιγμή να πενθούμε οτιδήποτε παρελθοντικό γιατί δεν θα ξαναρθεί, και αυτός είναι ένας τρόπος ίσως να μετριάσει κανείς οποιοδήποτε πένθος. Ο εαυτός μου όταν ήταν μωρό, δεν πρόκειται να επιστρέψει και ήταν τόσο στρουμπουλό και τραγανό ον... και αυτό είναι κρίμα, θα έπρεπε να μη με στεναχωρεί πολύ; Λοιπόν με στεναχωρεί και μου φέρνει δέος, σχεδόν ίλιγγο όταν το συνειδητοποιώ.
    Ήταν κάποιος που έκλαιγε για κάθε στιγμή που χανόταν γιατί είχε καταφέρει να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απώλειας όλων των στιγμών όλων των πραγμάτων. Ενώ ήταν και ένας άλλος που δεν μπορούσε να σταματήσει να απολαμβάνει το πώς τα πράγματα τον εξέπλητταν με το να μεταμορφώνονται αργά σαν τα λουλούδια που ξετυλίγουν τα πέταλά τους, να αλλάζουν, γιατί μπορούσε να συνειδητοποιήσει στο έπακρο τη χαρά της διαρκούς ροής όλων των στιγμών όλων των πραγμάτων. Μάλιστα το ρυθμό αυτής της ροής μπορεί να τον δει στην οπτική του μορφή κανείς, σχηματισμένη πάνω στην άμμο. Είναι αυτό που κάνει την έρημο κυματιστή. Και τη θάλασσα.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...