Ο Ταμπουίνος ξεπόρτισε

https://www.lifo.gr/guide/book/news/tampoyinos-ena-zoo-ypo-exafanisi

Μήπως;

 Μήπως αντί για «θάνατος» να λέγαμε «άγνωστο» από εδώ και στο εξής;

Για το Θεό

α.O κάθε άνθρωπος έχει το δικό του θεό. Κανενός ο θεός δεν έχει σχέση με το θεό του άλλου ακόμα κι ας πιστεύουν στην ίδια ακριβώς θρησκεία. Κι όμως όλοι οι θεοί είναι ο ίδιος θεός από τον οποίο είμαστε μέρη. Συνειδήσεις από ενιαία συνείδηση.

1.β. Θα έπρεπε η θρησκεια να ειναι κατι πολύ προσωπικο, σίγουρα οχι προς διάδοση, σίγουρα το αντίθετο του προσηλυτισμού.

Από το δικό μου θεό δεν μπορείς να ζητήσεις πραγματα ή να παραπονεθείς, μόνο να πεις ή να ακούσεις. Μόνο απο τον εαυτό σου μπορείς οχι να ζητήσεις απλά να ρωτήσεις αν όντως τα θες. Και αυτή είναι μια πληροφορία που άκουσα απο το θεό μου.

3. Αν κάνουμε στην άκρη το συνονθύλευμα συσωρευμένων φόβων και καταπίεσης όλων των φάσεων του διαλόγου μιας θεοφοβούμενης ανθρωπότητας με τον ουρανό και δούμε καθαροί σαν παιδιά, μόνοι, μένει κάτι πολύ όμορφο, δυνάτο, πάντα φρέσκο, ιριδίζον, ευφυές και απόλυτα συνειδητό που κρύβει όλη την αγάπη που μπορεί να φανταστεί η μεγαλύτερη φαντασία, αλλά είναι ακόμα πιο ασύλληπτο και στοργικό χωρίς καμία διάθεση να σε καπελώσει.

4. Ο μακρόκοσμος είναι θεϊκός για τον μικρόκοσμο. Και δεν υπάρχουν όρια για το μικρότερο ή για το μεγαλύτερο, είναι +- άπειρο. Κι όμως τα άκρα συναντιούνται.

5. Όσο πιο αντιφατικό ειναι κάτι, όσο πιο ανορθόδοξο τόσο πιο κοντά στην αλήθεια. Και η αλήθεια είναι θεϊκή. 

6. Σκέψου σε όλα τα μήκη και πλάτη του χρόνου. Πράξε σαν ολότητα.  Αυτό είναι αιώνιο.

7. Το καλό και το κακό οδηγούν στον ίδιο δρόμο. Στο ίδιο μάθημα. Δεν έχει σημασία. Το κακό είναι πιο εύκολο αλλά πιο δυσάρεστο, το καλό πιο δύσκολο αλλά τόσο ευχάριστο. Η αλήθεια, η αγνότητα, η καθαρότητα, η αγάπη, είναι τόσο ευχάριστα. Καθόλου εύκολα.

8. Δεν υπάρχει θέλημα θεού, δεν υπάρχει δίκαιο άδικο, σωστό λάθος, λογικό ή παράλογο. Υπάρχει μια συνείδηση που μαθαίνει.

9. Κανένα εγωισμό απέναντι σε οτιδήποτε θεϊκό 

10. Απόλυτη αποδοχή του εαυτού. Απόλυτη αποδοχή του χρόνου. Αποδόχη και μάθηση. Διαρκής μάθηση.

Μετατόπιση Σημείου

Αφού μπορούμε να κοιτάμε μόνο από ένα σημείο και όχι από δέκα ταυτόχρονα την αλήθεια, ας μετατοπίσουμε αυτό το σημείο όσο πιο ψηλά, και ας είναι μεταβαλλόμενο και διαρκώς κινουμενο.

Φθορεός Χειμώνας

 Είναι μια από αυτές τις μέρες που υπάρχει τεράστια πιθανότητα, πουθενά στον κόσμο κανείς να μην ερωτεύτηκε καθ' όλη τη διάρκειά της. Κανείς δεν ερωτευτηκε κανέναν σήμερα, πουθενά, έτσι πρέπει να είναι γιατί ολοι βιάζονται να πάνε σπίτι τους να φωλιάσουν. Αυτές οι μέρες, οι ατέλειωτα κρύες, βροχερές, μουσκεμένες και δύσκολες, οι αναμένω-μέχρι-να-με-πάρει-τηλέφωνο-κάποιος μέρες, οι τρώω-για-να-ζεσταθω-από-το-λίπος-μου μέρες  δεν είναι κακές και σίγουρα λιγότερο τρομαχτικές από τις παρακμιακές ταινίες του '80.
        Ας δεχτούμε απλά πως ο χειμώνας αυτός είναι γκρι, άχαρος και βρέχει τόσο πολύ που νομίζεις διαρκώς ότι κάποιος κάνει μπάνιο στην τουαλέτα σου. Είναι ένας φθορεός χειμώνας. Οι εποχές βέβαια ξέρουν ακριβώς πότε να αλλάξουν όπως με πληροφορεί αυτη τη στιγμή στα ακουστικά μου ο Στίβι Γουόντερ στο "As"  (τυχαίο;) και συμφωνώ, αυτό το κείμενο δεν ειναι μια γκρίνια για τον καιρό ή μια ανυπομονησία για το Καλοκαίρι. Ούτως ή άλλως  αυτό το τσαλάκωμα του Χειμώνα, το ποδοπάτημα από τα γκνου της καθημερινότητας, είναι η γυμναστική η απαραίτητη, η σκληραγώγηση που στο τέλος της μας κάνει να φαινόμαστε τουλάχιστο συμπαθητικοί με το ξασπρισμένο δέρμα μας το άβγαλτο και τα αναμπουμπουλιασμένα, βρεγμένα μαλλιά μας.

Μπορεις;

Μπορώ να καλειδοσκοπίσω την απόσταση μεταξύ εμού και των άλλων αλλά όχι μεταξύ των στιγμών που θα έρθουν αυτά που ζητώ και του τώρα. Και αυτό με καθιστά υπο διαρκή αναμονή. Είμαι σαν το κουνούπι που βλέπει το φως στο παράθυρο αλλά το παράθυρο έχει σίτα. Είμαι σαν τη γάτα που περιμένει να της ανοίξουν για να τρυπώσει στο σπίτι αλλά το σπίτι είναι κλειστό και κανείς δεν ενδιαφέρεται να βγει και οι ώρες παιρνούν πειναλαίες.

Το παράδοξο της δικαιοσύνης

Η δικαιοσύνη είναι μια λέξη που υπάρχει για να εξυπηρετεί αυτούς που ξέρουν ότι δεν υπάρχει.

Σχετικά με το κένο

Αυτο το κενό μέσα μας δεν πειράζει να παραμένει κενό. Το πιο πολύτελες αντικείμενο σε ένα σπίτι είναι ο χώρος.

Ανακοίνωση #948

Σχεδόν πάντα ανάμεσα σε δυο λύσεις που είναι εξίσου δύσκολες με εξίσου πολλές συνέπειες υπάρχει μια τρίτη, που συνηθως είναι η πιο απλή, ανέξοδη και χωρίς συνέπειες. Συνήθως αυτή η λύση ειναι η πιο φυσικη.

Ανακοίνωση 523

Αφού την ξέρεις την αλήθεια είναι σαν τους παρουσιαστές ειδήσεων : από οποια σκοπιά κι αν τους δεις φαίνεται να επιβεβαιώνουν μονο τα δικά σου μάτια τη στιγμή που επιβεβαιώνουν όλων των άλλων ταυτόχρονα.

Ο ελεγχος μου

(με άριστα το 20)


Ετοιμοτητα σε ελαφρές αντιπαράθεσεις 12
Καλλιέργεια ενστίκτου επαγγελματικής αυτοπροστασίας 13
Μαθηματικά 15
Μαθηματικά χωρίς κομπιουτεράκι 8
Ειρηνική Φυσική 20
Ποιητικη οικονομία 14
Τήρηση μεγάλων προσωπικών αποφάσεων 14
Τήρηση μικρών προσωπικών αποφάσεων 14
Τήρηση αποφάσεων άλλων ανθρώπων 18
Σταθερότητα στην ενασχόληση με τον αθλητισμό 15
Υπομονή σε μια ουρά ταμείου 11
Υπομονή γενικότερα 13
Χιούμορ σε στιγμές αμηχανίας 18
Διάκριση του «δεξιά» από το «αριστερά» (γενικά) 15
Ίδιες κάλτσες 13
Αποφυγή αθυροστομίας στον εσωτερικό διάλογο 13
Τεχνικές Αποταμίευσης για αρχάριους 8

Όλοι έξω

  Σκέφτομαι ότι είμαι μωρό. Οτι είμαι μωρό στην αγκαλιά του τεράστιου αρκούδου του σύμπαντος και όλα είναι εντάξει. Αυτό θα ήταν τόσο ιδανικό τώρα. Όμως ανοιγω τα μάτια μου και βρίσκομαι στην έρημο ενός κυκλοφοριακού χάους.
   Όλα ξανα από την αρχή. Πήγαινε στην αφετηρία. Αν έπαιζα κερδίστε χάνοντας θα έλεγα ότι τα πάω μια χαρά. Τα πάω περίφημα. Ο τελευταίος χρόνος πέρασε από πάνω μου σαν οδοστρωτήρας με αγκαθωτές δαγκάνες περιστρεφόμενες. Ειμαι ένα από αυτα τα κουνούπια που επιβίωσαν από το χτύπημα αλλά έχουν μπουρδουκλωθεί τα φτερά με τα πόδια τους και μοιάζουν με παιδική μουτζούρα. Μπορεί να συμβεί αυτό μερικές φορές στη ζωή μας, να γίνουμε αυτό το πατημένο κουνούπι οποιαδήποτε στιγμή, ας το αποδεχτούμε.
    Ας αποδεχτούμε ότι μπορεί μια μέρα να ξυπνήσουμε και ενώ όλα γύρω μας τρέχουν και προχωράνε όμαλα, εμείς έχουμε μείνει ακίνητοι στη μέση του ρεύματος χαμένοι, κρατώντας έναν ακαταλαβίστικο χάρτη της ζωής και αναρρωτιόμαστε σαν τουρίστες που πηγαίνουμε και πώς προχωράνε από δω.
    Μάλλον, πιο συγκεκριμένα, είναι ακριβώς όπως όταν τρέχεις να προλάβεις το τραίνο την ώρα που οι πόρτες του κλείνουν πάνω στη μούρη σου και οι από μέσα σε κοιτάνε με αυτό το αφ' υψηλού βλεμμα. Γιατί; επειδή πρόλαβαν και μπήκαν... επειδή απλά ήταν τυχεροί...δεν έκαναν κάτι ιδιαίτερο απλά ήταν τυχεροί που το πρόλαβαν! Από που αντλούν όλο αυτό το αίσθημα ανωτερότητας απέναντι σου; ενώ εσύ βλέπεις το τραίνο να φεύγει εκνευριστικά αργά και χαλαρά... και βρίζεις  και πάροτι δεν σε ακουνε αυτοί... οι μέσα... ελπίζεις να μπορούν να ξεδιαλύνουν καθαρά τη βρισιά που σχηματίζεται στα χείλη σου. Αυτή ακριβώς είναι η φάση τώρα. ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΣΑ. ΟΛΟΙ ΕΞΩ.

Υλικο

O πόνος και το χιούμορ είναι από το ίδιο υλικο. Οπως  και ο φόβος με τα όνειρα.

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκολάτα μου μόλις ήρθε. Oι σκέψεις μου σώπασαν σαν μαθήτριες σε προσευχή προαυλίου. Είμαστε μόνο οι δυο μας, οι κάλυκες της γλώσσας αναγεννιούνται και η μουσική είναι μία νότα συνεχόμενη μιας ουράνιας φωνής. Καθώς η γευση απόδομείται στο στόμα μου, σκορπίζομαι κι εγω στο χώρο, στην πόλη σαν βροχή. Είμαι η βροχή της 18ης Μαρτίου. Σας ευχαριστώ. Είμαι στις μπάσες νότες του πιάνου. Είμαι στις βιαστικές δοξαριές του τσέλλου.
  Παρατηρώ τα συναισθήματατα τα χειροπιαστά, αυτά που μπορείς σχεδόν να τα πιείς στο ποτήρι - όπως αυτή τη σοκολάτα - κι ας μη φαίνονται σε ένα αγύμναστο μάτι. Παρατηρώ, γιατί όσο μεγαλώνω, βελτιώνεται η σχέση μου με την επικοινωνία τη μη - λεκτική, και αυτό το συναίσθημα του απέριττου κάνει το μεγάλωμα λυτρωτικό, μια ευλογία, τι ωραία να μεγαλώνεις! Παρατηρώ ακόμα και τη Θεά της αμηχανίας που μπλέκεται συχνά στα πόδια των ανθρώπων και διασκεδάζει με τα κόκκινα πρόσωπά τους και τις άβολες βλακείες τους αλλά φροντίζει να αφήσει και τη σκόνη την ιριδίζουσα πάνω στα βλέφαρά τους, αυτή που μας κάνει με έναν παράξενο τρόπο, λίγο θαυμαστούς τον ένα στον άλλο.
   Καθώς πίνω τις τελευταίες σταγόνες, μεθυσμένη σχεδόν, επιδίδομαι σε ενα είδος ελεύθερης πτώσης, πτώσης του ελέγχου των εκφράσεων, είμαι ανέκφραστη. Κανείς δε θα μου εμποδίσει την ανεκφραστότητά μου. Είναι απόλυτα συνειδητή και απαραίτητη. Πρέπει να φύγω μα θα έμενα μερικές ώρες ή μήνες ακόμη εδώ, στη γωνιά μου, με αυτό το poker face.

4

To Πανεπιστήμιο Γουιμπάμπουε ανακοίνωσε ότι βλέπουμε τελικά μόνο το ανάπτυγμα της 4ης διάστασης στον καθένα και σε όλα τα αντικείμενα. Ο διακεκριμένος καθηγητής της διαστασεολογίας Dr. Γουιμπάμπα δηλώνει πως "αν μπορούσαμε να δούμε την 4η διάσταση κάθε πράγματος,θα βλέπαμε ταυτόχρονα, με έναν κυβιστικό τρόπο σαν πίνακα του Πικάσο, πολλές πτυχές από το παρελθόν του αραδιασμένες μαζί σαν χυλός, για να μην πω και από το μέλλον του".

Τα μιούζικαλ

Ο λόγος που δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ δεν είναι επειδή δε μου αρέσει η μουσική, οχι μπορεί και να είναι υπέροχη, αλλά με ενοχλεί που δε συμβαίνουν στην πραγματική ζωή παρά μόνο στο θέατρο και στην τηλεόραση. Με ενοχλεί που στην πραγματικότητα που ζούμε δεν "προβλέπεται" να αρχίσει ξαφνικά κάποιος στη μέση μιας συζήτησης να τραγουδάει και να χορεύει, και οι υπόλοιποι γύρω του, αντί να προβληματιστούν με την ασυνήθιστη συμπεριφορά του,  να ανέβουν κι αυτοί στα τραπέζια για να χορέψουν μαζί του, την ώρα που ολόκληρες ορχήστρες ακούγονται γύρω τους χωρίς να φαίνονται. Γιατί να μη συνεπαίρνονται τόσο οι άνθρωποι στην καθημερινότητα; Γιατί να μην υπάρχουν τέτοιες ορχήστρες κρυμμένες στους δρόμους;

Το να το βλέπεις στην οθόνη ενώ τρως κορνφλέικς είναι βαρετό αλλά πόσο ενδιαφέρον θα ήταν αν πραγματικά συνέβαινε; Τότε ναι θα είχε νόημα, αν αλήθεια πραγματικά συνέβαινε.

Ανακοίνωση μετακαλοκαίρια

Εκκλησία μου η θάλασσα

Ανακοίνωση 278

Η αλήθεια είναι ότι η αλήθεια είναι από τα λίγα πράγματα στον κόσμο που δεν έχουν να κάνουν με τον χρόνο.

Εμπύρετες εμπνεύσεις

 Και ενώ βρισκόμουν σε αυτό το γνωστό χαοτικό σύννεφο του πυρετού, που το βλέμμα πλανάται στο άπειρο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ύπνου και ξύπνιου, γεννήθηκαν ιδέες νέες, και εμπνεύσεις απρόσμενες που εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε μέγιστης σημασίας να καταγράψω.

 1. To Λικνιστήρι

Το Λικνιστήρι, μιλάμε για πολλά λεφτά. Η ιδέα προέκυψε όση ώρα ήμουν στο κρεββάτι και αδυνατούσα να κοιμηθώ καθώς το μυαλό μου είχε βαλθεί να επαναλαμβάνει μια ενοχλητική μελωδίτσα.για ώρες ενώ είχα μια τεράστια ανάγκη για λίγο λίκνισμα. Μια συσκευή που βιδώνεις στo κρεββάτι και έχει δύο μεγάλες παλάμες που σε λικνίζουν για να κοιμηθείς σαν μωρό. Με ρυθμιστή για την ένταση λικνίσματος, Πηγή ενέργειας, χμμ , ίσως καλύτερα με πρίζα, αυτό δεν το σχεδίασα ακόμα..

2. Ο Μίστερ Προτζέκτο

Ο Μιστερ Προτζέκτο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο όνειρό μου, όταν κατάφερα για λίγο να κοιμηθώ. Ένας άνθρωπος μεγάλων διαστάσεων με καπέλο και τη μια μεριά του προσώπου καλυμμένη, όπου στη θέση του ματιού εχει έναν βαθύ φακό, από τον οποίο βγαίνει φως, που πηγάζει από μέσα του. Φυσικό φως. Το άλλο μάτι λίγο ανέκφραστο. Ένας σκοτεινός τιμωρός του εγκλήματος, όχι μόνο των κοινών "κακών" αλλά οποιουδήποτε ανάμεσά μας μπορεί να χρειαστεί να "πάρει ένα μάθημα". Τους κατατροπώνει όλους, απλά αντί να τους δέρνει, τους αναγκάζει να δουν διάφορα ντοκυμαντέρ που προβάλλει ο ίδιος με το μάτι φακό, ιστορικά ντοκυμαντέρ, πολιτικά, οικολογικά, ανάλογα με το τί κρίνει κατάλληλο ο Μίστερ Προτζέκτο για τον καθένα. Να, τώρα είναι ήδη περασμένα μεσάνυχτα, και ο Μίστερ Προτζέκτο σίγουρα θα βρίσκεται σε κάποια ταράτσα, στο κέντρο της Αθήνας, με αιχμάλωτο στην αγκαλιά του έναν γιατρό του ΙΚΑ. Του κρατάει σταθερά το κεφάλι και προβάλει με το ένα του μάτι ένα πολύ καλό ντοκυμαντέρ για τις φαρμακοβιομηχανίες.

Ανακοίνωση

Οι άνθρωποι μπορούν να γίνονται αράχνες αν θέλουν. Όχι spiderman ή "γυναίκα αράχνη", μια απλή αραχνούλα από αυτές που φτιάχνουν τα έργα τέχνης τους στις γωνίες των σπιτιών. Πιάνεις τις βελόνες και το μαλλί και υφαίνεις. Πλέκοντας πλέκεις την υπομονή, την καλλιεργεις σαν τριανταφυλλίτσα, κάθε πόντος μια μονάδα χρονου συγκέντρωσης, διαλογισμού και ειρήνης. Μικρά μικρά κομπάκια σε διδάσκουν ότι όλα μαζί στοιχισμένα μπορούν να φτιάξουν κάτι πιο μεγάλο και πιο δυνατό. Όλα τα συναισθήματα διυλίζονται μέσα από τις βελόνες, μαζί με την κλωστή, ο κόμπος που δένεται, το μαλλί που περνάει μέσα από το μαλλί, χσσσσσσσ, ένα  απολαυστικό χοντρό χσσσ σαν μια μπουκιά από χάδι. Ο χρόνος γίνεται ύφασμα, γίνεται κάλτσα, κασκόλ, ένα σκουφί, ένα φρέσκο απαλό κουβερτάκι, άσπρο και παχουλό σαν συννεφάκι, πιο στοργικό και από τραχανά. Χοντρά ηδονικά μαλλιά με χοντρά χρώματα, ζωντανά δυνατά χρώματα, τα χρώματα έχουν πλέον υπόσταση, μπορείς να τα πιάνεις στα χέρια σου και να ζωγραφίζεις μια τρισδιάστατη ζωγραφιά, που σου κάνει παρέα τις κρύες μέρες του χειμώνα.