Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

4

To Πανεπιστήμιο Γουιμπάμπουε ανακοίνωσε ότι βλέπουμε τελικά μόνο το ανάπτυγμα της 4ης διάστασης στον καθένα και σε όλα τα αντικείμενα. Ο διακεκριμένος καθηγητής της διαστασεολογίας Dr. Γουιμπάμπα δηλώνει πως "αν μπορούσαμε να δούμε την 4η διάσταση κάθε πράγματος,θα βλέπαμε ταυτόχρονα, με έναν κυβιστικό τρόπο σαν πίνακα του Πικάσο, πολλές πτυχές από το παρελθόν του αραδιασμένες μαζί σαν χυλός, για να μην πω και από το μέλλον του".

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Το τελευταίο τριζόνι

    Έξω από το παράθυρό μου ένα τριζονι,το τελευταίο ίσως του φθινοπώρου, νομίζω πως προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου με σήματα μορς. Ή προσπαθεί να μου πει τους αριθμούς του τζόκερ, γιατί τριζονιζει τόσο διαφορετικά από τα άλλα τριζονια, σαν να μετράει, αργά και κοφτα, μάλλον απολαμβάνει τη μοναχικοτητα ή τη μοναδικότητά του. Ή μπορεί να φωνάζει αργά και καθαρά την  τελευταία τριζόνα, αν υπάρχει, σαν ναυαγός μιας εποχής που τελειώνει από τη μια μέρα στην άλλη.
    Στο 4ο σερί επεισόδιο μιας ηλιθιας σειράς που έβλεπα, ή εικόνα κόλλησε για μισό δευτερόλεπτο και προλαβα να δω τον αντικατοπτρισμό μου στη μαύρη οθόνη, κουρασμένο, αλλοτριωμενο, ξενερωτο να με κοιτάει με ένα ερωτηματικό βλέμμα... "Αλήθεια; αυτό ονειρευοσουν για μένα;"... 
    Και όταν τα πρόσωπα της σειράς επέστρεψαν στο πόστο τους - να αποικιοκρατησουν στο καημενο μου κεφάλι - ξαναέπεσα σε νάρκωση σαν υπάκουο σκυλι, όπως αναμενόταν. Απλά για λίγο, μια φωνή, (ίσως το τριζονι) μου σφύριξε "Πόσο πιο ψεύτικα μοιάζουν τώρα αυτά τα πρόσωπα, όσο καθημερινά κι αν δείχνουν... Τόσο πιο ψεύτικα από μας και τις ζωές μας που απλόχερα τους δίνουμε".

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Τα μιούζικαλ

Ο λόγος που δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ δεν είναι επειδή δε μου αρέσει η μουσική, οχι μπορεί και να είναι υπέροχη, αλλά με ενοχλεί που δε συμβαίνουν στην πραγματική ζωή παρά μόνο στο θέατρο και στην τηλεόραση. Με ενοχλεί που στην πραγματικότητα που ζούμε δεν "προβλέπεται" να αρχίσει ξαφνικά κάποιος στη μέση μιας συζήτησης να τραγουδάει και να χορεύει, και οι υπόλοιποι γύρω του, αντί να προβληματιστούν με την ασυνήθιστη συμπεριφορά του,  να ανέβουν κι αυτοί στα τραπέζια για να χορέψουν μαζί του, την ώρα που ολόκληρες ορχήστρες ακούγονται γύρω τους χωρίς να φαίνονται. Γιατί να μη συνεπαίρνονται τόσο οι άνθρωποι στην καθημερινότητα; Γιατί να μην υπάρχουν τέτοιες ορχήστρες κρυμμένες στους δρόμους;
Το να το βλέπεις στην οθόνη ενώ τρως κορνφλέικς είναι βαρετό αλλά πόσο ενδιαφέρον θα ήταν αν πραγματικά συνέβαινε; Τότε ναι θα είχε νόημα, αν αλήθεια πραγματικά συνέβαινε.


Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Ανακοίνωση μετακαλοκαίρια

Εκκλησία μου η θάλασσα

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Need Evans

(listen while reading)

 Αυτή είναι μια νύχτα από αυτές που χρειάζονται το πιάνο του Bill Evans. Όχι για μελαγχολία, απλά γιατί καίει ήσυχα μέσα μου σαν κερί και γιατί απολυμαίνει όλες τις άχρηστες μελωδίες που τριγυρνάνε το μυαλό μου. Κάποιες μελωδίες μπορούν να γίνουν εφιαλτικά επαναλήψιμες σαν εμμονή κατα τη διάρκεια μιας αυπνίας και οι ίδιες πάλι να με σώσουν από την αναλυτική σκέψη που καταστρέφει τους περισσότερους ανθρώπους της δεκαετίας. Και μετά είναι αυτό το πιάνο.. αυτό το πιάνο είναι το πιο ασφαλές μέσο - ακόμα και από το αεροπλάνο - για να ταξιδέψω κι εγώ μια τέτοια νύχτα πάνω από τη νωχελική πόλη μέσα από την κουνουπιέρα μου που δεν μπορω να αποχωριστώ πια. Θα διάλεγα να προσγειωθώ κάπου στη μέση της Αρεοπαγίτου - ή για τους φίλους αεροπαγίτου - και η κουνουπιέρα να με έκανε αόρατη βέβαια, και έτσι να παρατηρούσα όλους αυτούς τους τυχαίους διαλόγους που περνούν δίπλα σου που αν τους προσθέσεις φτιάχνουν ένα παράξενο μήνυμα από το υπερπέραν.
   Εντάξει μπορούμε να παραδεχτούμε τη μελαγχολία της στιγμής, μελαγχολία ενός ευαίσθητου στομαχιού που πληρώνει τις ποινές της χρόνιας κατάχρησης σοκολάτας. "Δεν πειράζει οι ευαίσθητοι άνθρωποι έχουν ευαίσθητα ραντάρ έμπνευσης" ή κάτι τέτοιο θα βόλευε τώρα να είναι το μάντρα μου.'Η και όχι... Κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι δε φοβάσαι παρά μόνο από συνήθεια, κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι δεν χρησιμοποιείς τις υπερδυνάμεις σου επειδή κανείς γύρω σου δεν το κάνει.Ο φόβος είναι το πιο βρωμερό πράγμα μετά από μια φρέσκια πάνα μωρού.

Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Ανακοίνωση 278


Η αλήθεια είναι ότι η αλήθεια είναι από τα λίγα πράγματα στον κόσμο που δεν έχουν να κάνουν με τον χρόνο.

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Λε σμολ σοκολατερί

 Δεν έχει σημασία από που αρχίζεις μια ιστορία όταν αυτή έχει να κάνει με τη ζεστή σοκολάτα. Με πιπέρι. Όλα τα πριν και τα μετά έχουν ελάχιστη σημασία μπρoστά της. Είναι ένα μέρος στην Αθήνα, ένα μέρος μόνο, ίσως και στην Ευρώπη, ή στο σύμπαν. Ένα μέρος που φτιάχνει την πιο ωραία ζεστή σοκολάτα. Δεν έχει σημασία να πούμε ποιο μέρος είναι αυτό, ίσως να μην το θέλαμε καν. Ινκόγκνιτο.   
   Το μικροσκοπικο καφέ με τις άβολες καρεκλίτσες, το αγαπημένο χρώμα, την αέρινη σερβιτόρα, το λευκό σερβίτισο, ο ήχος της πορσελάνης. Ένα  αστυνομικό μυθιστόρημα με συνοδεύει αυτές τις απολαυστικές στιγμές, που χωρίζουν τη βδομάδα σε πριν και μετά. Μέχρι πριν ένα μήνα, περίμενα σαν τερματοφύλακας τις ζεστές μέρες να ρθουν, μα τώρα ένα σύννεφο αρκεί για να σκεφτώ πως οι συννεφιές θέλουν ένα ζεστό ρόφημα. Η ζωή μου σιγά σιγά μετράπηκε σε δορυφόρο. Δορυφόρο του πολυπόθητου φλιτζανιού. Προσπαθώ να κρατήσω τους τύπους, να το πιω αργά, όπως κάνουν οι μεγάλοι με τον καφέ. Όμως δεν ξέρω καν πως γίνεται, φτάνει κατευθείαν στα βάθη της ύπαρξης μου και τα ζωντανεύει, σαν φωτογραφικό φίλτρο. Μου ζεσταίνει την ψυχή.  Πλέον μπορώ να καταλάβω την ελάχιστη μικροδιαφορά στη γεύση, στις αναλογίες. Σε προσπάθειες απαγκίστρωσης πήγα σε άλλα καφέ, δοκίμασα άλλες σοκολάτες, οι κατάλογοι τις έκαναν να φαίνονται ελπιδοφόρα ισάξιες, μάταια.
  Ένα ζευγαρι γάλλων παρείσφρυσε στις σκέψεις μου, μπήκαν στο μικρό καφέ. Δεν με ενοχλούν, περιέργως. Ελάχιστοι επιλέγουν να μείνουν εδώ κι όσοι μένουν φαίνονται εκλεκτοί. Εκτιμούν την ιδιατερότητα και μικροσκοπικότητα του μέρους κι αυτό δημιουργεί μια διάφανη, αμοιβαία εκτίμηση. Καθώς κατεβαίνει η στάθμη του καυτερού σοκολατένιου χείμαρρου, μετατρέπομαι σε μια γατόμπαλα θαλπωρής. Οι άνθρωποι φαίνονται πιο στιλπνοί τώρα, όπως αυτή η παχουλή ρουμπινομάλλα που περνάει το δρόμο. Όμορφα, πρωτότυπα προιόντα, γκάτζετ που θα κοσμούσαν ακτινοβολλώντας το σαλόνι ενός εξωγήινου όντος.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

Ου κρίνεις για να Ου κριθεις

Ή κοπέλα στο διπλανό τραπέζι του καφέ πρέπει να περίμενε κάποιον...ή απλά να ηλπιζε πως θα μπει κάποιος που περίμενε ή ευχόταν να μπει, ικετευοντας τους θεούς του τυχαίου (που λένε πως κρύβονται στα κάθετα στενά της Σόλωνος, αλλά ποιες οι πιθανότητες να ισχύει κάτι τέτοιο..).  Ναι, γιατί κάθε φορά που περνούσε απ'εξω κάποιος πεζός (κάτι όχι ιδιαίτερα συχνό λόγω της βροχερότητας της μέρας) τιναζόταν σαν ξαναμμένο παπί να δει, και ή απογοήτευση της έμοιαζε με την απογοήτευση της μέρας που δεν κατάφερε να παραμείνει όσο ηλιόλουστη και χαρούμενη υποσχόταν το πρωί, κι όμως εγώ τη βρίσκω τόσο γοητευτική αυτή την εξέλιξή της!
  Ονειροπαρμένη, καημένη μου, μην παραμυθιάζεσαι τόσο εύκολα! Πού ξέχασες την αξιοπρέπειά σου; Έστω τη δύναμή σου, την αυτοκυριαρχία σου,
χαζή ερωτευμένη! Πιθανότατα..
''Ου κρίνεις για να ου κριθείς'' πεταχτηκε η φωνή του σοφού (αλλά άσχετου από συντακτικό της αρχαιας) γέροντα του μυαλού μου με βάρος ενδέκατης εντολής, με αποτέλεσμα να τσουλίσει ατσούμπαλα ή ζεστή γουλιά σοκολάτας στο λαιμό μου..

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Φανταστικές Ειδήσεις: Τα Όνειρα και το Νόημα της Ζωής

     Η αλήθεια είναι ότι επιστημονικότατες μελέτες του Πανεπιστημίου Γουιμπάμπουε απέδειξαν ότι αν κοιμηθείς στο ίδιο μαξιλάρι που κοιμήθηκες τελευταία φορά θα σου έρθει ατόφια η γεύση του τελευταίου ονείρου που είδες όταν κοιμήθηκες σ’αυτό. Φαίνεται πώς ο εγκέφαλος όταν ξαναέρχεται σε οριζόντια στάση σε συνδυασμό με τη μυρωδιά και τη μαλακότητα του μαξιλαριού επαναλαμβάνει τις τελευταίες πρόσφατες συνθήκες που βρέθηκε έτσι και τέλος πάντων ξαναζεί το όνειρο.
      Ο ντόκτορ Γουιμπάμπα μας ενημερώνει μάλιστα για την τελευταία έρευνά του σχετικά με τα όνειρά, που αν αποδειχτεί θα φέρει τα πάνω κάτω στο χώρο της επιστήμης αλλά και γενικά σε οποιοδήποτε χώρο. Ο Γουιμπάμπα προσπαθεί να αποδείξει ότι σε κάθε όνειρο κάθε ανθρώπου κρύβεται το νόημα της ζωής και συγκεκριμένα το κλειδί που μπορεί να ξεκλειδώσει όλη την αλήθεια για το μυστήριο της ύπαρξης και του σύμπαντος και όλων των μυστηρίων απλά δεν το θυμόμαστε γιατί είναι μια πολύ μικρή λεπτομέρεια στο όνειρο. 
      Ειδικότερα, υποστηρίζει το Ερευνητικόκό Τμήμα Ονείρων του Πανεπιστημίου ότι, όπως πρέπει να παρατηρήσεις ένα πολύ μικρό ανθρωπάκι στους πίνακες του Ιερώνυμου Μπος έτσι και στα όνειρά πρέπει να θυμηθείς μια πολύ μικρή λεπτομέρεια στις συναισθηματικές εικόνες που βιώνεις. Για να τη θυμηθείς αυτή τη λεπτομέρεια ο καθηγητής Γουιμπάμπα εξηγεί ότι πρέπει να ξυπνήσεις στη μέση της νύχτας και να είσαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου για να τη συνειδητοποιήσεις, και ότι πολλοί την έχουν συνειδητοποιήσει αλλά νυστάζουν πολύ για να κάτσουν να την καταγράψουν γιατί ποτέ δεν έχουν ένα στυλό δίπλα στο κομοδίνο είτε δεν θέλουν να ανοίξουν το φως ακόμα και για να πάνε τουαλέτα. 

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Εμπύρετες εμπνεύσεις

 Και ενώ βρισκόμουν σε αυτό το γνωστό χαοτικό σύννεφο του πυρετού, που το βλέμμα πλανάται στο άπειρο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ύπνου και ξύπνιου, γεννήθηκαν ιδέες νέες, και εμπνεύσεις απρόσμενες που εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε μέγιστης σημασίας να καταγράψω.

 1. To Λικνιστήρι

Το Λικνιστήρι, μιλάμε για πολλά λεφτά. Η ιδέα προέκυψε όση ώρα ήμουν στο κρεββάτι και αδυνατούσα να κοιμηθώ καθώς το μυαλό μου είχε βαλθεί να επαναλαμβάνει μια ενοχλητική μελωδίτσα.για ώρες ενώ είχα μια τεράστια ανάγκη για λίγο λίκνισμα. Μια συσκευή που βιδώνεις στo κρεββάτι και έχει δύο μεγάλες παλάμες που σε λικνίζουν για να κοιμηθείς σαν μωρό. Με ρυθμιστή για την ένταση λικνίσματος, Πηγή ενέργειας, χμμ , ίσως καλύτερα με πρίζα, αυτό δεν το σχεδίασα ακόμα..


2. Ο Μίστερ Προτζέκτο

Ο Μιστερ Προτζέκτο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο όνειρό μου, όταν κατάφερα για λίγο να κοιμηθώ. Ένας άνθρωπος μεγάλων διαστάσεων με καπέλο και τη μια μεριά του προσώπου καλυμμένη, όπου στη θέση του ματιού εχει έναν βαθύ φακό, από τον οποίο βγαίνει φως, που πηγάζει από μέσα του. Φυσικό φως. Το άλλο μάτι λίγο ανέκφραστο. Ένας σκοτεινός τιμωρός του εγκλήματος, όχι μόνο των κοινών "κακών" αλλά οποιουδήποτε ανάμεσά μας μπορεί να χρειαστεί να "πάρει ένα μάθημα". Τους κατατροπώνει όλους, απλά αντί να τους δέρνει, τους αναγκάζει να δουν διάφορα ντοκυμαντέρ που προβάλλει ο ίδιος με το μάτι φακό, ιστορικά ντοκυμαντέρ, πολιτικά, οικολογικά, ανάλογα με το τί κρίνει κατάλληλο ο Μίστερ Προτζέκτο για τον καθένα. Να, τώρα είναι ήδη περασμένα μεσάνυχτα, και ο Μίστερ Προτζέκτο σίγουρα θα βρίσκεται σε κάποια ταράτσα, στο κέντρο της Αθήνας, με αιχμάλωτο στην αγκαλιά του έναν γιατρό του ΙΚΑ. Του κρατάει σταθερά το κεφάλι και προβάλει με το ένα του μάτι ένα πολύ καλό ντοκυμαντέρ για τις φαρμακοβιομηχανίες.


Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Φανταστικός διάλογος ανάμεσα στον επιθυμητή και στα επιθυμούμενά του




-Που ειστε λοιπόν; Πέρασαν χρόνια..
-Ναι αργήσαμε λίγο..
-Θελετε κάποια ιδιαίτερη υποδοχή;
-Χαχα ! Όχι,αντιθέτως. Περιμένουμε να έρθουμε όταν δεν θα έχεις το νου σου για να σου κάνουμε έκπληξη. Νομίζαμε ότι διέθετες χιούμορ.
-Αφου δεν γίνεται να μη σας περιμένω. Έχω εξαντλήσει τα ξόρκια μου για σας!
-Γι αυτό αργούμε. Δεν θα σου άρεσε, δεν σου αρέσει τίποτα προβλέψιμο ξέχασες; Δε θυμάσαι όλα τα προηγούμενα πράγματα που επιθυμούσες στη ζωή σου; Ήρθανε ποτέ από το δρόμο που τα περίμενες;...Ούτε μια φορά.
-Ναι αυτό είναι αλήθεια..τα καλύτερα πράγματα στη ζωή μου από αλλού τα περίμενα και από αλλού ήρθαν. Μα δεν ξέρω πώς να μην περιμένω. Πρέπει δηλαδή να ξεχαστώ; Να πιέσω τον εαυτό μου να μην σας επιθυμεί;
- Όχι απαραίτητα. Μάλλον πρέπει απλά να μην περιμένεις.
- Κατάλαβα. Θέλετε να με διδάξετε να υπομένω έτσι δεν είναι;;
- (Συσκέπτονται για λίγο)...Χμμμ όχι δεν έχουμε τέτοια φιλοδοξία.
- Αλλά; Θελετε τότε να με κρατάτε σε αγωνία.
- Σίγουρα όχι.
- ΤΟΤΕ ΤΙ;
- Τότε μας αρέσει απλά να κάνουμε θεαματική είσοδο.
- Καλά..Όταν και αν έρθετε θα σας χαστουκίσω και δεν θα ξέρετε το γιατί.

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Ανακοίνωση

Οι άνθρωποι μπορούν να γίνονται αράχνες αν θέλουν. Όχι spiderman ή "γυναίκα αράχνη", μια απλή αραχνούλα από αυτές που φτιάχνουν τα έργα τέχνης τους στις γωνίες των σπιτιών. Πιάνεις τις βελόνες και το μαλλί και υφαίνεις. Πλέκοντας πλέκεις την υπομονή, την καλλιεργεις σαν τριανταφυλλίτσα, κάθε πόντος μια μονάδα χρονου συγκέντρωσης, διαλογισμού και ειρήνης. Μικρά μικρά κομπάκια σε διδάσκουν ότι όλα μαζί στοιχισμένα μπορούν να φτιάξουν κάτι πιο μεγάλο και πιο δυνατό. Όλα τα συναισθήματα διυλίζονται μέσα από τις βελόνες, μαζί με την κλωστή, ο κόμπος που δένεται, το μαλλί που περνάει μέσα από το μαλλί, χσσσσσσσ, ένα  απολαυστικό χοντρό χσσσ σαν μια μπουκιά από χάδι. Ο χρόνος γίνεται ύφασμα, γίνεται κάλτσα, κασκόλ, ένα σκουφί, ένα φρέσκο απαλό κουβερτάκι, άσπρο και παχουλό σαν συννεφάκι, πιο στοργικό και από τραχανά. Χοντρά ηδονικά μαλλιά με χοντρά χρώματα, ζωντανά δυνατά χρώματα, τα χρώματα έχουν πλέον υπόσταση, μπορείς να τα πιάνεις στα χέρια σου και να ζωγραφίζεις μια τρισδιάστατη ζωγραφιά, που σου κάνει παρέα τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

Ακόμα και όταν

Ακόμα και όταν κανείς νιώθει ανήμπορος
αδύναμος και ανέμπνευστος
έρημος σαν το σκυλί στην πόλη
και όταν νιώθει ότι κοιμάται ύπνο βαθύ
και πώς σε μια λακούβα απραξίας έχει πέσει
σε ένα αδιέξοδο, όπως η μύγα στο τζάμι
που βλέπει ότι το "έξω" είναι εκεί και δεν μπορεί να το φτάσει
κι όμως επιμένει κουρασμένη και ξαναχτυπάει το κεφαλάκι της
Ακόμα και όταν η ματαιότητα χορεύει το ράθυμο χορό της πάνω σε όλα τα πράγματα ακόμα και τα αγαπημένα
Τη ζωή του αν έχει κανείς πλέξει ως τότε με υπομονή
με ευλυγισία και ανάλαφρη καρδιά
και να γελάει ξέρει,
τότε τα χέρια του παρελθόντος και του μέλλοντος
θα γυρίσουν και θα τον σηκώσουν όπως ή μάνα το βρέφος
θα τον ξυπνήσουν από το λήθαργο απαλά
υπομονετικά,
θα ανοίξουν το παράθυρο για να πετάξει πάλι.
Ένα μέρος του πνεύματός του
ένας ανώτερος, πιο δυνατός εαυτός είναι εκεί
τον προσέχει και τον αγαπά και τον σκουντάει
ο ίδιος,
ο παιδικός εαυτός του

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Απέναντι στη στιγμή

     Αν ήμασταν ακριβείς θα έπρεπε κάθε στιγμή να πενθούμε οτιδήποτε παρελθοντικό γιατί δεν θα ξαναρθεί, και αυτός είναι ένας τρόπος ίσως να μετριάσει κανείς οποιοδήποτε πένθος. Ο εαυτός μου όταν ήταν μωρό, δεν πρόκειται να επιστρέψει και ήταν τόσο στρουμπουλό και τραγανό ον... και αυτό είναι κρίμα, θα έπρεπε να μη με στεναχωρεί πολύ; Λοιπόν με στεναχωρεί και μου φέρνει δέος, σχεδόν ίλιγγο όταν το συνειδητοποιώ.
    Ήταν κάποιος που έκλαιγε για κάθε στιγμή που χανόταν γιατί είχε καταφέρει να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απώλειας όλων των στιγμών όλων των πραγμάτων. Ενώ ήταν και ένας άλλος που δεν μπορούσε να σταματήσει να απολαμβάνει το πώς τα πράγματα τον εξέπλητταν με το να μεταμορφώνονται αργά σαν τα λουλούδια που ξετυλίγουν τα πέταλά τους, να αλλάζουν, γιατί μπορούσε να συνειδητοποιήσει στο έπακρο τη χαρά της διαρκούς ροής όλων των στιγμών όλων των πραγμάτων. Μάλιστα το ρυθμό αυτής της ροής μπορεί να τον δει στην οπτική του μορφή κανείς, σχηματισμένη πάνω στην άμμο. Είναι αυτό που κάνει την έρημο κυματιστή. Και τη θάλασσα.

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Τι πραγματικά συμβαίνει


-Είμαι ακόμα εδώ; ρώτησα, κυριευμένη από ένα αίσθημα απύθμενης θαλπωρής
-Ήσουν πάντα εδώ, μου απάντησε το χρυσαφένιο ον που με λίκνιζε σαν μυρμυγκάκι στη γιγάντια αγκαλιά του.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...