Έξω από το παράθυρό μου ένα τριζονι,το τελευταίο ίσως του φθινοπώρου, νομίζω πως προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου με σήματα μορς. Ή προσπαθεί να μου πει τους αριθμούς του τζόκερ, γιατί τριζονιζει τόσο διαφορετικά από τα άλλα τριζονια, σαν να μετράει, αργά και κοφτα, μάλλον απολαμβάνει τη μοναχικοτητα ή τη μοναδικότητά του. Ή μπορεί να φωνάζει αργά και καθαρά την τελευταία τριζόνα, αν υπάρχει, σαν ναυαγός μιας εποχής που τελειώνει από τη μια μέρα στην άλλη.
Στο 4ο σερί επεισόδιο μιας ηλιθιας σειράς που έβλεπα, ή εικόνα κόλλησε για μισό δευτερόλεπτο και προλαβα να δω τον αντικατοπτρισμό μου στη μαύρη οθόνη, κουρασμένο, αλλοτριωμενο, ξενερωτο να με κοιτάει με ένα ερωτηματικό βλέμμα... "Αλήθεια; αυτό ονειρευοσουν για μένα;"...
Στο 4ο σερί επεισόδιο μιας ηλιθιας σειράς που έβλεπα, ή εικόνα κόλλησε για μισό δευτερόλεπτο και προλαβα να δω τον αντικατοπτρισμό μου στη μαύρη οθόνη, κουρασμένο, αλλοτριωμενο, ξενερωτο να με κοιτάει με ένα ερωτηματικό βλέμμα... "Αλήθεια; αυτό ονειρευοσουν για μένα;"...
Και όταν τα πρόσωπα της σειράς επέστρεψαν στο πόστο τους - να αποικιοκρατησουν στο καημενο μου κεφάλι - ξαναέπεσα σε νάρκωση σαν υπάκουο σκυλι, όπως αναμενόταν. Απλά για λίγο, μια φωνή, (ίσως το τριζονι) μου σφύριξε "Πόσο πιο ψεύτικα μοιάζουν τώρα αυτά τα πρόσωπα, όσο καθημερινά κι αν δείχνουν... Τόσο πιο ψεύτικα από μας και τις ζωές μας που απλόχερα τους δίνουμε".
