Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

Πάνω στο φουστάνι μου


Πάνω στο φουστάνι μου περνάνε οι ακτίνες του ήλιου που φεύγει
Ένα άρωμα γλυκιάς παλαιότητας και αποσπασματικές εικόνες σου.
Τα μάτια σου και τα χείλη σου και οι ώμοι από την γωνία της αγκαλιάς.
Το μέτωπο.
Βρέχω τα πόδια μου στη θάλασσα όταν χαμογελάς και ας είμαστε σπίτι.
Χορεύω αυτό τον χορό και ξέρω ότι είμαι στις λάσπες, ότι ειμαστε οι τελευταιοι.
Δεν με νοιάζει.
Άκουω τις συμβουλές όλων με προσοχή, συμφωνώ, απόλυτα,
μετά κάνω ακριβώς το αντίθετο.
 Και αυτό μπορεί να είναι η καταστροφή μου αλλά έχει σίγουρα πλάκα.
Μάλλον δεν ξέρω πώς να μην περπατάω στις ράγες που χαράζει ένα walking bass.
Τα αυτιά μου είναι καλοί αγωγοι χαμηλών συχνοτήτων.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...