Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Ο Χοντρός Προφήτης


Ο χοντρός προφήτης καθόταν απέναντι από την τζιτζιριστή γωνιά του τζακιού. Μύριζε αυτή η αξέχαστη σπαρματίλα. Τα έντερά του, του θύμιζαν ότι υπάρχουν και στιγμιαία αντιλήφθηκε τον εαυτό του σαν οντότητα που αποτελείται από μια ολόκληρη κοινωνία ζωντανών οργάνων. "Μα, όχι! Είμαι όλο... είμαι ένα!". Η σκέψη αυτή ήρθε να αναιρέσει την προηγούμενη. (Έτσι δε γράφεται το 'αναιρέσει';)
Σηκώθηκε και κοίταξε από το παράθυρο το ηλιοβασίλεμα. Μια από τις ρόδινες ακτίνες του ήλιου χάιδεψε με στοργή το γυμνό κεφάλι του.
"Το μόνο που είναι αλήθεια, είμαι εγώ απέναντι στα σύννεφα!" φώναξε δυνατά, ελλείψει κάποιου φανερού ακροατή.
Εγώ απέναντι στον ήλιο.
Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία!
Είμαι κι εγώ ένα κομμάτι της γης, που το κοιτάει ο ήλιος!
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εδώ, είναι να απολαύσουμε το θέαμα του ήλιου πίσω από τα σύννεφα. Να αφουγκραστούμε το σφύριγμά του καθώς κρύβεται πίσω από τα βουνά. Πώς μπορείτε να το αγνοείτε... Ποτέ δεν είναι το ίδιο."

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...