Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Ο Χοντροκύκνος

painted by battarox


Έκανα εχτές μια βόλτα στη λίμνη. με όρεξη να φωτογραφίσω. Εκεί γνώρισα έναν πολύ κοινωνικό σκύλο που έμοιαζε με άγγλο τουρίστα και τον ακολούθησα γιατί φάνηκε να ξέρει τι κάνειι. Μύριζε, και ξεφυσούσε και  σημάδευε την περιοχή του έπειτα από πολλή μελέτη. Πράγματι, με πήγε σε μια πολύ όμορφη άκρη και μου έδειξε κάτι αυτοκρατορικά σκυφτά δέντρα που προσπαθούσαν πολύ δραματικά να αγγίξουν το είδωλο τους στα νερά.
Ο σκύλος πρέπει να παρεξηγήθηκε λίγο με κάποιες πάπιες που γελούσαν με την καρδιά τους σε μια άκρη και έφυγε.αλαφιασμένος. Εγώ έμεινα να κοιτάζω μια παρεούλα από μικρά παπάκια που βυθίζονταν για λίγο στο νερό και μετά γκάζωναν με πολύ φασαρία, επιδεικνύοντας τη μεγάλη τους άνεση με το υγρό στοιχείο. Δυο - τρεις κύκνοι  τα σνόμπαραν όλα αυτά, αλλάζοντας την πορεία τους με ύφος πασαρέλας. Τα πουπουλένια τους σώματα ακολουθούσαν τους κομψούς λαιμούς τους με αρμονικές κινήσεις, αγκιστρώνοντας τα βλέμματα των περαστικών.
Τότε, στην άκρη της ξύλινης γεφυρούλας φάνηκε εκείνος... Ο χοντροκύκνος. Δεν φανταζόμουν ότι ένας κύκνος μπορεί να είναι τόσο μπουχέσας! Αυτή η αντίθεση πραγματικά με τάραξε! Αν είχε χέρια θα κρατούσε μια μπύρα και ένα τσιγάρο. Καμιά κομψότητα, καμία πόζα , καμία  κυκνική συνείδηση, παραμόνο μια μπυροκοιλιά και ένα περπάτημα συνταξιούχου τηλεθεατή. Το οξύμωρο σχήμα περπάτησε βαριεστημένα κάτω από τη γέφυρα και άραξε μοναχό του, σαν απόκληρος της παπιοκοινωνίας, κοζάροντας τους άλλους.
   Τον παρατηρούσα κάμποση ώρα και τον είδα μάλιστα να ψαρεύει. Εκεί κι αν φάνηκε πόσο άξεστος  τύπος είναι! Βούτηξε όλο τον λαιμό του με αποτέλεσμα να βγάλει στην επιφάνεια - τελείως ξεδιάντροπα - την τεράστια άσπρη κωλάρα του και δύο πόδια μαύρα, το ένα εδώ το άλλο εκεί, να κρατάνε ισορροπία, όπως όπως. Μου ήρθε στο νου η "Λίμνη των Κύκνων" . Ο Τσαικόφσκι σίγουρα θα είχε γραψει κάτι διαφορετικό αν έβλεπε ό,τι έβλεπα εκείνη τη στιγμή. Το θέαμα κράτησε ώρα μέχρι να πετύχει κάτι να φάει.
Γιατί με παρακολουθούσε τόσο ατάραχος να τον πλησιάζω;
Γιατί ήταν τόσο ανέκφραστος όταν του χαμογέλασα και άπλωσα το χέρι μου να τον αγγίξω; Γιατί μου δάγκωσε το δάχτυλο; Ναι, μου δάγκωσε βαριεστημένα το δάχτυλο. Με αιφνιδίασε. Φορούσα γάντια αλλά κατάλαβα το ραμφοδάγκωμα σαν ένα "Δεν μας παρατάς κι εσύ;" Ντράπηκα λίγο, ένιωσα σαν ενοχλητικό κωλοπαίδι και αποσύρθηκα. Ο χοντροκύκνος με κοίταζε να απομακρύνομαι. Μου φάνηκε ότι τον είδα για λίγο να χαμογελάει με ικανοποίηση. Μου φάνηκε. Ίσως έχει κάποια έξουσία εκεί στη λίμνη, κάτι σαν το νονό.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...