Το γρασίδι

Το γρασίδι της καρδιάς μου κρύβει μυργμήγκια και αγαπημένα σκουλικάκια. Κρύβει κίτρινες καμπιούλες που δεν συμβολίζουν κάποια μεταμόρφωση παρά μόνο την χαρακτηριστική ακκορντεονοειδή κίνησή. Σκυλάκια τρέχουν με τα αυτιά τους να ανεμίζουν.

Το γρασίδι της καρδιάς μου είναι φρεσκοκομμένο και μυρωδάτο. Θυμίζει διακοπές και δημιουργεί ανάγκη για ξάπλα.

Πρώτα λένε πως πρέπει να ξαπλώνεις στο γρασίδι και μετά να κλείνεις τα μάτια σου. Μετα να ονειρεύεσαι όσα σου λείπουνε και να αφήνεις τη φαντασία σου να καλπάσει στο γρασίδι. Μετά βρες μια πλαγιά και κατρακύλα και μη νοιαστείς για το που θα καταλήξεις. Έτσι λένε.

Και όπου σταματήσεις μείνε εκεί, ανάσκελα και δες τον ουρανό, μέτρα τα πουλιά που θα πετάξουν από πάνω σου, 5 , 7, 12... Άκου με προσοχή κάθε ήχο, κάθε πάτημα κάθε θρόισμα. Μη νοιαστείς για τους περαστικούς, ούτε για την υγραασία. Έτσι λένε.

Άσε την πάπια με τα ιριδίζοντα φτερά να έρθει δίπλα σου και από τα σχιστά μάτια της να δεις τον κόσμο. Άσε την πάπια με τις τρυπίτσες για ρουθούνια να σου ρουθουνίσει στα αυτιά, τρύπωσε κι εσύ στα φτερά της όπως τρυπώνει κι αυτή.

Μετά λένε μπορείς να περάσεις στην άλλη πλευρά.

Σπονδυλική στήλη

Τον τελευταίο καιρό εμπιστεύομαι την σπονδυλική μου στήλη περισσότερο από οτιδηποτε μέσα μου. Ίσως πιο σωστό είναι να πω ότι πιστεύω σ' αυτήν. Όλα εκεί τα νιώθω. Το ανατρίχιασμα, τη μουσική, την θαλπωρή, τις πιο ενδόμυχες ανάγκες για συγκεκριμένο είδος κινήσεων. Η σπονδυλική στήλη μιλάει τη γλώσσα του σώματος, έχει δική της γλώσσα και δική της συνείδηση. Όσα έζησα είναι γραμμένα πάνω της και με κάθε κουβέντα της τα μαρτυράει όλα με μια κίνηση. Τα ξερνάει όλα σε μια οποιαδήποτε στιγμή.

Σοκολάτα και κανέλα

Αυτό το χέιμώνα θα χορεύω σιωπηλά.

Θα μυρίζω και θα γεύομαι μόνο σοκολάτα και κανέλα.

Κανείς μη μου πάρει τη γλυκιά γεύση της μοναξιάς μου για λίγο.

Μη σκουπίσετε τα ξερά φύλλα από την αυλή μου και μη καθαρίσετε τα πατζούρια μου.

Δεν μεταφέρω κάτι.

Η τσάντα μου είναι αδειανή και η καρδιά μου γεμάτη χαρτί υγείας ή βαμβάκι.

Έτσι νιώθω καμιά φορά... σαν σύννεφο.

Και δεν μπορώ να το εξηγήσω σε κάποιον. Ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.

Ούτε καλό ούτε κακό, ούτε άσπρο ούτε μαύρο.

Νιώθω σαν ένα κλειστό μπουκάλι: δενμπορώ να το ανοίξω και δεν ξέρω αν θέλω να πω σε κάποιον δυνατό να μου το ανοίξει.

Θα ήθελα να το ανοίξω μόνη μου με τη δική μου δύναμη.

Ακόμα καλύτερα θα ήθελα να ανοίξει μόνο του.

Μου έφυγε το κεφάλι

Μια μέρα ξύπνησα και μου είχε φύγει το κεφάλι.
Κατρακύλησε και μετακινήθηκε με τη βοήθεια της γλώσσας.

Το νόημα της ζωής

Είμαι με τον ήλιο
και έτσι οι ηλίανθοι κοιτάνε κι αυτοί προς τα μένα
είμαι με τον δροσερό αέρα
με καλωσορίζουν τα δέντρα και τα μαλλιά των ανθρώπων

Όλα τα μυρμηγκάκια μαζευτήκανε

Όλα τα μυρμγυκάκια μαζευτήκανε…. Και μετά πάλι διασκορπίστηκαν στο έδαφος όπως ακριβώς οι σκέψεις μου μετά από τότε.
Τότε που με κοίταξες με εκείνο το βλέμμα στο μισοσκόταδο
Φύγανε πολλές σκιές από μέσα μου, είχαν την φιγούρα μου,
γλίστρησαν καμπουριασμένες, ξεψυχισμένες με τα άκρα τους βαριεστημένα έγιναν ένα με το πλησιέστερο σκοτάδι, χώθηκαν και χάθηκαν.
Τα μάτια σου ίσα που φαίνονταν …στο ημίφως χάνονται όλες οι ανησυχίες από το βλέμμα σου… μένει μόνο απέραντη ζεστασιά
Πρώτα με αγκάλιασαν τα μάτια σου και μετά εσύ..
Ας χαθώ είπα… ας χάσω.

Τώρα;

Αφήστε τις τρίχες σας να σηκωθούν χωρίς αναστολές.

Το μπλουζ για το καλοκαίρι που φεύγει

Περπατάω ανάμεσα σε βρεγμένα στάχυα. Ο ήλιος ντρέπεται να βγει. Οι μόνοι μου φίλοι είναι οι ξεραμένες μαργαρίτες, κάποιες πέτρες, μια ήσυχη εκκλησία και ένα πεταμένο κουτί viagra. Ο αέρας κουρελιάζει τα μαλλιά μου. Δεν πειράζει.
Αυτές τις μέρες, μια τσιπούρα με χαστούκησε με την ουρά της στο πόδι και ένα τριζόνι που είχα την τύχη να συναντήσω με έκανε πέρα, δήθεν-τάχα κατά λάθος.
Τσαλαπάτα με γκιόνη. Κι εσύ τζίτζικα.
Ξεχάστε με μουσμουλιές και πέργκολες. Εγώ δε σας ξεχνώ! Φρούτα μου και φρουτάκια μου! Όμορφα σταφυλάκια μου και κερασάκια μου. Κι εσύ χοντρέ καρπούζη. Σε αγάπησα απ' την αρχή αυτό το καλοκαίρι, με πότισες με το αίμα σου, τον ήλιο στην καρδιά μου.
Θα πνίξω τα δάκρυά μου σε πιχτή θάλασσα, μάυρη από τη νύχτα. Μια νύχτα που δεν θα έχω αύριο πρωινό ξύπνημα, σπάνια πλέον νύχτα.
Μυρίζω κουρασμένη συκιά. Τα σύκα μάζεψαν τα παχυλά τους φορέματα και αποδημούν. Θα βρώ κάτι άλλο που να κριτσανάει, ίσως ακτινίδιο αλλά δεν θα έχει την ίδια ηδονή. Αν μπορούσα να βυθιστώ για λίγο σε ένα γιγάντιο σύκο...

Έχω ζήσει στο φεγγάρι

Αγαπητέ...

...ορκισμένε παραδοσιοχαρή,

Τα μουστάκια σου αποτελούν μια παραβολή, μια πύλη προς το βλοσυρό στόμα σου, που ξερνάει βραχνιασμένη φωνή. Η φυσιολογία του εγκεφάλου σου πρέπει να είναι αυτή που σου επιτρέπει να απλώνεις την εξουσία σου στους νεώτερους, σαν κυριακάτικο κατωσέντονο και μόνο μια ψηλή ξένη μπορεί να βρει τα γκέμια σου και στην καλύτερη περίπτωση να τα πλέξει μια παραδοσιακή κοτσίδα. Ναι, γιατί το ψωμί που τρως και το νερό που πίνεις αρχίζουν από "παρά" και τελειώνουν σε "δόση".



...εκνευρισμένε χορευτή,
μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνεις, ή εν πάσει περιπτώση μη ψάχνοντας, το μικροκαμωμένο και όλο νεύρο σώμα σου σε ευνόησε να χοροπηδάς σαν το μπιζέλι, σαν ξεπεταρούδι κοτοπουλίνο και από το χορό σου να αντλείς τη δύναμη και αυτοπεποίθησή σου. Το φύλο σου μπλέχτηκε σε μια θηλυκή γαρδένια. Μύρισες το άρωμά της και μέθυσες και είδες το πρόσωπό σου σε ένα από τα άνθη της. Κάτι σε έχει κάνει πιο οξύ και πιο πρίμο απ' τους άλλους. Τα παράπονά σου σε μαρτύρησαν. Μας περιμένουν όλους στη γωνία. Ανακοινώνεις κάθε σου δυσαρέσκεια, σαν να το έχεις υποχρέωση, τραβώντας τα φωνήεντα ορισμένων λέξεων.

Όνειρο;

Οι μαίανδροι της ψυχής μου άνθισαν και έβγαλαν άλλους μαίανδρους και σπείρες. Η όρασή μου γέμισε λαβύρινθους. Κι εγώ, χωρίς καμιά καλύτερη ιδέα, έμεινα να κάνω ισορροπία σε χαλασμένες ράγες ενός παιδικού τραίνου. Στη μέση του πουθενά μια λεωφόρος. Σε ποια χώρα, δεν ξέρω, αλλά ορκίζομαι ότι έμοιαζε με Αυστραλία. Πάλι το ίδιο αεροδρόμιο, πάλι τα ίδια χρώματα, οι ίδιες συμπτώσεις, η ίδια αίσθηση.

'Θα φτιάξω ένα ποίημα' είπα. ' Ένα ποίημα χωρίς σίγμα'
Πρέπει να ψάχνω ή να με ψάχνουν τα συναισθήματα για τον άνθρωπο της ζωής μου
ή μήπως ο άνθρωπος της ζωής μου είμαι εγώ...
ή μήπως ο άνθρωπος της ζωής μου είναι η ανθρωπότητα...
ή καλύτερα να σταματήσω τώρα

Ο Χοντρός Προφήτης

Ο χοντρός προφήτης καθόταν απέναντι από την τζιτζιριστή γωνιά του τζακιού. Μύριζε αυτή η αξέχαστη σπαρματίλα. Τα έντερά του, του θύμιζαν ότι υπάρχουν και στιγμιαία αντιλήφθηκε τον εαυτό του σαν οντότητα που αποτελείται από μια ολόκληρη κοινωνία ζωντανών οργάνων. "Μα, όχι! Είμαι όλο... είμαι ένα!". Η σκέψη αυτή ήρθε να αναιρέσει την προηγούμενη. (Έτσι δε γράφεται το 'αναιρέσει';)
Σηκώθηκε και κοίταξε από το παράθυρο το ηλιοβασίλεμα. Μια από τις ρόδινες ακτίνες του ήλιου χάιδεψε με στοργή το γυμνό κεφάλι του.
"Το μόνο που είναι αλήθεια, είμαι εγώ απέναντι στα σύννεφα!" φώναξε δυνατά, ελλείψει κάποιου φανερού ακροατή.
Εγώ απέναντι στον ήλιο.
Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία!
Είμαι κι εγώ ένα κομμάτι της γης, που το κοιτάει ο ήλιος!
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εδώ, είναι να απολαύσουμε το θέαμα του ήλιου πίσω από τα σύννεφα. Να αφουγκραστούμε το σφύριγμά του καθώς κρύβεται πίσω από τα βουνά. Πώς μπορείτε να το αγνοείτε... Ποτέ δεν είναι το ίδιο."

Εθνικισμός και σύνολα

Μόλις σκέφτηκα ότι οι αντι-εθνικιστές όλου του κόσμου μπορούν να ενωθούν, ενώ οι εθνικιστές όλου του κόσμου δεν μπορούν γιατί ο ένας απεχθάνεται τον άλλο και έτσι ο καθένας είναι μόνος του.
Είναι θέμα συνόλων. Το είχαμε κάνει στην Α' Δημοτικού και μετά στην Γ' Λυκείου.

Άκου αυτόν...

...τον κύριο ενώ θα διαβάζεις τα παρακάτω. Δε χρειάζεται να το βλέπεις. (Πλιζ)

Το κύμα

Εκείνες οι μέρες είχαν γεύση λουκουμά, και γι αυτό τις νοσταλγώ. Αφηνόμουν και με έπαιρνε το κύμα. Καθόμουν εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα και άκουγα για ώρες. Οι αρμυροί αφροί γαργαλούσαν τα βότσαλα και την καρδιά μου και μετά βρήκα ένα σχήμα... Εκεί που το κύμα φούσκωνε λίγο πριν σκάσει, γέμιζα απέραντη ευτυχία και ξεκαρδιζόμουν όπως όταν ήμουν μωρό, ξανά και ξανά, ακούραστα!
Το άφηνα όλο και περισσότερο να μπαίνει στη σκέψη μου, και μετά στην καρδιά μου και να με αδειάζει. Κάθε που ερχόταν μάζευε όλες τις έγνοιες και τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες και κάθε που τραβιόταν πίσω τις έπαιρνε μαζί του κι εγώ γινόμουν όλο και περισσότερο διάφανη. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα πια να ξεχωρίσω τα όριά μου, ποιο είναι το νερό και ποιο το εγώ.. Κάποια στιγμή έμεινε μόνο το νερό.

Free design - Stereolab

Γιατί ήμουν η αλεπού ;

Η τζαζ είναι δική μου, όλη η τζαζ είναι δική μου και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν... Άντε γιατί.. άντε τώρα!
Άουτς!Όλη μου η ύπαρξη θυμήθηκε μια επιθυμία (είχα ξεχάσει πώς είναι να ποθείς κάτι τόσο που τα σπλάχνα σου να πονάνε)
Δάκρυα σκοτωμένης επιθυμίας άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια μου όταν είδα αυτούς τους ήχους
Έβλεπα τον εαυτό μου κάπου εκεί ανάμεσα να συμβάλει στην αρμονία…γιατί εγώ ποτέ… ενώ πάντα… γιατί εγώ ποτέ; Έβλεπα τον εαυτό μου να υψώνεται μαζί με τα δοξάρια των βιολιών και μετά να κυλάει στην υγρή λάσπη του κοντραμπάσου, και μετά να παραδίδεται στο σαξόφωνο…και μετά πιάνο

ευχούλα

Θυμάμαι ότι παλιά, όταν επιθυμούσα κάτι πάρα πολύ το ζωγράφιζα και σιγά σιγά πραγματοποιόταν… χωρίς να συνειδητοποιώ ότι μπορούσε να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ ευχής και ζωγραφιάς… όταν επιθυμούσα κάτι πραγματικά, το οραματιζόμουν και ίσως ζωγραφίζοντάς το, να το έφερνα ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματικότητα..
μετά σταμάτησα να το κάνω. Μάλλον σταμάτησα να επιθυμώ κάτι έντονα. Δεν ήξερα γιατί … απλά εγκατέλλειψα τη διαδικασία της βαθιάς επιθυμίας.. ίσως μεσολάβησε απογοήτευση δεν θυμάμαι..
Σήμερα κατάλαβα γιατί… φοβόμουν (δεν είχα το θάρρος) να επιθυμήσω… επαναπαυόμουν στο ότι μπορώ να είμαι ολιγαρκής… αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια.. οι επιθυμίες εξακολοθούσαν να υπάρχουν αλλά υποβιβάστηκαν σε μακρινά όνειρα…
Σήμερα κατάλαβα πόσο άφησα στην άκρη κάτι που επιθυμούσα θανατερά… μετά το ζωγράφισα ασυναίσθητα.. τώρα ξέρω γιατί

Life circle

κοίτα

Ανακοίνωση

Παρακαλώ όλους τους ήχους που μοιάζουν με φιλάκια γυρίστε τους προς τα εδώ. Ακόμα και τις σταγόνες νερού πάνω σε επιφάνεια νερού.

Ο Αλμπέρτος Μπάτμαν

Ο Αλμπέρτος Μπάτμαν δεν είχε καμία σχέση με τον γνωστό Μπάτμαν. Απλή συνωνυμία. Ήταν ένας κοντούλης τυπάκος - ξεκάθαρα τυπάκος - μόνο αυτή η λέξη τον περιγράφει.

Το χαρακτηριστικό του περπατήματός του;

Οι νοητές προεκτάσεις από τις μύτες των ποδιών του δημιουργούσαν μια αμβλεία γωνία 100 μοιρών με αποτέλεσμα να θυμίζει βατραχοφάση.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό, που εγώ θα αποκαλούσα πρόβλημα γιατί το έχω περάσει, ήταν τα μαλλιά του...Τα μαλλιά του δεν πίστευαν σ' αυτόν και έμπαιναν μπροστά από τα μάτια του για να βλέπουν. Ασφαλώς και οι περισσότερες αναμνήσεις που έχει αποθηκεύσει από τον κόσμο είναι μέσ' στην τρίχα. Κάποιος μου είχε πει πως και τα όνειρά του είναι όλο τσουλούφια.

Γεια σας! Ήρθα να ακούσω την τεράστια μουσική σας.

Θέλω να είμαι ανάμεσα σε κόσμο αλλά μόνη μου και αυτό είναι, αν μη τι άλλο, το κουράδι ενός υπερτιμημένου και ταυτόχρονα υποτιμημένου 'εγώ'. Κόσμε μου λείπει η αναπνοή σου και η πνοή σου. Τι γίνεται με εκείνο το γιγάντιο πράσινο σκουλήκι που μας περιέχει; Μάλλον πρέπει να επινοήσουμε κάτι πιο πιστευτό για να πιστεύουμε. Πρόκειται για έναν κόσμο που είναι γεμάτος από ανθρώπους που δένουν τα κορδόνια τους μόνοι τους.
Αύριο θα φτιάξω μια υπέροχη πίτα. Πολύχρωμη. Θα βάλω μανιτάρια, ντομάτες, τυρί.
Θα βάλω τις αγαπημένες μου συζητήσεις με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και τις πιο απρόσμενες συμπτώσεις.

Θα βάλω τις αγαπημένες μου εικόνες: όλες τις αξιαγάπητες μικροεκφράσεις της μαμάς που μόνο εγώ μπορώ να αποκωδικοποιώ, το μπαμπά να μου λέει τα αστεία του και η γάτα να σκαρφαλώνει στην πλάτη του. Θα βάλω και των δύο τα τραγούδια και τους πίνακές και όλα τα δημιουργήματά τους που είναι αδέρφια μου γιατί μεγάλωσα μαζί τους.
Θα βάλω και τα ξυπόλυτα πόδια της Τερέζας, τις κουρτίνες και τα σεντόνια της.
Θα βάλω τη βροχή που φτιάχναμε μαζί εκείνο το καλοκαιριάτικο μεσημέρι, θυμάσαι;
Θα βάλω το μπουγέλα και το κυνήγι με τον Νάγκουαλ
και έπειτα θα τη φάω αυτή την πίτα. Θα είναι η πιο νόστιμη και υγιεινή πίτα του κόσμου!

Still alive - Portal

Όσο ζεις μαθαίνεις, αλλά όταν πεθαίνεις προλαβαίνεις να πάρεις κάποιο μάθημα από ό,τι σε σκότωσε;

Στο αεροπλάνο

Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου στην πτήση Παρίσι - Αθήνα δεν μπόρεσα παρά να συνειδητοποιήσω ότι εγώ ήμουν το αεροπλάνο και οι πεδιάδες από πουπουλένια σύννεφα, οι θάλασσες, ο ήλιος, ο ουρανός, τα βουνά με λεπτό ύφασμα από χιόνι, όλα αυτά ήταν τοπία του μυαλού μου.

Τοπία του νου μου που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν ή είχα ξεχάσει ότι μπορώ να τα δώ. (Έτρεχα με γιγάντια αέρινα άλματα πάνω στο συννεφένιο κόσμο.. τα ακροδάχτυλά μου ίσα ίσα που βυθίζονταν στα άσπρα φουσκώματα μόνο και μόνο για να με πετάξουν πιο ψηλά στο επόμενο άλμα... ναι έτρεχα πάνω στα σύννεφα με υπεράνθρωπη ταχύτητα. Μετά ξάπλωσα για λίγο σε μια από τις χιλιάδες πτυχές και έριξα λίγα σύννεφα στα βλέφαρά μου για να νιώσω την υφή. Μια υφή που ούτε έχεις φανταστεί ποτέ... σαν γεύση που δοκιμάζεις πρώτη φορά... μοτσαρέλα).
Τοπία που για να τα δω, χρειαζόταν ξεπέρασμα του φόβου και απογείωση.
Τίποτα... απλά αφήνεσαι σε αυτή τη σαρωτική - εκκωφαντική απογείωση που, αν δε σε οδηγήσει στο θάνατο, σε οδηγεί στη διαύγεια.

Φαντασμαγορικά τοπία...

Ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα αυτιά σου και πίσω από τα μαλλιά σου. Δεν ανησυχώ για κάτι τώρα. Είναι από αυτές τις μικρές στιγμές, σπάνιες, που το μυαλό δεν ενδιαφέρεται για το πριν και το μετά και (προλαβαίνει να) γράφει αναμνήσεις. Φτιάχνει φωτογραφίες που κρατάνε για πάντα. Σε έχω εδώ μπροστά μου να με κοιτάς και να χορεύουμε στο δρόμο καθώς περνάει το τραίνο από πίσω μας. Το παγωτό έλιωσε...

Θέλω να...

...γίνω ένα χεσταράδικο περιστέρι, να κοτσιλάω στα κεφάλια των ανθρώπων και όταν με βρίσουν να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω ελληνικά.

Το μαγάκι

Θέλω να 'μαι μαγάκι
Μια μικρούλα σπίθα να 'χω στα χέρια μου
Κανείς άλλος, μόνο εγώ
Ξέρω πια, δε φοβάμαι
(μόνο εγώ)
Έχω τη σπίθα μου που θα νικήσει τα πάντα

Το κοινό

Τα φώτα έσβησαν και αυτό σήμαινε για το κοινό πως έπρεπε να σωπάσουν, να μην κάνουν άλλο θόρυβο συζήτησης, τηλεφώνου ή τριψίματος χαρτιού. Το εγγραμματισμένο κοινό, ως κοινό, ως ένα σώμα, αντιλήφθηκε αμέσως την αλλαγή ως επιτακτική ανάγκη χαμηλώματος της έντασης και όντως κάθε συζήτηση και γέλωτας μιας μεσσαίας έντασης που υπήρχε, μετατράπηκε σε ψίθυρο. Σκοτάδι απλώθηκε και μόνο λίγα φώτα που απευθύνονταν στους ανθρώπους της σκηνής - από σπόντα χαϊδευαν λίγο και μένα τα μάτια μου.

Άνθρωποι με αποφασιστικό και γρήγορο βηματισμό άρχισαν να εμφανίζονται, ο ένας μετά τον άλλο στη σκηνή. Ήταν οι μουσικοί. Ο καθένας συναντούσε το δικό του όργανο με σοβαρότητα και λίγη απάθεια. Ο καθένας αναγνώριζε το όργανό του ανάμεσα στα άλλα όπως μια μάνα το μωρό της σε αίθουσα με θερμοκοιτίδες, αλλά χωρίς τον ανάλογο ενθουσιασμό. Ήταν οι μουσικοί και το κοινό αμέσως το υποψιάστηκε! Με άψογο συγχρονισμό κάθε μέλος του κοινού χρησιμοποίησε τα χέρια του ως εργαλείο παραγωγής πρίμου κρότου! Το χειροκρότημα! Χωρίς καμία πρόβα άναψε και απλώθηκε αρμονικά σε όλο το χώρο σαν ξαφνική μπόρα, πήρε τον - πολύ συγκεκριμένο - χρόνο του και έσβησε. Άγνωστο πώς. Τι συγχρονισμός! Χαρούμενα χέρια ενώνονταν και χωρίζονταν στον αέρα! Τι ενδοεπικοινωνία! Θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν που το ξεκινάει. Σκέφτεται άραγε κανείς το χειροκρότημά του? Κι αν ναι. τι κάνει? Έχω βρεθεί πολλές φορές σε συναυλίες και πάντα είχα αυτήν την ανασφάλεια. Θα χειροκροτήσω καλά? Θα προσέξει κανείς την αδυναμία μου να κρατήσω σωστά το ρυθμό? {Έχω παρατηρήσει πως ξεκινάει με επιβραδυμένο τέμπο που επιταχύνει ανοδικά, αλλά δεν προλαβαίνω να μετρήσω} Αν έχω το τελευταίο χειροκρότημα πειράζει να το σβήσω απότομα ή πρέπει όπωσδήποτε να κάνω faid out? Πάντα είχα το τελευταίο χειροκρότημα, έμενα πίσω. Όλοι ξέρουν πολύ καλά που να σταματήσουν, μα εμένα μου φαίνεται θαυμαστό...θαυμαστό και δύσκολο! Δεν το χωράει ο νους μου.

Κι αν είπαμε μερικές βλακείες, που δεν ταίριαζαν με την αρμονία και το ρυθμό που τόσο γουστάρουμε στις συζητήσεις μας, δεν πειράζει.. Η επιλεκτική μνήμη μας θα τις αφαιρέσει με χειρουργική ακρίβεια και μαεστρία…σαν πρόωρες ρυτίδες…η επιλεκτική μνήμη της ταυτότητας του ‘εμείς’ μας…

The Fingersingers

Πρόσφατα ανακάλυψα ότι τα δάχτυλά μου όχι απλά έχουν άλλη προσωπικότητα το καθένα αλλά μπορούν να τραγουδούν και πολυφωνικά.

Έφευγα όταν ήρθες…

Mου τη σπάνε αυτές οι συμπτώσεις… μου χαλούν την αρμονία… έφευγα και τότε ήρθες και με κοίταξες στα μάτια με αυτό το ηλίθιο ύφος σου που θυμίζει κάποιο μηρυκαστικό.. το λατρεύω.. αναρωτιέμαι τι είδους σκέψεις το συνοδεύουν αλλά δεν πρόκειται να σε ρωτήσω γιατί αγαπώ το μυστήριο.. το μυστήριο που μόνη μου έχω χτίσει στο μυαλό μου.. ήρθες και με κοίταξες αλλά εγώ κοίταξα αλλού.. πολύ λίγο έμεινα στο βλέμμα σου.. δεν ήθελα να νομίσεις ότι.. ή μάλλον δεν ήθελα να δώσω εντύπωση.. θα ήθελα να μείνω άλλο λίγο…έφευγα αλλά ήθελα να κάτσω.. με μαγνητίζεις όταν έρχεσαι.. όταν μπαίνεις μέσα στο χώρο.. μπορώ να σε αναγνωρίσω ανάμεσα σε χιλιάδες άτομα από πολύ μακρινή απόσταση.. κάποιος πρέπει να αναγνωρίσει αυτό το ταλέντο μου.. να με βραβεύσει, ή να υπήρχε ένα τέτοιο επάγγελμα με υψηλές αποδοχές, λίγες ώρες και καλή σύνταξη.. κάθε μέρα βλέπω ανθρώπους που σου μοιάζουν…μπορώ να τους ξεχωρίζω κι αυτούς.. όλοι είναι κακές απομιμήσεις… κάτι δεν είναι σωστό επάνω τους.. μπορώ να εντοπίσω την ελάχιστη μονάδα διαφοράς τους από σένα.. το φώνημα στη λέξη..

Έφευγα.. δεν μπορούσα να μείνω άλλο.. δεν έκανα τίποτα γι αυτό…

Τι μπορεί να είναι μια μεγάλη απόδραση;

(Great Escape - P. Watson)

ανάμνηση του καλοκαίρι

Μύριζε γαρύφαλλο, παλιά μυρωδιά, θύμιζε 50s, αν και δεν έχω ζήσει ποτέ τότε. Χα... ναι γαρύφαλλο σε ελαφρύ ξύλινο μπουκαλάκι, λουστραρισμένο όμως. Ο ήλιος ήτανε απογευματινός, σχεδόν τέλειωνε η βάρδιά του και τα μαλλιά μας έμοιαζαν πορτοκαλί (ενώ δεν ήταν). Το καλοκαίρι ο χρόνος αλλάζει σαν τα φίδια, γίνεται άξεστος, μπερμπάντης και βρωμάει ο κωλαρίκος του.
Οι άνθρωποι το καλοκαίρι γυαλίζουν απ' τον ιδρώτα, σαν μεξικάνικα φασόλια. Τα μαλλιά τους ανακατεύονται και αναψοκοκκινίζουν απ' τη ζέστη. Τα πρωϊνά είναι άσχημοι σαν τσουτσούνια. Το βράδυ όμως γίνονται όμορφοι. Αρκετά όμορφοι. Κι εμείς τότε είμασταν όμορφοι. Δεν γυαλίζαμε πολύ. Είμασταν ροδομάγουλοι. Οι κουρτίνες είχαν γαλάζια λουλουδάκια και ένιωσα εύθυμα όπως σε λευκα σεντόνια. (μύριζε και γαρύφαλλο).. ένιωθα σαν λουκούμι.

Βοτάλειος Πόρος

Ο άγνωστος Χ του ανθρώπινου σώματος... Άγνωστο γιατί σε μερικούς ανθρώπους παραμένει ανοιχτό μέχρι τα 20 ενώ συνήθως κλείνει με το που σκας στη γη. Πόσο μάλλον ο λόγος θέσης του στο συγκεκριμένο σημείο του σώματος...(Νομίζω κάτω από την αριστερή μασχάλη, δε βάζω όμως και το χέρι μου στη φωτιά -ποιος θα το έβαζε εξ' άλλου, δε νομίζω να το έχεί κάνει κανείς, όσο σίγουρος και να είναι γι' αυτό που έχει να πει.. απορώ πως βγήκε αυτό το απόφθεγμα.. απόφθεγμα λέγεται αυτό;)

Γιατί κλείνει; Εκφράζει την απώλεια της παιδικότητας; Το χαμό της αγνότητας; Την έναρξη μιας αργόσχολης ζωής, γεμάτη ευθύνες και φραπέδες; Ή μήπως είναι η πύλη στο άπειρο, στη μαγεία, στο φανταστικό και αν δε χρησιμοποιηθεί σωστά κλείνει;

Άγνωστο...

Σπλήνα...!

Το μεγάλο ερωτηματικό του ανθρώπινου σώματος, η επιστήμη σηκώνει τα τσουτσούνια ψηλά. Είναι θηλυκιά; Μάλλον ναι...

Τι κάνει; Γιατί βρίσκεται εκεί;

Είναι ένα μυστήριο...Ένα μυστήριο που κάθε άνθρωπος, κάθε πολιτικός και κάθε ομοφυλόφιλος υπεύθυνος marketing Ανώνυμης Εταιρείας κουβαλάει μέσα του.

Ο άνθρωπος εικάζει, αλλά μια μαγεία θα γυροφέρνει το θαυμαστό αυτό, μακρόστενο, στυφό, αγέρωχο όργανο, σαν αιώνιο πέπλο

Ανήκει στη θεωρία του: "όλα έχουν ένα λόγο ύπαρξης"; Σίγουρα... μα ποιον;!

Είναι το μαύρο πρόβατό; Το περιθώριο; Ή μήπως η μυστική μητέρα, το άνθος του κακού, ο δεύτερος εγκέφαλος, η πηγή του ασυνειδήτου, μια πύλη σε παράλληλες πραγματικότητες...;

Ανάμνησεις από το αναμνησόκουτο (intro)

Η μνήμη μου είναι ένα κουτί γεμάτο μπουρμπουλήθρες. Μερικές φορές το ανοίγω και τις αφήνω να αιωρηθούν δίπλα μου ή γύρω μου. Η κάθε μία έχει άλλη μυρουδιά και όταν τις κοιτάζω με κοιτάζουν κι αυτές.

To τυχερό μου αστέρι

Έχω ένα τυχερό αστέρι πάνω από το κεφάλι μου. Το δημιούργησα μια φορά που ένιωθα ότι όλα είναι σκέτη απογοήτευση. Τώρα με φωτίζει και είναι ο μικρός μου τρόπος να νιώθω τυχερή. Όλοι συζητάνε για σοβαρά ή ασόβαρα πράγματα... γίνονται συνελεύσεις, η οικονομία πάει κατά διαόλου και 600.000 έλληνες το χρόνο πεθαίνουν από παθητικό κάπνισμα και η μία μπορεί να αγανακτεί που με τέτοιο καιρό δεν ξέρεις τι να φορέσεις, και ο άλλος σκέφτεται πότε να πάει για ψώνια...αλλά εγώ έχω το τυχερό μου αστεράκι που μου χαμογελάει.. φέγγει από πάνω μου και με φυλάει..