Mου τη σπάνε αυτές οι συμπτώσεις… μου χαλούν την αρμονία… έφευγα και τότε ήρθες και με κοίταξες στα μάτια με αυτό το ηλίθιο ύφος σου που θυμίζει κάποιο μηρυκαστικό.. το λατρεύω.. αναρωτιέμαι τι είδους σκέψεις το συνοδεύουν αλλά δεν πρόκειται να σε ρωτήσω γιατί αγαπώ το μυστήριο.. το μυστήριο που μόνη μου έχω χτίσει στο μυαλό μου.. ήρθες και με κοίταξες αλλά εγώ κοίταξα αλλού.. πολύ λίγο έμεινα στο βλέμμα σου.. δεν ήθελα να νομίσεις ότι.. ή μάλλον δεν ήθελα να δώσω εντύπωση.. θα ήθελα να μείνω άλλο λίγο…έφευγα αλλά ήθελα να κάτσω.. με μαγνητίζεις όταν έρχεσαι.. όταν μπαίνεις μέσα στο χώρο.. μπορώ να σε αναγνωρίσω ανάμεσα σε χιλιάδες άτομα από πολύ μακρινή απόσταση.. κάποιος πρέπει να αναγνωρίσει αυτό το ταλέντο μου.. να με βραβεύσει, ή να υπήρχε ένα τέτοιο επάγγελμα με υψηλές αποδοχές, λίγες ώρες και καλή σύνταξη.. κάθε μέρα βλέπω ανθρώπους που σου μοιάζουν…μπορώ να τους ξεχωρίζω κι αυτούς.. όλοι είναι κακές απομιμήσεις… κάτι δεν είναι σωστό επάνω τους.. μπορώ να εντοπίσω την ελάχιστη μονάδα διαφοράς τους από σένα.. το φώνημα στη λέξη..
Έφευγα.. δεν μπορούσα να μείνω άλλο.. δεν έκανα τίποτα γι αυτό…
