Άνθρωποι με αποφασιστικό και γρήγορο βηματισμό άρχισαν να εμφανίζονται, ο ένας μετά τον άλλο στη σκηνή. Ήταν οι μουσικοί. Ο καθένας συναντούσε το δικό του όργανο με σοβαρότητα και λίγη απάθεια. Ο καθένας αναγνώριζε το όργανό του ανάμεσα στα άλλα όπως μια μάνα το μωρό της σε αίθουσα με θερμοκοιτίδες, αλλά χωρίς τον ανάλογο ενθουσιασμό. Ήταν οι μουσικοί και το κοινό αμέσως το υποψιάστηκε! Με άψογο συγχρονισμό κάθε μέλος του κοινού χρησιμοποίησε τα χέρια του ως εργαλείο παραγωγής πρίμου κρότου! Το χειροκρότημα! Χωρίς καμία πρόβα άναψε και απλώθηκε αρμονικά σε όλο το χώρο σαν ξαφνική μπόρα, πήρε τον - πολύ συγκεκριμένο - χρόνο του και έσβησε. Άγνωστο πώς. Τι συγχρονισμός! Χαρούμενα χέρια ενώνονταν και χωρίζονταν στον αέρα! Τι ενδοεπικοινωνία! Θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν που το ξεκινάει. Σκέφτεται άραγε κανείς το χειροκρότημά του? Κι αν ναι. τι κάνει? Έχω βρεθεί πολλές φορές σε συναυλίες και πάντα είχα αυτήν την ανασφάλεια. Θα χειροκροτήσω καλά? Θα προσέξει κανείς την αδυναμία μου να κρατήσω σωστά το ρυθμό? {Έχω παρατηρήσει πως ξεκινάει με επιβραδυμένο τέμπο που επιταχύνει ανοδικά, αλλά δεν προλαβαίνω να μετρήσω} Αν έχω το τελευταίο χειροκρότημα πειράζει να το σβήσω απότομα ή πρέπει όπωσδήποτε να κάνω faid out? Πάντα είχα το τελευταίο χειροκρότημα, έμενα πίσω. Όλοι ξέρουν πολύ καλά που να σταματήσουν, μα εμένα μου φαίνεται θαυμαστό...θαυμαστό και δύσκολο! Δεν το χωράει ο νους μου.
