Αποικιες

Τα τεχνητά γέλια στις κωμικές αμερικανοσειρές που σε μαθαίνουν πότε να γελάς και τί ειναι αστείο, ακούγονται σαν καζανάκι αν τα ακούς από άλλο δωμάτιο, όταν κάποιος βλέπει στο σαλόνι. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είνα το καζανάκι που έπεται μιας αφόδευσης μέσα στα μυαλά μας. Έχουμε δεχτεί ισχυρές πλύσεις εγκεφάλου σε σημείο που είναι πλέον δύσκολο να ξεχωρίσεις τι είναι δικό σου και τί αποικιοκρατούμενο. Έχουμε αποδεχτεί είναι το σωστό ρήμα.  

Που είναι η ψυχή σου;

Φαίνεται στο τέλος της μέρας πως κάπου την έχασες
Στην αρχή την είχες, ήταν εκεί
Την ξόδεψες μάλλον απλόχερα στο παραμικρό
τη μοίρασες από 'δω κι από 'κει σαν τούρτα
Έτσι οι μέρες περνάνε και γίνεσαι διάφανος και πιο διάφανος
δεν σταμάτησες ποτέ σ'αυτόν τον αγώνα τρεξίματος να σκεφτείς
οτι ο μισός σου εαυτός περιμένει στην αφετηρία συγχυσμένος
Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει αλλά τρέχεις με διακόσια στην εθνική
και η θέση του οδηγού είναι άδεια
αναρωτιέμαι αν ξέρεις τουλάχιστο ή αν θυμάσαι προς τα που πηγαίνεις
Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει αλλά σε έχεις ξεχάσει κάπου
κι αυτό δεν κρύβεται φορώντας μια καλή μπλούζα

Mindblow

    Υπάρχουν κάποια μικρά σημεία στην καθημερινότητά μας που είναι πύλες για επικοινωνία με τον μελλοντικό μας εαυτό. Είναι κάποιες πολύ μικρές στιγμούλες που έχεις χρόνο να ανοίξεις το μυαλό σου και να συγκεντρωθείς σε μια μικρή εικόνα κλειδί. Δεν έχει σημασία τι θα κοιτάζεις, απλά θα το νιώσεις ότι αυτό είναι. Καλώς η κακώς δεν επιλέγεις εσύ πότε θα έρθουν αυτές οι στιγμές ή δεν έχω βρει πώς τις επιλέγεις. Αυτές τις στιγμές κλειδιά είναι ευκαιρία να συνεδριάσεις με εαυτούς σου από το παρελθόν και το μέλλον, την ολότητά σου και να συνθέσεις το προσωπικό σου σύνταγμα.
    Ορίστε κάποιες από τις αποφάσεις του τελευταίου προσωπικού συνεδρίου που μόλις έγινε στο παρελθόν*, πιθανότατα πέρσι, όταν είχα συγκεντρώσει για κάποια λεπτά το βλέμμα μου σε ένα παράξενο έντομο που προσποιόταν ότι είναι ένα πεταμένο κομματάκι ξύλου.
   ΑΡΘΡΟ 1.Αν χρειάζομαι συστολή θα συσταλώ και αν χρειάζομαι διαστολή θα διασταλώ. Και αν κάπου πρέπει η μελωδία μου να αλλάξει ρυθμό, θα αλλάξει και δεν θα ακούσει κανένα κανόνα.
  ΑΡΘΡΟ 2.Θα μου γράφω. Χωρίς φόβο χωρίς πάθος, με αγάπη στα λουλούδια, με ανοιχτή καρδιά..με χαλαρότητα, με ίσες μεγάλες εισπνοές και εκπνοές, με περιστασιακά ρεψίματα, θα απαντηθούν τα "δεν ξέρω" ή θα γίνουν αποδεκτά. Με εμπιστεύομαι και ας κάνω λάθη, θα κάνω πολλά ακόμα, ουυυ. Δεν πειράζει που πολλές φορές έχασα το κέντρο μου, ξαναβρίσκεται με υπομονή, αργά και με συνείδηση. Και μετά ξαναχάνεται. Για να ξαναβρεθεί Οι δυσκολίες πάνε και έρχονται όπως οι καταιγίδες.
   ΑΡΘΡΟ 3. Εμπιστεύομαι και το χρόνο και δεν το βλέπω σαν εχθρό αλλά σαν φίλο με τον οποίο κολυμπάω και πετάω μαζί, χορεύω και φτιάχνουμε όμορφα σχήματα και γραφικές παραστάσεις τρισδιάστατες που κάθε φυσικός θα ζήλευε.
  ΑΡΘΡΟ 4. Δε θέλω την αγάπη μόνο και μόνο επειδή κυκλοφορεί η φήμη ότι κωλομετράει, θέλω να παω σ' αυτήν όταν με προσκαλέσει η ίδια στο πάρτυ της. Τότε θα μείνω και μετά το πάρτυ να πλύνω τα πιάτα γιατί πάει πακέτο με τις δυσκολίες της. Ο Γκιμπράν το λέει υπέροχα στο πρώτο κιόλας κεφάλαιο..αν θες την αγάπη μόνο με τα καλά της πάρε ένα μπούλο..βέβαια το λέει πολύ πιο όμορφα, δε θυμάμαι ακριβώς τα λόγια.
    ΑΡΘΡΟ 5. Όσο κι αν έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα στους αιώνες, όσες μόδες  και αν πέρασαν και άλλαξε η αισθητική της ανθρωπότητας, τίποτε δεν θα είναι πιο μαγικά όμορφο από την εικόνα της πανσελήνου που αποδομείται μέσα σε μαύρη θάλασσα. Όταν φυσάει άλλο αέρα στους δρόμους και στα δέντρα που φαίνεται να την κοιτάνε όλα εκστασιασμένα και βαμμένα με το ίδιο το ασήμι της. Έτσι και μένα η φαντασία μου θα σαλπάρει στον απέραντο ωκεανό με θράσος πειρατικού πλοίου.

----------------------------------------------------------------------------------------
*Τα ρήματα των άρθρων είναι γραμμένα σε ενεστώτα η σε μέλλοντα γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει στη γλώσσα μας ένας διαχρονικός χρόνος ρήματος που να περιέχει όλους τους χρόνους μαζί, ενεστώτα, υπερσυντέλικο, εξακολουθητικό μέλλοντα κτλ.απαραίτητο για τέτοιες περιστάσεις.
   Τώρα που το σκέφτομαι όμως, αυτό δεν θα έπρεπε να μας εμποδίσει να δημιουργήσουμε τώρα ένα χρόνο ρήματος με τον ίδιο τρόπο που τίποτα δεν εμπόδισε  και παλιότερα  κάποιους ανθρώπους να αποφασίσουν να λέγεται το μήλο "μήλο". Πώς αλλιώς θα τηρηθούν εξάλλου τα άρθρα 3 και 5;
   Ο χρόνος αυτός μπορεί να λέγεται "Ολικός" και να  έχει την κατάληξη "ίου" σε 1ο πρόσωπο. Πχ. στο ΑΡΘΡΟ 1, το "Αν χρειάζομαι συστολή θα συσταλώ και αν χρειάζομαι διαστολή θα διασταλώ" θα μπορούσε να γίνει "Αν χρειαζίου συστολή, συστολίου και αν χρειαζίου διαστολή, διασταλίου"

To απόλυτο μυστικό που φέρνει όλα και τα πάντα σε ισορροπία και που μπροστά του τα άλλα μυστικά φαίνονται σαν μικροσκοπικά ασήμαντα σκουπιδάκια

Το αγνό ευχαριστώ σαν στάση ζωής

Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή τη σκηνή...

 Όταν ήμουν μικρή (όχι ότι τώρα δεν είμαι...) έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα στο βίντεο αυτή την ταινία .. και  τώρα που μεγάλωσα (όχι πολύ βέβαια) καταλαβαίνω με μεγάλη συγκίνηση πόσο σημαντικό είναι το μήνυμα της. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος τέτοιες "γριούλες" που γεμίζουν τα χέρια μας, τις πλάτες μας, το μυαλό μας με άχρηστα πράγματα για να ξεχνάμε τί θέλαμε και τί έχει πραγματικά ουσία σ' αυτή τη ζωή. Ανατριχιάζω..

Συνήθισμα και Ξέχασμα

Μου έκανε εντύπωση που μου έκανε εντύπωση ότι ένας εκφωνητής ραδιοφώνου ένα βράδυ μιλούσε αληθινά. Σαν ένας φίλος που σου βάζει να ακούσεις το αγαπημένο του τραγούδι και σου λέει αυθόρμητα τις σκέψεις του. Είχα ξεχάσει πώς είναι να μην ακούς κάτι επιτηδευμένο ακόμα και στο ραδιόφωνο. Έχουμε συνηθίσει στην επιτήδευση. Eπιτηδευμένο ραδιόφωνο, επιτηδευμένη τηλεόραση. Επιτηδευμένες ντομάτες που μυρίζουν τίποτα. Έχουμε συνηθίσει σαν το ψάρι στο βρώμικο νερό.

Μικρές  φρικτές συνθήκες που συνηθίστηκαν επειδή γίνονται από όλους και ξεχάστηκε το πώς άρχισαν. Ξέρω πότε.-Ήμουν εκεί-Ένιωσα-γεύτηκα-άκουσα-το-όριο-τη-στιγμή-που-ξεπεράστηκε -τώρα-δε-θυμάμαι.

Συνήθισμα και ξέχασμα.

Μικρά πετραδάκια που χτίζουν τον πύργο που λέγεται πραγματικότητα.
Μεγάλος πύργος χτισμένος πάνω στην επιφάνεια μιας θάλασσας.

Υπενθύμιση

Να θυμηθώ να μην ξαναγίνω ποτέ οι φόβοι μου.