Need Evans

(listen while reading)

 Αυτή είναι μια νύχτα από αυτές που χρειάζονται το πιάνο του Bill Evans. Όχι για μελαγχολία, απλά γιατί καίει ήσυχα μέσα μου σαν κερί και γιατί απολυμαίνει όλες τις άχρηστες μελωδίες που τριγυρνάνε το μυαλό μου. Κάποιες μελωδίες μπορούν να γίνουν εφιαλτικά επαναλήψιμες σαν εμμονή κατα τη διάρκεια μιας αυπνίας και οι ίδιες πάλι να με σώσουν από την αναλυτική σκέψη που καταστρέφει τους περισσότερους ανθρώπους της δεκαετίας. Και μετά είναι αυτό το πιάνο.. αυτό το πιάνο είναι το πιο ασφαλές μέσο - ακόμα και από το αεροπλάνο - για να ταξιδέψω κι εγώ μια τέτοια νύχτα πάνω από τη νωχελική πόλη μέσα από την κουνουπιέρα μου που δεν μπορω να αποχωριστώ πια. Θα διάλεγα να προσγειωθώ κάπου στη μέση της Αρεοπαγίτου - ή για τους φίλους αεροπαγίτου - και η κουνουπιέρα να με έκανε αόρατη βέβαια, και έτσι να παρατηρούσα όλους αυτούς τους τυχαίους διαλόγους που περνούν δίπλα σου που αν τους προσθέσεις φτιάχνουν ένα παράξενο μήνυμα από το υπερπέραν.
   Εντάξει μπορούμε να παραδεχτούμε τη μελαγχολία της στιγμής, μελαγχολία ενός ευαίσθητου στομαχιού που πληρώνει τις ποινές της χρόνιας κατάχρησης σοκολάτας. "Δεν πειράζει οι ευαίσθητοι άνθρωποι έχουν ευαίσθητα ραντάρ έμπνευσης" ή κάτι τέτοιο θα βόλευε τώρα να είναι το μάντρα μου.'Η και όχι... Κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι δε φοβάσαι παρά μόνο από συνήθεια, κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι δεν χρησιμοποιείς τις υπερδυνάμεις σου επειδή κανείς γύρω σου δεν το κάνει.Ο φόβος είναι το πιο βρωμερό πράγμα μετά από μια φρέσκια πάνα μωρού.

Nightstorming

    Το "θα προτιμούσα" μπορεί να γίνει μια έκφραση αρκετά κουτοπόνηρη και δεν υπάρχει πιο άσχημo πράγμα σε έναν άνθρωπο από την κουτοπονηριά. Ίσως έχω και εγώ λίγη αν κοιτάξω στον εσωτερικό καθρέφτη, όπως πολλά πράγματα εν δυνάμει. Είναι σαν να φοράς καρό παντελόνι με λαμέ μπλούζα.
     Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο από οτιδήποτε χρειάζομαι ένα δεντρόσπιτο με αυτόνομη θερμανση. Χρειάζομαι και εγώ η ίδια αυτονομία, αγαπω την αυτονομία όπως και οτιδήποτε από "αυτό-". Χρειάζομαι εσένα.Κάπου βρίσκεται ένας εαυτός μου λιγότερο κυκλοθυμικός και περισσότερο 'ένα'. Χρειάζομαι να μιλήσω σε κάποιον άγνωστο τώρα αμέσως κι ας είναι 2:30 το βράδυ. Θα καλέσω ένα τυχαίο νούμερο, ποτέ δεν ξέρεις, το πολύ πολύ να με βρίσει....
  ...το έχει κλειστό ο μ#λάκα$. Δεν πειράζει, καμιά φορά ίσως πρέπει να αρκούμαστε στην απλότητα των πραγμάτων, ίσως και στην άνοστη, τη φλατ όψη τους, χωρίς συγκινήσεις, πάθος και σασπένς. Αυτό είναι να μεγαλώνεις; Δε νομίζω. Είναι απλά η ησυχία που απλώνεται όταν αρνείσαι να βγεις άλλο ένα βράδυ με τους ίδιους καπνούς γύρω από τους ανθρώπους.

    Απλά, θέλω να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο σχετικά με το πώς να μην τα θέλουμε όλα δικά μας και στο τέλος να μένουμε στον άσσο με την καρδιά άδεια σαν χαρτοσακούλα. Αλλά δεν ξέρω κάποιο τέτοιο σεμινάριο ίσως επειδή δεν υπάρχει. Όπως το εργαστήριο φιλιού που θεωρούσα αυτονόητο από την ανθρωπότητα να έχει δημιουργήσει όταν ήμουν μικρή. Ένα χώρο με πλαστικά πρόσωπα και προσομοιωτές χειλιών που θα σου μαθαίνουν πώς να φιλάς. Ευτυχώς, τα σημαντικότερα τα μαθαίνεις βιώνοντας...να ένας καλός τίτλος για σεμινάριο.

Έλξη

Πλέι  πάτησες;

   Μου είχες πει πως καταλαβαίνεις ότι κάτι είναι αληθινά όμορφο όταν σε κάνει να επιστρέφεις ξανά και ξανά σ' αυτό. Και έτσι καταλαβαίνω τώρα ότι η αληθινή ομορφιά σου περισσεύει. Όπως κι αυτή η ικανότητα σου να επιβάλεις στο περιβάλλον την ευδαιμονία. Να γκρεμίζεις του καθενός τα τείχη αφήνοντας τους μόνο το αληθινό χαμόγελο τους. Στο αναγνωρίζω. Αν δε σου κάνει κόπο μάλιστα σε χειροτονώ πρέσβη της καλής διάθεσης σε αυτή τη ζωή γιατί το φως που εκπέμπουν τα μάτια σου είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να σε περικυκλώνουν με βλέμματα ευγνωμοσύνης, χωρίς οι ίδιοι να το περιμένουν από το εαυτό τους. Ευχαριστώ λες αυθόρμητα σε εκείνον που χωρίς να σε αγγίξει, μπορεί να λειάνει την τραχιά ψυχή σου. 

Ερχομός της βροχής

Οι σκούρες ώρες του χειμώνα μοιάζουν όλες μεταξύ τους μέχρι να τις σπάσει το πρωί.

Τα πρώτα σύννεφα άπλωσαν πουλιά στον ουρανό κατά χιλιάδες.

Αυτά τα ασημένια πουλιά που αλλάζουν ταυτόχρονα κατεύθυνση με έναν ανεξήγητο τρόπο, αφού κανένα τους δεν κρατάει κινητό ή σφυρίχτρα για ειδοποίηση αλλαγής πορείας. Τα πιο εξελιγμένα μέσα επικοινωνίας τα έχουμε ήδη μέσα μας.
Τα δεύτερα σύννεφα διηγήθηκαν ιστορίες για έναν γίγαντα που κοιμόταν  ανάσκελα πάνω στα βουνά και ύστερα έγινε ταύρος αφινιασμένος και μετά γυναίκα σκυφτή.

Τα τρίτα σύννεφα τραγούδησαν ήσυχο ψιχαλιστό τραγούδι. Τα πουλιά σιώπησαν να ακούσουν. Αυτό το ήσυχο ψιχαλιστό τραγούδι που σε κάνει να θες να πιεις τσάι δίπλα στη φωτιά.

Ο μοναχικός άνθρωπος στον εαυτό του:
-Γιατί άφησες το γάλα έξω απ' το ψυγείο;
-Εσύ το άφησες

Misty

-Συγγνώμη κυρία μου, εσείς ευθύνεστε γι αυτή την ξαφνική μπόρα;
-Εγώ δεν..
-Μα άκουσα ένα κλαψούρισμα, ένα σνιφ, ένα "θεέ μου", από εδώ το άκουσα! Και ο ουρανός έχει μαυρίσει, μαζεύτηκαν σύννεφα σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι χωρίς καμία προειδοποίση
-Εγώ λίγο...απλά....
-Ναι, κοιτάξτε κυρία μου, εσείς μπορεί "λίγο.. απλά.." να μιξοκλαίτε αλλά δε βλέπετε ότι έχετε προκαλέσει βροχοπτώσεις και πλημμύρες σε όλη την περιοχή, ενώ στις γύρω περιοχές έχει μια χαρά λιακάδα; Δηλαδή αν αρχίσει ο καθένας να το κάνει αυτό τι θα κάνουμε, θα πνιγούμε όλοι;
(Η κυρία βουρκώνει και είναι έτοιμη να μπήξει τα κλάμματα. Αμέσως μετά ακούγεται μπουμπουνητό)
-Νατο! ορίστε! λοιπόν δώστε μου την ταυτότητά σας παρακαλώ.Ορίστε μας... Αυτό θα πει θράσος... Σας παρακαλώ κρατήστε τα δάκρυά σας και ακολουθήστε μας στο τμήμα!
(στον βοηθό του) Χριστόφορε συνόδεψέ την σε παρακαλώ και πές της το ανέκδοτο με τις ξανθιές μέχρι να φτάσετε, δε γίνεται αυτή κατάσταση..
- Αυτό με τα σκαμπό;
- Όχι αυτό που της χτυπάει την πόρτα
- Είναι μια ξανθιά και χτυπάει την πόρτα στο σπίτι μιας άλλης ξανθιάς και λέει η μέσα ξανθιά "ποιος είναι;" και λέει η άλλη "εγώ!" Και λέει η μέσα"Εγώ;"
- Ναι το έχω ξανακούσει..

Χοουμαλόουν

Σήμερα το απόγευμα ανέβασα μια θεατρική παράσταση με μοναδικό θεατή το σκουλήκι του σπιτιού μου. Δεν πρέπει να του άρεσε πολύ γιατί στα πρώτα λεπτά άρχισε να σέρνεται προς την κουζίνα. Μέχρι να φτάσει όμως, το έργο είχε ήδη τελειώσει.
"Δεν σου άρεσε;" του είπα
"Πρέπει να αναμετρηθείς με τη μοναξιά σου" μου απάντησε. "Δεν μπορώ να είμαι συνέχεια εδώ" και συνέχισε την πορεία του. Λες και του ζήτησα ποτέ να μείνει, λες και το ανάγκασα. Λες και έχει συχνα την ευκαιρία να παρακολουθήσει θέατρο.

Μικρός χριστουγεννιάτικος ειρμός

Aυτές τι γιορτινές μέρες η μοναξιά απογυμνώνεται
ένας ρήγας καρό και μια ντάμα σπαθί σατυρίζουν ψιθυριστά τις σκέψεις μου
και χαζογελούν,
χαζεύω τους δρόμους και τα γλυκά φώτα
μέσα από ένα μεγάλο μπαλόνι που χορεύει ήσυχα πάνω από τη βραδυνή Αθήνα
οι άνθρωποι ως συνήθως φωτογραφίζουν όσο περισσότερες στιγμές μπορούν με πάθος
και οι καημένες οι στιγμές υπηρετούν τις φωτογραφίες
τα στολισμένα δέντρα ήδη μοιάζουν μπαγιάτικα όταν αλλάζει ο χρόνος
-ο χρόνος αλλάζει κάθε μέρα είπες-
ο μεγάλος σκύλος της Πανεπιστημίου συμφώνησε και ξαναέκλεισε τα μάτια του

Ερώτημα

Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;

Ποιός είναι ο μέσος άνθρωπος;

Καρδιά ξαερωμένη

Καρδιά ξαερωμένη, φαγητό με πολύ αλάτι
Άνθρωποι που δεν ποθούν πολύ και απλά περιμένουν
Άνθρωποι 'ίσως' και 'θα δούμε'
Ένα κοριτσάκι ονειρεύεται τον μελλοντικό του εαυτό
Η μέση του μέσου ανθρώπου πονάει
Τι να διαβάσω και τι να πιω; τι να φανταστώ τώρα που μόνο η φαντασία μένει;
Πετάω στον ήσυχο μαύρο ουρανό με τα αστεράκια
Ακόμα κι αυτά κρυώνουν και είναι κλεισμένα στον εαυτό τους, όπως όλοι
Όλοι φιλικοί αλλά κλεισμένοι στο βολικό κόσμο τους, που δε χωράει άλλους.
Βιολιά τσιρίχτε μου την κραυγή που εγώ θα ήθελα να ουρλιάξω τώρα
Τώρα που οι γάτες σιώπησαν και δεν καλούν τους γάτους, ούτε κι αυτοί ενδιαφέρονται, παρά κάνουν το μπάνιο τους γλείφοντας προσεκτικά τη γούνα τους.
Σε μια ψευδοελεύθερη εποχή που θα μετανιώνουμε όταν οι πρώτες ρυτίδες φανούν στα πρόσωπά μας.
Σε μια εποχή με μανιφέστο τη συνταγή για σουφλέ με μπρόκολο.
Τι θα φάμε σήμερα;
Ανέμπνευση και στωικότητα με βραδινή τηλεόραση
Τι θα φάμε αύριο;
Δικτατορία από πακέτο προσφοράς

Σοκολάτα και κανέλα

Αυτό το χέιμώνα θα χορεύω σιωπηλά.

Θα μυρίζω και θα γεύομαι μόνο σοκολάτα και κανέλα.

Κανείς μη μου πάρει τη γλυκιά γεύση της μοναξιάς μου για λίγο.

Μη σκουπίσετε τα ξερά φύλλα από την αυλή μου και μη καθαρίσετε τα πατζούρια μου.

Δεν μεταφέρω κάτι.

Η τσάντα μου είναι αδειανή και η καρδιά μου γεμάτη χαρτί υγείας ή βαμβάκι.

Έτσι νιώθω καμιά φορά... σαν σύννεφο.

Και δεν μπορώ να το εξηγήσω σε κάποιον. Ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.

Ούτε καλό ούτε κακό, ούτε άσπρο ούτε μαύρο.

Νιώθω σαν ένα κλειστό μπουκάλι: δενμπορώ να το ανοίξω και δεν ξέρω αν θέλω να πω σε κάποιον δυνατό να μου το ανοίξει.

Θα ήθελα να το ανοίξω μόνη μου με τη δική μου δύναμη.

Ακόμα καλύτερα θα ήθελα να ανοίξει μόνο του.

Ο Χοντρός Προφήτης

Ο χοντρός προφήτης καθόταν απέναντι από την τζιτζιριστή γωνιά του τζακιού. Μύριζε αυτή η αξέχαστη σπαρματίλα. Τα έντερά του, του θύμιζαν ότι υπάρχουν και στιγμιαία αντιλήφθηκε τον εαυτό του σαν οντότητα που αποτελείται από μια ολόκληρη κοινωνία ζωντανών οργάνων. "Μα, όχι! Είμαι όλο... είμαι ένα!". Η σκέψη αυτή ήρθε να αναιρέσει την προηγούμενη. (Έτσι δε γράφεται το 'αναιρέσει';)
Σηκώθηκε και κοίταξε από το παράθυρο το ηλιοβασίλεμα. Μια από τις ρόδινες ακτίνες του ήλιου χάιδεψε με στοργή το γυμνό κεφάλι του.
"Το μόνο που είναι αλήθεια, είμαι εγώ απέναντι στα σύννεφα!" φώναξε δυνατά, ελλείψει κάποιου φανερού ακροατή.
Εγώ απέναντι στον ήλιο.
Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία!
Είμαι κι εγώ ένα κομμάτι της γης, που το κοιτάει ο ήλιος!
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εδώ, είναι να απολαύσουμε το θέαμα του ήλιου πίσω από τα σύννεφα. Να αφουγκραστούμε το σφύριγμά του καθώς κρύβεται πίσω από τα βουνά. Πώς μπορείτε να το αγνοείτε... Ποτέ δεν είναι το ίδιο."

Γεια σας! Ήρθα να ακούσω την τεράστια μουσική σας.

Θέλω να είμαι ανάμεσα σε κόσμο αλλά μόνη μου και αυτό είναι, αν μη τι άλλο, το κουράδι ενός υπερτιμημένου και ταυτόχρονα υποτιμημένου 'εγώ'. Κόσμε μου λείπει η αναπνοή σου και η πνοή σου. Τι γίνεται με εκείνο το γιγάντιο πράσινο σκουλήκι που μας περιέχει; Μάλλον πρέπει να επινοήσουμε κάτι πιο πιστευτό για να πιστεύουμε. Πρόκειται για έναν κόσμο που είναι γεμάτος από ανθρώπους που δένουν τα κορδόνια τους μόνοι τους.
Αύριο θα φτιάξω μια υπέροχη πίτα. Πολύχρωμη. Θα βάλω μανιτάρια, ντομάτες, τυρί.
Θα βάλω τις αγαπημένες μου συζητήσεις με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και τις πιο απρόσμενες συμπτώσεις.

Θα βάλω τις αγαπημένες μου εικόνες: όλες τις αξιαγάπητες μικροεκφράσεις της μαμάς που μόνο εγώ μπορώ να αποκωδικοποιώ, το μπαμπά να μου λέει τα αστεία του και η γάτα να σκαρφαλώνει στην πλάτη του. Θα βάλω και των δύο τα τραγούδια και τους πίνακές και όλα τα δημιουργήματά τους που είναι αδέρφια μου γιατί μεγάλωσα μαζί τους.
Θα βάλω και τα ξυπόλυτα πόδια της Τερέζας, τις κουρτίνες και τα σεντόνια της.
Θα βάλω τη βροχή που φτιάχναμε μαζί εκείνο το καλοκαιριάτικο μεσημέρι, θυμάσαι;
Θα βάλω το μπουγέλα και το κυνήγι με τον Νάγκουαλ
και έπειτα θα τη φάω αυτή την πίτα. Θα είναι η πιο νόστιμη και υγιεινή πίτα του κόσμου!

Το κοινό

Τα φώτα έσβησαν και αυτό σήμαινε για το κοινό πως έπρεπε να σωπάσουν, να μην κάνουν άλλο θόρυβο συζήτησης, τηλεφώνου ή τριψίματος χαρτιού. Το εγγραμματισμένο κοινό, ως κοινό, ως ένα σώμα, αντιλήφθηκε αμέσως την αλλαγή ως επιτακτική ανάγκη χαμηλώματος της έντασης και όντως κάθε συζήτηση και γέλωτας μιας μεσσαίας έντασης που υπήρχε, μετατράπηκε σε ψίθυρο. Σκοτάδι απλώθηκε και μόνο λίγα φώτα που απευθύνονταν στους ανθρώπους της σκηνής - από σπόντα χαϊδευαν λίγο και μένα τα μάτια μου.

Άνθρωποι με αποφασιστικό και γρήγορο βηματισμό άρχισαν να εμφανίζονται, ο ένας μετά τον άλλο στη σκηνή. Ήταν οι μουσικοί. Ο καθένας συναντούσε το δικό του όργανο με σοβαρότητα και λίγη απάθεια. Ο καθένας αναγνώριζε το όργανό του ανάμεσα στα άλλα όπως μια μάνα το μωρό της σε αίθουσα με θερμοκοιτίδες, αλλά χωρίς τον ανάλογο ενθουσιασμό. Ήταν οι μουσικοί και το κοινό αμέσως το υποψιάστηκε! Με άψογο συγχρονισμό κάθε μέλος του κοινού χρησιμοποίησε τα χέρια του ως εργαλείο παραγωγής πρίμου κρότου! Το χειροκρότημα! Χωρίς καμία πρόβα άναψε και απλώθηκε αρμονικά σε όλο το χώρο σαν ξαφνική μπόρα, πήρε τον - πολύ συγκεκριμένο - χρόνο του και έσβησε. Άγνωστο πώς. Τι συγχρονισμός! Χαρούμενα χέρια ενώνονταν και χωρίζονταν στον αέρα! Τι ενδοεπικοινωνία! Θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν που το ξεκινάει. Σκέφτεται άραγε κανείς το χειροκρότημά του? Κι αν ναι. τι κάνει? Έχω βρεθεί πολλές φορές σε συναυλίες και πάντα είχα αυτήν την ανασφάλεια. Θα χειροκροτήσω καλά? Θα προσέξει κανείς την αδυναμία μου να κρατήσω σωστά το ρυθμό? {Έχω παρατηρήσει πως ξεκινάει με επιβραδυμένο τέμπο που επιταχύνει ανοδικά, αλλά δεν προλαβαίνω να μετρήσω} Αν έχω το τελευταίο χειροκρότημα πειράζει να το σβήσω απότομα ή πρέπει όπωσδήποτε να κάνω faid out? Πάντα είχα το τελευταίο χειροκρότημα, έμενα πίσω. Όλοι ξέρουν πολύ καλά που να σταματήσουν, μα εμένα μου φαίνεται θαυμαστό...θαυμαστό και δύσκολο! Δεν το χωράει ο νους μου.