Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Πραγματική πραγματεία


   Τα πράγματα το βράδυ κάνουν κριτσ κρατς επειδή συστέλλονται ή διαστέλλονται είτε επειδή θέλουν να σχολιάσουν τις προ-ύπνιες σκέψεις μας. Τα πράγματα έχουν ψυχή ή τουλάχιστο άποψη και δεν μπορούν να το κρύψουν. 
    Όπως ο μετρονόμος μου που σήμερα, πρώτη φορά, διέκοψε το αέναο τικ τακ για να ξεροβήξει. Τικ- τακ - τικ - (@γκούχου*) τακ... Εξεπλάγην! Το έκανε άλλες δύο φορές στο ίδιο κομμάτι. Δεν ξέρω αν ήταν βήχας από κρύωμα ή βήχας - σχόλιο - τι παίζεις τώρα; με ακολουθείς καθόλου; εγώ τι ρόλο βαράω εδώ; Τα πράγματα αποκτούν ψυχή και οι άνθρωποι σάμπως και τη χάνουν ή την μεταφέρουν στα πράγματα; 
     Γιατί, από την άλλη πλευρά συμβαίνει και το εξής φαινομενικά άσχετο: Στο λεωφορείο η απέναντι φόραγε ακουστικά, ένας άντρας κι αυτός ακουστικά, μια μεγάλη γυναίκα κι αυτή ακουστικά. Να μη στα πολυλογώ κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι όλοι και ο οδηγός, φοράνε ακουστικά.Ο καθένας στον μικρό κόσμο του. Χρειαζόμαστε ένα σάουντρακ διαρκώς; Ή μια ραδιοφωνική φωνή γιατί δεν ακούνε όλοι μόνο μουσική. Νομίζουμε ότι πρωταγωνιστούμε σε μια ταινία επηρεασμένοι από τον οπτικοακουστικό βομβαρδισμό που δεχόμαστε ή δεν το νομίζουμε απλά αλλά έτσι είναι; Δεν μας αρκεί η πραγματικότητα γυμνή; 
    Και εγώ συνήθως έχω ακουστικά αλλά αυτή τη φορά έτυχε να μην έχω μαζί μου. Και γι αυτό είχα την ευκαιρία να το δω απέξω. Αν ήμουν εξωγήινος ή ένας βάτραχος που ανέβαινε στο λεωφορείο για πρώτη φορά θα παρατηρούσα ότι φαίνεται κάπως άσχημο που όλοι είναι σαν καλωδιωμένα ανέκφραστα ρομπότ. Σαν άψυχα ρομπότ. Σάματις, αυτές οι μικρές συσκευούλες, αυτά τα πραγματάκια με τα καλωδιάκια τους έχουν αμφίδρομη πορεία. Σάματις και δίνουν ήχο αλλά σε αντάλλαγμα ρουφάνε ψυχή....(Ή και όχι :P).

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...