Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

Αγαπητέ...

...ορκισμένε παραδοσιοχαρή,
Τα μουστάκια σου αποτελούν μια παραβολή, μια πύλη προς το βλοσυρό στόμα σου, που ξερνάει βραχνιασμένη φωνή. Η φυσιολογία του εγκεφάλου σου πρέπει να είναι αυτή που σου επιτρέπει να απλώνεις την εξουσία σου στους νεώτερους, σαν κυριακάτικο κατωσέντονο και μόνο μια ψηλή ξένη μπορεί να βρει τα γκέμια σου και στην καλύτερη περίπτωση να τα πλέξει μια παραδοσιακή κοτσίδα. Ναι, γιατί το ψωμί που τρως και το νερό που πίνεις αρχίζουν από "παρά" και τελειώνουν σε "δόση".



...εκνευρισμένε χορευτή,
μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνεις, ή εν πάσει περιπτώση μη ψάχνοντας, το μικροκαμωμένο και όλο νεύρο σώμα σου σε ευνόησε να χοροπηδάς σαν το μπιζέλι, σαν ξεπεταρούδι κοτοπουλίνο και από το χορό σου να αντλείς τη δύναμη και αυτοπεποίθησή σου. Το φύλο σου μπλέχτηκε σε μια θηλυκή γαρδένια. Μύρισες το άρωμά της και μέθυσες και είδες το πρόσωπό σου σε ένα από τα άνθη της. Κάτι σε έχει κάνει πιο οξύ και πιο πρίμο απ' τους άλλους. Τα παράπονά σου σε μαρτύρησαν. Μας περιμένουν όλους στη γωνία. Ανακοινώνεις κάθε σου δυσαρέσκεια, σαν να το έχεις υποχρέωση, τραβώντας τα φωνήεντα ορισμένων λέξεων.


Όνειρο;



Οι μαίανδροι της ψυχής μου άνθισαν και έβγαλαν άλλους μαίανδρους και σπείρες. Η όρασή μου γέμισε λαβύρινθους. Κι εγώ, χωρίς καμιά καλύτερη ιδέα, έμεινα να κάνω ισορροπία σε χαλασμένες ράγες ενός παιδικού τραίνου. Στη μέση του πουθενά μια λεωφόρος. Σε ποια χώρα, δεν ξέρω, αλλά ορκίζομαι ότι έμοιαζε με Αυστραλία. Πάλι το ίδιο αεροδρόμιο, πάλι τα ίδια χρώματα, οι ίδιες συμπτώσεις, η ίδια αίσθηση.
'Θα φτιάξω ένα ποίημα' είπα. ' Ένα ποίημα χωρίς σίγμα'
Πρέπει να ψάχνω ή να με ψάχνουν τα συναισθήματα για τον άνθρωπο της ζωής μου
ή μήπως ο άνθρωπος της ζωής μου είμαι εγώ...
ή μήπως ο άνθρωπος της ζωής μου είναι η ανθρωπότητα...
ή καλύτερα να σταματήσω τώρα

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Ο Χοντρός Προφήτης


Ο χοντρός προφήτης καθόταν απέναντι από την τζιτζιριστή γωνιά του τζακιού. Μύριζε αυτή η αξέχαστη σπαρματίλα. Τα έντερά του, του θύμιζαν ότι υπάρχουν και στιγμιαία αντιλήφθηκε τον εαυτό του σαν οντότητα που αποτελείται από μια ολόκληρη κοινωνία ζωντανών οργάνων. "Μα, όχι! Είμαι όλο... είμαι ένα!". Η σκέψη αυτή ήρθε να αναιρέσει την προηγούμενη. (Έτσι δε γράφεται το 'αναιρέσει';)
Σηκώθηκε και κοίταξε από το παράθυρο το ηλιοβασίλεμα. Μια από τις ρόδινες ακτίνες του ήλιου χάιδεψε με στοργή το γυμνό κεφάλι του.
"Το μόνο που είναι αλήθεια, είμαι εγώ απέναντι στα σύννεφα!" φώναξε δυνατά, ελλείψει κάποιου φανερού ακροατή.
Εγώ απέναντι στον ήλιο.
Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία!
Είμαι κι εγώ ένα κομμάτι της γης, που το κοιτάει ο ήλιος!
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εδώ, είναι να απολαύσουμε το θέαμα του ήλιου πίσω από τα σύννεφα. Να αφουγκραστούμε το σφύριγμά του καθώς κρύβεται πίσω από τα βουνά. Πώς μπορείτε να το αγνοείτε... Ποτέ δεν είναι το ίδιο."

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...