
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
Σπονδυλική στήλη

Σοκολάτα και κανέλα

Αυτό το χέιμώνα θα χορεύω σιωπηλά.
Θα μυρίζω και θα γεύομαι μόνο σοκολάτα και κανέλα.
Κανείς μη μου πάρει τη γλυκιά γεύση της μοναξιάς μου για λίγο.
Μη σκουπίσετε τα ξερά φύλλα από την αυλή μου και μη καθαρίσετε τα πατζούρια μου.
Δεν μεταφέρω κάτι.
Η τσάντα μου είναι αδειανή και η καρδιά μου γεμάτη χαρτί υγείας ή βαμβάκι.
Έτσι νιώθω καμιά φορά... σαν σύννεφο.
Και δεν μπορώ να το εξηγήσω σε κάποιον. Ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.
Ούτε καλό ούτε κακό, ούτε άσπρο ούτε μαύρο.
Νιώθω σαν ένα κλειστό μπουκάλι: δενμπορώ να το ανοίξω και δεν ξέρω αν θέλω να πω σε κάποιον δυνατό να μου το ανοίξει.
Θα ήθελα να το ανοίξω μόνη μου με τη δική μου δύναμη.
Ακόμα καλύτερα θα ήθελα να ανοίξει μόνο του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
-
Φαίνεται στο τέλος της μέρας πως κάπου την έχασες Στην αρχή την είχες, ήταν εκεί Την ξόδεψες μάλλον απλόχερα στο παραμικρό τη ...
-
Προσπαθώ να καταλάβω πώς θυμάται το μυαλό μου. Ένα άτομο που μόλις είδα στο δρόμο και μετά βίας πρόσεξα αν προσπαθήσω να το ανακαλέσω, η εντ...
Παλιότερα ποστς
Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη
Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...
