Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

Μετατόπιση Σημείου


Αφού μπορούμε να κοιτάμε μόνο από ένα σημείο και όχι από δέκα ταυτόχρονα την αλήθεια, ας μετατοπίσουμε αυτό το σημείο όσο πιο ψηλά, και ας είναι μεταβαλλόμενο και διαρκώς κινουμενο.



Παρασκευή 23 Αυγούστου 2019

Φάρος

















Άλλη μια ξάγρυπνη νύχτα 
φαίνεται πως όλα κοιμούνται 
εκτός από εμένα και τον άγριο αέρα. 
Το σώμα μου βάλλεται 
και το κεφάλι μου βάλλεται 
αλλά θα φανταστώ τώρα 
ότι είμαι ένας ανεμοδαρμένος φάρος, 
που παρά τις τρικυμίες 
αυτός στέκει άπτόητος με ένα σκοπό, 
να δει και να τον δουν τα καράβια 
να προστατέψει. 
Είμαι ο φάρος που τις νύχτες 
στο σκοτάδι της θάλασσας 
κοιτάει τα αστέρια. 
Ενώνω τις τελείες της ζωής μου 
και βλέπω πως αυτό που σχηματίζεται 
είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε να σχηματιστεί 
όπως το λένε οι οδηγίες του παιχνδιού 
"Ενώστε τις τελείες με τη σειρά" 
Όλα βγάζουν νόημα 
και συμβαίνουν 
ακριβώς τη στιγμή που πρέπει να συμβουν 
κι ας φαίνεται πολλές φορές,
προσωρινά και μόνο,
ότι είναι αργά ή νωρίς 
κι ας φαίνεται ότι κάτι έχει αργήσει.


Κυριακή 7 Ιουλίου 2019

Τί αξίζει


Αργά ή γρήγορα η 4η διάσταση ξεδιπλώνεται στην 3η,  ο χρόνος ξεδιπλώνει, φανερώνει με απόλυτη ακρίβεια τι αξίζει να παραμείνει στη μνήμη τη συλλογική και την ατομική, και τι να αποβληθεί, με τον ίδιο τρόπο που μια φωτογραφία από λευκό χαρτί μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια ξεκάθαρη εικόνα στο σκοτείνό δωμάτιο και με τον ίδιο τρόπο που αντίστοιχα όταν ξεδιπλώνεις έναν χάρτινο κύβο τον κατανοείς στις 2 διαστάσεις.  Γι αυτό αξίζει κανείς να συμμαχήσει με το χρόνο, να τον εμπιστεύεται, να περπατάει μαζί, όχι πιο γρήγορα  ούτε πιο αργά, με τον ατάραχο ρυθμό του.

Σάββατο 27 Απριλίου 2019

Πρέσβης του Νερού


-Πρεσβεύω το νερό
-Δηλαδή;
-Είμαι πρέσβης του νερού
-Και τι πάει να πει αυτό;
-Ότι όταν επιπλέω, αυτό το παλτό που φοράω και λέγεται δέρμα, είναι το μόνο ύφασμα που χωρίζει την ψυχή μου από το νερό.
-Kαι αυτό σε κάνει πρέσβη του νερού;
-Όχι μόνο. Είναι και αυτό το υδάτινο περιστέρι που κρατάω στα χέρια μου όταν κολυμπάω που με οδηγεί.
-Και λοιπόν;
-Το φτεροκόπημά του γεμίζει κύματα την καρδιά μου
-Και τι μ’αυτό;
-Μετά η καρδιά μου ανοίγει σαν μπουμπούκι. Και αυτό με τη σειρά του ευωδιάζει και απλώνει στους ανθρώπους ένα ολιγόλεπτο κύμα αγαλλίασης που τους είναι απαραίτητο.
-Κύμα αγαλλίασης…παράξενο
-Γιατί;
-Είχα χρόνια να σκεφτώ τη λέξη αγαλλίαση και τη θυμήθηκα σήμερα το πρωί χωρίς λόγο.
-Ορίστε.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

Φθορεός Χειμώνας



 Είναι μια από αυτές τις μέρες που υπάρχει τεράστια πιθανότητα, πουθενά στον κόσμο κανείς να μην ερωτεύτηκε καθ' όλη τη διάρκειά της. Κανείς δεν ερωτευτηκε κανέναν σήμερα, πουθενά, έτσι πρέπει να είναι γιατί ολοι βιάζονται να πάνε σπίτι τους να φωλιάσουν. Αυτές οι μέρες, οι ατέλειωτα κρύες, βροχερές, μουσκεμένες και δύσκολες, οι αναμένω-μέχρι-να-με-πάρει-τηλέφωνο-κάποιος μέρες, οι τρώω-για-να-ζεσταθω-από-το-λίπος-μου μέρες  δεν είναι κακές και σίγουρα λιγότερο τρομαχτικές από τις παρακμιακές ταινίες του '80.
        Ας δεχτούμε απλά πως ο χειμώνας αυτός είναι γκρι, άχαρος και βρέχει τόσο πολύ που νομίζεις διαρκώς ότι κάποιος κάνει μπάνιο στην τουαλέτα σου. Είναι ένας φθορεός χειμώνας. Οι
 εποχές βέβαια ξέρουν ακριβώς πότε να αλλάξουν όπως με πληροφορεί αυτη τη στιγμή στα ακουστικά μου ο Στίβι Γουόντερ στο "As"  (τυχαίο;) και συμφωνώ, αυτό το κείμενο δεν ειναι μια γκρίνια για τον καιρό ή μια ανυπομονησία για το Καλοκαίρι. Ούτως ή άλλως  αυτό το τσαλάκωμα του Χειμώνα, το ποδοπάτημα από τα γκνου της καθημερινότητας, είναι η γυμναστική η απαραίτητη, η σκληραγώγηση που στο τέλος της μας κάνει να φαινόμαστε τουλάχιστο συμπαθητικοί με το ξασπρισμένο δέρμα μας το άβγαλτο και τα αναμπουμπουλιασμένα, βρεγμένα μαλλιά μας.

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

Απευθείας Σύνδεση


  
     Αυτη τη στιγμή περπατάω. Περπατάω δηλαδή εδώ και ώρα, αρκετή ώρα ώστε να έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω ότι αυτη ειναι η φυσική μου κατάσταση. Δεν περπατάω πολύ γρήγορα ούτε πολύ αργα φυσικά, σίγουρα δεν ειναι περπάτημα πόλης, με διακοπές σε φανάρια και άγχος και τσάντες. Περπατάω σε έναν δρόμο και είμαι απολύτως μόνη, δεν έχω δει άνθρωπο εδώ και πολλή ώρα.
      Είναι πολύ ωραία αυτή ώρα, που ο ήλιος είναι πορτοκαλής και μαχμουρλής έτοιμος για ύπνο, και κάνει τα πάντα να φαίνονται ξένοιαστα και ροδαλά. Ιδιώς τα στάχυα, την ξανθιά γη, αλλά και τα πλατάνια. Κι όμως όλα αυτά που γεμίζουν τα μάτια μου τώρα, ο άδειος φιδωτός δρόμος, τα αστεία έντομα, τα χνουδωτά φυτά όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα θα ήταν μισά χωρίς τις μυρωδιές που έρχονται από διάφορες κατευθύνσεις, βότανα, δυνατές εκκωφαντικές μυρωδίες με θράσος, κακά προβάτου, κακά αλόγου, εναλλάσονται με γλυκά εγκάρδια αρώματα γιασεμιών. Και εγώ περπατάω, και μουρμουρίζω ένα τραγούδι που λέει για έναν περπατητή ενός μεγάλου δρόμου, ενός ξένοιαστου περπατητή που μασάει ένα στάχυ. 
     Περπατάω. Μπροστά μια γάτα περπατάει αργά, ράθυμα σαν κουρασμένος οδοιπόρος. Την ακολουθώ, δεν με εχει δει. Αυτός είναι ο σκοπός μου για τώρα και δεν χρειάζεται να είναι πιο περίπλοκος. Αυτή η γάτα φαίνεται να ξέρει που πηγαίνει. Μια μικρή λάμψη στο θάμνο που παρατήρω θα μετατραπεί σε ολόκληρο σενάριο για πυγολαμπίδες αργότερα στο όνειρό μου.


Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019

Μπορεις;



Μπορώ να καλειδοσκοπίσω την απόσταση μεταξύ εμού και των άλλων αλλά όχι μεταξύ των στιγμών που θα έρθουν αυτά που ζητώ και του τώρα. Και αυτό με καθιστά υπο διαρκή αναμονή. Είμαι σαν το κουνούπι που βλέπει το φως στο παράθυρο αλλά το παράθυρο έχει σίτα. Είμαι σαν τη γάτα που περιμένει να της ανοίξουν για να τρυπώσει στο σπίτι αλλά το σπίτι είναι κλειστό και κανείς δεν ενδιαφέρεται να βγει και οι ώρες παιρνούν πειναλαίες.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...