Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Κοραή & Πανεπιστημίου

      Στην έξοδο Κοραή του μετρό Πανεπιστήμιο υπάρχει μια μικρή πύλη σε μια άλλη πραγματικότητα. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο που υπάρχουν τα σταντ με τις εφημερίδες που είναι σχεδόν πάντα άδεια. Συνέβη ένα συννεφιασμένο απόγευμα Πέμπτης. Τα μάτια μου έπεσαν σε ένα μικρό συννεφάκι χαμηλά στο ύψος του γονάτου και ακριβώς από κάτω μια μικρή πατημασιά. 
       Πλησίασα να δω καλύτερα και με κατάπιε σαν χάπι. Πολλά όργανα του σώματός μου αντέδρασαν σε αυτό το παράξενο, μη οικείο συναίσθημα. Κυρίως το στομάχι μου δοκίμασε ένα είδος μουδιάσματος ανάμεικτο με οκνηρία και φόβο - τα δύο παγκοσμιότερα συναισθήματα. 
    Αμέσως μετά όμως μια αίσθηση ελευθερίας και φιλοσοφίας (?!) με κυρίεψε. Όταν βρέθηκα στον ίδιο τόπο δεν έμοιαζε καθόλου πια με Πανεπιστημίου. Είχε θάλασσα κάτω στη Σταδίου και εκεί που καθόμουν, μεγάλα τραπέζια για πικ νικ με δέντρα και γρασίδι. Διάφορα πετούμενα έπαιρναν το κολατσιό τους μα εμένα τα ερεθίσματα  της πραγματικότητας αυτής έρχονταν αργά αργά, υπομονετικά. Είχα άπειρο χρόνο να τα καλωσορίσω ένα ένα ακόμα και τις σταγόνες τις βροχής που έπεφταν στα γυμνά μου χέρια. Ήταν σαν την πρώτη βροχή της ζωής μου, το νερό σαν ένας καινούριος υπέροχος φίλος! Ιδέες και εμπνεύσεις τις έβλεπα να ζυγώνουν από μακριά :
 -Συνειδητοποίηση: οι άνθρωποι έχουμε χιλιάδες διαθέσεις - αντιδράσεις απέναντι στην πραγματικότητα, είναι σαν μάσκες που φοράμε, όχι επίτηδες αλλά είναι επιφανειακές, κάτω από αυτές υπάρχει το αληθινό μας πρόσωπο που είναι ανέκφραστο αλλά ελαφρώς χαμογελαστό!
-Ιδέα: Θεατρικό για σκύλους: Σκηνικό: Ένα σκυλόσπιτο σε μια αυλή. Ένας ασπρόμαυρος παχύς σκύλος βγαίνει από το σπιτάκι με νωχελικές κινήσεις. Υψώνει τα λυπημένα φρύδια του και στρέφεται προς το κοινό γαβγίζοντας (να το συνεχίσω).
   Τους συλλογισμούς μου διακόπτει μια έντονη αίσθηση ότι ένα απροσδιόριστο κάτι θέλει να μου κλέψει τα ροζ τσόκαρά μου που φορούσα όλο το καλοκαίρι. Προφανώς κατάλαβε ότι είναι μαγικά. Σηκώνομαι με τρόπο και βουτάω απότομα πίσω στο συννεφάκι που είχε αρχίσει και εξαφανιζόταν. Στο τσακ πρόλαβα. Πίσω στα σταντ η πραγματικότητα έμοιαζε πιο στέρεη από ποτέ. Ένιωθα διαφορετική από τους άλλους ανθρώπους, περπατούσα με άλλο αέρα. "Καλά μη την ψωνίσεις κιόλας" μου είπα.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...