Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Ομίχλη



Και θα κυλίσω πάλι κάτω από τα 1000 στρώματα ομίχλης.
Και τίποτα δεν θα φτάνει στις αισθήσεις μου.
Ούτε θα νιώθω ούτε θα ακούω ούτε θα βλέπω τίποτα στον ορίζοντα.
Οι αντένες μου κλειστές.
Μικρό φθινώπορο μέσα στον Ιούνη.
Μόνη μέσα στην παχουλή ομίχλη, περιμένοντας.
Περιμένοντας ένα ίσως.
Φανταζόμενη τον άερα να καθαρίζει τα σύννεφα.
Ονειρευόμενη το τρανταχτό γέλιο.
Αρκούμενη μόνο στις αναμνήσεις που τις έχω όλες κεντήσει στα αετώματα της καρδιάς μου.
Όλα φαίνονται ίδια όταν περιμένεις.
Όταν περιμένεις ο χρόνος περνάει αργά και πάει αντίστροφα.
Έχω περιμένει ξανά και ξανά και ακόμα δεν έμαθα πώς να περιμένω.
Να ξερα τουλάχιστο τι περιμένω…

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...