Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Απέναντι στον εαυτό


 
Έχω γεράσει πολλές φορές στη ζωή μου. Και έχω ξεγεράσει επίσης πολλές. Το να γερνάει κανείς δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά με το τί σχέση έχει με τη δημιουργία. Όταν προσπερνάς μια έμπνευση σου ή μια ιδέα τότε  ναι αρχίζεις να γερνάς. Οι εμπενεύσεις είναι εκει, έρχονται, χτυπάνε την πόρτα, φτερουγίζουν γύρω από το κεφάλι μας  και θα γονιμοποιήσουν το άνθος του μυαλού μας αν αυτό είναι ανοιχτό. Αλλά τί σε κάνει να προσπερνάς;
  Η σχέση μας με την δημιουργία πηγάζει από τη σχέση μας με την αλήθεια. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά ένας καλός συγγραφέας πρέπει να έχει την πιο ειλκρινή σχέση με τον εαυτό του. Γιατί τι άλλο είναι η συγγραφή παρά ένας ερωτικός διάλογος με τον εαυτό. Και πως μπορεί ένας έρωτας να επιβιώσει χωρίς αδιάβλητη επικοινωνία. Όσο πιο καθαρά κοιτάζουμε τον εαυτό μας, όσο πιο άφοβα κοιτάμε την αλήθεια, τόσο καλύτερος καθρέφτης της γινόμαστε, τόσο πιο στιλπνή η επιφάνεια μας για να την αντικατοπττρίσουμε και τι άλλο είναι η δημιουργία παρά αυτό ακριβώς: η όσο το δυνατό κοντινότερη απεικόνιση της αλήθειας. 
      Αν για καιρό το χαρτί σε κοιτάει λευκο, αν το ποτάμι της δημιουργικότητάς σου έχει λιμνάσει θα πρέπει να θυμηθείς πότε άρχισες να κρύβεις μικρά σκουπιδάκια από τον εαυτό σου, να κάνεις πράγματα που ξέρεις ότι δεν του αρέσουν, γιατί μπορεί εσύ να νομίζες ότι θα περάσουν απαρατήρητα αλλά ο εαυτός σου τα κατάλαβε και ξέρεις οτι δεν το εκτιμά. Μπορεί να μη το νιώθεις καν σαν ψέμα, μπορεί να έχεις πειστεί και εσυ ο ίδιος τόσο πολύ. Ίσως γιατί επιθυμείς κάτι τόσο πολύ. Τουλάχιστο δέξου αυτή την αδυναμία σου και εν γνώση σου παράμενε αδύναμος. Παραδέξου το στον εαυτό σου κι αμέσως  το χώμα της έμπνευσης θα μυρίσει βροχή. Αμέσως οι σπόροι στο έδαφός σου θα πετάξουν πράσινα, ατίθασα φυλλλαράκια. Παραδέξου το  στον εαυτό.  Τουλάχιστο σ' αυτόν.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...