Έχω γεράσει πολλές φορές στη ζωή μου. Και έχω ξεγεράσει επίσης πολλές. Το να γερνάει κανείς δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά με το τί σχέση έχει με τη δημιουργία. Όταν προσπερνάς μια έμπνευση σου ή μια ιδέα τότε ναι αρχίζεις να γερνάς. Οι εμπενεύσεις είναι εκει, έρχονται, χτυπάνε την πόρτα, φτερουγίζουν γύρω από το κεφάλι μας και θα γονιμοποιήσουν το άνθος του μυαλού μας αν αυτό είναι ανοιχτό. Αλλά τί σε κάνει να προσπερνάς;

Αν για καιρό το χαρτί σε κοιτάει λευκο, αν το ποτάμι της δημιουργικότητάς σου έχει λιμνάσει θα πρέπει να θυμηθείς πότε άρχισες να κρύβεις μικρά σκουπιδάκια από τον εαυτό σου, να κάνεις πράγματα που ξέρεις ότι δεν του αρέσουν, γιατί μπορεί εσύ να νομίζες ότι θα περάσουν απαρατήρητα αλλά ο εαυτός σου τα κατάλαβε και ξέρεις οτι δεν το εκτιμά. Μπορεί να μη το νιώθεις καν σαν ψέμα, μπορεί να έχεις πειστεί και εσυ ο ίδιος τόσο πολύ. Ίσως γιατί επιθυμείς κάτι τόσο πολύ. Τουλάχιστο δέξου αυτή την αδυναμία σου και εν γνώση σου παράμενε αδύναμος. Παραδέξου το στον εαυτό σου κι αμέσως το χώμα της έμπνευσης θα μυρίσει βροχή. Αμέσως οι σπόροι στο έδαφός σου θα πετάξουν πράσινα, ατίθασα φυλλλαράκια. Παραδέξου το στον εαυτό. Τουλάχιστο σ' αυτόν.