Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Ανακοίνωση

Κάλλιο τώρα παρά αργά.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Σχετικά με τον Πούμα

Καταρχάς το κανονικό πούμα μοιάζει με γατί
    Το αγαπημένο μου ανθρώπινο ον είναι ο σκύλος του γείτονα, ο Πούμα. Είναι ένα μόνιμα χαμογελαστό, μικρό φουντωτό μπαλάκι που περπατάει άτσαλα και μπερδεύει τα μπούτια του και ένας Θεός ξέρει γιατί του δώσανε το όνομα ενός στυλάτου αιλουροειδούς. 
    Κάθε πρωί  που βγαίνω από το σπίτι, μου δαγκώνει γαργαλιστικά τις γάμπες, όσο σκεφτική ή βιαστική κι αν είμαι, με αποτέλεσμα να χοροπηδάω με σοβαρότητα, σχεδόν χορεύοντας προς το αυτοκίνητο και τελικά να σκάω στα γέλια. Πριν κλείσω την πόρτα, χώνει την μουσούδα του και με κοιτάει με τα ανθρώπινα μάτια του περιμένοντας τα καθημερινά χάδια στο μικρό κουταβίσιο κεφάλι του.
   Και όταν γυρνάω πάλι και ανοίγω την πόρτα με υποδέχεται με τόση χαρά που κυριολεκτικά κατουριέται επάνω του. Κάθε μέρα! Ενθουσιάζεται τόσο που σε κάνει πραγματικά να νιώθεις σημαντικό άτομο.. Αξίζω τέτοια υποδοχή; Κάθε μέρα;
     Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να μας υποδέχονται  με τόση γνήσια, ακούραστη χαρά όλοι οι δικοί μας άνθρωποι και γνωστοί, ο διευθυντής, οι συνάδελφοι κτλ..τόσο συνειδητοποιημένα, χωρίς να βαριούνται τη ρουτίνα... συνειδητοποιώντας τόσο απλά ότι κάθε μέρα είναι ξεχωριστή και αξίζει ένα τόσο χαρούμενο καλωσόρισμα..!

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Ανακοίνωση

Απόλυτη Αποδοχή του Εαυτού

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Η φωνή του μετρό

  Ποια είναι αυτή η γυναίκα που κάνει τις ανακοινώσεις στο μετρό; Κυκλοφορεί ανάμεσά μας; Διηγείται στις φίλες της πόσο πλάκα είχε η ηχογράφηση των ανακοινώσεων και αυτές με τη σειρά τους το διηγούνται στον άντρα με τον οποίο βγήκαν πρώτο ραντεβού λόγω αμηχανίας και έλλειψης θεμάτων για συζήτηση, νιώθοντας κατά βάθος και λίγη περηφάνεια που γνωρίζουν ένα τόσο διάσημο- άσημο πρόσωπο. Κι αυτός με τη σειρά του το διηγείται σε ένα φίλο του στο καφέ αφού του έχει περιγράψει με λεπτομέρεια τις αναλογίες της φίλης γιατί δεν είναι και το πιο σημαντικό θέμα αλλά είναι κάτι. Και όμως στα αυτιά μου δεν έχει φτάσει ποτέ κάτι τέτοιο.
    Δεν έτυχε ή μήπως ισχύει αυτό που πάντα φανταζόμουν; Ότι αυτή η φωνή δεν ανήκει σε άνθρωπο.. ότι είναι μια ηλεκτρονική οντότητα που διαλογίζεται αιώνια μέσα σε ένα ψηφιακό μικροσύμπαν κρατώντας με τα χέρια της τους κροτάφους της για να συγκεντρωθεί σε κάθε ανακοίνωση κλείνοντας τα μάτια της, με τα καλώδια - μαλλιά της να κολυμπούν αιθέρια σε μια δυαδική λίμνη από 0101000101 κτλ. Κι ίσως είναι αυτή που βρυχάται και όχι το τραίνο που πλησιάζει όταν ακούγεται αυτό το ανατριχιαστικό τσίριγμα. Και αιώνια ανακοινώνει, ακόμα και όταν νομίζουμε ότι έχει σταματήσει, αυτή συνεχίζει με υπέρηχους να ανακοινώνει κανόνες συμπεριφοράς που τους ακολουθούμε ασυνείδητα γιατί δεν καταλαβαίνουμε καν ότι τους ακούμε...
  "Η παραμονή του βλέμματος (απευθείας κάρφωμα) σε συνεπιβάτες - όταν ξεπερνάει τα 4 δευτερόλεπτα αφότου αυτοί το αντιληφθούν - θεωρείται παράνομη και καταχρηστική."
    "Επιτρέπεται  η παρατήρηση των ειδώλων στα τζάμια του τραίνου (το τζαμοκοίταγμα) και δεν υπάρχει σαφής περιορισμός στο αλληλοκοίταγμα μέσω τζαμιών εφόσον δεν θεωρείται επίσημη συναλλαγή βλέμματος και δεν μπορεί να αποδειχθεί. "
    "Η λέξη αποβάθρα να μη χρησιμοποιείται σαν βρισιά παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις." 
   "Απαγορεύεται η απελευθέρωση σωματικών αερίων με οποιονδήποτε τρόπο όταν ο συρμός περνάει από σήραγγα, κίνδυνος εκτόξευσης"
   "Επιτρέπεται να αποκοιμηθείτε σιωπηλά αν φοράτε γυαλιά ηλίου και κρατάτε εφημερίδα κάνοντας ότι διαβάζετε. Δεν επιτρέπεται η αλόγιστη χρήση ξένου ώμου για περιστασιακό ύπνο εκτός αν μπορεί να αποδειχθεί ότι το κεφάλι σας κατρακύλησε εκεί εν αγνοία σας από το κούνημα του τραίνου. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται το υπνοσάλιο σε ξένα ρούχα ή στα καθίσματα του συρμού."
   "Συνεχίστε τον ύπνο σας, τον βαθύ ύπνο."
   "Προσοχή στο κενό ανάμεσα στις σκέψεις σας." 
   "Προσοχή στο κενό ανάμεσα σας." 
   "Please mind th gap between the people."

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Blue in Green



       O Bill Evans άνοιξε τα βλέφαρά μου σήμερα το πρωί. Τρύπωσε το παιχνιδιάρικο πιάνο του στα αυτιά μου ξεδιπλώνοντας μια χαλαρή, συννεφιασμένη μελωδία που θα μπορούσε να εξιστορεί τις σκέψεις ενός μοναχικού πεύκου δίπλα στη θάλασσα. Μπλε στο πράσινο. Είμαι το πράσινο, ένα σοβαρό σκούρο πράσινο. Είμαι ράθυμη. Είμαι η προσωποποίηση της νωθρότητας. Ήρθε ο καιρός που όλα τα πρόσωπα μοιάζουν οικεία και όλες οι νότες χιλιοακουσμένες. Ήταν αναμενόμενο. (Μικροί λυγμοί ξεπηδούν απ' το μολύβι μου, το αγαπημένο μου, σε κάθε ανάσα απ'το χαρτί, στο τέλος κάθε λέξης, αναπνέουμε μαζί, κοντανασαίνουμε)
    Δυο μάτια με κοιτούν, δυο ολοζώντανα μάτια, τόσο υγιή που μοιάζουν να φωνάζουν με θράσος το γυάλινο γαλάζιο τους, οι γραμμές τους σαν με στυλό καλοσχηματισμένες με νεύρο, πεντακάθαρες, υπέροχες. Θα μπορούσα να λουστώ με την αγνότητά τους. Θα μπορούσα να κάνω το μπάνιο μου σ'αυτά τα καθαρά νερά με τις φλέβες του ήλιου να χορεύουν στο βυθό τους. Ποιος δεν ονειρεύεται μια ελεύθερη βουτιά σε δροσερή, αλμυρή θάλασσα.. Κι όμως τα ανοιγμένα φτερά περιέργως με πονάνε. Μπαχαρικά συναισθήματα, εύγευστα αλλά ενοχλητικά στην υπερβολή τους.  
   Πρέπει να σηκωθώ κι αυτό μοιάζει με το τέλος μιας ταινίας στο σινεμά. Το τέλος ήταν καλό.Τώρα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στα λευκά φώτα που κάνουν τα πράγματα να φαίνονται βαρετά και καθημερινά. Τώρα πρέπει να δεχτούμε πάλι την πεζή μας αλήθεια περπατώντας στην έξοδο, συζητώντας τις συνηθισμένες κουβέντες μας, τρώγοντας τα χιλιοφαγωμένα πλαστικά φαγητά μας, ψάχνοντας κρυφά μέσα μας κι οι δυο να θυμηθούμε την ίδια λέξη στις αναμνήσεις της ζωής μας. Δεν θυμάμαι καν τη λέξη, έχει να κάνει με άγχος ευχάριστο; άρχιζε από "α"; αδρεναλίνη; Αυτό που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός... δυνατό, ευχάριστα; Από "ε"; Ένταση; ..Που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός...με κίνηση.. από "π"; Περιπέτεια! ναι περιπέτεια..

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Ανακόινωση


Λίγα πράγματα στο κόσμο είναι τόσο μεγαλειώδη όσο οι λεμονανθοί.

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Παιχνίδι ισορροπίας

   Αν έφτιαχνα ένα επιτραπέζιο παιχνίδι θα το έκανα όπως αυτό της πραγματικότητας που ζούμε. Χωρίς κανόνες έτοιμους. Θα πρέπει να τους ανακαλύψεις μόνος σου παίζοντας, ζώντας. Είναι πραγματικά τρομερή ιδέα, πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς; Ένα παιχνίδι που οι κανόνες φαίνονται στην πορεία. Ακόμα και ο σκοπός του παιχνιδιού δεν είναι γνωστός. Πραγματικά έξυπνο.
   Και μπορεί να μην το βρεις ποτέ. Πολλοί το παραπαίρνουν στα σοβαρά, άλλοι θυμώνουν που χάνουν και άλλοι ψωνίζονται που κερδίζουν, άλλοι γελάνε με αυτούς που θυμώνουν και ψωνίζονται, άλλοι τα παρατάνε ή ξενερώνουν, άλλοι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι παιχνίδι και απλά περιμένουν, όπως σε μια ουρά τράπεζας, ποιος ξέρει τί. Οι περισσότεροι θέλουν έτοιμους κανόνες. 
   Κι όμως υπάρχουν κρυμμένοι γύρω μας στο κάθετι, δε χρειάζεται να στο πει κανείς. Υπάρχουν πάτερνς, διάφορα μοτίβα όμοια σε πολλές εκφάνσεις της ζωής. Η σημαντικότητα του να κρατήσεις μια συνεχή ισορροπία στη ζωή σου για να μπορέσεις να πάρεις τα πάνω σου και να εξελιχτείς σαν άτομο, να απογειωθείς και να δημιουργήσεις... να ένας σκοπός του παιχνιδιού που προκύπτει από τις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής. Όποιος ισορροπήσει περισσότερο κερδίζει.
    Το ίδιο μοτίβο μπορείς να το νιώσεις σε κάθε προσπάθεια σου να μάθεις να κάνεις οτιδήποτε, π.χ wind-surfing. Μπορεί να σου πάρει μέρες για να μάθεις να ισορροπήσεις έστω και 5 δευτερόλεπτα στη σανίδα. Όλες τις υπόλοιπες κουραστικές ώρες μπορείς να τρως τα μούτρα σου, να πέφτεις και να ξαναπέφτεις ατσούμπαλα στο νερό, με όλους τους τρόπους που μπορεί να πέσει κάποιος. Αλλάζεις όμως κάθε φορά κάτι άλλο μια μικρή λεπτομέρεια που ίσως παρατείνει την ισορροπία, ψάχνεις τους κανόνες που μπορούν να σε κρατήσουν όρθιο, πχ να λυγίσεις τα γόνατα. Αυτά τα 5 θεϊκά δευτερόλεπτα όμως που καταφέρνεις να τσουλήσεις απαλά στο νερό, χωρίς καν να βάζεις δύναμη, καταλαβαίνεις τι σημαίνει αρμονία. Έτσι είναι και με τις σχέσεις των ανθρώπων.
     Όπως και όταν προσπαθείς να απογειώσεις έναν χαρταετό. Είναι σαν να προσπαθείς να απογειώσεις τον εαυτό σου. Έχεις κάνει ήδη πολλά γκελ πέφτωντας δεξία και αριστερά, την ώρα που οι άλλοι χαρταετοί αλωνίζουν στα σύννεφα, αλλά ένας καλός άνεμος, μια καλή στάση, ένα σωστό τράβηγμα, η θέλησή σου, μπορεί να σε απογειώσει ξαφνικά, και δειλά δειλά να ξαμολυθείς στα πέρατα του ουρανού, να συνομιλείς με άλλους χαρταετούς που είναι πιο ψηλά από σένα,  να μπλέκεσαι μαζί τους αρκεί να μη μπλεχτούν πολύ τα σκοινιά σας και καταλήξεις μισκοσκισμένος σε καμιά ταράτσα ή σε σύρματα της ΔΕΗ. (δεν ξέφυγα πολύ απ' την αλληγορία). Συμπέρασμα: Η Καθαρά Δευτέρα είναι μια οπτικοποίηση του παιχνιδιού της ζωής που ζούμε και ίσως έπρεπε να το είχα καταλάβει 40 μέρες νωρίτερα. 

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Ανακοίνωση

Δεν μπορείς να τα 'χεις όλα. Γιατί και να καταφέρεις να τα 'χεις όλα χάνεις αυτομάτως τον εαυτό σου. Και η πρόταση αναιρείται  όταν δεν  υπάρχει υποκείμενο. Ναι, είναι κάτι που γίνεται τόσο μυστηριωδώς αυτόματα  όσο και ο καφές μηχανής. Και σ' αυτή την περίπτωση θα είναι τυχερός κανείς αν προλάβει μέσα στην αναμπουμπούλα που ο ίδιος δημιούργησε να καταλάβει μια τυχαία στιγμή ότι κάπου ξέχασε τον εαυτό του. Είναι πρόβλημα χρόνου.

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Το μόνο

Το μόνο που μπορεί πραγματικά να ωριμάσει κάποιον πρέπει να είναι η αγάπη. Η υπομονετική, διαρκής,  χωρίς όρους αγάπη. Η τριβή στην αγάπη. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιφερειακά.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...