Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Θυμήσου εαυτέ μου



γιάμι γιάμι γιάμι έχω αγάπη στην κοιλίτσα


    Η ώρα είναι 5:55 και ο λόγος που δεν μπορώ να κλείσω μάτι δεν είναι κάτι πιο δημοφιλές από το ότι δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Έχω κάνει άνω κάτω τον εγκέφαλό μου, έχω κάνει αναζήτηση σε όλους τους σκληρούς δίσκους της μνήμης μου, έχω χτενίσει τα μηνίγγια μου, έχω, έχω, έχω ψάξει κάτω από κάθε νευρώνα και ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ.
     Πρώτον, πώς λεγόταν εκείνο το τεράστιο άγαλμα στη Ρόδο που το ένα πόδι του ήταν εδώ και το άλλο απέναντι και από αυτό και μόνο μπορούσες να καταλάβεις πόσο ιλιγγιωδώς τεράστιο πρέπει να ήταν όταν υπήρχε αλλά τώρα για κάποιον αναθεματισμένο λόγο δεν είναι εκεί, ποιος ξέρει.
    Το θέμα είναι ότι το όνομα είναι στη γλώσσα μου, μου γαργαλάει τους κάλυκες είναι έτοιμο να πεταχτεί σαν κουνέλι από το καπέλο του μάγου όμως τίποτα…για κάποιο λόγο μου έρχονται άλλα ονόματα και άλλες λέξεις, στίχοι,  όπως «έχω τη μέθοδο του Προκρούστη  φέρνω στα μέτρα μου τον κάθε π**@^%ούστη» αλλά ξέρω, αφού ξέρω ότι δεν είναι ο Προκρούστης το όνομα που ψάχνουμε και όχι δεν φλερτάρω καν με την ιδέα να το ψάξω στο google κύριοι εξυπνάκηδες! Το google...αυτό το σατανικό κυάλι του συλλογικού εγκεφάλου που λέγεται ίντερνετ και έχει καταντήσει τις μνήμες μας ζελέδια, όπως κάνουν οι περισσότερες τεχνολογίες που φτιάχνουμε για να μας εξυπηρετούνε για να κάνουμε τα πράγματα πιο γρήγορα για να έχουμε περισσότερο χρόνο τον οποίο τελικά ξοδεύουμε συνήθως σε ηλίθια πράγματα, όπως πχ να κοιτάμε και να ξανακοιτάμε το μέιλ μας και αυτό να εξακολουθεί να είναι άδειο ή να βλέπουμε για χιλιοδιακοσιοστή φορά το επεισόδιο Κωνσταντίνου και Ελένης που έχουν και οι δύο γιορτή και χωρίζουν το πάρτυ στη μέση. (σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε αυτούς που έκαναν την τηλεόραση ψηφιακή γιατί δεν πρόκειται να πάρω αποκωδικοποιητή)
   Το 2ο πράγμα που αδυνατώ να θυμηθώ  και κατ'επέκταση δε μπορώ να κοιμηθώ -  και αυτό δεν βρίσκεται ούτε στο google μάλλον και με πονάει - είναι η εξής ερώτηση: Που δι(ε)άολο είχα φάει εκείνο το επικό σουβλάκι από μανιτάρια στα κάρβουνα μέσα σε πίτα με σως γιαούρτι; Μπορώ να το γευτώ ακόμα και τώρα, ναι. το είχα πάρει ζεστό στο χέρι και περπατούσα τρώγοντάς το σχεδόν σε έκτσταση και πιθανότατα κάποια εκατοστά πάνω από τη γη, ζώντας κάθε δευτερόλεπτο. Που; Ήμουν στην Αθήνα; Μήπως στη Θεσσαλονίκη; Έχω φτάσει στο μίζερο σημείο να σκέφτομαι έναν έναν τους σταθμούς του μετρό και μετά του ηλεκτρικού – το ύστατο κάψιμο – μπας και μου έρθει κάτι. Γιατί δεν μπορώ να το θυμηθώ; αφού δεν ήταν πιο παλιά από 2012..
   Ω αγαπημένο μου σουβλάκι μανιταριών εσύ, με περισσή όταν λαβώνεις δύναμη...σαν μαγεμένο το στομάχι μου φτερουγίζει, σχεδόν χορταίνω από την ανάμνησή σου, και ας είσαι βαρύ για πρωινό..κι όμως ήσουν τόσο ελαφρύ για σουβλάκι, τα ζουμιά των φρεσκοψημένων μανιταριών να κάνουν σεξ με το γιαούρτι…και η πίτα αλάδωτη σαν οπτασία, καλοζυμωμένη, υφή απαλή σαν πέρσικο χαλί..απίστευτη η χημεία μας με αυτό το σουβλάκι.. Κι εσύ μνήμη  γιατί με προδίδεις; αίσχος, προδοσία, αρκουδέηδες.. Γιατί  κάνεις σαν να μην έγινε ποτέ αυτό; Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ καμία λεπτομέρεια πριν και μετά.ούτε ανθρώπους, ούτε τον ψήστη, ούτε πού περπατούσα, ούτε τι χρώμα είχε το μαγαζί…τίποτα παρά μόνο τη γεύση και τη σκέψη «να μην ξεχάσω να το πώ στους φίλους μου τους vegeterians».
     Όχι δεν είναι τόσο απλό το θέμα, είναι βαρύ γιατί εγώ ποτέ δεν ξέχασα που βρήκα ένα καλό φαγητό, η έννοια του φαγητού με την έννοια ‘τόπος’ στη μνήμη μου είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες όσο οι αδερφές Μπρόγιερ…όχι ακόμα δεν κατάλαβες πόσο ισχυρός είναι αυτός ο δεσμός στη μνήμη μου και δεν υπερβάλω.. θέλω να πω ότι έχω πρακτικά χαρτογραφήσει τον κόσμο με άξονα το φαγητό ναι το παραδέχομαι, δε ντρέπομαι είναι μια εξομολόγηση και τι έγινε; σιγά..δεν είναι ο μόνος άξονας απλά είναι βασικός αυτό εννοώ.
     Ο χάρτης της Αθήνας  και όλων των άλλων πόλεων πιθανότατα για μένα έχει σαν πρωτεύουσες τα μέρη που έχουν γευστικό ενδιαφέρον  και υπάρχει μια περίπτωση πολλές φορές  να έχω δεχτεί να πάω κάπου που βαριόμουν μόνο και μόνο επειδή ήξερα ότι εκεί κοντά έχει καλές κρέπες, και τι έγινε τώρα; να νιώσω άσχημα που όταν ταξιδεύω εκτός Ελλάδας το πρώτο πράγμα που με ενδιαφέρει να επισκεφτώ δεν είναι τα μουσεία; Όχι δεν θα νιώσω άσχημα που είμαι ένα κοιλιόδουλο γουρούνι.
Συμπεράσματα
1.Θα περιμένω μέχρι να θυμηθώ το όνομα του αγάλματος στη Ρόδο. Όσο χρειαστεί. Ίσως αύριο να ξυπνήσω και να ξεπηδήσει σαν μαϊμούδι με μεγάλα γράμματα μπροστά στην οθόνη του μυαλού μου για καλημέρα.. γιατί το μυαλό θα κάνει αναζήτηση  στο ασυνείδητο όσο εγώ θα κοιμάμαι, το κάνουν αυτό τα μυαλά. Και θερμή παράκλα, αν κάποιος το ξέρει μη μου το πει, όχι, πρέπει όλοι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον να μην πάθει άλτσι και αρχίσουν τα σιλβεραλέρτια.
2. Θα ονομάσουμε την ασθένεια του να συνδέεις τους προορισμούς με φαγητό «foodτουρισμό» και θα παραδεχτούμε ότι πάσχω από αυτή, με την προϋπόθεση να μου πει οποιοσδήποτε ξέρει οτιδήποτε σχετικά με το που μπορεί να έφαγα εκείνο το μαγεμένο σουβλάκι μανιτάρι με αλάδωτη πίτα που αν ήταν άντρας θα είχαμε ήδη παιδιά.
3. Λυπάμαι που σε μια περίοδο γενικής κρίσης έχω αυτής της ελαφρότητας την ανησυχία αλλά είναι 6 το πρωί και δικαιούμαι να ανησυχώ για την υγεία της μνήμης μου.

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...