Αυτό το τραγούδι πρέπει να...

Αυτό το τραγούδι πρέπει να γράφτηκε ένα κυριακάτικο πρωί
Ο ήλιος θα μπήκε σαν υγρό χρυσάφι κρυφά από τις γρίλιες μέσα στην ήσυχη θαλπωρή του χιονιού
Και θα ξύπνησε  γλυκά τον εμπενυστή του με ένα απαλό φιλί στα μάτια
Η ομορφότερη ερωτική σχέση: ένας συνθετης και μια ηλιαχτίδα..

Αυτό το τραγούδι δεν μπορεί να γράφτηκε μέσα σε καπνούς και οινοπνεύματα
αυτό το τραγούδι μάλλον υμνεί τη διαδρομή πάνω σε ένα τέλειο βελούδινο σώμα
ίσως είναι ένα ηχητικό δοκίμιο για το πόσο θαυμαστές είναι οι μπούκλες στα μαλλιά κάποιων ανθρώπων
Ίσως είναι αυτό ακριβώς: διαλογισμός σε μια μεγάλη κόκκινη μπούκλα, ένα ατέλειωτο γλίστρημα σε μια γυαλιστερή μπούκλα

Ή πιο πιθανό αυτό το τραγούδι να γράφτηκε μέσα σε νερό
ναι, ένα μικρό τεμπέλικο στρείδι που λικνιζόταν σε ήσυχα πρωινά κύματα
άρχισε να μουρμουρίζει αυτή τη μελωδία σκεπτόμενο πόσο αστεία και μυστηριώδης
είναι η ύπαρξη
και άφησε ένα αργόσυρτο εγκάρδιο «αχ» σχεδόν σαν ψίθυρο στο τέλος
και ένα έξυπνο χαμόγελο σαν κάτι να ξέρει...

Ίσως όλη η μελωδία να περιγράφει μια -μία μόνο - ήσυχη ανάσα ενός υπέροχου χρυσαφένιου όντος… μια αργή, σατέν εισπνοή, γεμάτη μπλε άνθη και πελώρια άσπρα σύννεφα, μια πανέμορφη πολιτεία από σύννεφα…
και μια εξίσου αργή και σαν κάθαρση φωτεινή εκπνοή, που έκανε όλες τις νιφάδες του χιονιού να στροβιλίζονται σε τρελό χορό, κι όλους τους ανθρώπους  και όλα τα όνειρά τους..
και πάλι χαμογελάει σαν κάτι να ξέρει .. αυτό το υπέροχο χρυσαφένιο ον που μας περιβάλλει...

Ερώτημα

Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;

Dancing my words

Βλέπω ένα βαγόνι που πηγαινοέρχεται ανήξερο.
Δεν θα γράψω τώρα
Δεν θα γράψω άλλο
Θα χορέψω τα λόγια που θέλω να πω
Αυτά που θέλω να πω χορεύονται σε ρυθμό ταγκό
με βιολιά που κάνουν ακούραστες διαδρομές από τα στιβαρά μπάσα στα σπαραχτικά πρίμα
και ένα ακορντεόν που τα κρατάει από τα χέρια σαν μικρά παιδια
ή πότε πότε τους χτενίζει τα μακριά λαμπερά μαλλιά τους
Το βαγόνι, να το πάλι!
Και να ξανά γυρνάει προς την άλλη κατεύθυνση
Ίσως ο οδηγός του είναι κάποιος που σιχάθηκε την άσφαλτο σαν έδαφος
Ίσως να αγαπάει την κρυφή μουσική των τραίνων πάνω στις ράγες
ίσως είναι η πιο μεγάλη ποσότητα ελευθερίας που μπορεί να βρει κανείς τώρα εδώ..
Θα χορέψω αυτό που έχω να πω
με σπάνιες κινήσεις των χεριών εναλασσόμενες με νωχελικούς αιλουροειδής κυματισμούς των σπονδύλων.

Αλλό3

Είμαι ένα αργό αυτοκίνητο. 

Λαχανιάζω ενώ οι εικόνες και τα πράγματα με προσπερνούνε.
Είμαι ο κάκτος που βρυχάται.

Με συνθλίβει η απλότητα του χαμομηλιού.

Πού και πού θυμάμαι πως ξέχασα τις ρίζες μου σε μια γλάστρα.

Λησμονώ το φρεσκοβρεγμένο χώμα.

Φοβάμαι τους φόβους μου και ξεχνάω πως ξεχνάω εύκολα.

Θυμάμαι μόνο ότι ο κόσμος περιέχει τον κόσμο..

"Όλοι περιέχουμε όλους" δεν έλεγα;
Περιέχω ζυμαρικά.

Παραπάνω κρέας σέρνω και με σέρνει.
Παραπάνω ζάχαρη μου σφίγγει το λαιμό.

Έχω ένα γεμάτο στομάχι και ένα άδειο κεφάλι.

Τρέχω και παραπατώ. 

Είμαι πέμπτη ελαττωμένη
Δυσαρμονία και αμηχανία.
Αναπνέω ασύμμετρα 

Σε τι πίστευα είπαμε; Ποιες ήταν οι αρχές μου;

Από τι γράμμα άρχιζε το νόημα της ζωής μου;

Νεφώσεις

Είχε πολλή συννεφιά χτες στο όνειρό μου
Πυκνά, παχιά σύννεφα σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι.
Η συννεφιά βάρυνε τόσο πολύ που έφτασε στην αυλή μου
Έκοψα μια άκρη από ένα σύννεφο και έφαγα
ήταν σαν μαλλί της γριάς αλλά πιο άγευστο.

Ντροπαλός χορός

Λίγη προσπάθεια χρειάστηκε για να μάθω να χορεύω το χορό σου
Αβίαστα ήρθαν τα βήματα, το ένα μετά το άλλο
Αβίαστα και η κόκκινη πουά φούστα μου  ανέμισε επαγγελματικά σε μια στροφή
Κάνε μια στροφή μου είπες
και σε κοίταξα στα μάτια
ντρεπόμασταν και οι δύο τους χορευτικούς εαυτούς μας και αγκαλιαστήκαμε πιο σφιχτά
η μελωδία έμοιαζε να ακούγεται από μουσικό κουτί και ύστερα ένα παλιατζούρι κλαρινέτο σχολίασε με τακτ...
Ο τραγουδιστής νιαούριζε γαλλικά. Ίσως οι στίχοι να έλεγαν:
"Μωρό μου θέλω να προεκτείνω τις βλεφαρίδες σου στο άπειρο με μια ξυλομπογιά
είσαι η ζάχαρή μου και η κανέλλα
με πονούν τα αδέξια πόδια σου κι ίσως κι εγώ σου σφίγγω τα χέρια με αβεβαιότητα
μα εύχομαι να μην τελείωσει ποτέ αυτός ο χορός..."
Έπειτα ο ρυθμός έγινε 3/4 και το βήμα μας άφησε το πάτωμα αβίαστα
δεν άφησα το βλέμμα σου
Πετούσαμε σχεδόν όταν μου είπες..

Ταξίδι στα μάτια ενός παιδιού

Ταξιδεύω μέσα στα μάτια ενός παιδιού
Η αγνότητα με λούζει σαν πρωινός ήλιος Κυριακής,
Ιερότητα, Ένα ψάρι αναδύεται μέσα από τα νερά της καρδιάς μου και ξαναβουτά βιαστικά, μια φρέσκια σπίθα, μια ιδέα γεννιέται ξέγνοιαστη: ελευθερία!
Βλέπω την αντανάκλασή σου στα παράθυρα του κόκκινου τραίνου, χαμογελάς :)
Το τσαφ τσουφ μυρίζει swing  και φυτρώνει μελωδίες στα αυτιά μου
Συνεπιβάτες τί σας ξυπνάει αυτή η μουσική; ρωτάω τραγουδιστά
-Με πετάει στα άστρα και με ξαπλώνει στο γρασίδι
-Με αφήνει σαν σταγόνα βροχής και με κατρακυλάει σε δροσερό ποτάμι
-Μου δίνει νεύρο και ρυθμό στο βήμα
-Με γαργαλάει
-Είναι σαν κύμα
-Μου θυμίζει να κοιτάω τον ουρανό
Υπέροχο ταξίδι τραγουδούν τα μάτια
Φαντάσου την πιο ωραία μελωδία του κόσμου, φαντάσου.

Συνήθισμα και Ξέχασμα

Μου έκανε εντύπωση που μου έκανε εντύπωση ότι ένας εκφωνητής ραδιοφώνου ένα βράδυ μιλούσε αληθινά. Σαν ένας φίλος που σου βάζει να ακούσεις το αγαπημένο του τραγούδι και σου λέει αυθόρμητα τις σκέψεις του. Είχα ξεχάσει πώς είναι να μην ακούς κάτι επιτηδευμένο ακόμα και στο ραδιόφωνο. Έχουμε συνηθίσει στην επιτήδευση. Eπιτηδευμένο ραδιόφωνο, επιτηδευμένη τηλεόραση. Επιτηδευμένες ντομάτες που μυρίζουν τίποτα. Έχουμε συνηθίσει σαν το ψάρι στο βρώμικο νερό.

Μικρές  φρικτές συνθήκες που συνηθίστηκαν επειδή γίνονται από όλους και ξεχάστηκε το πώς άρχισαν. Ξέρω πότε.-Ήμουν εκεί-Ένιωσα-γεύτηκα-άκουσα-το-όριο-τη-στιγμή-που-ξεπεράστηκε -τώρα-δε-θυμάμαι.

Συνήθισμα και ξέχασμα.

Μικρά πετραδάκια που χτίζουν τον πύργο που λέγεται πραγματικότητα.
Μεγάλος πύργος χτισμένος πάνω στην επιφάνεια μιας θάλασσας.

Μουσική από μέσα

 Μερικές φορές είναι πιο ωραία να ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι όχι δυνατά αλλά ίσα που να ακούγεται από το μέσα δωμάτιο, να μπλέκεται με άλλους ήχους, ήχους από κατσαρόλες ή πηρούνια.Όπως όταν παρακολουθείς τον αγαπημένο σου άνθρωπο μέσα σε ένα πλήθος ξένων ανθρώπων και προσπαθείς να καταλάβεις αν μπορεί να φαίνεται ένας κοινός άνθρωπος ανάμεσά τους. 

Αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι με ένα κύμα

Λίγο χρυσάφι και λίγο ασήμι, λίγο ροζ και λίγο μαβί, λίγο θάλασσα και λίγο σύννεφα.
Έρημη παραλία, ένας γλάρος και ένας σκύλος χαιρετιούνται από μακριά.
Ένα κοχύλι και ένα πράσινογυαλί, ένα ξανθο κοριτσάκι που ψάχνει βότσαλα..
Ένα κύμα μου άλλαξε τη ζωή αυτό το καλοκαίρι. Ένα γιγάντιο κύμα που η θέα του με έκανε να τρέμω…υψώθηκε σαν πολυκατοικία και με σκίασε!
Σπάνιο συναίσθημα: Γέλιο από δέος! Γέλιο από γνήσιο φόβο…
Ένα θηριώδες κύμα, αφρίζων δράκοντας, αποφασισμένο …με πέταξε βίαια, μπλέχτηκα στις δείνες του και με κουτρουβάλησε, μπουρδουκλώθηκα ανάμεσα στις πέτρες και τα βότσαλα, κανένας έλεγχος, καμιά υποψία ελέγχου, τα πόδια μου ήταν πάνω και το κεφάλι δε θυμάμαι…
τότε ένιωσα σπίτι μου
Τότε ένιωσα οικεία… όταν έχασα τον έλεγχο σε εκείνο το σαρωτικό κύμα…
με έχασα και με βρήκα…
Τα άλλα κεφάλια που βγήκαν από αυτό το κύμα είχαν το ίδιο χαμένο βλέμμα… φόβος και έκσταση.

Σκέψεις καλοκαιρινής νύχτας

Άγια έμπνευση

Έβγα πάλι, χωρίς να το σκεφτείς πολύ

Έτσι ανέμελα όπως ξέρεις.

Όπως εσύ μόνο ξέρεις..

Ξεπήδα από μέσα μου σαν αυγουστιάτικο φεγγάρι

Σαν τιγράκι και σαν μωράκι καμηλοπάρδαλη

Αλήθεια οι καμηλοπάρδαλες πώς είναι νεογέννητες? Υπάρχει κίνδυνος για το έμβρυο να δεθεί κόμπος ο λαιμίκος του?

Οι πρωινές ώρες 3 - 5 - κατά τις οποίες οι περισσότεροι άνθρωποι κοιμούνται, είναι σημαντικό να πούμε πως δεν έχουν συνέχεια με τη ροή της πρηγούμενης και της επόμενης μέρας... ναι συμβαίνει αυτό και το κατάλαβα τις τελευταίες μέρες που πέφτω για ύπνο πολύ νωρίς (π.χ. 8 το απόγευμα) και ξυπνάω μεταμεσονύκτιες ώρες έχοντας χορτάσει λίγο ύπνο... ειδικά αν ακούς μουσική είναι λίγο περίεργο.. σήμερα ή μάλλον τώρα για παράδειγμα, ξύπνησα στις 3 και 20, και πλησιάζει 5, ουδεμία σχέση και συνέχεια με τα υπόλοιπα σημεία και τη ροή της υπόλοιπης μέρας, σκέψεις περίεργες και ανακόλουθες και από θέμα ηχητικού υλικού? αν δε βάλεις μια μουσικούλα, κινδυνεύεις να πλακωθείς από την εκωφαντική ησυχία...

Μερικών ανθρώπων η ομιλία μοιάζει πολύ με συνεχές πόρδισμα... συνήθως οι ένρινοι..

"Τελικά έπειτα από πολυετείς έρευνας οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αυτό που όλοι συχνά χαρακτηρίζουμε ως «σοφία στο βλέμμα» ενός ώριμου ανθρώπου δεν είναι τόσο σοφία όσο επίγνωση ενός συγκεκριμένου «ποσού» γνώσης, αξιολογημένης ως αρκετά σημαντικής από το άτομο σε συνδυασμό με χρόνιο τρίψιμο των ματιών."

Μια τέτοια χαζή ανακοίνωση που δεν είναι παρά ένα προιον της αϋπνίας μου, θα μπορούσε να είναι μια πραγματική πανεπιστημιακή έρευνα και αυτό με στεναχωρεί ως μέλος της ανθρωπότητας αυτού του αιώνα.

Σε έχω δει

Σε σκέφτομαι και οι μέρες περνούν,
περνούν και εσύ δεν είσαι εδώ
από την άκρη του δρόμου κοιτάζω μην έρθεις
αλλά δεν έρχεσαι
ξέρω πως δεν είσαι εδώ αλλά ποτέ δεν ξέρεις,
ποτέ δεν ήξερα ότι μια μέρα δεν θα ξέρω που είσαι
σε έχω δει με έναν τρόπο που κανείς δεν θα μπορέσει
και νιώθω περήφανα γι αυτό
αλλά μοιάζει με μια τέχνη που δεν χρειάζεται πια

Σου στέλνω μια ευχή με ένα μυγάκι

Σου στέλνω μια ευχή με ένα μυγάκι ^
και ένα φιλί με ένα κουνούπι '
Μην ξεχάσεις το εμείς μας
Εγώ δεν το ξεχνώ κι ας υψώνεται ο πονοκέφαλός μου σαν κάστρο στο κεφάλι μου #
#@*Ο φονοκέφαλός μου χώθηκε σαν άστρο στο κεφάλι μου *#
Κομήτης σημαίνει αστέρι με μαλλιά *---
Ο κόσμος αυτός είναι πιο όμορφος μέσα από τα μαλλιά σου
Ντο μι σολ σι }
αυτός ο κόσμος είναι πιο όμορφος χωρίς πονοκέφαλο

Ένα ποίημα που γράφτηκε Σεπτέμβρη πρέπει να διαβαστεί Ιούνη

Τα μάτια του σοφού μωρού με έκριναν
έβλεπα τον εαυτό μου, μια ξερόμπαλα που τη φυσάει ο αέρας στην έρημο
έψαχνα τη μουσική ακολουθώντας κάτι ανεμοδαρμένες νότες
και ο ουρανός καφέ
τον προτιμούσα ασημένιο ή έστω γκρι
Προτιμούσα να ξεπλένει το σωμα μου ο θαλασσινός αρμυρός αέρας και ένα σκυλί να έτρεχε δίπλα μου
και η έρημος να ήταν απλά η άμμος της θάλασσας, προσμένοντας κύματα
Να κολυμπούσα νύχτα και να έσκιζα το μαύρο μετάξι.
Τώρα, στεγνοί άνθρωποι με καρό πουκάμισα και καρό μάτια έρχονται και κάθονται δίπλα μου, αμίλητοι, σηκώνονται φεύγουν, τετράγωνες μαμάδες με ανέκφραστα παιδιά, κάθονται, σηκώνονται φεύγουν.
Τώρα πρέπει να μαζέψω τα αχτένιστα μαλλιά μου που απλώνονται σε όλο το οπτικό μου πεδίο, να μαζέψω από πάνω τους όλα τα όνειρα, τα χάρτινα σπιτάκια, τα καλειδοσκόπια και τα ψέυτικα χνουδωτά ποντίκια.
Η καρδιά μου δεν απαντάει στις επίμονες ερωτήσεις μου
Θα περιμένω

Talking 'bout my generation

Η οργή μας είναι μια πατάτα που παραψήθηκε
Ο θυμός μας είναι ένα σάντουιτς που μούχλιασε
Τα πόδια μας δεν κλωτσάνε πια και τα χέρια μας απλά πατάνε κουμπιά
Τα κεφάλια μας πατηκώθηκαν από τις σάπιες λέξεις
Δεν έμεινε τίποτα από αυτή τη γενιά, παρά ένα πλαδαρό λίπος που μοιάζει με ζελέ
Φοβάται, τείνει προς την ακινησία και αν το κουνήσεις τρέμει
Κάντε τίποτα, όχι πόλεμο, ούτε έρωτα
κάντε απλά τη δουλειά σας

Τη στιγμή που ερωτεύτηκες

Ξέρεις, υπάρχει μια στιγμή
που ο χρόνος κολλάει στο σιρόπι της και χάνει το βήμα του
όλα τα μετά επιστρέφουν σε αυτή
μια στιγμή που το βλέμα αγκιστρώνεται
το θυμάσαι
τη στιγμή που ερωτεύτηκες,
την ένιωσες
γροθιά από λεμονανθούς
μην ανησυχείς για την εικόνα
ένας παράξενος άνεμος από το πουθενά
θα φύσηξει, φύσηξε τα μαλλιά σας και γίνατε η ίδια η άνοιξη
μια στιγμή που ο ήλιος σας ορίζει με τις πιο κόκκινες ακτίνες
το φεγγάρι σας ζωγραφίζει όπως ποτέ ξανά
όχι μην σκέφτεσαι γιατι,
το ξέρεις γιατί το ένιωσες κι εσύ
την ίδια στιγμή που σε ερωτεύτηκε

Ανακοίνωση

Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία.

Νάνι

Ανακοίνωση

Τα φυστίκια είναι στο ίδιο πιάτο με τα φουντούκια και οι φόβοι είναι στο ίδιο πιάτο με τη φαντασία.Μπορείς να διαλέξεις τι θα φας.

Επέστρεφε

Ανακοίνωση

Σήμερα ξύπνησα και το σώμα μου ήταν σύννεφα μώβ και άσπρα στρωμένα πάνω σε σκούρο ουρανό με αστέρια.

Beautiful

Ποιος θα μπορούσε να αντιπαθήσει έναν άνθρωπο σε κολυμβητήριο;

     Ποιος θα μπορούσε να αντιπαθήσει έναν άνθρωπο σε κολυμβητήριο; Όλοι μοιάζουν μεταξύ τους και θυμίζουν μωρά, με τα σκουφάκια τους, τα σοβαρά μαγιώ και τα γυαλάκια τους. Μπαίνουν με ιερότητα στο χώρο. Απόλυτα μυημένοι στη σύμβαση, τοποθετούν στην άκρη την πετσέτα τους για να πλατσουρίσουν στη γιγάντια κολυμπήθρα. Μερικοί φορούν μεγάλα βατραχοπέδιλα και μεταμορφώνοναι σε παράξενα αμφίβια.

     Γαλάζιο φως και τα σώματα αιωρούνται στο νερό. Γίνονται δισδιάτατα, σεξουαλικά ουδέτερα, με μεταβαλόμενο σχήμα. Πηγαινοέρχονται όπως ένα ζώο τριγυρνάει με ένα σκοπό που του υπαγορεύει το ένστικτό του.

     Ξέρουν, τεντώνουν ανέκφραστοι τα χέρια τους, χτυπούν τα πόδια ρυθμικά εκτοπίζοντας μαγικό χαρούμενο σμήνος από μπουρμπουλήθρες, το νερό μπαίνει στη μύτη τους και βήχουν. Κάποιοι δοκιμάζουν βουτιές, μια γυναίκα πέφτει με την κοιλιά, το νερό έσπασε.

lovely

είμαστε

-Μαμά που είμαστε;
-Είμαστε παντού σε όλους τους ανθρώπους και σε όλα τα πράγματα. Μοιράζουμε τον εαυτό μας σαν τράπουλα και τον μαζεύουμε από χιλιάδες διαφορετικά πράγματα σαν εργάτριες μέλισσες, αδιάκοπα. Αυτό το μοίρασμα και το μάζεμα μας κάνει χίλια κομμάτια και ένα μοναδικό ταυτόχρονα περιέργως. Κι αυτό είναι το θαύμα του μοντάζ. Ο κάθε ένας μας μοιάζει με ένα διαφορετικό μοντάζ του ίδιου φιλμ.

Πώς να σχεδιάσετε ένα τυχαίο ταξίδι

Υλικά:

Χάρτης
Ένα αυτοκινητάκι-μινιατούρα
Ένα ζάρι
Μαρκαδόροι
Μαντήλι

Οδηγίες
Απλώνετε το χάρτη σε ένα τραπέζι.
Τοποθετείτε το αυτοκινητάκι – μινιατούρα στο σημείο που βρίσκεστε τώρα, πάνω στο χάρτη.
Ρίχνετε το ζάρι και εύχεστε να τύχει το 6 γιατί τόσες θα είναι και οι στάσεις που θα κάνετε.
Δένετε τα μάτια σας με το μαντήλι προσεκτικά, σιγουρεύοντας ότι δε βλέπετε και με το δάχτυλό του αριστερού χεριού σας δείχνετε ένα τυχαίο σημείο.
Με το δεξί χέρι απομακρύνετε το μαντήλι.
Σχεδιάζετε με τους μαρκαδόρους τη διαδρομή από το σημείο αφετηρίας μέχρι το νέο σημείο, και μετά την πραγματοποιείτε.

Ποιός είναι ο μέσος άνθρωπος;

The shadow of your smile when you are gone

Σήμερα μελαγχολώ

Σήμερα μελαγχολώ. Σήμερα κάνω ένα λάθος και μετά το ξανακάνω. Σκοντάφτω και παραπατώ. Σήμερα τα τραγούδια θα είναι ουσάκ και φάλτσα. Δεν θα ακούσω τίποτα που να έχει τα χρώματά ή το χαμόγελο σου. Είχα μια μπουρμπουλήθρα και έπαιζα μαζί της γελώντας με τους ιριδισμούς, μα όταν την άγγιξα έσπασε και εξαφανίστηκε τόσο απότομα που μοιάζει να μην υπήρξε ποτέ.

Παρατήρηση

Τα έμψυχα τείνουν προς την ακινησία και τα άψυχα τείνουν προς την κίνηση.
Το καρότσι του σούπερ μάρκετ που άφησα για λίγο έξω από το αυτοκίνητο, το μεσημέρι, έκανε μια ύστατη προσπάθεια να ξεμυτίσει, κυλώντας μόνο του προς το δρόμο. Λυπήθηκα που το εμπόδισα. Γνωρίζω ανθρώπους λιγότερο ζωντανούς από αυτό το καρότσι.
Τα καλώδια μπλέκονται μυστηριωδώς εύκολα και πιθανότατα έχουν συνείδηση.

Nuages δηλαδή Σύννεφα

Καρδιά ξαερωμένη

Καρδιά ξαερωμένη, φαγητό με πολύ αλάτι
Άνθρωποι που δεν ποθούν πολύ και απλά περιμένουν
Άνθρωποι 'ίσως' και 'θα δούμε'
Ένα κοριτσάκι ονειρεύεται τον μελλοντικό του εαυτό
Η μέση του μέσου ανθρώπου πονάει
Τι να διαβάσω και τι να πιω; τι να φανταστώ τώρα που μόνο η φαντασία μένει;
Πετάω στον ήσυχο μαύρο ουρανό με τα αστεράκια
Ακόμα κι αυτά κρυώνουν και είναι κλεισμένα στον εαυτό τους, όπως όλοι
Όλοι φιλικοί αλλά κλεισμένοι στο βολικό κόσμο τους, που δε χωράει άλλους.
Βιολιά τσιρίχτε μου την κραυγή που εγώ θα ήθελα να ουρλιάξω τώρα
Τώρα που οι γάτες σιώπησαν και δεν καλούν τους γάτους, ούτε κι αυτοί ενδιαφέρονται, παρά κάνουν το μπάνιο τους γλείφοντας προσεκτικά τη γούνα τους.
Σε μια ψευδοελεύθερη εποχή που θα μετανιώνουμε όταν οι πρώτες ρυτίδες φανούν στα πρόσωπά μας.
Σε μια εποχή με μανιφέστο τη συνταγή για σουφλέ με μπρόκολο.
Τι θα φάμε σήμερα;
Ανέμπνευση και στωικότητα με βραδινή τηλεόραση
Τι θα φάμε αύριο;
Δικτατορία από πακέτο προσφοράς

Φανταστικός δίαλογος φανταστικής γυναίκας και φανταστικού άντρα

Γ:-Τηγανητό καρότο ετοίμασα για πρωίνό αγάπη μου, θές να φάμε;
Α:-Ναι καρδιά μου!
Γ:-Μα για ένα λεπτό.. εσύ δεν υπάρχεις
Α:-Τι εννοείς δεν υπάρχω;
Γ:-Εννοώ ότι όχι μόνο δε σε βλέπω αλλά δεν ξέρω και αν σε έχει δει ποτέ κανείς.
Α:-Α ναι, έχεις δίκαιο σ' αυτό. Άραγε θα ταιριάζουμε;
Γ:-Εννοείς αν έχω μεγάλα βυζιά;
Α:-Κι αν συναντηθούμε;
Γ:-Μετά τι; Θα είναι αλήθεια φαντασμαγορικά;
Α:-Δεν ξέρω, γιατί δεν ξέρω καν αν είμαι αυτός που νομίζεις.
Γ:-Δεν ξέρω τι νομίζω.
Α:-Ακριβώς. Ξέρεις, μάλλον φταίω κι εγώ.
Γ:-Γιατί; Φταίω κι εγώ;
Α:-Όχι, αλλά...
Γ:-Αν ψάξω να σε βρω;
Α:-Όχι σε παρακαλώ, το ξέρω ότι κάποιος πρέπει να κάνει κάτι άλλα όχι εσύ.
Γ:-Με κούρασες.Τι άνθρωπος είσαι εσύ;
Α:-Είμαι αυτό που κανείς δεν περίμενε ενώ θα έπρεπε.
Γ:-Θα ζευγαρώσουμε ποτέ;
Α:-Χιονόμπαλα..
Γ:-Όπως το περίμενα.

Πατημένες τσίχλες της μνήμης

Αν όλη μας η μνήμη είναι ένας τεράστιος σκουπιδότοπος όπου πολύ λίγα από τα πράγματα έχουμε καταφέρει να βάλουμε σε τάξη και οι περισσότερες αναμνήσεις και στιγμιαία συναισθήματα μας είναι όλα πεταμένα εδώ κι εκεί σαν πατημένες τσίχλες, σήμερα πάτησα μία από αυτές.
Και όταν κόιταξα να δω τί πάτησα ήταν μια φευγαλέα αίσθηση παιδικής ξεγνοιασιάς από ένα στίχο: "το καλοκαίρι αυτό έκανα ένα αυγό", ένα παιδικό τραγουδάκι χωρίς ιδιαίτερο νόημα, που είχαμε γράψει με την ξαδέρφη μου, που μαρτυράει το πόσο ξέγνοιαστα μπορεί να σκέφτεται ένα ανθρώπινο ον, χωρίς να παίρνει τις ευθύνες του πολύ σοβαρά και τον εαυτό του σο-βαριά και να ισορροπεί αξιοθαύμαστα.
Να μπορεί χωρίς προσπάθεια να είναι μια ανάλαφρη ύπαρξη όπως ένα λουλούδι και ξαφνικά ο σκουπιδότοπος να γίνεται ένας κήπος και οι πατημένες τσίχλες να γίνονται λουλούδια και δέντρα.