Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Καλύτερα

(Ω! Τι θεία τύχη! Μου απέμεινε ένα στυλό στο βάθος της τσάντας. Συνήθως στα ταξίδια ποτέ δεν είχα ένα στυλό πάνω μου, ιδίως όταν είχα τις εμπνεύσεις του αιώνα..)
   Στο φως της μέρας κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ήταν άσχημος, περίεργος και τρίχες πετάγονταν από κάθε μεριά του κεφαλιού μου, δίνοντας του ένα πολύ ακαθόριστο σχήμα, σχεδόν ακανθόριστο. Ήμουν άρρωστη οπότε και πήγα στο γιατρό και μου έδωσε κάτι μαρκαδόρους με τους οποίους έπρεπε να ζωγραφίζω δύο φορές την ημέρα, πριν και μετά το φαγητό. Έτσι και έκανα. 
    Τις πρώτες μέρες δεν ήξερα τί να ζωγραφίσω  και η αναποφασιστικότητά μου επιβάρυνε την υγεία μου. Τεράστιοι, γιγάντιοι, αβυσσαλέοι βήχες από τα έγκατα της ύπαρξής δεν μου επέτρεπαν να ζωγραφίσω. Κάποια στιγμή πήρα βαθιές ανάσες και έτσι σώπασε το θηρίο μέσα μου. Κατάλαβα πως ένας μικρός φόβος είχε κουρνιάσει σε μια γωνίτσα του μυαλού μου, σαν κρυουλιάρικο γατί: Τα καλά πράγματα και τα ταλέντα βαριούνται να σε ακολουθούν αιωνίως, ιδίως όταν τα φτύνεις, τα πατάς και τα πασπαλίζεις με λάσπη και σκουλήκια.
   Κάποτε οι μαρκαδόροι μου, ακόμα και οι τελειωμένοι που τα 'χαν φτύσει από την παιδική καλλιτεχνική μανία, είχαν απευθείας σύνδεση με τη φαντασία μου, κανένας μεσάζων όπως με τις πατάτες. Τα χρώματα ήταν το όπλα μου και όχι οι λέξεις. Κάποτε οι μπογιές μου ήταν το μαγικό ραβδί των επιθυμιών μου. Έτσι άρχισα να ζωγραφίζω αυτό το έργο τέχνης με τίτλο "Θεραπευτικό ταξίδι στο λειβάδι με τους ιουνίπερους", το οποίο ολοκλήρωσα μέσα σε μια βδομάδα, και ήδη νιώθω καλύτερα.






Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...