Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Αυτό το τραγούδι πρέπει να...



Αυτό το τραγούδι πρέπει να γράφτηκε ένα κυριακάτικο πρωί
Ο ήλιος θα μπήκε σαν υγρό χρυσάφι κρυφά από τις γρίλιες μέσα στην ήσυχη θαλπωρή του χιονιού
Και θα ξύπνησε  γλυκά τον εμπενυστή του με ένα απαλό φιλί στα μάτια
Η ομορφότερη ερωτική σχέση: ένας συνθετης και μια ηλιαχτίδα..

Αυτό το τραγούδι δεν μπορεί να γράφτηκε μέσα σε καπνούς και οινοπνεύματα
αυτό το τραγούδι μάλλον υμνεί τη διαδρομή πάνω σε ένα τέλειο βελούδινο σώμα
ίσως είναι ένα ηχητικό δοκίμιο για το πόσο θαυμαστές είναι οι μπούκλες στα μαλλιά κάποιων ανθρώπων
Ίσως είναι αυτό ακριβώς: διαλογισμός σε μια μεγάλη κόκκινη μπούκλα, ένα ατέλειωτο γλίστρημα σε μια γυαλιστερή μπούκλα

Ή πιο πιθανό αυτό το τραγούδι να γράφτηκε μέσα σε νερό
ναι, ένα μικρό τεμπέλικο στρείδι που λικνιζόταν σε ήσυχα πρωινά κύματα
άρχισε να μουρμουρίζει αυτή τη μελωδία σκεπτόμενο πόσο αστεία και μυστηριώδης
είναι η ύπαρξη
και άφησε ένα αργόσυρτο εγκάρδιο «αχ» σχεδόν σαν ψίθυρο στο τέλος
και ένα έξυπνο χαμόγελο σαν κάτι να ξέρει...

Ίσως όλη η μελωδία να περιγράφει μια -μία μόνο - ήσυχη ανάσα ενός υπέροχου χρυσαφένιου όντος… μια αργή, σατέν εισπνοή, γεμάτη μπλε άνθη και πελώρια άσπρα σύννεφα, μια πανέμορφη πολιτεία από σύννεφα…
και μια εξίσου αργή και σαν κάθαρση φωτεινή εκπνοή, που έκανε όλες τις νιφάδες του χιονιού να στροβιλίζονται σε τρελό χορό, κι όλους τους ανθρώπους  και όλα τα όνειρά τους..
και πάλι χαμογελάει σαν κάτι να ξέρει .. αυτό το υπέροχο χρυσαφένιο ον που μας περιβάλλει...

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...