Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Η ώρα είναι 5:29

    Η ώρα είναι 5:29 ή τουλάχιστο έτσι ισχυρίζεται το ρολόι του υπολογιστή. Είναι μια ώρα δύσκολη αφού πριν λίγο ξύπνησα από έναν εφιάλτη.
    Ήμουν σε ένα δρόμο, με αυτοκίνητα παρκαρισμένα δίπλα ακριβώς από ένα ποτάμι, γεμάτο πρασινάδες δεξιά και αριστερά.Θύμιζε λίγο Τέμπη. Βρισκόμουν εκεί και συνομιλούσα με έναν άνθρωπο (μάλλον) που δεν θυμάμαι καθόλου ποιος ήταν, το μόνο που θυμάμαι γι αυτόν είναι ότι είχε iq αμελητέας ποσότητας, ίσως και να έμοιαζε λίγο με τον σρεκ, και προσπαθούσα να του εξηγήσω πώς μπορεί να κάνει κάποια μαγικά για να αιωρηθεί... αυτός δεν καταλάβαινε και εγώ καλοπερνούσα κάνοντας ξανά και ξανά το μαγικό της αιώρησης επιδεικνύοντας το ταλέντο μου στη μαγεία, πέταγα για λίγο και προσγειωνόμουν πάλι.
   Μικρές νεραϊδούλες άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ήταν διάφανες και πετούσαν με αστρονομική ταχύτητα πέρα δώθε κάθε φορά που ανέβαινα. Ο βλάκας με τον οποίο συνομιλούσα δεν μπορούσε να τις αντιληφθεί.. "Νάτες!" του έλεγα "Να! πάλι! δεν ακούς τα χαχανητά τους;"... Η φωνή μου άρχισε να αντηχεί όπως μέσα σε μια σαπουνόφουσκα (πριν δω το όνειρο δεν είχα ιδέα πώς θα μπορούσε να ακόυγεται αυτό, τώρα όμως ξέρω).Ένα πολύ παράξενο delay στη φωνή μου ακολουθούσε τα λόγια μου και τα γέλια μου. 
   Δεν θυμάμαι αν μπορούσα να δω τη σαπουνόφουσκα, ή τις σαπουνόφουσκες, αλλά θυμάμαι έναν ιριδισμό.Ο χαζός εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει.  Τα χαχανητά συνέχιζαν και ένιωσα κάποια στιγμή τη μοναξιά του μάγου.. με τρόμαξαν οι μαγικές μου δυνάμεις.. με φόβισαν...θυμήθηκα ότι ζω σε έναν κόσμο που έχει εξορίσει οτιδήποτε μαγικό. Απ' την άλλη κατάλαβα ότι είναι επικίνδυνο... ένιωσα αδαής απέναντι στις δυνάμεις μου, δεν ήξερα πώς να τις χρησιμοποιήσω και επιδεκνύοντάς τις, ερχόμουν αντιμέτωπη με άλλα όντα πιο δυνατά από μένα και πράγματι άρχισα να νιώθω την παρουσία μιας ύπαρξης που με παρακολουθούσε από κάπου. Γελούσα με τις νεράιδες αλλά αντιλαμβανόμουν ότι κάτι ήταν εκεί...
    Ξύπνησα απότομα και τρομαγμένη..Έτρεμα γιατί αμέσως το μοτίβο αυτού του ονείρου μου φάνηκε γνώριμο..θυμήθηκα ότι είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο τελευταία...
  Ότι λέει σηκώθηκα χαράματα γιατί άκουσα θόρυβο στην αυλή και έπιασα στα πράσα μια γυναίκα που έκλεβε μια κότα από την αυλή μας. Με κοίταξε όχι τόσο τρομαγμένη με τα μεγάλα μαύρα αμυγδαλωτά μάτια,  Το βλέμμα της με διαπέρασε. Το βλέμμα της μου θύμισε ότι είχα μαγικές δυνάμεις (δεν ξέρω πώς την έχω ψωνίσει έτσι με αυτό το θέμα τελευταία) και ένιωσα πάλι όλα αυτά...ότι δεν ήξερα πώς να τις χειριστώ και πάλι η παρουσία αυτή της άγνωστης δύναμης να με παρακολουθεί. Ένας κίνδυνος...
    Άνοιξα την τηλεόραση. Είδα μια ξένη χαζοσειρά για να ξεχαστώ. Τα μηνύματά που περνούσε αυτή η σειρά μου φάνηκαν τόσο ηλίθια και σκόπιμα... τα ίδια που περνάνε με συχνότητα πλύσης εγκεφάλου οι περισσότερες σειρές και ταινίες τελευταία, ...ένα νέο είδος αποικιοκρατίας από απόσταση που από μόνοι μας καλωσορίζουμε στην πραγματικότητά μας καθημερινά. Πρόθυμα κάνουμε την πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μας, από μόνοι μας, ξανά και ξανά κάθε μέρα, αφομοίωση του πολιτισμού που μας αποικιοκρατεί, απόκτηση των συνηθειών τους και απώλειας των δικών μας, τόσο απλά και αβίαστα. Αυτό μου φάνηκε πολύ πιο επικίνδυνο από οποιονδήποτε εφιάλτη κι έτσι προτίμησα να σηκωθώ και να γράψω.

Ανακοίνωση

       Σε γενικές γραμμές, όταν αναρρωτιέται κανείς πώς να λειτουργεί στα δύσκολα, σε στιγμές που χρειάζεται σκέψη, σε μικρούς ή μεγάλους διχασμούς, βασανιστικά διλήμματα, αμφιβολίες για το αν πρέπει ή αν δεν πρέπει να κάνει κάτι, αποφάσεις ζωής, νομίζω ότι η καλύτερη και ίσως η πιο υγιής απόφαση είναι να κάνει ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, ό,τι του περνάει απ' την κεφάλα.
      Καμία λήψη απόφασης δεν θα έπρεπε να απασχολεί ένα μυαλό πάνω από 5 λεπτά. Μετά ακολουθούν επαναλήψεις, πολλή ανάλυση, πολλή λογική, λίγο καρδιά, ανούσιες λεπτομέρειες και σταδιακά κάψιμο. 

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...