Ευχές φωτός

Άντε λοιπόν μυαλό μου Άνοιξε και ξεχύσου στα βοσκοτόπια των ιδεών Σε αφήνω ελεύθερο Ξεκολλά από όλες τις παλιές σκέψεις

Ακόμα και από τις σοκολάτες και τον κλασικισμό

Κι ας σου αρέσουν τόσο

Ελίσσου και βρες νέα σχήματα

Νέες αγάπες όρίστε σε αφήνω να κοιτάξεις όπου θες

Να αγαπήσεις ότι θες

Άντε λοιπόν μυαλό μου

Βγες από τις λάσπες σου

Τράβα το πόδι σου απο τα σιρόπια της καθημερινότητας

Τραβήξου από τα λιωμένα τυριά της συνήθειας

Ξεφορτώσου την εικόνα σου

Σπάσ' την και ξαναφτιάξ' την ξανά και ξανά

Ξανά με τα δικά σου κριτήρια και κανενός άλλου

Η ευχή μου είναι αυτή

Μαζί με ηρεμία βαθιά

Ηρεμία γενική

Από όλους και από όλα

Από ανασφάλειες

Φόβους παντός ττύπου

Αν κοιτάξεις πίσω ή κάτω θα τρομάξεις με τις αποστάσεις

Έτη φωτός

Και όμως ήταν έτη φωτός κυριολεκτικά

Φωτεινά έτη που πέρασαν πότε έυκολα πότε δύσκολα αλλά το φως ήταν εκεί

Ας πιούμε στο φως

Σε εκείνες τις λαμπερές στιγμές που χαμογελάς γιατί ξέρεις ότι η υπαρξή σου είναι σε αρμονία με το γίγνεσθαι

Ή εκείνες που ένα όνειρό ζωής πραματοποιείται και το τικάρεις από την υπαρξιακή λίστα σου

Να τέτοια θέλω

Lasting

Φωτοβολίδα μη μαραθείς. Το χαμόγελό σου πόσο θα αντέξει να δω;
Ο χρόνος με κοιτάει μέσα από τη μάσκα της ηλεκτροκόλλησης.
Με σμιλέυει και οι σπίθες που βγαίνουν από το σώμα μου είναι τα αστέρια μιας μόνο νύχτας μέσα στις εκατομμύριες.
Ας είναι.
Υπάρχει ένα σημείο στο χάρτη που με περιέχει αιώνια.
Κάτω από το πεύκο το αγαπημένο, δίπλα στη θάλασσα.

Το τελευταίο τριζόνι

    Έξω από το παράθυρό μου ένα τριζονι,το τελευταίο ίσως του φθινοπώρου, νομίζω πως προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου με σήματα μορς. Ή προσπαθεί να μου πει τους αριθμούς του τζόκερ, γιατί τριζονιζει τόσο διαφορετικά από τα άλλα τριζονια, σαν να μετράει, αργά και κοφτα, μάλλον απολαμβάνει τη μοναχικοτητα ή τη μοναδικότητά του. Ή μπορεί να φωνάζει αργά και καθαρά την  τελευταία τριζόνα, αν υπάρχει, σαν ναυαγός μιας εποχής που τελειώνει από τη μια μέρα στην άλλη.
    Στο 4ο σερί επεισόδιο μιας ηλιθιας σειράς που έβλεπα, ή εικόνα κόλλησε για μισό δευτερόλεπτο και προλαβα να δω τον αντικατοπτρισμό μου στη μαύρη οθόνη, κουρασμένο, αλλοτριωμενο, ξενερωτο να με κοιτάει με ένα ερωτηματικό βλέμμα... "Αλήθεια; αυτό ονειρευοσουν για μένα;"... 

    Και όταν τα πρόσωπα της σειράς επέστρεψαν στο πόστο τους - να αποικιοκρατησουν στο καημενο μου κεφάλι - ξαναέπεσα σε νάρκωση σαν υπάκουο σκυλι, όπως αναμενόταν. Απλά για λίγο, μια φωνή, (ίσως το τριζονι) μου σφύριξε "Πόσο πιο ψεύτικα μοιάζουν τώρα αυτά τα πρόσωπα, όσο καθημερινά κι αν δείχνουν... Τόσο πιο ψεύτικα από μας και τις ζωές μας που απλόχερα τους δίνουμε".

Στο τραίνο

   Στο τραπέζι υπάρχει ένα μπουκάλι νερό, ένα βιβλίο και ένα στυλό. Δε θέλω να διαβάσω τώρα, αλλά η ύπαρξη και μόνο του βιβλίου εδώ είναι ευχάριστη, μια οντότητα φιλική. Είναι ένα ζωάκι που ξέρει να διηγείται μια ιστορία και αυτό είναι αν μη τι άλλο, πανέμορφο.
   Το στυλό διεγείρει τα δάχτυλά μου, γι αυτό τα μάτια μου πέφτουν συνέχεια πάνω του, όπως τα μάτια ενός παιδιού στο γλυκό. Μαγνητίζει τα δάχτυλα να το πιάσουν και να αρχίσουν ένα παιχνίδι δημιουργίας.
  Το μπουκάλι με το νερό. Το νερό είναι ένας θεϊκός, μαγικός χυμός της γης στον οποίο όλοι θέλουμε να μοιάσουμε  για να είμαστε αιώνιοι και να φερόμαστε στο φως όπως του πρέπει, με παιχνίδια και έρωτα. Το μπουκάλι περιορίζει το νερό. Το φυλακίζει σε μια αμήχανη ακινησία, το κάνει να μοιάζει σαν γεράκι με κουστούμι, σαν πούμα σε γραφείο και ίσως γι αυτό τόσοι άνθρωποι αυτοπεριορίζονται τόσο εύκολα. Γιατί πίνοντάς το, γίνονται σαν το νερό που φυλάκισαν.
  Μια τελειότητα σαν του νερού αλλά μουσική χορεύει στα αυτιά μου τώρα και μου εξηγεί πως αυτή η στιγμή είναι το ίδιο τέλεια. Μουσική ενός συνθέτη που κατάφερε να σταθεί όρθιος με το ένα πόδι στον κόσμο της φαντασίας και το άλλο στην πραγματικότητα που όλοι ξέρουμε, και μπορεί να σου φτάσει λίγους ατόφιους καρπούς από τα δέντρα του κόσμου του πρώτου.
   Η καρδιά μου άνοιξε επιτέλους από μια μικρή χαραμάδα που της δημιούργησε ο ήχος αυτού του τραγουδιού με τα τεράστια βιολιά που ξεχύθηκαν σαν καταρράκτες στα αυτιά μου. Επιτέλους μπήκε λίγο φως, λίγο αέρας και ξύπνησε η καρδιά μου και έτσι νιώθω και εγώ σαν ιστιοφόρο που ανοίγει με θράσος τα πανιά του σαν φτερά μεγάλου πουλιού για το νέο άγνωστο. Με φόβο και θάρρος μαζί. Ψάχνω αυτούς που λένε μεγάλους θεούς, που έμειναν ναυαγοί σε ξεχασμένες παραλίες του Αιγαίου, μπας και μου δείξουν πώς μπορώ να ξαναγίνω ένας σωλήνας από τον οποίο να περάσει (όποτε έχει ελεύθερο χρόνο) έστω και για λίγο από μέσα μου αυτό το ιριδίζον ποτάμι της ύπαρξης.

Η κατάλληλη στιγμή

    Κάπου εκεί, κάτω από την κατσαρόλα της Μεγάλης Άρκτου να χύνει το υγρό σκοτάδι της στη θάλασσα, κάπου εκεί ανάμεσα στους εκστασιασμένους, ξυπόλητα χορεύοντες, πιασμένους χέρι-χέρι ιδρωμένους, να λάμπουν κάτω από τα απαλά φωτισμένα πλατάνια, στα χώματα, στον παλμό των κρουστών και στο τραγούδι της λύρας, τότε μόνο κατάλαβα πως η καλύτερη στιγμή να εύχεσαι για τα όνειρά σου να αληθέψουν, είναι μια τέτοια στιγμή. Στιγμή ευτυχίας μεταξύ ευτυχισμένων και όχι αδυναμίας. Δεν χρειάζεται να περιμένεις να πέσουν αστέρια για να ζητήσεις αυτό που λαχταράς, απλά να σηκωθείς και να χορέψεις σαν ελεύθερος άνθρωπος και σαν μέρος της χορευτικής μάζας. Και εκείνη την καλή στιγμή που θα ξεχάσεις τον εαυτό σου, τότε απλά σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό και χαμογελάς. 

Αφιερώνω τη σημερινή μέρα

Αφιερώνω τη σημερινή ημέρα στην προσπάθεια των ανθρώπων σις πλατείες και μακάρι η δύναμή τους να ξεπλύνει τη λέρα που έχουμε γεμίσει τόσον καιρό όπως αυτό το σαρωτικό κύμα.
Εύχομαι να πάνε όλα καλα.

Άδειασε καρδιά μου

Λοιπόν
Σε υπερθέαμα με τράβηξες
σε πίστεψα και ήρθα.. αλεπούδες και τριζόνια έτρεχαν τρομαγμένα
και να
τώρα έγινα ένα τσατισμένο καθαρματάκι
Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας σιχάθηκα
τέτοια απαίσια συναισθήματα προκαλούν απαίσιες καταστάσεις…το ξέρω
Νιώθω σαν σκατζόχοιρος σε ποτάμι. Άβολα με τον εαυτό μου
φόβοι και μεθυσμένα μάτια
κουρασμένα χέρια σύρθηκαν στο δέρμα και απομακρύνθηκαν
Άδειασε μυαλό μου
Άδειασε καρδιά μου από τα ποντικοκούραδα και τις αηδίες
Ο χρΗσμός ήταν ξεκάθαρος….
Ευλογημένα τα τοπία που εμπνέουν τους ποιητές και τους συνθέτες
ευλογημένα τα μαλλιά και τα φρύδια σου
εύχομαι να κάνω στη ζωή μου ένα απέραντο γαλάζιο
Εύχομαι όλα τα διαφορετιά χαρακτηριστικά των ανθρώπων να συγκλίνουν σε μια ιδέα που να αφορά ένα πανέμορφο παγκόσμια εππιτραπέζιο παιχνίδι
ουρανέ δώσμου λίγο από το χυμό σου
μπας και συνέλθω από την αγκίλωση
το δηλητήριο της αράχνης με έριξε σε λήθαργο
έναν τεράστιο λήθαργο

Όλα μου λένε να ξυπνήσω
από το λήθαργο να δω πως είναι ένα όνειρο.

Σου στέλνω μια ευχή με ένα μυγάκι

Σου στέλνω μια ευχή με ένα μυγάκι ^
και ένα φιλί με ένα κουνούπι '
Μην ξεχάσεις το εμείς μας
Εγώ δεν το ξεχνώ κι ας υψώνεται ο πονοκέφαλός μου σαν κάστρο στο κεφάλι μου #
#@*Ο φονοκέφαλός μου χώθηκε σαν άστρο στο κεφάλι μου *#
Κομήτης σημαίνει αστέρι με μαλλιά *---
Ο κόσμος αυτός είναι πιο όμορφος μέσα από τα μαλλιά σου
Ντο μι σολ σι }
αυτός ο κόσμος είναι πιο όμορφος χωρίς πονοκέφαλο

Το γρασίδι

Το γρασίδι της καρδιάς μου κρύβει μυργμήγκια και αγαπημένα σκουλικάκια. Κρύβει κίτρινες καμπιούλες που δεν συμβολίζουν κάποια μεταμόρφωση παρά μόνο την χαρακτηριστική ακκορντεονοειδή κίνησή. Σκυλάκια τρέχουν με τα αυτιά τους να ανεμίζουν.

Το γρασίδι της καρδιάς μου είναι φρεσκοκομμένο και μυρωδάτο. Θυμίζει διακοπές και δημιουργεί ανάγκη για ξάπλα.

Πρώτα λένε πως πρέπει να ξαπλώνεις στο γρασίδι και μετά να κλείνεις τα μάτια σου. Μετα να ονειρεύεσαι όσα σου λείπουνε και να αφήνεις τη φαντασία σου να καλπάσει στο γρασίδι. Μετά βρες μια πλαγιά και κατρακύλα και μη νοιαστείς για το που θα καταλήξεις. Έτσι λένε.

Και όπου σταματήσεις μείνε εκεί, ανάσκελα και δες τον ουρανό, μέτρα τα πουλιά που θα πετάξουν από πάνω σου, 5 , 7, 12... Άκου με προσοχή κάθε ήχο, κάθε πάτημα κάθε θρόισμα. Μη νοιαστείς για τους περαστικούς, ούτε για την υγραασία. Έτσι λένε.

Άσε την πάπια με τα ιριδίζοντα φτερά να έρθει δίπλα σου και από τα σχιστά μάτια της να δεις τον κόσμο. Άσε την πάπια με τις τρυπίτσες για ρουθούνια να σου ρουθουνίσει στα αυτιά, τρύπωσε κι εσύ στα φτερά της όπως τρυπώνει κι αυτή.

Μετά λένε μπορείς να περάσεις στην άλλη πλευρά.

Γιατί ήμουν η αλεπού ;

Η τζαζ είναι δική μου, όλη η τζαζ είναι δική μου και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν... Άντε γιατί.. άντε τώρα!
Άουτς!Όλη μου η ύπαρξη θυμήθηκε μια επιθυμία (είχα ξεχάσει πώς είναι να ποθείς κάτι τόσο που τα σπλάχνα σου να πονάνε)
Δάκρυα σκοτωμένης επιθυμίας άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια μου όταν είδα αυτούς τους ήχους
Έβλεπα τον εαυτό μου κάπου εκεί ανάμεσα να συμβάλει στην αρμονία…γιατί εγώ ποτέ… ενώ πάντα… γιατί εγώ ποτέ; Έβλεπα τον εαυτό μου να υψώνεται μαζί με τα δοξάρια των βιολιών και μετά να κυλάει στην υγρή λάσπη του κοντραμπάσου, και μετά να παραδίδεται στο σαξόφωνο…και μετά πιάνο

ευχούλα

Θυμάμαι ότι παλιά, όταν επιθυμούσα κάτι πάρα πολύ το ζωγράφιζα και σιγά σιγά πραγματοποιόταν… χωρίς να συνειδητοποιώ ότι μπορούσε να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ ευχής και ζωγραφιάς… όταν επιθυμούσα κάτι πραγματικά, το οραματιζόμουν και ίσως ζωγραφίζοντάς το, να το έφερνα ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματικότητα..
μετά σταμάτησα να το κάνω. Μάλλον σταμάτησα να επιθυμώ κάτι έντονα. Δεν ήξερα γιατί … απλά εγκατέλλειψα τη διαδικασία της βαθιάς επιθυμίας.. ίσως μεσολάβησε απογοήτευση δεν θυμάμαι..
Σήμερα κατάλαβα γιατί… φοβόμουν (δεν είχα το θάρρος) να επιθυμήσω… επαναπαυόμουν στο ότι μπορώ να είμαι ολιγαρκής… αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια.. οι επιθυμίες εξακολοθούσαν να υπάρχουν αλλά υποβιβάστηκαν σε μακρινά όνειρα…
Σήμερα κατάλαβα πόσο άφησα στην άκρη κάτι που επιθυμούσα θανατερά… μετά το ζωγράφισα ασυναίσθητα.. τώρα ξέρω γιατί

Θέλω να...

...γίνω ένα χεσταράδικο περιστέρι, να κοτσιλάω στα κεφάλια των ανθρώπων και όταν με βρίσουν να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω ελληνικά.

Το μαγάκι

Θέλω να 'μαι μαγάκι
Μια μικρούλα σπίθα να 'χω στα χέρια μου
Κανείς άλλος, μόνο εγώ
Ξέρω πια, δε φοβάμαι
(μόνο εγώ)
Έχω τη σπίθα μου που θα νικήσει τα πάντα