Το γρασίδι της καρδιάς μου κρύβει μυργμήγκια και αγαπημένα σκουλικάκια. Κρύβει κίτρινες καμπιούλες που δεν συμβολίζουν κάποια μεταμόρφωση παρά μόνο την χαρακτηριστική ακκορντεονοειδή κίνησή. Σκυλάκια τρέχουν με τα αυτιά τους να ανεμίζουν.
Το γρασίδι της καρδιάς μου είναι φρεσκοκομμένο και μυρωδάτο. Θυμίζει διακοπές και δημιουργεί ανάγκη για ξάπλα.
Πρώτα λένε πως πρέπει να ξαπλώνεις στο γρασίδι και μετά να κλείνεις τα μάτια σου. Μετα να ονειρεύεσαι όσα σου λείπουνε και να αφήνεις τη φαντασία σου να καλπάσει στο γρασίδι. Μετά βρες μια πλαγιά και κατρακύλα και μη νοιαστείς για το που θα καταλήξεις. Έτσι λένε.
Και όπου σταματήσεις μείνε εκεί, ανάσκελα και δες τον ουρανό, μέτρα τα πουλιά που θα πετάξουν από πάνω σου, 5 , 7, 12... Άκου με προσοχή κάθε ήχο, κάθε πάτημα κάθε θρόισμα. Μη νοιαστείς για τους περαστικούς, ούτε για την υγραασία. Έτσι λένε.
Άσε την πάπια με τα ιριδίζοντα φτερά να έρθει δίπλα σου και από τα σχιστά μάτια της να δεις τον κόσμο. Άσε την πάπια με τις τρυπίτσες για ρουθούνια να σου ρουθουνίσει στα αυτιά, τρύπωσε κι εσύ στα φτερά της όπως τρυπώνει κι αυτή.
Μετά λένε μπορείς να περάσεις στην άλλη πλευρά.