Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Σεπτεμβριανό

 
 Ανακάλυψη του Φθινοπώρου. Καιρός για τσάι και μπισκότα κανέλα. Ο ερχομός του Χειμώνα. Μου αρέσει γιατί βάζει τους ανθρώπους σε ευχάριστες περιπέτειες, σε βροχές, σε αέρηδες, τους σκληραγωγεί!    Κι έτσι οι άνθρωποι γίνονται δυνατοί, ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους, οργανώνονται σαν μυρμήγκια, κάνουν πράγματα, πετυχαίνουν πράγματα.
   Μπορεί να τους τύχει να γίνουν μούσκεμα από τη βροχή επειδή ξέχασαν να πάρουν ομπρέλα και τελικά να θυμηθούν πόσο αναζωογονητικό είναι να πλατσουρίζεις στα νερά… και πόσο λανθασμένα το θεωρούν κακοτυχία και λέρωμα και ταλαιπωρία..
  Εχτές κατρακύλησα πάλι σε ένα λάκκο με βρεγμένο γρασίδι και λάσπες. Έγινα χάλια αλλά ένιωσα τόσο ζωντανή. Γιατί οι άνθρωποι σταματάνε αυτά τα ωραία πράγματα;
   Την άλλη φορά πατούσα  επίτηδες σε μεγάλες λακκούβες με λασπόνερα… τα πόδια μου καλοπερνούσαν, δημιουργούνταν εκκενώσεις και ήταν σαν να έκλαναν οι πατούσες μου. Κάθε βήμα ήταν απόλαυση. Και η ομπρέλα είναι ένα τόσο όμοροφο και έξυπνο αντικείμενο… οι άνθρωποι αποκτούν μια απόκοσμη λάμψη με το φώς που χρωματίζεται από την ομπρέλα τους.
Είχα μια γαλάζια ομπρέλα που την έπαιρνα όταν ήθελα να αρέσω σε ανθρώπους…
Είχα μια διάφανη ομπρέλα που μύριζε πλαστικίλα και μπορούσα να βλέπω τη βροχή χωρίς να κλείνω τα μάτια μου.
Είχα μια ροζ ομπρέλα με βολάν που ντρεπόμουν να την πάρω μαζί, όταν πήγαινα λύκειο ενώ την αγαπούσα όταν πήγαινα δημοτικό και την αγαπάω και τώρα.
Είχα μια εικόνα στο μυαλό μου  σήμερα : Εγώ και εσύ πάνω από τη συννεφιασμένη Αθήνα, σαν δύο τεράστιες στιλπνές - με μωβ-ροζ ανταύγειες – σαπουνόφουσκες που η μία προσπαθούσε να περικυκλώσει την άλλη. Πολύ όμορφο συναίσθημα.. Ανάλαφρο και με ωραίους ήχους γλιστρήματος..

Παλιότερα ποστς

Ελαφρώς πικρή και πιπεράτη

  Είμαι πάλι εδώ, στον προσωπικό μου ναό, την μικρή σοκολατερί. Ή μέρα σκοτεινή, όπως πρέπει κι ας μύρισαν οι πρώτοι λεμονανθοί. Ή σοκο...